trolley

Ιχνηλάτη, η συσκευή αποθήκευσης δεν έχει σχέση με το φορμά αποθήκευσης.

Broomstick / Virtual Bassist / Trilogy. Με αυτή τη σειρά.

Πάντως, επειδη και εγώ έψαξα λίγο παραπάνω, τα δικά μου συμπεράσματα είναι τα εξής: - το βινυλιο ήταν, είναι και θα είναι για κλωτσιές. - το cd (44/16) ήταν είναι και θα είναι για κλωτσιές (αν και σε άλλο επίπεδο από το βινύλιο) - η πομπίνα (ή μπομπίνα, γκόμενα του μπόμπου :) :) ) ήταν ο ένας άψογος τρόπος για να απολαμβάνεις μουσική αν μιλάμε για αναλογικό ήχο, μόνο που σχεδόν κανείς δεν είχε. Όλη η καλή φήμη που έχει ο "αναλογικός ήχος" οφείλεται στη μαγνητοταινία όχι στο βινύλιο. - αντίστοιχο πράγμα με το πομπινόφωνο για οικιακή χρήση δεν υπάρχει στις μέρες μας, αν και το audio dvd προσφέρει όντως καλύτερη ποιότητα από το cd, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε αντιστοίχως καλύτερες προτάσεις για την αναπαραγωγή ψηφιακού ήχου στο κοντινό μέλλον. Δηλαδή: και στην εποχή του αναλογικού ήχου και στην εποχή του ψηφιακού ήχου υπήρχαν συσκευές και συστήματα για τον πολύ κόσμο (βινύλιο, cd) αλλά και συσκευές και συστήματα για τους πιο ευαίσθητους ηχητικά (οικιακό πομπινόφωνο, audio dvd...) αλλά και συσκευές και συστήματα για τους κωφούς (κασέτα, αναπαραγωγείς mp3). Οπότε ο καθένας μας τοποθετείται στην κατηγορία που θέλει και ακούει αντιστοίχως. Για να επιστρέψουμε και στον κύριο κορμό του thread έχω να κάνω τα εξής επιπλέον σχόλια. - ¶κουσα το νέο δίσκο του Dylan ο οποίος ακούγεται εξαιρετικά (επίσης, είναι καλός δίσκος, αλλά αυτό δεν είναι νέο). - Πιστεύω ότι οι μηχανικοί και γνώστες του αναλογικού ήχου έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τους αντίστοιχους του ψηφιακού ήχου διότι έχουν έναν αιώνα τεχνογνωσίας πίσω τους (σχεδόν) ενώ οι άλλοι έχουν πολύ λιγότερο κεφάλαιο για αξιοποίηση (προς το παρόν). Με δυο λόγια, πιστεύω ότι δεν κατέχουν αρκετα καλά το άθλημα ακόμη και ότι δεν έχουμε δει ότι θα μπορούσαμε να δούμε από τις νέες τεχνολογίες. - Για κάποιον με τόσο εκτενή παρουσία στο χώρο, τα σχόλια του Dylan είναι δικαιολογημένα και σωστά. Όπως και να το κάνουμε, ο άνθρωπος ευτύχησε να έχει την ηχητική φροντίδα πάρα πολλών ηχοληπτών, παραγωγών κλπ, οπότε έχει... εχμμ... απαιτήσεις. Αυτά από εμένα.

Συμφωνώ με τον Μενέλαο απολύτως. Θα συμπλήρωνα ότι είναι και ζήτημα απλής ταπεινότητας να διατηρεί κανείς την αίσθηση ότι ανακαλύπτει πράγματα γύρω του, παρά ότι τα δημιουργεί.

Και εγώ πιστεύω οτι δεν υπάρχουν διαφορές, αλλά αν ρωτήσεις την αντιπροσωπεία, θα σου το επιβεβαιώσει. Σου έχω στείλει και ένα π.μ.

Το δικό μου λινκ δεν λειτουργούσε εξαιτίας μίας τελείας στο τέλος. Βγάλε την και θα λειτουργησει.

Samples είναι. Απλά χρειάζεσαι το καταλληλο σαμπλερ για να τα παίξει. Δοκίμασε το sfz player http://www.rgcaudio.com/sfz.htm.

Είμαι λίγο άσχετος, αλλά γιατί δεν ακούνε τη λούπα; Και αν όντως δεν την ακούνε, πως θα ακούνε τον δεύτερο κιθαρίστα; 8O 8O

Μπορεί (αλλά δεν είναι σίγουρο) ο δίσκος να έχει πάθει ζημιά. Επίσης είναι πιθανό να έχει πάθει ζημιά η πλακέτα του εξωτερικού κουτιού που χρησιμοποίησες. Είναι usb2 ή firewire? Όπως και αν έχει, θα πρέπει να συνδέσεις το δίσκο σε άλλον υπολογιστή για να δεις τι γίνεται, ή (αν έχεις όρεξη να ανοίξεις τα κουτιά) μπορείς να τον συνδέσεις κατ' ευθείαν πάνω στο motherboard. Αν δεν τον διαβάσει ούτε τότε, κλάψτα...

Με κάλυψες. Δεν εννοούσα πάντως ότι εσύ είσαι 17χρονος, ή τίποτε τέτοιο. Ήθελα μόνο να ενθαρρύνω για πιο περιεκτικές αγγελίες όταν ζητάμε συνεργάτες, τίποτε περισσότερο (ή λιγότερο).

Εγώ είμαι πολύ καλό παιδί! :D Και εγώ. ¶ρα, άμα ψάχναμε και οι δύο πληκτρά, σε ποιον από τους δύο θα πήγαινε;

Οι φιλοσοφικές συζητήσεις καταλήγουν σχεδόν πάντα σε αδιέξοδο, όχι διότι δεν υπάρχουν απαντήσεις, αλλά διότι δεν ξέρουμε τις απαντήσεις. Είναι σα να προσπαθείς να φτιάξεις μία τανάλια, χρησιμοποιώντας την ίδια την χαλασμένη τανάλια: είναι αδύνατο να γίνει. Αν είχες μία δεύτερη τανάλια τότε θα έφτιαχνες τη πρώτη και θα ήταν και οι δύο σωστές. Δηλαδή, για την ευόδωση τέτοιων συζητήσεων απαιτείται η εισαγωγή επιπλέον γνώσης προκειμένου να υπάρξουν απαντήσεις. Εφ' όσον δεν υπάρξει τέτοιο "μπόλιασμα" το πράγμα καταντάει βαρετό. Ένας άλλος λόγος που δεν βγαίνει άκρη με τέτοια θέματα είναι ότι δεν έχουν καμία πρακτική σημασία γι' αυτούς που τα συζητούν. Είναι σα να προσπαθούμε να αποφασίσουμε ποιος είναι η καλύτερη διαδρομή για να πάμε με αυτοκίνητο ως το Λονδίνο (π.χ.) ενώ δεν έχουμε καμία πραγματική πρόθεση να πάμε στο Λονδίνο, και μάλιστα με αυτοκίνητο. Ελλείψει συγκεκριμένου πρακτικού στόχου, με τις πρώτες δυσκολίες οι συζητητές διαπιστώνουν ότι το εγχείρημα δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά και φυσικά το παρατάνε.

Πάντως αγαπητέ jumerang, ξαναδιάβασα την διατύπωση της αγγελίας σου (όπως την έγραψες στο thread) και πρέπει να σε ενημερώσω ότι δεν είναι καθόλου ελκυστική. Όσο και αν ασχολούμαστε με τη μουσική κυρίως από αγάπη, εμμ.. ωραία είναι να έχει κανείς και μία αίσθηση προοπτικής σε αυτό που κάνει, όσο αόριστη και να είναι. Η δικιά σου η αγγελία μιλάει για μία επτατετούς ηλικίας μπάντα που... τι;; Αναζητά κάποιον για να (συνεχίσει να) κάνει το χαβαλέ της; Ήταν έτοιμη για ένα δίσκο και μία σειρά εμφανίσεων αλλά την πούλησε ο προηγούμενος πληκτράς; Θέλει να στείλει το επόμενο κομάτι στη Γιουροβίζιον; Θέλει να προσεταιριστεί έναν πολύ γνωστό ερμηνευτή και να παίζει τα τραγούδια του; Θέλει να δοκιμάσει τη τύχη της στο εξωτερικό; Θέλει να ανακαλύψει το επόμενο μουσικό είδος; Ναι, το είδα ότι γράφεις για το τι μουσική παίζετε, αλλά αυτή η πληροφορία δεν επαρκεί παρά μόνο σε κάποιον που έχει ψυχολογία 17χρονου: οποιοσδήποτε μεγαλύτερος θα χρειαστεί πολύ περισσότερες πληροφορίες πριν διαθέσει το χρόνο του σε κάτι. Θα μου πεις: ε, ας ενδιαφερθεί κάποιος και τότε θα μάθει τις απαντήσεις στα παραπάνω, και όντως έτσι είναι, αλλά εγώ απλώς μιλάω για το πως του παρουσιάζεις ΕΣΥ την κατάσταση, δηλαδή, όχι-και-τόσο ελκυστική. Νομίζω ότι τη ρεαλιστικότερη απάντηση σου την έδωσε ο wasted_sunsets παρά το γεγονός ότι ακούγεται σκληρή. Νομίζω ότι οποιοαδήποτε αγγελία για αναζήτηση μουσικών συνεργατών πρέπει να έχει τον χαρακτήρα, το ύφος και το περιεχόμενο επαγγελματικής πρότασης, αλλιώς είναι κατάλληλη μόνο για τους κολλητούς μας και για όσους μας θεωρούν καλά παιδιά. My two cents (που λένε).

Θα σας μαλώσω!! Πρώτον θα σας μαλώσω που ασχολείστε με το avopolis, λες και δεν σας έχω προειδοποιήσει εκατό φορές για το ότι η ελληνική δημοσιογραφία είναι για το λούτσο. Σχόλια για τη συνέντευξη (η οποία δόθηκε στο Rolling Stone, παρότι ο λακαμάς του avopolis δεν το αναφέρει όπως θα όφειλε - αν και μάλλον δεν το ξέρει καν) είναι εδώ: http://www.wired.com/news/technology/0,71636-0.html?tw=rss.index και όπως μπορείτε να δείτε δεν έχει το περιεχόμενο που άφησε να εννοηθεί ο λακαμάς του avopolis, αλλά είναι μία κριτική στις τεχνολογίες ηχογράφησης που χρησιμοποιούνται τα τελευταία χρόνια. Είναι ενδεικτικό ότι εγώ είχα βρει τις συγκεκριμένες κουβέντες σε ένα ενδιαφέρον φόρουμ που παρακολουθώ και που σχετίζεται με το mastering. Μικρό απόσπασμα: Bob Dylan says the quality of modern recordings is "atrocious," and even the songs on his new album sounded much better in the studio than on disc. "I don't know anybody who's made a record that sounds decent in the past 20 years, really," the 65-year-old rocker said in an interview with Rolling Stone magazine. Μα καλά, πιστέψατε ότι ήταν ποτέ δυνατόν να έχει πει τέτοιο πράγμα ο Dylan; Όχι επειδή τον εκτιμώ εγώ, αλλά τέτοιες ηλιθιότητες δεν κρατάνε ένα άνθρωπο στη σκηνή για τέσσερις δεκαετίες. Give the man some credit. Βρείτε και διαβάστε τη συνέντευξη, θα δείτε ότι καλά τα λέει ο Bob (και κάποιος να πάει να αλλάξει το τίτλο του thread) :) :) :) :) ---- Δεύτερον θα μαλώσω τον Palladin που διανοείται να συγκρίνει τον Dylan με τους Doors, και μάλιστα επί της βάσεως ότι περισσότεροι έλληνες ακούγανε Doors. Γρήγορα στο δισκάδικο φίλε μου, σβέλτα λέμεεεεεε.....

Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο φίλος λέγοντας ότι το αποτέλεσμα ακούγεται "αδύναμο". Ή πρέπει να μας βάλεις να ακούσουμε λίγο, ή πρέπει να μείνουμε σε τεχνικούς όρους, το "αδύναμο" δε σημαίνει τίποτε.

Offtopic, οι πιθανότητες να είναι το μέλος pixies γυναίκα, είναι 0.000000001%, κατά τη γνώμη μου. Αν είναι γυναίκα, είναι η πρώτη που ξέρω να ακούει (και να προτείνει) τζαζ, να έχει χιούμορ, να κάνει αστεία βρίζοντας και να ακούει και pixies. Έχω δίκιο;

Μερικές σκόρπιες και μη-οργανωμένες σκέψεις: Πιστεύω ότι η μουσική (όπως όλες οι τέχνες) αφορά πολύ λίγους ανθρώπους. Είναι μία μόδα τα τελευταία 30-40 χρόνια να ακούνε όλοι μουσική, κυρίως επειδή υπάρχουν οι τεχνολογίες που το επιτρέπουν, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτε - κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει αυτή η μόδα και θα μειωθεί πολύ το ποσοστό των ανθρώπων που θα ασχολείται με αυτή την υπόθεση. Όταν γίνει αυτό, θα ξακαθαρίσει η όλη φάση και θα μείνουν στο χώρο μόνο εκείνοι που τους ενδιαφέρει πραγματικά. Ήδη στις μέρες μας ο κόσμος που ακούει μουσική είναι πολύ λιγότερος από όσους άκουγαν τη δεκαετία του 60 ή του 70. Σήμερα, ο κόσμος έρχεται κυρίως σε επαφή με οπτικοποιημένο υλικό (τηλεοπτικά προγράμματα, κινηματογραφικές ταινίες και βίντεο-κλιπ), αλλά πόσους ξέρετε που κάθονται μπροστά στα ηχεία (έστω) για να απολαύσουν μουσική ΧΩΡΙΣ τη συνοδεία οπτικού υλικού; Εγώ ξέρω μόνο εμένα, εδώ και μερικά χρόνια. Ο λόγος που νομίζουμε μερικές φορές ότι η μουσική έχει φτάσει σε ένα τέλμα, είναι ακριβώς εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης της σε μη-μουσικές εφαρμογές, όπως τα τηλεοπτικά προγράμματα. Σκεφθείτε το: ένας τηλεοπτικός σταθμός λειτουργεί 24/7 και όλη αυτή την ώρα εκπέμπει ήχο (γενικώς) και μουσική (ειδικώς). Που στην ευχή θα βρεθεί υψηλής ποιότητας υλικό που θα μπορούσε να καλύπτει όλο αυτό το χρονικό εύρος: θα ήταν υποχρεωμένοι να παίζουν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, αλλά έχουν επιλέξει κάτι απλούστερο και φθηνότερο: έχουν βρει λαλάκες που απλώς παίζουν τα ίδια και τα ίδια - μόνο τα χτενίσματα και τα μπούτια αλλάζουν. Μάλιστα, επειδή οι ιθύνοντες των τηλεοπτικών σταθμών έχουν τις δικές τους απόψεις για το πόσο βλαμμένοι είμαστε, δεν επιλέγουν να μας δείχνουν Μότσαρτ (π.χ.) αλλά τον Νίνο. Ε, αν έρχεται κανείς σε επαφή με αυτή τη φάση συχνά, στο τέλος θα συχαθεί τη μουσική αλλά και τα άντερά του. Περισσότερες σκέψεις (ίσως) αργότερα.

Μπααα, είναι ηλικιακό το θέμα... έχω να συναντήσω μεταλά περίπου 15 χρόνια. Καμιά φορά βλέπω κανέναν στο απέναντι πεζοδρόμιο, αλλά μέχρι εκεί.

Το όνομα αναφέρεται στα τμήματα συντήρησης γυναικών που έπαιζαν το ρόλο σεξουαλικών σκλάβων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κυριολεκτικά σημαίνει "το τμήμα της χαράς".