Τα facts:
Δεν υπάρχει κανένα noiz εκτός από αυτό που φτιάχνουμε όλοι μας κάθε φορά που κάνουμε κλικ στο κουμπάκι που γράφει "Υποβολή". Τα μέλη μπορούν να διατηρήσουν τον διάλογο σε πολύ υψηλά επίπεδα αν το επιθυμούν, περιορίζοντας τη θεματολογία σε αμιγώς μουσικά θέματα και θέματα μουσικής τεχνολογίας.
Δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που να το εμποδίζει αυτό. Ο δε αριθμός των κλειδωμάτων και των διαγραφών είναι απίστευτα μικρός και τις περισσότερες φορές δεν εμποδίζει καμία συζήτηση διότι τα περισσότερα κλειδώματα γίνονται σε θέματα που αφορούν τη νομιμότητα (όπως π.χ. το παράνομο λογισμικό).
Οι καυγάδες, όταν γίνονται με επίγνωση του ότι ο άλλος είναι επίσης ένα πρόσωπο και όχι ένα άβαταρ, δεν μειώνουν την αξία του φόρουμ, αλλά την αναβαθμίζουν - ευτυχώς οι εξαιρέσεις σε αυτό το κανόνα είναι επίσης πολύ λίγες και εύκολα εντοπίσιμες.
Κατά τα άλλα:
Η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και επηρρεάζει την κρίση μας για τα πάντα. Εννίοτε δημιουργεί ακεφιά που μας κάνει να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Την ίδια περίοδο όμως, κάποιοι χαίρονται πραγματικά που είναι εδώ μέσα, είτε γιατί ρώτησαν κάτι και πήραν απάντηση, είτε γιατί κέρδισαν ένα δωράκι, είτε γιατί άκουσαν για κάποιο δίσκο που δεν ξέρανε κλπ.
Η φασαρία είναι πιο θορυβώδης από τη γαλήνη, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως περισσότερη.
Η γνώμη μου:
Ποτέ (μα ποτέ) δεν φταίει κάτι έξω από το κεφάλι μας. Ειναι η αίσθηση ότι δεν μας προσέχουν αρκετά, ότι δεν μας εκτιμούν αρκετά, ότι δεν πείθουμε αρκετά κλπ που μας κάνει να γινόμαστε αντιφατικοί και επικριτικοί. Καλό είναι να μη δίνουμε και τόση σημασία σε αυτές τις διαθέσεις και να είμαστε υπομονετικοί: η φάση μέσα μας θα αλλάξει και θα νομίζουμε ότι άλλαξε το έξω μας.
Ενδεικτικά θα σου πω ότι εγώ, τα περισσότερα πράγματα που έχω μάθει στο noiz τα έμαθα καταμεσίς φριχτών καυγάδων και προσωπικών μου ταπεινώσεων από πρώην μέλος που έχει επιλέξει να μην είναι πια εδώ.
Τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν (όπως νόησε και ο Dick).
Φιλικά