trolley

Το ξέρω ότι είναι παιδική σκέψη, αλλά στέκει σαν απάντηση στο εξίσου παιδικό επιχείρημα που αρθρώθηκε από το μέλος στο οποίο απάντησα. Λες να μην ξέρω την αξία του Χέντερσον; Αλλά όταν αυτή η αξία συνδέεται με ωδειακά κριτήρια (γράφει "τι κλίμακες περνάει και που, τι συγχορδίες περνάει και που, τι αρπέζ και που") τότε ασφαλώς θα αντιδράσω διότι αυτή δεν είναι προσέγγιση ανθρώπου που αγαπά τη μουσική, αλλά προσέγγιση μουσικολόγου και μάλιστα μη-ενημερωμένου διότι υπάρχουν άλλοι που έχουν κάνει πολύ "περισσότερα". Στην τελική, και επειδή είμαι και 42 ετών, έχω φάει στη μάπα περίπου τρεις γενιές αυτοβαυκαλιζόμενων παιδιών των ωδείων του Νάκα, των οποίων η προσφορά στη δισκογραφία και οπουδήποτε αλλού είναι ίση με ένα μεγάλο κουλούρι. Νισάφι με αυτές τις εσωστρεφείς βλακείες, σιγά μην αναλύσουμε και τα αρπεζ του Χέντερσον. Πολύ Ευαγγελάτο βλέπουν ορισμένοι.

Εντάξει φίλε, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι για να επιλεχθεί να παίξει σε ένα...ωδείο, με κοινό... 100 άτομα, κάποια αμαρτία πρέπει να έχει κάνει στη ζωή του καθώς οι πιο πολλές λυκειακές μπάντες έχουν περισσότερο κοινό (ούτως ειπείν). Όχι ότι εμένα με χαλάει προσωπικά - πάντα γούσταρα τις μοναχικές διαδρομές - αλλά άλλοι κιθαρίστες τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτό που προσπαθεί να κάνει ο συγκεκριμένος. Τώρα, να στο πω και αυτό, λίγο ελληνική "δισκοκριτική" μου φάνηκε η προσέγγισή σου, αλλά δε λεώ περισσότερα σε μία ύστατη προσπάθεια να προστατεύσω τον χαρακτήρα του thread, το οποίο καλό θα ήταν να φιλοξενήσει μόνο απόψεις ανθρώπων που έχουν πάει στη συναυλία.

Όχι "λέγοντας" αλλά κλαίγοντας. Πρόσεχε μουρλέ.

Κοίτα, αν έχεις μόνο πονοκεφάλους μην ανησυχείς. Περίμενε να κάνεις και σπασμούς. 8O 8O 8O 8O 8O 8O

Καλημέρα επίσης. Ξέρεις, ίσως να ήταν λίγο υπερβολική η αντίδρασή μου εξαιτίας μιας ευαισθησίας που έχω σε αυτό το θέμα. Εννοείται ότι με το "ράδιο-αρβύλα" δεν αναφερόμουν τόσο στην τοποθέτησή σου, αλλά κυρίως σε ένα ρεύμα πεποιθήσεων που γνωρίζω ότι υπάρχει ανάμεσα στους επαγγελματίες του χώρου της ηχοληψίας. Και, ναι μεν τους αναγνωρίζω την τελική αρμοδιότητα για την ανάπτυξη θέσης σε αυτό το thread, αλλά επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος (προσπαθώ να είμαι) αναγνωρίζω και το πραγματικό ερώτημα πίσω από αυτά που λέει ο Ρίτσι: να ακούει με το 7.1 της Creative ή με ένα ζευγάρι ακουστικών των 100 ευρώ; Ποια είναι τάχα η απάντηση σε αυτή την απλή ερώτηση και σε κάθε αντίστοιχη; Προσωπικά, όταν ήμουν είκοσι χρονών, τις ίδιες ερωτήσεις έκανα.

¶ντε... πάμε πάλι:

Αυτό που λέει το απόσπασμα που παρέθεσες είναι (σε απλά ελληνικά) ότι "αν ακούς σε πολύ δυνατές (αρκούντως, λέει) εντάσεις, θα βλάψεις το αυτί σου και μάλιστα δεν θα το πάρεις και χαμπάρι. Δε λέει όμως πουθενά κάτι το οποίο να επιτρέπει τη γενίκευση του 1:40 (εκτός αν ήταν ευφυολόγημα), ούτε λέει τίποτε για βλαβερές επιπτώσεις από τη χρήση ακουστικών σε κανονικές εντάσεις. Και τι θα είχαμε άραγε να πούμε για τις βλαβερές επιπτώσεις από την ακρόαση μουσικής μέσω ηχείων σε ανάρμοστα υψηλές εντάσεις (κοινότατο φαινομενο) ή την ακρόαση του άσκοπα τσιτωμένου ενισχυτή του κιθαρίστα στις πρόβες, ή τις βλαβερές επιπτώσεις από την ακρόαση μουσικής μέσω ελεεινών (ποιοτικά) συστημάτων σαν αυτά που πουλάει η Creative; Εξακολουθώ να πιστεύω αυτό που έγραψα σαν πρώτη μου απάντηση, τώρα αν ο άλλος είναι τρελός και θέλει να κουφαθεί, είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρει με ή χωρίς ακουστικά. Ασφαλώς παραμένω ανοικτός για περισσότερες εξηγήσεις. Μου αρέσει να αλλάζω γνώμη.

E; Για την αλήθεια των κινδύνων που σχετίζονται με αλόγιστη χρήση ακουστικών (όχι ράδιο αρβύλα) μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Headphones#Dangers_and_volume_solutions

Όχι βέβαια. Τα 400 ευρώ αφορούν ένα σύστημα 7.1, όχι ένα στερεοφωνικό σύστημα. Αν ήταν στερεοφωνικό το σύστημά σου, τότε θα ήταν συγκρίσιμα μεγέθη.

Οποιοδήποτε ζευγάρι ακουστικών παίζει καλύτερα από οποιοδήποτε ζευγάρι ηχείων της ίδιας τιμής. Δηλαδή, αν δώσεις 100 ευρώ για ακουστικά, τότε θα ακούς καλύτερα από το αν είχες δώσει 100 ευρώ για ηχεία.

Γνωρίζω την επαγγελματική σου εμπειρία, αλλά έχω ήδη αυτή τη μνήμη και είδα από πρώτο χέρι ότι δεν την βλέπουν. Η μεγάλη έκπληξη για εμένα είναι ότι δεν την βλέπουν ούτε τα Vista, κάτι που άλλωστε πιστοποιήθηκε από σχετικά άρθρα.

Μα φίλε μου, σου είπα ότι δεν θα πάει ποτέ στα 4. Είναι περιορισμός των 32μπιτων Windows. Δεν υπάρχει λύση για αυτό το πρόβλημα, εκτός αν θέλεις να πας σε 64μπιτα Windows, το οποίο όμως θα εμφανίσει άλλα προβλήματα. Βάλτο στην άκρη και προχώρα. Μην ανησυχείς.

δίπλα στη νουαζέτα.

Ο ίδιος ξέρει ποιο κομάτι παίζει ή τα έχει παίξει από τους καφέδες;

¶σε... είδαμε και την τιμή (από 2 194.00 Euro). Μουχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα (Καλογήρου style).

Καλά ρε apost... σε μία συζήτηση όπου συμμετέχουν άνθρωποι που έχουν πραγματική εμπειρία εργασίας (στην περίπτωσή μου και με τις δύο πλατφόρμες), εσύ αντιπαραθέτεις μία... διαφήμιση της Rainbow η οποία δεν γράφει καν τιμή;;;;!!!! Πλάκα μας κάνεις ρε μπαγάσα; Τις βλακείες με τις οποίες σας έχει ψήσει η Apple εσύ τις αρθρώνεις σαν επιχειρήματα; Και (εν πάσει περιπτώσει) ακόμη και αν εσύ έχεις επιλέξει να είσαι της "παλιάς σχολής" (πόσο παλιάς αλήθεια;) θεωρείς ότι αυτό από μόνο του καταξιώνει την άποψή σου; Τα Mac είναι καλά μηχανήματα, αλλά οι τιμές τους και η ελληνική αντιπροσωπεία τους είναι για τα πανηγύρια (ο συνδυασμός που σκοτώνει). Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τουλάχιστον στα PC δεν πληρώνουμε design και κερατιάτικα.

Πάντως, δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση περιστράφηκε σε "ιδεολογικά" θέματα και όχι σε "μουσικά". Διότι το ροκ δεν είναι μουσική: είναι μία μορφή τέχνης αυτόνομη, η οποία στηρίζεται (μεν) στον ήχο και στην δυνατότητα χρήσης μουσικών οργάνων, αλλά αντλεί το κύριο περιεχόμενό της από τις κατά καιρούς "ιδεολογίες" που την διέπουν. Οι ιδεολογίες αυτές εκφράζονται μέσα από στίχους, αλλά και εμφανισιακά πρότυπα, εξώφυλα, ύφος συναυλιών, συνεντεύξεις κλπ. Επίσης εκφράζονται μέσα από συγκεκριμένες αντιλήψεις για την οργάνωση του μουσικού/ηχητικού υλικού. Αυτές οι ιδεολογίες μοιράζονται την ευθύνη για την διαμόρφωση της ροκ κουλτούρας και του ροκ ύφους σε ποσοστό (τουλάχιστον) 50-50 με το ηχητικό μέρος της υπόθεσης: κάτι που δε συμβαίνει σε καμία άλλη σύγχρονη ηχητική έκφραση. Αυτή ακριβώς η ποσόστωση καθιστά το "ροκ" ένα άριστο στέγαστρο για πολλές και ετερόκλητες ιδεολογίες και μουσικά ύφη. Αυτός είναι ο λόγος που ροκ θεωρούνται και οι Genesis και οι RHCP. Ρώτησε κάποιος "σε τι επαναστατει σημερα ενας ροκας;". Η απάντηση είναι ότι ένας "ροκάς" είναι κάποιος που έχει αποδεχτεί ότι αυτή η πολυμορφία του ταιριάζει - θα μπορούσε να ακούει κλασσική ή τζαζ ή δημοτικά ή ρεμπέτικα, αλλά πουθενά δε θα έβρισκε αυτό το καρναβάλι ανθρώπων και καταστάσεων. Είναι γοητευτικό αυτό το καρναβάλι διότι αντικατοπτρίζει τη φυσική ποικιλλία που υπάρχει στο κόσμο γύρω μας. Ένας νέος άνθρωπος απλά δεν ανέχεται την καταπίεση αυτής της ποικιλλίας και ΑΥΤΟ είναι αρκούντως επαναστατικό διότι έρχεται σε ρητή αντίθεση με όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης αυτής της ποικιλλίας, όπως αυτοί λειτουργούν μέσα από εφημερίδες, πολιτικές νεολαίες, τηλεοράσεις και (ναι) τραπεζικά συστήματα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι (κατά καιρούς) οι ιδεολογίες που διέπουν τη ροκ κοινότητα είναι απλώς ηλίθιες - θυμηθείτε τη μπουρδολογία του space rock ή τις μηδενιστικές ακρότητες του νεο-υορκέζικου πανκ ή τις σαχλαμάρες του "ελληνικού" ροκ - αλλά δε βαριέσαι, είπαμε, ποικιλλία οπότε μέσα στα χλωρά είναι και μερικά ξερά. Τώρα, όσον αφορά το κλασσικό ροκ, σας έγραψα ήδη (και κακώς το περάσατε στο ντούκου) έχει τελειώσει από το 1977. Δεν κάνω πλάκα. Εκείνη την περίοδο, υπήρχαν ήδη τόσο ετερόκλητα πράγματα όσο οι Sex Pistols ή οι Tuxedomoon. Το κλασικό ροκ στηρίχτηκε σε μία οργανική και ποιητική βιρτουοζιτέ και λειτούργησε πολύ καλά για ένα διάστημα, αλλά μετά υποσκελίστηκε από μουσικούς που δεν είχαν ούτε οργανική ούτε ποιητική βιρτουοζιτέ αλλά απλώς είχαν balls (θυμηθείτε την ποσόστωση 50-50). Θεωρώ πολύ άτυχο όποιον δεν έχει περάσει μία "ροκ" περίοδο στη ζωή του, αλλά θεωρώ ακόμη πιο άτυχο όποιον δεν έχει καταφέρει να εκτιμήσει περισσότερο τη μουσική από το ροκ και εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του "ροκά" στα 40-45 του.

Το Tracktion (www.mackie.com).

Το ότι το "κλασσικό ροκ" είναι τελειωμένη ιστορία (τόσο μουσικά όσο και ιδεολογικά) είναι γνωστό από το ... 1977 (Never Mind The Bollocks). Το ότι στην Ελλάδα του 2007 υπάρχουν κάποιοι που δεν το γνωρίζουν (ακόμη και σήμερα), δεν μπορεί παρά να αποδοθεί στην μετριότατη ενημέρωση που υπήρχε πριν το ίντερνετ, αλλά και στις αγκυλώσεις που έχουν αναπτυχθεί στο μεταξύ. Αλλά το σημαντικό σημείο είναι ότι ο έξυπνος έλληνας μουσικός καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να "ανταγωνίζεται" η να "μιμείται" τα ξένα ειδωλά του, διότι στην Ελλάδα υπάρχει μουσική παράδοση τεράστιας σπουδαιότητας. Το ότι στον Δυτικό Κόσμο ακούνε ροκ, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να το παίρνουμε τόσο κατάκαρδα. Προσωπικά, έχω αγαπήσει πολλές μουσικές, από την αρχή της δεκαετίας του 70 μέχρι σήμερα, αλλά προσπαθώ (σαν άνθρωπος, πρώτιστα) να μην ταυτίζομαι με τίποτε και να έχω τα αυτιά μου ανοικτά σε οτιδήποτε διαφορετικό (όχι απαραίτητα καινούργιο). Προτείνω να κάνετε όλοι το ίδιο, πιστέψτε με είναι καλύτερα (που λέει και η διαφήμιση).