trolley

nathanjordison, το κομπιούτερ σου (τα data σου δηλαδή), τελείωσαν. Ελπίζω ότι έχεις backup.

Παιδιά, η συναισθησία είναι πάθηση. Από την ίδια σελίδα: Η συναισθησία συναντάται συχνά ως σύμπτωμα του Αυτισμού, αλλά όχι αποκλειστικά.

Υπάρχει μόνο μία σόλο δουλειά του Mason, ένας παν-σπάνιος δίσκος που λέγεται Nick Mason's Ficticious Sports, και ο οποίος δεν περιέχει συνθέσεις του Mason αλλά συνθέσεις της αβαν-γκαρντίστριας τζαζ συνθέτιδος που ονομάζεται Carla Bley και η οποία είναι φίλη του. Η δίκαση χρειάζεται (υποθέτω) στο Time, του οποίου το αναγκαίο τομ-σετ είναι όντως από την άλλη πλευρά του ντραμ-κιτ. Ακόμη όμως και αν τις ήθελε για να γράφει το όνομα, εγώ προσωπικά θα του δικαιολογούσα μέχρι 9, μία για κάθε γράμμα - είναι πολύ βαρύ το όνομα λέμε....

Οκ, οκ... αλλά καλού-κακού (υποσχέσου το) δοκίμασε να τον βάλεις να παίζει την ώρα που την έχεις ξαπλάρει μεσημεράκι. Θα με θυμηθείς...

Ο τύπος είναι το φάρμακο κατά της αυπνίας. Ηλία, απ' ότι θυμάμαι στο live, παίζεις καλύτερα από δαύτον. Δεν του στέλνεις κανά καλό δίσκο μπας και απογοητευτεί και τα παρατήσει; Αλλά τότε ποιος θα κάνει demo στη NAAM θα μου πεις....

Πάντως, φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσουμε ΟΛΟΙ ότι αν είναι να δίνει κάτι δωρεάν, θα το δίνει από τα κέρδη της, όχι από τις ζημίες της. Εγώ που δίνω μία ζωή χρήματα στη Microsoft και την Adobe (π.χ.) πρέπει να σας πω ότι η Microsoft ξηγιέται πολύ-πολύ καλά σε σχέση με όλες τις άλλες εταιρείες software που ξέρω. Τώρα για τη βάσιμη αντίρρηση ότι με αυτό το τρόπο προετοιμάζει τους χρήστες του μέλλοντος, θα κάνω την παρατήρηση ότι μικρός διάβαζα αρκετό spider man αλλά δεν έχω πάει να δω καμία από τις 3 ταινίες με το ίδιο θέμα. Κομ-πρί;

Όπως θα σε διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε μάνατζερ, οποιουδήποτε έλληνα μουσουργού (άλλα της...) πουθενά δε θα συναντήσεις περισσότερα συμπτώματα "κόμπλεξ κατωτερότητας" από εκείνα που εμφανίζουν οι καταξιωμένοι. Το θάψιμο που ρίχνουν σε κατ' ιδίαν συζητήσεις (εννίοτε και δημόσια) στους συναδέλφους τους, είναι κάτι το ασύλληπτο: λαμπρό παράδειγμα είναι ακριβώς αυτή η επιστολή του Πάνου Κατσιμίχα, αλλά και δηλώσεις του Χ''γιάννη που έχω διαβάσει ο οποίος (ούτε λίγο, ούτε πολύ) έχει πει ότι οι περισσότεροι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, έχουν καριέρα στη μουσική μόνο κατά φαντασίαν (αναφερόμενος στο ότι αυτός πουλάει δίσκους ενώ οι άλλοι όχι). Στο noiz ο μηχανισμός είναι πολύ πιο απλός: δοκιμάζουμε την βιωσιμότητα των ιδεών μας εκθέτοντάς τες στη δημόσια χλεύη. Όσο και αν ακούγεται "παιδική" η διαδικασία, επίτρεψέ μου να θεωρώ ότι απαιτεί balls από εκείνα που δεν συναντάς συχνά στους φερόμενους ως καριερίστες του χώρου διότι πολύ απλά δεν ανέχονται τη πιθανότητα να μιλήσουν με άλλον άνθρωπο σαν ίσος-προς-ίσο. Οι μουσικές μας επιδόσεις είναι κάτι που δεν σχετίζεται με την παραπάνω διαδικασία καθόλου, διότι τα τραγούδια μας ή οι συνθέσεις μας δεν δημιουργήθηκαν για να χρησιμεύσουν σαν επιχειρήματα στις συζητήσεις. Αν εγώ έχω γράψει ένα πολύ ωραίο τραγούδι εξηγώντας στην Ελένη πόσο πολύ την αγαπώ, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το τραγούδι σαν επιχείρημα σε ένα διάλογο μαζί σου, ακόμη και αν είσαι η Ελένη (πόσο μάλλον όταν δεν είσαι). Επίσης, υπάρχει μία διαφορά ανάμεσα στους μουσικούς που μνημονεύτηκαν και σε εμένα(π.χ.) ή εσένα: ότι εγώ δεν έχω δημοσιεύσει τη δουλειά μου, ίσως γιατί θεωρώ ότι είμαι ατάλαντος επίσης, ίσως επειδή δεν την αντιλαμβάνομαι ως έτοιμη, ίσως επειδή έχω έμμετρη συναίσθηση των περιορισμών μου. Αυτοί όμως, έχουν υπογράψει έργο και για το έργο αυτό έχουμε κάθε δικαίωμα να τους ξεσκίσουμε αν γουστάρουμε (όχι βέβαια για την καταγωγή τους ή την οικονομική τους κατάσταση, όπως συνέβη με ορισμένες παραφωνίες στο thread).

FatalK Η επέμβασή σου στη συζήτηση χαρακτηρίζεται από αγένεια και αδικαιολόγητη επιθετικότητα. Μάθε ότι η γνώμη σου δεν μας ενδιαφέρει περισσότερο από τη γνώμη των υπολοίπων. Προειδοποιήθηκες.

Ρε σεις, λέτε τώρα με την εθελουσία έξοδο στον ΟΤΕ να τον διώξουν; :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D

Τα μάτια σου πυρηνικά ολοκαυτώματα στις κόχες καθοδικού σωλήνα ηλεκτρονίων Αγορασμένου με Mastercard ή American Express σε 48 άτοκες δόσεις από αλυσσίδα πώλησης ψηφιακών προϊόντων Την ώρα που η θεία θρησκεία της αγνότητας βράζει στο ζουμί της σαν τσουρουφλισμένος τσαλαπετεινός Που κάποιοι του στέρησαν το γίγνεσθαι εν τω μέσω τηλεοπτικής απάθειας Ρεφραίν: Καστανά, καστανά μαζί σου καστανά μαζί σου ως τα πέρατα της καρβουνονυχτιάς Καστανά, καστανά μαζί σου καστανά μαζί σου ως τα πέρατα της καρβουνονυχτιάς (από το νέο δίσκο των Χ. και Π. Κατσιμίχα με τίτλο ΠΡ8Σ) (ήταν ξαφνική έμπνευση, μην αρπαχτείτε :) :) :) :) )

Όχι, ομολογώ ότι ούτε μία φορά δεν μου πέρασε από το μυαλό. ¶λλωστε μιλάμε για τραγούδια. Όταν θέλω να απολαύσω μουσική χωρίς στίχους ε,.... ακούω μουσική χωρίς στίχους. Αλλά εδώ κάνεις ένα θανάσιμο λάθος: νομίζεις ότι οι στίχοι είναι το όχημα που μεταφέρει τη νοοτροπία του δημιουργού. Ο "καραγκιόζης" είναι καραγκιόζης ακόμη και στον τρόπο που παίζει ένα ρε μινόρε.

Με τον Σοστακόβιτς όμως, μάλλον θα γούσταρες να ταυτιστείς, για να μη πω με τον Waters και αρχίσουμε όλοι μαζί τα κλάμματα.. :) :) :) :)

Ο λόγος που "ακούς" κάτι και όχι κάτι-άλλο, είναι ότι αντιλαμβάνεσαι να υπάρχει κάποια συγγένεια ανάμεσα σε εσένα και σε αυτό που ακούς. Σε σπάνιες περιπτώσεις, αυτό ΔΕΝ ισχύει, π.χ. έχω ένα φίλο ο οποίος έκατσε και άκουσε πολλούς δίσκους με ατονάλ μουσική διότι έπρεπε να παραδόσει ένα τέτοιου τύπου έργο και ήθελε να μελετήσει. Όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση αποσπασμένης μελέτης, η παρατεταμένη επαφή με την ατονάλ μουσική τον επηρρέασε και άρχισε να ενδιαφέρεται σταδιακά περισσότερο γι' αυτό που άκουγε. Αν λοιπόν ακούς τη μουσική ενός "καραγκιόζη", αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι είσαι καραγκιόζης, αλλά να είσαι σίγουρος ότι ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ δραματικά οι πιθανότητες να γίνεις και εσύ καραγκιόζης - εκτός αν αποδέχεσαι ότι ο τύπος δεν είναι πραγματικά καραγκιόζης αλλά "κάνει τον καραγκιόζη" για άλλους λόγους (οπότε όντως είναι καραγκιόζης, χεχε). Δυστυχώς λοιπόν (για να απαντήσω και στην ερώτησή σου) δεν είναι ΔΥΟ διαφορετικά πράγματα, αλλά ένα. Πάντως (και το εννοώ, δεν κάνω πνεύμα) πιστεύω ότι τρία πράγματα πρέπει κανείς να είναι αργός στο να τα κριτικάρει στους άλλους: α) τη δουλειά που κάνουν* β) τη γυναίκα που έχουν* γ) τη μουσική που ακούν διότι για κάθε μία από αυτές τις τρεις σχέσεις, πιο πολλά είναι αυτά που δεν ξέρουμε, παρά αυτά που ξέρουμε. * παρμένα από στίχους των Prefab Sprout

Εγώ πάντως ωρέ forensick, για να είμαι ειλικρινής (και παρά τις προσπάθειές μου) δεν μπορώ να καταλάβω ποια ακριβώς είναι η γνώμη σου. Ενώ είσαι πολύ σαφής όσον αφορά με τι ΔΕΝ συμφωνείς, δεν είσαι εξίσου σαφής με τι ΟΝΤΩΣ συμφωνείς (εκτός αν δεν συμφωνείς με τίποτα).

Με κολακεύεις ή μου φαίνεται; :) :) :)

Σκά-σου-σου ρε ψυχάκια, όχι "σκάσε σου" :) :) :) :)

Zithon, από τη μία παραδέχεσαι ότι εσύ δεν έζησες την εποχή που ήταν πιο ενεργοί, απ' την άλλη είσαι απολύτως σίγουρος ότι (αν την είχες ζήσει) θα είχες ταχθεί στην μερίδα των καταπιεσμένων Χατζιδακικών που θεωρούσαν ότι το σημαντικότερο μέρος για να έρθουν σε επαφή με το κοινο τους ήταν οι "Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας". Γιατί δε ρωτάς και εμάς που τη ζήσαμε την εποχή, μήπως έχουμε να σου πούμε κάτι παραπάνω;

http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/6667197.stm

Εμένα (να σου πω την αλήθεια) δεν με πολυ-εξέφρασαν καθότι το μόνο που με ενδιέφερε τότε ήταν οι αναμνήσεις μου από τη συναυλία των Birthday Party (σοβαρά το λέω, δε κάνω πλάκα).

Η πλάκα είναι πως ότι κακό και να πείτε για τους Κατσιμίχες, το πιθανότερο είναι ότι θα έχετε δίκιο - αλλά ότι καλό και να πείτε για τον Χατζηγιάννη, μάλλον θα έχετε άδικο. Αν δει κανείς τον Χατζηγιάννη σαν διάδοχη κατάσταση της εποχής των Κατσιμιχαίων, τότε (και μόνο τότε) οι Κατσιμιχαίοι φαντάζουν σαν πολύ σπουδαιότεροι. Κατά τα άλλα, μην πορωθείτε τώρα με αυτές τις μαλακίες, δεν αξίζει τον κόπο. Ούτε οι μεν, ούτε ο δε θα γίνουν ποτέ εξώφυλλο στο NME (του οποίου το τελευταίο τεύχος είχε εξώφυλο τους Clash).

Όχι μία χαρά. Μία χαρά9000. :) :) :)