trolley

Τότε συμφωνούμε ύψιστε φεντεριάρη. Την πνευμονολόγο που την έχουν δεμένη, σε ποιο τρελάδικο;

Τι λες βρε; Ποιος σου είπε εσένα ότι οι ασθένειες που αναφέρεις οφείλονται στο τσιγάρο; Το κάπνισμα θεωρείται (και προφανώς είναι) σοβαρός επιβαρρυντικός παράγοντας για αυτές (και άλλες παθήσεις) αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει αποκλειστική και αδιάτρητη σχέση. Πολλοί άνθρωποι αρωσταίνουν με τέτοιες ασθένειες και δεν έχουν καπνίσει ποτέ. Για να μη συζητήσουμε ότι είναι αδύνατο να απομονωθεί το μερίδιο ευθύνης που έχει το τσιγάρο σε σχέση με το μερίδιο ευθύνης που έχουν άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες (όπως η ποιότητα του αέρα, του νερού και της τροφής). Κανένας γιατρός στο κόσμο δε θα βάλει την υπογραφή του κάτω από αυτό που προτείνεις.

Αυτό ξέρεις τι σημαίνει... ότι μετά από καμιά δεκαριά χρόνια ο κόσμος θα μιλάει όντως για "γιαπωνέζικο ουίσκυ".

Άντε... ας κάνουμε άλλη μία προσπάθεια... Αγαπητοί φίλοι Brain και Jimmypap. Όταν συζητάμε για το αν υπάρχει κάτι, το αντικείμενο της συζήτησης είναι ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Για να πεις ότι υπάρχει π.χ. ιαπωνικό ουϊσκυ, πρέπει να έχεις τεκμήρια για το ότι αξιόλογη ομάδα ποτοποιών στην ιαπωνία επιδίδεται στη κατασκευή αυτού του ποτού, ότι για μία περίοδο μερικών δεκαετιών ραφινάρουν και βελτιώνουν το προϊόν τους ακολουθώντας σύγχρονες μεθόδους απόσταξης, ότι έχουν αξιόλογη εξαγωγική πολιτική και (στη τελική) ότι υπάρχει αξιοπρόσεκτο ποσοστό φίλων του ποτού παγκοσμίως που εκφράζουν έμπρακτα την προτίμησή τους για αυτό το ποτό. Με τις παραπάνω έννοιες, όλοι ξέρουμε ότι γιαπωνέζικο ουϊσκυ δεν υπάρχει, καίτοι μπορεί κανείς να βρει σημαντικό αριθμό από μάρκες της ιαπωνίας που υποτίθεται ότι παράγουν ουίσκυ. Στη προέκταση αυτής της λογικής, είναι εξίσου σαφές ότι δεν υπάρχει αραβικό ούζο, ή γερμανικό σάκε, ή σουηδική τεκίλα. Το ότι στη χώρα μας υπήρξε και υπάρχει πίστη στα ροκ ιδεώδη από κάποιους μουσικούς, δε σημαίνει ότι υπάρχει ελληνικό ροκ, όταν κοιτάζουμε από την παγκόσμια (τη μόνη σωστή) προοπτική. Αλλιώς, θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει όντως σουηδική τεκίλα επειδή ξέρει το φίλο του τον Σβεν ο οποίος από χόμπυ κάνει απόσταξη στον ελεύθερο χρόνο του. Μπορεί η τεκίλα του Σβεν να είναι εκπληκτικής ποιότητας, αλλά δε παύει να είναι ένα εντελώς μεμονωμένο φαινόμενο στο σύνολο του σουηδικού πληθυσμού, το οποίο εκτός από το ότι δεν αφορά ούτε καν τους περισσότερους σουηδούς (αφορά βέβαια τους φίλους του σβεν), σίγουρα δεν αφορά κανέναν άλλο έξω από τη χώρα. Άρα λοιπόν (και ΑΥΤΟ είναι το συμπέρασμα από τη συζήτηση, jimmypap) αν δεν περιλαμβάνουμε στη κουβέντα τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά κριτήρια, τότε πράγματι τα πάντα υπάρχουν παντού: και ελληνικό αυτοκίνητο υπάρχει, και ελληνικό αεροπλάνο, και ελληνικές κιθάρες, και αμερικανικές λατέρνες κλπ κλπ. Αλλά αυτός είναι ένας άκυρος τρόπος προσέγγισης και το ξέρετε πολύ καλά φίλοι μου, αλλιώς γιατί δε πάτε να πάρετε ελληνικές κιθάρες; Με ρωτάει ο Brain ποια είναι η γνώμη μου για το "Εν' Λευκώ" του 1982. Ξέρεις φίλε πόσες απαντήσεις υπάρχουν σε αυτή την ερώτηση; Η πρώτη είναι ότι "δε θυμάμαι" διότι έχω να το ακούσω δεκαπέντε χρόνια. Η δεύτερη (και πιο σημαντική) είναι ότι "είναι ένας απαράδεκτος δίσκος" διότι άμα αρχίσω να γράφω εδώ τις ασύλληπτες δισκάρες που βγήκαν ειδικά το 1982 θα λιώσουνε τα μόντεμ, μπροστά στις οποίες το "Εν' Λευκώ" κάνει μόνο για δίσκος σερβιρίσματος. Η τρίτη είναι ότι "γνωρίζω πολύ καλύτερα έργα τέχνης σε σχέση με την εξάρτηση από λευκές σκόνες" το οποίο σημαίνει ότι είτε ροκ, είτε ξε-ροκ το "Εν' Λευκώ" είναι κατώτερο πράγμα από πολλές ταινίες, βιβλία αλλά και δίσκους ανθρώπων που είχαν παρόμοια προβλήματα με τα ναρκωτικά, δουλειές που με έχουν αγγίξει περισσότερο. Αλλά εγώ θα σου κάνω τη χάρη και θα δώσω μία τέταρτη απάντηση: θα σου πω ότι είναι "γαμώ τους δίσκους", οπότε τώρα τι σημαίνει αυτό; Επειδή βγαίνει ένας καλός ή καταπληκτικός δίσκος το χρόνο, σημαίνει ότι υπάρχει ροκ στην Ελλάδα; Ε, δεν υπάρχει, πως να το κάνουμε; Εκτός αν μιλάμε για το θεώρημα του Σβεν που αποστάζει τεκίλα στη Σουηδία, οπότε είπαμε ότι υπάρχουν τα πάντα. Κάπου, κάποτε, για κάποιους.

Φίλε, η σύντομη απάντηση είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα με ένα μόνο sampler. Συμφωνώ με την αγορά του Kontakt καθότι υποστηρίζεται άριστα και είναι υπό διαρκή ανάπτυξη, αλλά ίσως χρειαστούν και άλλα προγράμματα ανάλογα με το τι θέλεις να κάνεις.

Τα cookies είναι απολύτως ακίνδυνα κομάτια κώδικα, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα αποφεύγουμε. Συνεπώς, η συγκεκριμένη λειτουργία του Zone Alarm είναι εντελώς άχρηστη (όπως και όλο το Zone Alarm κατά τη γνώμη μου). Ακόμη και αν κάποιος θέλει να έχει κάποια συγκεκριμένη πολιτική περιορισμού των cookies, είναι πάντα προτιμότερο να την εφαρμόζει μέσω των ρυθμίσεων του browser που χρησιμοποιεί. Σημ: μην αρχίσετε τώρα με όσα έχετε διαβάσει στο PC Magazine ή το Ram για τα cookies. Είναι στην πλειοψηφία τους απόψεις άνευ σημασίας.

http://www.youtube.com/watch?v=H5U1vCkD2r0 ... καίτοι δυστυχώς το έχουν bannarei και δεν μπορείς πραγματικά να το δεις :) :) :)

Το ότι δεν του άρεσε το "Εν Λευκώ" δεν είναι απόδειξη ότι δεν υποστήριζε την ελληνική σκηνή. Τη θυμάμαι πολύ καλά τη κριτική που αναφέρεις, όντως αυτά έγραφε, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1982 ήταν μία εξαιρετικά γόνιμη χρονιά για την αγγλική κυρίως ανεξάρτητη σκηνή, οπότε λογικό είναι να υπάρχει μία περιφρόνηση για την αναχρονιστική αισθητική του "Εν Λευκώ". Μετά από 25 χρόνια βέβαια, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και τόσο οι ελληνική όσο και η αγγλική δισκογραφία του 1982 έχουν βρει τη θέση τους στην ιστορία. Τέλος πάντων, δε νομίζω ότι μπορώ να σε πείσω. Είναι περίεργο το ότι διαφωνούμε ενώ έχουμε τα ίδια ακριβώς δεδομένα: πόσους ελληνικούς και πόσους ξένους δίσκους από το 82 εξακολουθείς να έχεις ή να ακούς; Ποιες αισθητικές και πιο περιεχόμενο έχει εξελίχτεί σε κάτι σύγχρονο, εκείνο των ελληνικών ή εκείνο των ξένων δίσκων της περιόδου;

Ο Λυμπερόπουλος δεν ήταν επαγγελματίας δημοσιογράφος, αλλά υπάλληλος του ΟΤΕ. Πέραν αυτού, θυμάμαι ότι δεν είχε κάποια στάση ενάντια στο ελληνικό ροκ - αντιθέτως πολλές φορές είχα πάρει δίσκους του είδους παρακινόμενος από γραπτά του (π.χ. τους δίσκους των Yell-O-Yell. Μήπως τον μπερδεύεις με κάποιον άλλο;

Μπααα... που να δεις πόση συζήτηση έχει γίνει και πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα....

Εμ, το είπα εγώ ότι όπου να' ναι θα έριχνες και ατάκα για τον Μπομπ Μάρλεϋ :) :) :) :)

FatalK, γιατί εκνευρίζεσαι; Μήπως δεν έχεις καταλάβει τι λέμε και τα έχεις πάρει χωρίς λόγο; Και βέβαια υπάρχει ροκ, για την ακρίβεια εγώ προσωπικά την ακούω σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Η συζήτηση αφορά το αν υπάρχει (και πως μπορεί να οριστεί) αυτό που λέμε "ελληνικό ροκ". Άλλοι λέμε ότι δεν υπάρχει, άλλοι λέμε ότι υπάρχει, άλλοι κάνουμε και λίγο πλάκα... αλλά αυτό είναι το θέμα της συζήτησης.

Άμα πίνεις ρετσίνα, τότε όχι δεν είσαι... ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

@chorrer Δεν σκόπευα ούτε να σε προσβάλλω, ούτε να αμφισβητήσω τα βιώματά σου. Το "τρίχες κατσαρές" δεν αφορά το σύνολο των απόψεών σου (τις οποίες άλλωστε δεν ξέρουμε), αλλά αφορά αυτή τη προσπάθεια υποβιβασμού της συζήτησης για το ελληνικό ροκ σε ένα μανιφέστο βιωμάτων (το οποίο επίσης δεν είναι μόνο δική σου τάση). Ασφαλώς είσαι ευπρόσδεκτος και άξιος συζητητής μας, σόρυ να ακούστηκε αλλιώς.

@chorrer Παρ' ότι δεν πρόλαβες (έλα παναγία μου) να διατυπώσεις τον προβληματισμό σου, πρόλαβες εν' τούτοις να περιγράψεις την ρομαντική εικόνα που περιέγραψες - και με την οποία έσπευσαν να συμφωνήσουν οι ρομαντικοί συνοδοιπόροι μας (:)). Κοπίασες τόσο πολύ να χρωματίσεις την άποψή σου ώστε (προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες) πρέπει να κάνω μία προβοκατόρικη δήλωση: τρίχες κατσαρές!! Το άτομο που περιγράφεις δεν είναι ροκάς, είναι ένα τυπικό ελληνικό "καμάκι" το οποίο είχε και έχει ακριβώς τις ίδιες προσωπικές συνήθειες εδώ και περίπου σαράντα χρόνια: παράνομες και νόμιμες ουσίες, κανά μπανάκι στην Ίο και βάλε, ωραία μουσικούλα και ηλιοβασιλέματα στην άμμο. Τις βραδυνές φωτιές ξέχασες με μουσική από το ραδιάκι καθώς και την (απαραίτητη με τα παραπάνω) μνεία στον Μπομπ Μάρλευ. Ειδες όμως πόσο δίκιο έχω; Από εδώ το πας, από εκεί το φέρνεις, πάλι στο τι γουστάρω/γουστάρεις/γουστάρουν κατέληξες, ξεχνόντας αυτά που ανέφερα στην τελευταία απάντησή μου. ... Για την ιστορία: α) η Ελλάδα που περιγράφεις είναι η Ελλάδα της δεκαετίας του 70 και όχι του 80, στην οποία υπήρχε επάρκεια έντυπης πληροφόρησης για όποιον ενδιαφερόταν (αν και ίσως όχι στα Μάταλλα). β) Ο τύπος που περιγράφεις άκουγε Stones τη δεκαετία του 70, Doors τη δεκαετία του 80, Φλόϊντ τη δεκαετία του 90 και U2 σήμερα (αν και τώρα έχει αρχίσει να το μπολιάζει και με γκρικ μιούζικ). Απέχω. γ) Βρήκα χαριτωμένη την αναφορά στο αλβανικό ροκ. Ειδικά όταν το παίζουν στην Αθήνα, θα έχει πολύ πλάκα, είμαι σίγουρος για την ανοχή και την έμπρακτη συμπάθεια του ελληνικού κοινού. Συνέχισε όμως, φάση θα έχει - σίγουρα έχεις καλό λέγειν.

Φίλε Brain, θα ξεκινήσω λέγοντάς σου ότι συμφωνώ μαζί σου: ας αφεθούν να κάνουν ότι γουστάρουν. Θα συμπληρώσω όμως ότι στη χώρα μας ΟΛΟΙ κάνουν ότι γουστάρουν, από τον πρωθυπουργό μέχρι τις γάτες, οπότε μη το αναφέρεις σα να είναι και καμία σπάνια κατάκτηση... Προσωπικά, άμα βρω άνθρωπο να παίζει μουσική ΧΩΡΙΣ να γουστάρει μάλλον θα τον πω μαλάκα... Οπότε το να "γουστάρεις" είναι προϋπόθεση σε αυτό που συζητάμε, όχι καμία κατάκτηση. Σωστά μέχρι εδώ; Έχοντας εξασφαλίσει ότι θα κάνεις/κάνω/κάνουν ότι γουστάρεις/γουστάρω/γουστάρουν, ας δούμε πως χρησιμοποιεί ο καθένας μας αυτή την ελευθερία. Τη χρησιμοποιεί για να πάει πιο πέρα (ότι και να σημαίνει αυτό) ή τη χρησιμοποιεί για να συνεχίσει να αντλεί ηδονή από το ότι κάνει ότι γουστάρει, αδιαφορώντας για το αν αυτό αφορά οποιονδήποτε άλλο; Για παράδειγμα, πριν μερικούς μήνες είχε κάνει ένα ποστ το παιδί από τους X-Spiral για το νέο τους δίσκο. Του λέω (έχοντας ακούσει μερικά κομάτια) "γιατί βγάλατε νέο δίσκο;" και αφού λογοφέραμε λίγο με αποστόμωσε λέγοντάς μου (ούτε λίγο ούτε πολύ) ότι "έτσι γουστάρουμε, για πάντα θα παίζουμε επειδή θα γουστάρουμε και σε όποιον αρέσουμε" κλπ. Τι να πεις σε μία τέτοια στάση; Λοιπόν, πριν παρατήσω τη συζήτηση, να σου πω ότι αν το ζητούμενο είναι να γουστάρουμε, να παίζουμε σε live των είκοσι ατόμων, με τον ήχο μας σκατά και το μυαλό μας μεθυσμένο, ανάμεσα σε ερασιτέχνες ηχολήπτες και υπεύθυνους φωτισμού, και μαλακοκαπνισμένα που δε βλέπουν την ώρα να τελειώσουμε για να πάνε να πηδήξουν τότε ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, παραδέχομαι ότι όλο αυτό είναι πολύ-πολύ ελληνικό (ως φάση) αλλά καθόλου μα καθόλου ΡΟΚ, διότι το ροκ ποτέ δεν αφορούσε αυτή τη κακώς νοούμενη εσωστρέφια του "σε όποιον αρέσουμε". Επίσης, το να μαζεύουμε κάτω από την ομπρέλα του "ροκ" οτιδήποτε μουσικώς αξιόλογο δεν είναι θεμιτή πρακτική. Μία σκηνή, συγκροτείται όταν ετερόκλητοι μουσικοί αναγνωρίζουν κοινούς παρανομαστές στη δουλειά τους και αποδέχονται ένα έξωθεν βάπτισμα ως "ψυχεδέλεια", ως "χάρντ", ως "kraut rock" κλπ. ΔΕΝ συγκροτείται επειδή κάφλωσε ο κάθε βλάκας δημοσιογράφος να βγάζει βιβλία. Οι Apocalypsis του Παλαμίδα, οι Taxi του Καρβέλλα (εγώ τον έχω το δίσκο, εσύ τον έχεις ακούσει άραγε;), οι τζαζίστες Sphinx, ο ρουχλίτσας Βαγγέλης Γερμανός, ο Σαββόπουλος, οι αυτοκαταστροφικοί Yell-O-Yell, οι Scoria (των οποίων έχω φτιάξει το εξώφυλλο του LP τους), οι PLJ BAND (οι οποίοι σε συνέντευξή τους στο Ποπ και Ροκ της περιόδου σάρκαζαν την ανεξάρτητη σκηνή της Αγγλίας και της Ελλάδας) - - - - ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΚΗΝΗ, όσο ευρεία έννοια και αν δώσουμε στον όρο, και πα να κτυπιέται ο Δηματάτης σαν το χταπόδι !!! Κακώς νομίζεις ότι παίζω με τις λέξεις. Αντίθετα, εννοώ κάθε φωνήεν. Και (πως σου ήρθε αυτό) δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι οι νέοι πρέπει να καταλήξουν στα σκυλάδικα. Τέλος, για το αν χρειάζονται ΜΕΝΤΟΡΕΣ, θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω μαζί σου, αλλά δε συμφωνώ. Πιστεύω ότι τους έχουν καβαλήσει οι μέντορες (ακριβώς σαν τον κ.Δηματάτη). Εν' πάσει περιπτώσει, αν έχεις δίκιο, ας σπεύσουν να το αποδείξουν (οι νέοι) στους φυσικούς τους χώρους, ήτοι το Πανεπιστήμιο και το κρεββάτι (για χώρους δουλειάς, έχουμε καιρό...)...

"Δεν φταίει η νύχτα που έχει τόση παγωνιά και σαν φωτιά σε περιμένω φταίει που δε αντέχω να σε θέλω πια και να πεθαίνω σ' αυτή την ερημιά και εσύ να μην υπάρχεις πουθενά"...

Μήπως είσαι καψούρης με τη Μελέτη;

Πάντως ο Δηματάτης το έχει κάνει επάγγελμα βλέπω... (κακιούλα επίσης). Μου θυμίζει τον άλλο, τον... Νταλούκα που έβγαζε το ψωμί του (και ίσως τις γκόμενές του) σχολιάζοντας τους στίχους του Μόρισον... (μεγάλη κακιούλα... :) :) :)).

Και ποια είναι ρε παιδιά αυτή η "ευρύτερη έννοια"; Πόσο ευρύτερη δηλαδή; Μήπως αν την κάνουμε ακόμη πιο ευρεία συμπεριλάβουμε και το δόλιο το Φοίβο που λοιδωρείται σε άλλο thread αυτές τις ημέρες; Τέλος πάντων, πέραν της πλάκας, είμαι αρκετά ηλικιωμένος για να μη χρειάζομαι "γραπτές μαρτυρίες" για αυτά τα πράγματα - γνωρίζω με απόλυτη ακρίβεια τι έχει συμβεί στην ελληνική μουσική σκηνή τα τελευταία 25 περίπου χρόνια. Τώρα, το τι γράφει ο καθένας για να τέρψει/κολακέψει το αναγνωστικό κοινό του... άστο καλύτερα, αν θέλουμε σάλτσες υπάρχουν πάντα και τα παλιά τεύχη του περιοδικού Ήχος (και HiFi). :):) Ε, καλά τώρα μη φανταστείς ότι ασχολούμαι και πάάάάρα πολύ. Στα πλαίσια της κουβεντούλας που κάνουμε, λέω και εγώ αυτά που γνωρίζω. Από την άποψη των νέων παιδιών βέβαια, το να καταλάβουν που ζούνε και ποια ακριβώς είναι η μουσική παράδοση που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν, μπορεί κάλλιστα να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο να έχουν καλλιτεχνικό αύριο και στο να μην έχουν. Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ τη διατύπωση και την ορολογία που προτείνει ο Superfunk περί σύγχρονης ηλεκτρικής λαϊκής μουσικής παρά το "ελληνικό ροκ" - είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου.

FatalK,ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος που νομίζει ότι το ροκ εξαντλείται σε αισθητική ήχων και ύφος. Δικαίωμά σου. Αλλά όταν κοιτάς έναν αγρό που ποτίζεται, συνήθως τσεκάρεις να δεις που είναι η πηγή. Και η πηγή δεν ήταν ποτέ στα βαλκάνια ή την χώρα μας ειδικότερα. Ακόμη και η τεράστια λίστα που παρέθεσε ο Brain (παρότι είναι άκυρη - αυτό μας έλλειπε να θεωρούμε ροκ τον παλαμίδα ή τον πιτσιλαδή, μόνο ο τσίκ νακασιάν λείπει...) δείχνει ξεκάθαρα ότι όλοι τους ακολουθούσαν μουσικά και ιδεολογικά ρεύματα του εξωτερικού. Αυτά...

Πιστεύω ότι τόσο το λειτουργικό που ψάχνεις, όσο και η απάντηση για το αν λύνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις, θα είνα διαθέσιμα από την αντιπροσωπεία ή την ίδια την Korg.

Με παρεξήγησες. Δεν είμαι (επί προθέσει) δηκτικός, και ασφαλώς είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει τις επαγγελματικές επιλογές οποιουδήποτε. Όμως, άνθρωποι σαν το Λαζόπουλο προσπαθούν να παρουσιάσουν τις επαγγελματικές επιλογές τους σαν καλλιτεχνικές επιλογές - αυτό όμως σηκώνει κριτική. Δεν είναι ότι ο Λαζόπουλος είχε (ή έχει) κάποια ειδική έφεση στη σάτυρα, ούτως ή άλλως μόνο αυτός λέει σάτυρα την κακή δημοσιογραφική εκμπομπή του. Είναι ότι κατέφυγε στη "σάτυρα" για να θεραπεύσει την οικονομική ανέχεια στην οποία θα είχε καταδικαστεί αν έμενε συνεπής στην ιδεολογία και το γίγνεσθαι των θεατράνθρωπων. Τώρα, το πως και το γιατί το έκανε αυτό είναι μία άλλη συζήτηση που (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ :)) ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του φιλόξενου φόρουμ. Εκατοντάδες άλλοι "θεατράνθρωποι" δεν καταφεύγουν σε τέτοια ξεφτιλίκια και φυσικά αξίζουν κάθε τιμής.

Για αρκετή ώρα σκεπτόμουν πόσο off-topic έχει γίνει αυτό το thread... αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι καθόλου off-topic: στο σύνολο του αναφέρεται στην εικονική τηλεοπτική πραγματικότητα. Θα έχετε παρατηρήσει βέβαια ότι οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές (όχι μόνο οι σατυρικές) έχουν σαν αντικείμενό τους.. άλλες τηλεοπτικές εκπομπές. Συγκεκριμένα, δείχνουν βίντεο αποσπάσματα άλλων εκπομπών και σχολιάζουν όχι μόνο τα αποσπάσματα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σχολιάστηκαν αυτά τα αποσπάσματα από τους συναδέλφους τους. Αυτό είναι γελοίο και απάνθρωπο μερικές φορές (όπως στην περίπτωση Χριστόδουλου), αλλά έχει και ένα καλό: αφορά μόνο όσους βλέπουν τηλεόραση. Την ίδια τη στιγμή που θα σταματήσετε να βλέπετε τηλεόραση, θα διαπιστώσετε ότι στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχει ούτε ο Λαζόπουλος (άλλος ένας επαγγελματικά αποτυχημένος θεατράνθρωπος που κατέφυγε στην τηλεόραση για να μη ψωμολυσσάει), ούτε Φοίβος και Βανδή (ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχω προσωπικά γνωρίσει άνθρωπο που να τους ακούει, μάλλον τους ακούνε μόνο δωδεκάχρονα), ούτε Γκυ βέβαια (άλλος ένας υπάλληλος του Mad που προσπαθεί να μιμηθεί το ύφος που είχαν οι παρουσιαστές του MTV πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια). Παρατηρείστε επίσης το πως ΚΑΘΕ προσπάθεια κάποιου τηλεορασάνθρωπου να βγει στον πραγματικό κόσμο στέφεται από πλήρη αποτυχία: που είναι η Κοκκίνου ή ο άλλος ο χλε-χλες που είχε τραγουδήσει και ένα ντουέτο με τη Βανδή τώρα που τελείωσε η συνεργασία με τη Heaven; Πρόκειται για μία ειδική φάρα διασκεδαστών, πολύ κατώτερων από τους αντίστοιχους στο εξωτερικό βέβαια, οι οποίοι αμοίβονται υπέρογκα, φέρνουν πίσω πολύ λίγα (τέσσερα χρόνια λυσάξανε να κτυπάνε τη κυβέρνηση και το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση ξανακέρδισε τις εκλογές...), και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτούλη τους. Αγνοήστε τους, πιστεύω ότι δεν αξίζουν ούτε το σάλιο που ξοδεύουμε.

Είπαμε (και ξαναλέμε) ότι όλες οι μέχρι τώρα αποδόσεις έχουν γίνει σε εντελώς πειραματικό πλαίσιο. Υποθέτω ότι όταν ο chief πάρει τις τελικές αποφάσεις του, θα ξεκινήσουμε επί παρθένου και καθαρού εδάφους.