Εγώ δεν άκουγα συστηματικά τους καλλιτέχνες που σε ενδιαφέρουν, αλλά είμαι από παιδί φανατικός οπαδός των δίσκων γενικά (από βινυλίου, μέχρι ιπτάμενων) και τα παίρνω πολύ άσχημα με την ιδέα ότι υλικό έχει χαθεί λόγω ερασιτεχνισμού ή αδιαφορίας.
Πραγματικά , τρελαίνομαι, δεν κάνω πλάκα.
Στην πορεία, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα, στο γράφω μπας και σε παρηγορήσει: ότι αφού ο δημιουργός δεν ενδιαφέρεται για την συντήρηση και διανομή του έργου του, ίσως είναι ΟΚ να χαθεί δια παντός, στα πλαίσια μίας εξελικτικής διαδικασίας όπου ο αξιότερος ανταμοίβεται.
Και δεν το γράφω τόσο για τους δικούς σου, αυτοί είναι και άνθρωποι κάποιας ηλικίας. Σήμερα, στο πολύ ζωντανό παρόν, συνεχίζει να συμβαίνει αυτό που συζητάμε. Πριν κανά χρόνο έψαχνα να βρω τραγούδια που πρωτοακούστηκαν σε ταινίες του Νίκου Περάκη, γραμμένα και ειπωμένα από νεότατους ανθρώπους που ζουν και είναι μία χαρά...ε, αντιμετώπισα όλα αυτά που περιγράφεις... κανείς δεν ήξερε που στην ευχή του Θεού μπορούν να βρεθούν ή πως.