trolley

Ε, μακάρι όλοι να είχαν τις αντιλήψεις του Φριπ (ή του Μεθήνη, μιας και τον ανέφερα πριν). Οι άνθρωποι κάνουν άλλα πράγματα κάθε πέντε χρόνια. Τι να πει και ο Waters...;; Το λάθος στο συλλογισμό σου είναι ότι δεν πρόσεξες την παρακάτω πρόταση σε αυτό που έγραψε ο kostri: Αυτό δεν ισχύει ποσώς στην όπερα, και όντως αντιμετωπίστηκε σαν κεφαλαιώδες πρόβλημα στην αναζήτηση ερμηνειών του ρεπερτορίου της κλασσικής μουσικής, με ένθεν και ένθεν παρεκλίσεις που εννίοτε οδήγησαν σε έκτροπα. Η τρέχουσα κατάσταση, για το κλασσικό ρεπερτόριο, είναι ότι ουδείς διαννοείται να προτείνει έστω μία ερμηνεία που να μην έχει να προσφέρει κάτι νέο - οι δε εταιρείες έχουν πάψει να ασχολούνται με βλακώδη αναμασήματα παλαιοτέρων ερμηνειών. Για να επιστρέψουμε στον Waters (εν΄μέρει, διότι είμαι επίμων) όλοι οι υπέρμαχοι του σώου που παρουσιάστηκε στην Αθήνα (χωρίς ΚΑΜΙΑ εξαίρεση) επικαλούνται βελτιώσεις που αφορούν τεχνολογικές παραμέτρους και ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Αντιθέτως, ακόμη και στην περιορισμένη έκταση που αφήνει η κατά-Waters αντίληψη για το θέμα, ΟΛΟΙ πιστοποιούν ότι ερμηνευτικά το έργο είναι κατώτερο πλέον. Αυτό, εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό: έχω εξηγήσει ότι ο Waters ήταν μέλος μίας μπάντας που είχε σημαίνοντα ρόλο στη διαμόρφωση του ύφους και του περιεχομένου όλων των δίσκων της περιόδου. Άλλοι όμως το περνάνε στο ντούκου, εκστασιασμένοι από τις τεχνολογικές καραμέλες. Είναι τυπική αυτή η σύγχυση στα σύγχρονα ακροατήρια και δεν αφορά μόνο τις συναυλίες βέβαια: θυμήσου τους αντίστοιχους αλλαλαγμούς για το Avatar (μια πραγματικά κακή ταινία), ΠΑΛΙ επί της βάσεως της τεχνολογικής υπεροχής της. Οψόμεθα να δούμε το The Wall σε 3D. :) :) :)

Ακριβώς, ήτοι +1. Βέβαια, η απάντησή τους είναι ότι το έργο είναι διαχρονικό. Εν' τούτοις, τους διαφεύγει το εξής απλό γεγονός: ότι αυτό που καθιστά ένα έργο διαχρονικό δεν είναι η αέναη επιθυμία του αρχικού δημιουργού του να το επαναλαμβάνει, αλλά η επιθυμία ΑΛΛΩΝ να το αναπαράγουν, ίσως να το τροποποιήσουν λίγο και - εν' τέλει - να του εμφυσήσουν ζωή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι απλώς δε συμβαίνει τίποτε τέτοιο, αλλά μάλλον μπορούμε να αναπολήσουμε ότι εδώ και 20 χρόνια, κανείς δεν έχει ασχοληθεί με αυτό το πράγμα.

Ποιο άλλο μουσικό έργο θα κατανόμαζες σαν "έργο που θέλει γιγαντισμό, εφέ και παρλαπίπα"; Ίσως επειδή είμαι κουρασμένος, δεν μου έρχεται στο νου κάποιο. @Antonio (=Κώστα) Ρε τρελε, είσαι πολύ ευερέθιστος. Κατ' αρχήν, που είπα ότι εσύ είσαι κολλημένος με τη prog; Που είπα ότι εγώ ΔΕΝ είμαι; Είναι άλλο πράγμα να είμαι (ή να είσαι) κολλημένος με κάτι και άλλο πράγμα να μπορείς να κάνεις μία ψύχραιμη εκτίμηση της κατάστασης. Τέλος, σε διαβεβαιώνω ότι η σχέση μου με την αστροφυσική είναι καλύτερη από το μέσο όρο των συμπολιτών μας, οπότε μη σηκώνεις τόσο ψηλά το πήχη διότι σύντομα δε θα μπορείς να συννεοηθείς με κανέναν.

Εσύ απάντησες τώρα, άντε να ξεκουραστείς γιατί κάνει και ζέστη. Κρίμα που δεν κατάλαβες καν την ερώτηση. ---- Φεντεριάρη σόρυ για τα κοχόνες (αυτό που δεν είχε ο Waters το '80 - ή μήπως να σου θυμήσω ότι κάτω από την πίεση της δισκογραφικής του έσβησε τη κακιά λέξη από το Not Now John;), αλλά δεν μπορούμε να συζητάμε για το βάθος των αλλαγών που προέκυψαν στη μουσική βιομηχανία και τις αντιλήψεις του κοινού, ένεκα του πανκ: είμαστε πολύ μικροί για να το κάνουμε. Βιβλία υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται. Και δίσκοι υπάρχουν, αλλά έχουν όλοι ένα κακό: ακόμη και σήμερα δεν είναι πολιτικώς ορθό να τους παίζεις σε δυνατή ένταση. Αν αμφιβάλλεις, πάμε μία βόλτα με το αυτοκίνητο και τα παράθυρα ανοιχτά στη παραλιακή. Μαραθώνα, ούτε ο Πατ μπορεί να γεμίσει το ΟΑΚΑ. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να γεμίσει τίποτε απολύτως στην υπέροχη χώρα μας, γι' αυτό δεν τον φέρνουνε. Γράψε κανένα πραγματικό επιχείρημα. Αντώνιε, μόνο στο μυαλό των κολλημένων με το prog περνά το prog μία δεύτερη άνθηση. Επίσης, μόνο στο μυαλό των κολλημένων με το πανκ, το πανκ συνεχίζει να υπάρχει. Το ότι (προφανώς) ανήκεις στους πρώτους, δε σημαίνει ότι είσαι πιο σωστός από τους δεύτερους. Σόλαριστ, αν αρχίσεις να γράφεις από τώρα "Whatever" και τελειώσεις στα βαθειά σου γεράματα, πάλι δε θα έχεις πει τη γνώμη σου. Προσπάθησε πάλι, αυτή τη φορά απέτυχες. Ωντιο, εύστοχος ο σαρκασμός με τον οποίο συμφωνώ φυσικά. Schreivox, εσύ θα έχεις τη μερίδα του λέοντος: φίλε μου, στην ταραγμένη εποχή μας, κάθε γεγονός έχει την πραγματική του υπόσταση και (δυστυχώς) τη δημοσιογραφική του υπόσταση. Το να λες ότι το πανκ (ή το prog ή οτιδήποτε άλλο) είναι/ήταν μόδα, συνεπάγεται απλά ότι έχεις υιοθετήσει μία δημοσιογραφική προσέγγιση. Για την επικαιρότητα, όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ, τα πάντα είναι μόδα, ακριβώς διότι αύριο θα ασχολούνται με κάτι άλλο. Όμως, αυτό δεν κάνει το πανκ λιγότερο πραγματικό: ήρθε σαν αντιστάθμισμα στον γιγαντισμό και τον υδροκεφαλισμό των ροκ shows της δεκαετίας του ΄70, ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνο τον υδροκεφαλισμό και την απομόνωση που καταγγέλει και ο Waters στο Wall. Πιστεύω, ότι ο Waters ήταν ειλικρινής όταν έγραφε το Wall: είχε όντως ενοχληθεί από όλη αυτή τη κατάσταση και ήθελε να αποτάξει την κακή ψυχολογία που είχε ενσωματωθεί στη καθημερινότητά του. Μάλιστα, πιστεύω ότι η παρουσίαση του Wall στο Βερολίνο - με την ευρεία συμμετοχή άλλων καλλιτεχνών και τον συμβολισμό με το τείχος της πόλης - ήταν μία σημαντική προσπάθεια (εκ' μέρους του) για εξωστρέφεια. Όμως, τριάντα χρόνια μετά, το σώου (όπως περιγράφηκε, από όσους το παρακολούθησαν) φαίνεται να είναι η επιτομή όσων καταγγέλει: τρελή τεχνολογία, γιγαντισμός, κονσέρβες όργανα και φωνητικά, οι φίλοι (και συνδημιουργοί) απόντες... άστα να πάνε στο διάολο. Νομίζω ότι τελικά νικήθηκε από τον μνημειώδη εγωισμό του: λίγο να χαζέψει κανείς τα βίντεο του Gilmour με την ακουστική μπάντα του στο YouTube, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί απέναντι στην αρτιότητα και το ύφος των εκτελέσεων, από έναν άνθρωπο που ΕΠΙΣΗΣ έφερε τα γιγαντώδη σώου σε μία φυσική κατάληξη (το Pulse) και τελικά υιοθέτησε έναν σεμνότερο τρόπο να υπάρχει μουσικά. Ας πάρει ο καθένας ότι του ταιριάζει. Εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου: τις κινηματογραφικές παραγωγές τις βλέπω στο σπίτι.

Το πραγματικό ερώτημα είναι, αν ο κ. Waters θα είχε ποτέ τα κοχόνες να γράφει πάνω στα ψεύτικα τούβλα του "να λαμηθεί η κυβέρνηση" αν δεν είχε υπάρξει το πανκ. Η απάντηση είναι, νομίζω, προφανής. Πέραν αυτού όμως, για πολλοστή φορά (εσύ και ο SF το κάνετε αυτό και μου σπάτε τα νεύρα), αδίστακτα αρχίζετε και μιλάτε για το musicianship σα να είναι καριέρα σε πολυεθνική. Του λες του SF "μαλακία η Μαντόνα" και σου απαντάει "ναι, αλλά γεμίζει στάδια". Σου θυμίζουν εσένα ότι τύποι σαν τον Waters έχουν ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ από το 81, και απαντάς με το ότι οι Stones "γεμίζουν στάδια" και ότι οι πρωταγωνιστές του πανκ μουσικού κινήματος "πουλάνε γαριδάκια". Ε, δεν είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα. Με την ίδια λογική, να δίνουμε στα δίχρονα να πίνουν κόκα-κόλα που πάει με όλα, και να μην τα πιέζουμε για γάλα το οποίο είναι λιγότερο εμπορικό προϊόν. Καλά, το σχόλιο με τα Blu-Ray ήταν γενικό, δεν πήγαινε για 'σένα, αλλά αφού επιμένεις να σου θυμίσω ότι υπάρχουν και αεροπορικά δυστυχήματα.

Δε νομίζω ότι αυτή η μεγαλόσχημη αντίληψη που λέει ότι "αγοράζουμε τον κιθαρίστα που προπαθεί να ακούγεται σαν τον κιθαρίστα με τον οποίο τσακωθήκαμε και στον οποίο χρωστάμε τη μισή μας καριέρα" ή "ας ψάξουμε να βρούμε τον πιο νέο και πιο ακριβό τρόπο για να στήσουμε ένα light show" ή "ας συνεχίσουμε να παίζουμε ένα έργο που γράφτηκε πριν 30 χρόνια, ακριβώς όπως το παίζαμε πριν 30 χρόνια"... ... έχουν σχέση με τα νειάτα οποιουδήποτε. Αυτοκολακεύσαι σεβαστέ Μάραθον.. τα νειάτα έκαναν την επιλογή τους στα τέλη της δεκαετίας του '70 στη Μεγ. Βρεττανία και έστειλαν όλες αυτές τις "μουσικές" (μη χέσω) αντιλήψεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (έλα Παναγία μου). Μετά το πανκ, όλα αυτά έχουν αλλάξει και (για να το θέσω όπως το έθεσε ο Keith Emerson πριν λίγα χρόνια: people don't buy that clever shit anymore). Τώρα, για το έλλειμα άρτου και θεαμάτων στο Ελλάντα... πάρτε Blu-Ray όσοι δεν έχετε, έχουν πέσει και οι τιμές.

Κοιτάξτε.. αν αυτοί που πήγαν, επέστρεφαν με αναφορές ότι "είδα και άκουσα κάτι που δεν περίμενα από τον Waters" ομολογώ ότι θα είχα μάλλον μετανιώσει για το ότι δεν πήγα. Φαντάσου (λέμε τώρα) να μαθαίναμε ότι τραγούδησε ο ίδιος (με την όχι και τόσο σωστή φωνή του) το περιβόητο Comfortably Numb (είμαι βέβαιος ότι θα συγκινούσε και θα δεχόταν θερμό χειροκρότημα). Ή να μαθαίναμε ότι στο σώου υπάρχουν δύο νέα τραγούδια. Ή ότι υπήρχαν εκλεκτοί προσκεκλημένοι (όπως στην παρουσίαση του Wall στο Βερολίνο, με Van Morrisson κλπ). Κάτι τέλος πάντων.. που να προδίδει μία καλλιτεχνική εγρήγορση, μία διάθεση για ανανέωση. Αντίθετα, αυτά που μαθαίνουμε (από όσους πήγαν), είναι ότι είχαμε ένα πλούσιο σώου (σώώώώπα), στημένο με υπολογιστές (άάάάάάντεεεε) και ότι ο ήχος ήταν απίστευτος (τι λες ρε παιδί μου...). ΟΚ, αλλά αυτά είναι τεχνικοί και όχι καλλιτεχνικοί άθλοι, οπότε ας μην μπερδεύουμε τη λούτσα με τη νέα μάκρη. Επί της ουσίας, ο άνθρωπος είχε κάποτε μία σπουδαία καλλιτεχνικώς μπάντα με την οποία διέπρεψε, και τώρα έχει μία σποδαία cover μπάντα, με την οποία προσπαθεί να βγάλει τον ήχο και το ύφος της παλιάς του μπάντας. Περί αυτού πρόκειται.

Πριν απαντήσω, επίτρεψέ μου μία ερώτηση: Δεν έχω πάει να δω το πρόσφατο σώου της Άννας Βίσση. Κατά τη γνώμη σου α) έχω την επάρκεια για να το κρίνω, β) το έχω ήδη κρίνει μη-πηγαίνοντας, γ) όσοι το είδαν είναι πιο αρμόδιοι από μένα για να το κρίνουν;

Ναι, συμφωνώ. Αλλά τώρα αλλάζει το κέντρο βάρους της συζήτησης. Ο φίλος έγραψε ότι επειδή δεν έχω κάνει ούτε το 1/1000 των Floyd καλύτερα να κάνω πιο μετριοπαθείς δηλώσεις (το λέω πιο κομψά απ' ότι αυτός), όμως - σύμφωνα με το συμπέρασμά μας - τελικά είμαι εξόχως χρήσιμος ακόμη και αν έχω κάνει το 1/1000000 των Floyd, διότι χωρίς τύπους σαν εμένα Floyd δεν μπορούν τελικά να υπάρξουν. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι που ισχύει, με την επιφύλαξη ότι σε καμία περίπτωση δε θεωρώ τους Pink Floyd να έχουν έργο εφάμμιλο του έργου των ζωγράφων που ανέφερες: σε τελευταία ανάλυση μιλάμε για μία δεινοσαυρο-ροκ μπάντα της δεκαετίας του '70, η οποία (στο Wall) αυτομέμφεται για την απάθεια στην οποία την καταδίκασε η δόξα της. Καμία σχέση λοιπόν με τον ανθρωπισμό στο έργο του Ντα Βίντσι ή πολλών ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του ΄60 (π.χ.).

Πολύ σωστή παρατήρηση.

Δεκτό το σχόλιο από εσένα που είσαι καλό παιδί, αλλά δεν το εννοούσα έτσι: εννοούσα ότι αν ήμουν τόόόόσο λίγος, θα άλλαζα επάγγελμα. Στο χώρο της τέχνης είναι δύσκολο (και μάλλον άχρηστο) να ορίζεται κάποιος ως "καλύτερος" από κάποιον άλλο (π.χ. εγώ θεωρώ "καλύτερο" τον Μότσαρτ), αλλά υπηρετώντας τη σύμβαση του να θεωρούμε τους Floyd ως τους "καλύτερους όλων των εποχών" (ώστε να κάνουμε δύσκολο το 1/1000), τότε κάποιος που δεν μπορεί να κάνει το 1/1000 (τουλάχιστον) για ποιο λόγο δεν τα έχει παρατήσει (γνήσια απορία είναι, μην το ρίξετε στο κράξιμο); Εγώ στη δουλειά μου, δεν ήθελα να κάνω το 1/1000 από αυτό που έκαναν οι δασκάλοι μου, ήθελα να κάνω το 105%, και όντως το έκανα - έτσι κατάλαβα ότι κάνω γι' αυτή τη δουλειά.. αλλιώς βράστα και άστα.

Φίλε μου, αν ήμουν μουσικός, και ΔΕΝ μπορούσα να κάνω το 1/1000 από αυτό που έκαναν οι Floyd, θα είχα προ πολλού συμπεράνει ότι μάλλον πρέπει να αλλάξω δουλειά. Ελπίζω ότι μπορείς να προσυπογράψεις την παραπάνω παράγραφο. ---- Πέρα από αυτά όμως, για να εξηγούμαστε: εγώ πάνω από τα thread βλέπω πάντα μόνο ένα τίτλο. Θεωρώ λοιπόν ότι μπορώ να λέω τη γνώμη μου για το θέμα του τίτλου και τα θέματα δεν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να τα κοιτάμε από την ίδια γωνία. Αν για σένα οι Floyd είναι θέσφατο, για 'μένα είναι μία μπάντα της δεκαετίας του '70 και από τότε έχω ακούσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που έχουν μεταθέσει το κέντρο βάρος των ενδιαφερόντων μου. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους, οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι ο σαρκασμός και η ανασφάλεια.

Πόλεμο = Κακό Ειλήνη = Καλό Ροκ = Καλό Τοίχο = Κακό Τσίσα = Καλό (Διάλλειμα για να κτυπήσουμε παλαμάκια στο Vera). :) :) :) :)

Η μουρμούρα (μου) είναι μουρμούρα, αλλά μην την μπερδεύεις με την τεκμηριωμένη άποψη που κρύβεται πίσω (ή περπατάει παράλληλα) με τη μουρμούρα. Οι προσωπικοί μου λόγοι για το ότι δεν πήγα είναι κάποιοι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όσοι πήγανε έχουν μεγαλύτερη σχέση με το ζήτημα από εμένα. Δηλαδή - για να καταλάβει ο καθένας, και να χαμογελάσει ο Audiokostas - φαντάσου ότι ο Gilmour ΔΕΝ πήγε. :)

Όχι ρε, είναι και άλλοι.

Ασφαλώς. Νομίζω ότι είναι δεδομένο σε ποιους απευθύνονται τέτοια σώου. Όπως έγραψε και άλλο εκλεκτό μέλος, είναι σαν το κοινό που πήγε να δει το Cats. Μουσικόφιλους δεν τους λες... ροκάδες δεν τους λες... γνώστες του σχετικού ρεπερτορίου.. πάλι δεν τους λες... τέλος πάντων δεν είναι και για πολύ συζήτηση....

Αγαπητέ μου φίλε, ο καθένας τοποθετείται απέναντι στα γεγονότα από τη δική του σκοπιά. Αντί να παριστάνεις τον έξυπνο, γιατί δεν κάνεις κάτι πραγματικά έξυπνο: μέτρα πόσοι συμμετείχαν στο thread, σύγκρινέ τους με τον αριθμό των ενεργών επισκεπτών του noiz.gr, και μετά αναλογίσου πόσο απίστευτα λίγοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν για το σώου που παρακολούθησες. Μην βαφτίζετε οτιδήποτε ενδιαφέρει εσάς, ως να είναι σημαντικό για όλους, και συνεπώς μην καταφρονείτε αυτούς που εκείνα τα βράδυα επέλεξαν να κάνουν κάτι άλλο. Επίσης, όταν θες να την "πεις" σε κάποιον, μάθε πρώτα να μιλάς: "χαράμισα" σημαίνει "πέταξα στα σκουπίδια για κάτι που δεν άξιζε".

"We are matter, the stars are matter, but it doesn't matter." Παίδες, εννοείται ότι κάνουμε και λίγη πλακίτσα, για το ομαλό ξενέρωμα. Μην αρπάζεστε.. πραγματική κριτική θα κάνουμε στο Blu-Ray... :) :) :) :) :)

Βεβαίως ισχύει αυτό. Θυμάμαι μικρός, ότι οι μεγαλύτεροι μας τα είχαν σπάσει με το Woodstock. Μετά από χρόνια, όποιος καταφέρει να το ακούσει σερί, θα του πάρω δώρο ένα λοκούμι. Χαίρομαι για εσάς που πήγατε και γουστάρατε - στην Αθήνα είμαστε άλλωστε, μην το ξεχνάμε - αλλά - επειδή μου τα έχετε κάνει τσουρέκια, πάρτε ρε αλάνια την ερώτηση που σας αξίζει: αν εκείνο το βράδυ έπαιζε στην αθήνα και ο gilmour με τους άλλους δύο floyd (αν ζούσε ο Richard), τότε ρε μπούρδες*** ΠΟΙΑ συναυλία θα είχατε πάει να δείτε; Έτσι μπράβο... όμορφα στα θρανιάκια μας... :) :) :) *** με παρρησία.

Ασφαλώς. Έτσι λειτουργεί ο κινηματογράφος γενικώς, και αυτό το "μειονέκτημα" δεν τον έχει εμποδίσει από το να μας δώσει μερικές από τις πιο έντονα φορτισμένες (συγκινησιακά) στιγμές μας. Γι' αυτό το Wall (η ταινία) έχει την αξία που έχει: είναι πολύ πιο "χορταστική" εμπειρία από όλες τις συναυλίες του Waters μαζί (αν αμφιβάλλεις, μπορείς να το ξαναδείς κάποια στιγμή ώστε να θυμηθείς).

Μια και εγώ είμαι ο φίλος των 1080p και διατηρώντας ελαφρύ τόνο (δηλ. δε θέλω να τσακωθώ, ούτε να "κόψω" εισιτήρια), μπορώ να ρωτήσω γιατί το λες αυτό; Είχα αγοράσει το διπλό βινύλιο του Wall το 81 και το άκουγα μέσα από δύο τετράιντσα ηχειάκια, χωρίς καμία εικόνα εκτός από αυτές του πολυτελούς εξωφύλλου και... η συγκίνηση πήγαινε σύννεφο διότι ΗΤΑΝ μουσική και ΜΟΝΟ μουσική και καθόλου ΘΕΑΤΡΟ (αν με πιάνεις). Όταν θέλω να δω θέατρο, πάω στο θέατρο: στις συναυλίες πηγαίνω (σπάνια πλέον, ομολογώ) για να ακούσω μουσική. Το light show στους Pink Floyd (τους οποίους έχω δει ζωντανά) ερχόταν πάντα σε μία λογική υπογράμμισης του νοήματος των τραγουδιών, λειτουργώντας συμπληρωματικά. Το Wall, έτσι όπως λειτουργεί στις μέρες μας είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ light show, και δευτερευόντως μουσική (άλλωστε, σε καθαρά μουσικό επίπεδο ήταν πάντα "δεύτερο" υλικό, όπως είπε και ο Παπαλάμπραινα). Είναι λοιπόν ένα SHOW το οποίο στήθηκε ΓΙΑ να κινηματογραφηθεί και ΓΙΑ να κυκλοφορήσει στα 1080p, οπότε πως διανοείσαι να λες ότι η εμπειρία θα είναι κατώτερη; Εγώ σου λέω (επειδή είμαι επαγγελματίας των media) ότι θα είναι ΑΝΩΤΕΡΗ και μάλιστα θα σου πω μερικά γιατί: α) Διότι θα την παρακολουθήσω στην άνεση του σπιτιού μου χωρίς να μυρίζω τον ιδρώτα και τα λιβάνια των διπλανών (ελπίζω κάποια γλυκειά μέρα να μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο γίνονται οι εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους στην Ελλάδα, με 35 βαθμούς θερμοκρασία απ' έξω). β) Διότι θα την παρακολουθήσω όταν ΕΓΩ θα έχω τη διάθεση να το κάνω, όχι το ημερολόγιο. γ) Διότι δε θα ακούω/βλέπω τους ελληνάρες που μόνο από τα βίντεο που έχουν ανέβει στο Youtube με έχουν κάνει να φλιπάρω στην ιδέα ότι θα είχα πληρώσει για να πάω. δ) Διότι ο ήχος θα είναι θαυμάσιος. ε) Διότι θα μπορώ να επαναλάβω όσες φορές θέλω την ακρόαση/θέαση χωρίς να πληρώσω περισσότερα χρήματα. στ) Διότι (ΑΥΤΟ κάνει η τέχνη του μοντάζ) θα μπορώ να παρακολουθώ τη σκηνική δράση σε πολλά επίπεδα, χωρίς να ξεβιδωθεί ο λαιμός μου. ζ) Διότι, τελικά, χωρίς το "βάρος της στιγμής" θα σταθώ πιο ψύχραιμα απέναντι σε αυτό που θα δω και θα το εκτιμήσω καλύτερα. --- Στο βίντεο με το Comfortably Numb που παρατέθηκε, είδα κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με χάλασε για πολλούς λόγους: με τη πρώτη νότα, οι ελληνάρες σηκωθήκαν όρθιοι, λες και είναι στην εκκλησία και άρχισε η ανάγνωση του ευαγγελίου - μιλάμε για ακραία οπαδική δουλικότητα εκ' μέρους του ακροατηρίου, ακριβώς εκείνη που ενέπνευσε τον δίσκο του 81. Οίκτο, οίκτο, οίκτο... Επίσης, συγχαρητήρια στο φίλο που είχε το θάρρος να πει ότι τα γραφικά είναι της πλάκας (καθότι είναι όντως της πλάκας) και ετερόκλητα από διαφορετικές γραφιστικές σχολές... είναι και αυτή μία παρεξήγηση στο κεφαλάκι του Waters ο οποίος (επί 30 χρόνια) ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι το έργο αυτό ΔΕΝ είναι δικό του, αλλά των Floyd και επίσης των συντελεστών της περιόδου 81 (κοινώς, δεν είναι όλοι Scarfe). Αυτά.

Εγώ, απ' την άλλη, χαίρομαι που υπάρχει η απαραίτητη τεχνολογία για να "κοπεί" κάθε ένδειξη παρουσίας σας από το DVD, διότι αν κρίνω από τα βίντεο που βλέπω, έτσι και είχα πληρώσει για να ακούω τη κυρία να τσιρίζει τη μόνη γραμμή που θυμόταν από το ρεφραίν του CF, θα ήμουν απαρηγόρητος.

A, και κάτι ακόμη - διότι πολλά κουλά θα διαβάσουμε με εσάς τους πορωμένους: το Wall είναι έργο των Floyd, ΟΧΙ του Waters. Απλώς, όταν το διαλύσανε, το δικαστήριο του έδωσε πλήρως τα δικαιώματα για την ζωντανή εκτέλεση (και επανεκτέλεση, και επανεκτέλεση και δώστου επανεκτέλεση) του έργου, επί της βάσεως ότι το δικό του όνομα αναφερόταν ως συνθέση σε όλα τα κομάτια του δίσκου (όσοι έχουν το πρώτο διπλό βινύλιο, μπορούν να το δουν). Μάλιστα, αρχικά είχε απαγορευθεί η εκτέλεση των άλλων κομματιών από τους υπόλοιπους Floyd, εκτός από τρεις εξαιρέσεις: φανταστείτε ότι οι υπόλοιποι Floyd ΔΕΝ είχαν το δικαίωμα να παίζουν το Comfortably Numb :) :) :) :) Τα γράφω για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και της καλλιτεχνικής αλήθειας: το τι ακριβώς μπορεί να κάνει μόνος του ο Waters το φάγαμε στη μάπα στα σόλο άλμπουμ του, right Papalambraina ?

Γιατί παιδάκι μου να (σου) κάνω πολιτική ανάλυση; Δεν είναι αυτό το θέμα του Wall. Υπάρχει κάποιος ειδικός λόγος να ελαττώσουμε το περιεχόμενο ενός έργου σε πολιτική; Ούτε με την πάλη των τάξεων έχει σχέση, ούτε με την πολιτική κατάσταση, ούτε με τίποτε τέτοιο. Σε αυτό αναφερόμουν όταν είπα ότι δεν έγραψες κάτι χρήσιμο για όσους δε θα πάνε. Με ενδιαφέρει να μάθω ποια είναι η τρέχουσα (προσωπική και καλλιτεχνική) τοποθέτηση του Waters απέναντι στην υστερία που τον είχε πιάσει το '81, να θεωρεί όλους τους άλλους υπεύθυνους για την προσωπική του μιζέρια και δυστυχία, η οποία υστερία εκφράστηκε στο Wall, αλλά επίσης καταγγέλθηκε από τον Gilmour και οδήγησε στη διάλυση των Floyd. Πως στέκεται σήμερα το άτομο απέναντι σε εκείνη τη φάση; Πως εκφράστηκε αυτό στη χθεσινή ενσάρκωση του έργου (την οποία παρακολουθήσατε). Θα τα δούμε στο Blu-Ray βέβαια, αλλά δεν βλάπτει ποτέ να ρωτάς.

Άντε, μη σου τα χαλάω άλλο.. τράβα να ζήσεις το μύθο σου... και όταν κάνεις την πρώτη σου συναυλία στο ΟΑΚΑ να μην αναθέσεις την παραγωγή στην ίδια εταιρεία.... Ξαναδιάβασε πάντως τι έγραψα, δωρεάν είναι.