trolley

Πολλές πληροφορίες (και νοοτροπίες) σε αυτό το thread, θα οδηγήσουν μάλλον σε ζημιά, παρά σε όφελος. Κατ' αρχήν, αυτό δεν έχει ξαναγραφτεί στον αιώνα των αιώνων. Δηλ. φίλε messalion, για ΤΙ άλλο θα έδινε κανείς χρήματα σε μία ακριβότερη κάρτα ήχου, αν όχι για την όποια καλύτερη ποιότητα θα του προσέφερε ενώ ηχογραφεί; Δεν υπάρχει κανένα άλλο κριτήριο - αν την ήθελε μόνο για να ακούει, θα μπορούσε πάντα να αγοράσει ένα άριστο DAC. Κατά δεύτερον, τα ακριβώς σημαίνει ότι οι κάρτες της MOTU είναι δύσκολες για αρχή; Μήπως δε σημαίνει απολύτως τίποτε; Υπάρχει άνθρωπος που σκέπτεται να αγοράσει MOTU και εσύ του αντιπροτείνεις να πάρει Μπέρινγκερ; Ούτε στην ίδια πρόταση δεν έπρεπε να υπάρχουν αυτές οι λέξεις μαζί. Κατά τρίτον, μήπως έχεις μείνει λίγο πίσω, ισχυριζόμενος ότι οι κάρτες Firewire είναι ανώτερες ("άλλες" λες) από τις USB; Αυτά ίσχυαν πριν δέκα χρόνια, σήμερα όλοι οι κατασκευαστές ισχυρίζονται (και προκύπτει από τα τεστ) ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Τέλος, και μετά από όλα αυτά, μας λες ότι έχεις μία κάρτα των 250 ευρώ, την οποία προτείνεις κιόλας; Δε λέω, θες όντως να βοηθήσεις. Και εγώ θα ήθελα να είμαι ναυαγοσώστης στο Baywatch αλλά θα πρέπει να χάσω κιλά, να γυμναστώ, να μάθω κολύμπι, να γίνω ένας ξανθός απόλλωνας, να παραμείνω straight μετά από όλα αυτά και τέλος να μετακομίσω στο χόλυγουντ και να γυρίσω το ρολόι 20 χρόνια πίσω. ;)

Μπορείς να το προσέξεις στις περισσότερες μεταφράσεις κειμένων με πολιτικοποιημένο περιεχόμενο. Θυμάμαι τις μεταφράσεις των βιβλίων του Όργουελ, που αν τις διάβαζες νόμιζες ότι ο Όργουελ συχνάζει στη πλατεία Εξαρχείων και ότι αρκεί μία βόλτα για να τον πετύχεις κάπου και να τα πείτε. Χονδροειδές παράδειγμα είναι οι μεταφράσεις αισθηματικών βιβλίων για ευρεία κατανάλωση, όπου η άχνη ζάχαρη της συγγραφέως, γίνεται μελάσσα στα χέρια του μεταφραστή/τριας. Θυμάμαι επίσης τη μετάφραση του "Bug Jack Baron" (Norman Spinrad) όπου η αντιπάθεια του μεταφραστή για τον μεγαλοεπιχειρηματία αντι-ήρωα του μυθιστορήματος ήταν ακόμη μεγαλύτερη και από εκείνων που τον μισούσαν μέσα στο έργο. :)

Τα προβλήματα που έχω (κατά καιρούς) αντιμετωπίσει με μεταφράσεις και μεταφραστές είναι τα παρακάτω: α) Αποτυχία τους να αντιληφθούν ποιοι όροι είναι ήδη διεθνείς (ή τείνουν να διεθνοποιηθούν) οπότε να τους αφήσουν αμετάφραστους. Είναι στοιχειώδες καθήκον του σύγχρονου μεταφραστή να παρακολουθεί τη κοινωνία γύρω του και να τα κατέχει αυτά τα πράγματα, όχι να προσπαθεί να μεταφράσει τα πάντα, επειδή νομίζει ότι αυτό θα έκανε κάποιος εμπειρότερος στη θέση του. β) Αποτυχία τους να παρουσιάσουν επαρκές συγγραφικό έργο οι ίδιοι ώστε να τεκμέρεται η ικανότητά τους - όχι να μεταφράσουν αλλά - να γράψουν ένα συγκροτημένο και κατανοητό κείμενο. γ) Προσπάθεια εκ' μέρους τους να "συγγραφήσουν" αντίς να μεταφράσουν. δ) Αποτυχία τους να παραμείνουν αταύτιστοι με τους χαρακτήρες της ιστορίας που μεταφράζουν. Αν συμπαθούν τον χαρακτήρα Α, του αποδίδουν φραστικώς χαρακτηριστικά που ωθούν και τον αναγνώστη να τον συμπαθήσει - ακόμη και όταν οι προθέσεις του αρχικού συγγραφέα είναι διαφορετικές. ε) Παρανοϊκή εμμονή στην ιδέα της ανωτερότητας της ελληνικής γλώσας. Θυμάμαι ένα τύπο που ισχυριζόταν πόσο φτωχή είναι η αγγλική γλώσσα διότι έχει μόνο τη λέξη "river" για να εκφράσει την έννοια του νερού που ρέει, ενώ η ελληνικά "α, μα έχει τόσες λέξεις όπως : ποταμός, ρυάκι κλπ". Μετά από μελέτη, είχε καταδειχθεί ότι στα αγγλικά υπάρχουν πάνω από 40 λέξεις γι' αυτή την έννοια (έχει περάσει καιρός και δε τις θυμάμαι όλες). Ένας μεταφραστής που ξεκινά με αυτή την αφετηρία, την πάτησε. στ) Απόλυτη αδιαφορία για τυχόν μεταφραστικό έργο που έχει προηγηθεί του δικού τους. Είχα διαβάσει στο παρελθόν ένα μυθιστόρημα του Φ.Κ.Ντικ, σε μία θαυμάσια μετάφραση που είχε κάνει μία γυναίκα. Χρόνια μετά, είδα ότι το βιβλίο ξανακυκλοφόρησε και το αγόρασα για να αντικαταστήσω το παλιό αντίτυπο. Στη νέα έκδοση η μετάφραση είχε γίνει από άλλη γυναίκα και κατάλαβα τη διαφορά από τις πρώτες προτάσεις (ήταν χειρότερη). Δηλαδή, αυτή η κυρία, αντί να βελτιώσει τυχόν προβλήματα της προηγούμενης μετάφρασης (υπήρχαν κάποια - πάντα υπάρχουν), έκρινε σκόπιμο να το κάνει εντελώς από την αρχή. Θεωρώ τη συγκεκριμένη προσέγγιση σοβαροφανή και άκυρη. Αυτά

Ορθότατα ανέγνωσες ότι σε αυτό ακριβώς απάντησα. Εφ' όσον η κουβέντα αφορά μεταφράσεις, είναι σωστό η αφετηρία μας να είναι σωστή.

Είναι, φαντάζομαι, κάτι σαν το "selective default" που δε μεταφράζεται στα ελληνικά;

Εκτεταμένα προβλήματα αναφέρονται σε σχέση με τη νέα έκδοση του λειτουργικού της Apple, ειδικά όσον αφορά drivers με δημοφιλή περιφερειακά που σχετίζονται με τον ήχο και την εικόνα. Συγκεκριμένα, σε αυτό το χρονικό σημείο, μόνο η M-Audio και η Metric Halo και η Motu δηλώνουν ότι οι κάρτες ήχου τους λειτουργούν με το Lion, ενώ beta drivers έχει η Apogee και διάφορες άλλες εταιρείες. Τίποτε απολύτως δεν έχει η Avid, της οποίας η πιο πρόσφατη γενιά επαγγελματικών καρτών ήχου (MBox 3) απλώς κρασάρουν άγρια το Lion, και το ίδιο ισχύει για τα ProTools. Το Ableton Live επίσης κρασάρει το Lion (η Ableton έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα και υπόσχεται ότι θα έχει διαθέσιμη τη λύση του πολύ σύντομα). Οι εφαρμογές που απαιτούσαν τη Roseta, δεν τρέχουν καθόλου στο Lion και ούτε πρόκειται να τρέξουν ποτέ στο μέλλον διότι η Roseta καταργήθηκε. --- Παρόμοια προβλήματα αναφέρονται και σε σοβαρές επαγγελματικές εφαρμογές από άλλους χώρους (όλα τα προγράμματα της Adobe) κυρίως επειδή δεν περιλαμβάνεται η Java στο Lion, αλλά ούτε και το Flash (τα οποία πρέπει να εγκατασταθούν ξέχωρα), και διότι οι ίδιες οι εφαρμογές θα πρέπει να αναβαθμιστούν. Συνεπώς, σε αυτό το σημείο, δεν προτείνεται από τις περισσότερες εταιρείες η αναβάθμιση σε Lion, κατάσταση που θα βελτιωθεί (ελπίζω) το επόμενο δίμηνο. Αυτά

Που την είδες ρε άτομο; Στο "Άλσος" με τον Οικονομίδη; Αυτό δεν ήταν σινεμά, ταβέρνα ήταν...

Καταλαβαίνω... Αν αγοράζεις πάντως δίσκους και dvd, αξίζει το κόπο να βγάλεις μία - έστω χρεωστική - κάρτα διότι πλέον τα καλά δισκάδικα υπάρχουν μόνο στο ίντερνετ. Τελευταία φορά που πήγα σε ελληνικό δισκάδικο ήταν πριν μερικά χρόνια στο Metropolis, όπου λέω "μήπως έχετε το τελευταίο δίσκο του Brian Eno;", οπότε γυρνάει το τσίρκουλο προς εμπειρότερο συνάδερφό της και του λέει δυνατά "Νίκο, μήπως έχουμε τον τελευταίο δίσκο του Νίνο για το παιδί" (ήμουν 42 ετών). :) :) :)

Καλά.. μη στενοχωριέσαι.. αυτό τον μεγάλο ηθοποιό που έπαιζε, την επόμενη φορά που θα τον δούμε θα είναι μάλλον στα Παρατράγουδα κριτική επιτροπή.

Φίλε, μη γίνεσαι αγενής. Έγραψες μία σαχλαμάρα και κάναμε λίγη πλάκα, αυτό είναι όλο. Το 2011 ποτέ δεν "εννοείται" ότι δεν θα αγοραστεί ένα dvd από το internet, ειδικά όταν ο ενδιαφερόμενος ζει στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει ούτε ένα καλό δισκοπωλείο. Τώρα, αν με το "εννοείται" εννοείς κάτι άλλο (που δεν κατάλαβε όμως κανείς), τότε σόρυ. :)

Ώρες-ώρες είσαι πολύ χωλόφαρδος...

Μα.. τον μπαγάσα... προς στιγμήν νόμιζα ότι γύρισα στο 1985... άκου.. "εννοείται"... Υ.Γ. Χάρυ Πότερ διαβάζουν μόνο μονοκύτταροι οργανισμοί με τάσεις αυτοκτονίας. Τις δε ταινίες τις παρακολουθούν μόνο οπαδοί του κολχοζικού ροκ.

Μου αρέσει που "εννοείται" κιόλας... Κατέβα λοιπόν στο κέντρο, αν δε σε σκοτώσουν, δείρουν, λαμήσουν... αμέσως μετά το κουρείο του Μανώλη, δίπλα στο καστανάδικο της Κίτσας, θα δεις ένα μεγάλο ενημερωμένο δισκοπωλείο στο οποίο θα βρεις τα πάντα και σε πολύ καλές τιμές. Πάρε μου και μένα ένα.

Για μπλουζ είπαμε(τε), για πανκ (δεν) είπαμε, για σόουλ είπε (ο ΣΦ)... αλλά για ψυχεδέλεια δε θυμάμαι τίποτε. Με αφορμή πρόσφατο σχόλιο για το Piper At The Gates Of Dawn, σκέφτηκα ότι μάλλον σηκώνει συζήσητη το θέμα, οπότε για να δούμε τι μπορούμε να συνεισφέρουμε... Προτείνω λοιπόν το.. Piper At The Gates Of Dawn (Pink Floyd) ως αριστουργηματικό εκπρόσωπο του είδους, αλλά για να μη μείνουμε εκεί προτείνω και το εξής, επίσης κορυφαίο: The Confessions of Dr. Dream and Other Stories (Kevin Ayers, 1974) Όσοι πιστοί...

It does. Για να φτιάξεις αυτό τον ήχο ταμπούρου, κάτι καλό πρέπει να έχεις κάνει στη ζωή σου.

Κάτσε να σου πω εγώ κάτι που θα σε ενδιαφέρει περισσότερο: ο Τέρυ Γκίλιαμ (Brazil, 12 Monkeys κλπ) είχε κάνει το κόσμο άνω-κάτω προσπαθώντας να πείσει την εταιρεία παραγωγής να του αναθέσει τη σκηνοθεσία της πρώτης ταινίας. Εκείνοι, το απέφυγαν κρίνοντας ότι είναι υπερβολικά εκκεντρικός για να "αγγίξει" το (πολύ) πλατύ κοινό στο οποίο ήλπιζαν. Ο Γκίλιαμ διαβεβαίωσε ότι ποτέ στο μέλλον δε θα σκηνοθετήσει ταινία με "Πότερ" και εμάς μας έμεινε αυτή η σειρά δημοφιλέστατων ανοησιών.

Αγαπημένο μου είναι το "Relics" επειδή είναι το πρώτο που άκουσα. Το είχε ένας φίλος μου και δεν ξέραμε ότι ήταν συλλογή. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/18/Pink_Floyd_Relics_1971.jpg

Ο ρυθμός είναι σχεδόν ο ίδιος με το Fool In The Rain (από το In Through The Out Door, των Led Zeppelin. Αυτό βέβαια, είναι συν. :)

-1

Μα.. και στο "συναυλιακό'' χώρο, την εμπειρία και την οπτική γωνία που ήθελε ο σκηνοθέτης είδες μπρε. Μην υποτιμάς τη δύναμη του κινηματογράφου. Ασφαλώς έτσι είναι. Απλά εγώ υποστηρίζω ότι θα ξενερώσΕΙς με κάποια πράγματα, παρ' όλα αυτά. Ένα στοιχηματάκι είναι. Τους δύο τελευταίους δίσκους του Μεθήνη (αν χάσεις, καθότι δεν τους πήρα ακόμη) με μία συνδρομή στο "Science Illustrated" (αν κερδίσεις, καθότι από αστροφυσική είσαι θκράπαθ). @bloody Το ποιος πάσχει από σνομπισμό και υπεροψία από τους δυό μας, το ξέρει όλο το φόρουμ. Το λογαριασμό σου τον ξεκλείδωσες να ακούσεις (με π.μ.) και τον αντίλογο στις βλακείες σου, ή ακόμη στο κλουβάκι είσαι;

Φίλε igbesios, είναι σαφές ότι όσοι παρακολούθησαν το live έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με όσους το παρακολούθησαν. Το debate που γίνεται στο thread είναι αν αυτό το πλεονέκτημα έχει καθοριστική σημασία (πρώτον) και αν μπορεί να καλυφθεί από την παρακολούθηση της μαγνητοσκοπημένης εκδοχής της συναυλίας (δεύτερον). Δεν δικάζεται κανείς για τις προτιμήσεις του, κουβέντα κάνουμε. Εγώ δεν είπα πουθενά ότι αυτοί που πήγαν, κακώς το έπραξαν - προς Θεού..! Είπα μόνο ότι η συναισθηματική φόρτιση είναι κακός σύμβουλος για την αξιολόγηση οποιουδήποτε event και ότι η απόσταση της αποχής έχει και αυτή την αξία της στη διαμόρφωση γνώμης. Επίσης είπα ότι θα το δω σε Blu-Ray και (κάποιοι) πέσαν πάνω μου να με προϊδεάσουν με τη βεβαιότητα ότι η εμπειρία θα είναι κατώτερη (που το ξέρουν;). Γι' αυτό γίνεται και ο (λίγος) χαβαλές. Κατά τα άλλα, καλά να είναι ο Waters, να τα εκατοστήσει και να κάνει ωραίες δουλειές... εγώ πιστεύω μάλιστα ότι μπορεί να κάνει και καινούργιες ωραίες δουλειές. Υ.Γ. Σε παίζω στα ίσα στοίχημα ότι μερικοί από αυτούς που πήγαν, όταν δουν τη δουλειά σε Blu-Ray θα ξενερώσουν με κάποια πράγματα. Ας περιμένουμε να τα ξαναπούμε τότε.

Ω.. ποιο ήταν τότε;

Θέλεις και εσύ όταν πας φαντάρος να διαβάζεις σε όλη τη θητεία σου Ουμπέρτο Έκο και να ακούς Floyd; Να μας το πεις να σου φέρουμε στο πρώτο επισκεπτήριο τα απαραίτητα εφόδια. Προς το παρόν, πάρε ένα ωραιότατο -1, λόγω προσπάθειας απαξίωσης σειράς εμπεριστατωμένων απόψεων και επίδειξης προσωπικής εμπάθειας, κατά το σύνηθες. @neeq Μπράβο για την επιμονή σου να πάρεις την αδειούλα ακριβώς τότε που ήθελες. Όλοι όσοι πήγαμε στρατό έχουμε να θυμηθούμε τέτοιες ιστοριούλες άγχους και μάλιστα για πολύ πιο ασήμαντες αφορμές.

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, ειδικά με τον ez. Προσωπικά έχω δύο σκέψεις: α) Θα προτιμούσα να είχα μαντέψει ότι αφορά τον Μ.Ρ., και όχι να μου το είχες πει. β) Άραγε ποιες ιδέες μπορεί να έχεις για την ενορχήστρωση; Αυτό φαίνεται να είναι φτιαγμένο για αυτή την απλή εκτέλεση που μας παρουσίασες... Πραγματικά απορώ και πιστεύω ότι σηκώνει πολύ σκέψη, καθώς οι αρμονίες είναι απλές, και δύσκολα θα ξεφύσει από αυτό το κλίμα της έντεχνης μπαλάντας.

Τόσο πολύ το αγνοώ, που ήμουν εκείνος που το είχε ανακοινώσει στο noiz. :) :) :) Ωραίο θέμα το Σα Ηρά, να το πιάσουμε μόλις τελειώσουμε με αυτό.... :) :) :)