trolley

Ο Μαυρουδής, όπως άλλωστε υπαινίσσεται και ο ίδιος στο παρόν κείμενο, "ενίσταται" τακτικά στο θεσμό της Eurovision και στην ποιότητα των τραγουδιών που αποστέλλονται. Αποτυγχάνει παγίως να κατανοήσει ότι η Eurovision είναι για το τραγούδι, ότι και το υποκοριστικό "Νότης" για το όνομά του: η χαριτωμένη πινελιά που κρατά τη κοινή γνώμη απασχολημένη και - κυρίως - "πουλάει". (έγραψα πάλι)

Όχι. Μπορεί να είναι Β, αρκεί να ακολουθείται επίσης από ένα ή περισσότερα Β.

Δε νομίζω. Κάποιο παράδειγμα;

Το δεύτερο πρόβλημα συμφωνώ πως είναι ακατάληπτο. Το πρώτο, λύνεται ως εξής: Χρειάζεται ένα απλό πρόγραμμα που θα επιλέγει τυχαία το Α ή το Β προκειμένου να τα τοποθετήσει στην ακολουθία, με την προϋπόθεση ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιήσει ένα στοιχείο για τόσες συνεχόμενες φορές όσες την τελευταία φορά που εμφανίστηκε ως συνεχόμενο. Δηλαδή: ΑΒΑΑΒΑΒΑΑΑΒ και ούτω καθεξής. Μπορείς να δεις ότι το Α, ποτέ δεν έχει το ίδιο πλήθος συνεχόμενων εμφανίσεων με εκείνες που είχε την προηγούμενη φορά (2,1,3, οπότε η επόμενη σειρά από συνεχόμενα Α μπορεί να είναι οτιδήποτε εκτός από 3).

Και θες να γίνεις και Πρόεδρος.... Ου να μου χαθείς....

Για ένα όνειρο ζούμε φίλος. Είναι (για να καταλάβεις) σα να διάβαζες στη δεκαετία του 90 ότι οι REM θα αγοράσουν τη MINOS MATSAS και υιός, επειδή τους αρέσει η ρίγα στο label.

Σόρυ, αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ.... Μαραθώνα... σωθήκαμε... "Turning the conversation back to cash, an investor asked whether Apple would consider using its cash to buy Greece, which faces a debt crisis" http://www.bloomberg.com/news/2012-02-23/apple-ceo-cook-says-iphone-maker-s-cash-more-than-what-s-needed-to-operate.html

ma belle = ομορφιά μου my bell = καμπάνα μου Κατά τα άλλα όμως : πολύ καλό. + 10

+ 1

Εύχομαι "Καλή Επιτυχία", όπως και αν ορίζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση (το αναφέρω, διότι αγνοώ τα στοιχεία γι' αυτή την αγορά). Θα προτείνω σε φίλο συνθέτη, να επικοινωνήσει μαζί σας το συντομότερο.

Υπαρχει και το facebook για... ακομη πιο πολλες ευκαιριες κοινωνικοποιησης. Σορυ που επιμενω να οραματιζομαι ενα καλυτερο ΦΟΡΟΥΜ. Νομιζα μαλιστα οτι ησουν παρομοιων αντιληψεων, επ' αυτου. Επιμενω παντως, δεν παραιτουμαι ακομη.

Η "κοινωνικοποίηση" τι είναι; Ιατρικό ζητούμενο; Απ' ότι ξέρω θεωρείται στόχος για τα ανήλικα και τέτοιες μέρες τα τρέχουν σε πάρτυ με καρναβάλια. Εγώ, όντας 46 ετών, δεν έχω τέτοια θέματα και ποσώς ενδιαφέρομαι να βλέπω ένα φόρουμ ως μέσο κοινωνικοποίησης. Συμβαίνει το εξής περίεργο: υπάρχει μεγάλο ποσοστό ελλήνων ακροατών και μουσικών που (αν και ηλικία τους θα σε έκανε να πιστεύεις το αντίθετο) δεν σχετίστηκαν ποτέ με τα μουσικά ιδιώματα του τίτλου του thread. Έτσι, παραδόξως, είναι στατιστικά πιθανότερο να γίνει μία συζήτηση για τις δεκαετίες από '70 και πίσω (πιο πολλοί θα συμμετείχαν) απ' ότι για την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε. Το περιεχόμενο του φόρουμ γενικώς, αλλά και του τρέχοντος thread υποστηρίζουν αυτά τα συμπεράσματα, man. Μάλλον περισσότερα θα μάθαινε, απ'ότι αν έπαιρνε την κιθάρα.. αλλά νόμιζα ότι είναι σαφές ότι δεν προτείνω σε κανέναν να αγοράσει τίποτε (άλλωστε, όπως ξέρεις πολύ καλά) δεν υπάρχει τρόπος πλέον να βρεθούν και να αγοραστούν τόσοι και τέτοιοι δίσκοι. Άλλωστε όπως είπε ο The Photographer.. περνάει καλά, μη του τη χαλάμε του παιδιού.

Αυτό που εννοούσα (και αποδείχθηκε περίτρανα μετά από τόσες σελίδες) είναι ότι είναι αδύνατον να γίνει συζήτηση γύρω από το θέμα του thread διότι (αναπάφευκτα) η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν απούσα τα χρόνια που κυκλοφόρησε και άνθησε αυτό το υλικό. Το ότι βάλαμε από δέκα βίντεο ο καθένας (και όχι απαραιτήτως τα καλύτερα) δε συνιστά συζήτηση, ούτε έγκυρο τρόπο να προτείνει κάποιος αυτό το υλικό σε όποιον δεν το γνωρίζει, άρα το thread είναι άκυρο (καίτοι διασκεδαστικό). Δες π.χ. τι γράφει (λίγο πιο πάνω ο Μιχάλης) περί του κυρίου Bob Mould (τον Mould έτσι και τον έλεγες "κύριο" μπροστά του, παίζει να σου κατέβαζε κανά τασάκι στο κεφάλι).. μία δημοσιογραφική ατάκα που την έχω και εγώ (και εσύ, Νέστωρ) διαβάσει για ακόμη παλαιότερους μουσικούς, της δεκαετίας του '70 και του '60 και (καλά να είμαστε) κάποια στιγμή θα την ξαναδιαβάσουμε για τον Edge και τη Madonna. Πρόσεχε: δεν κακίζω κανέναν.. είναι αναπόφευκτα όλα αυτά δεδομένης της χρονικής (και όχι μόνο) απόστασης από εκείνη την περίοδο. Δεν κακίζω, αλλά θυμίζω. Είναι διασκεδαστικά το thread; Αμέ.. αμέ.. Χρησιμεύει σε τίποτε άλλο. Μπαα...

Τι έγινε βρε... τελειώσατε; ... :) :) :) :) (αφιερωμένο σε 'μένα, είχα μία φιλενάδα με γενέθλια την 1η Σεπτεμβρίου) (αφιερωμένο στον audiokostas) (αφιερωμένο στο μπάσο γενικώς) The Dancing Did - The Dancing Did Television Personalities - I Know Where Syd Barrett Lives (7" version) MISSING PRESUMED DEAD - "The Truth About Corned Beef" (1981) killing joke - empire song

Ο Πατ πάντως με πήρε τηλέφωνο χθες και άκουγε Ντόνα Σάμερ. Για κρίση, δε ξέρει τίποτε λέει..

... είσαι μεσήλικας, έχεις κάνει κανά-δύο επιτυχίες, και τώρα θες να κάνεις κάτι που θα εντυπωσιάσει όλους όσους βρίσκονται στο συναυλιακό χώρο, από τη σειρά 1 έως τη σειρά 5.000... Τι κάνεις λοιπόν; (αφιερωμένο στον Marathon) (play loud, αν έχουν volume αυτά τα μαραφέτια με το μήλο) :) :)

Εννοώ ότι προφανώς έχουν μικρότερη αξία από εκείνη που τείνει να τους αποδώσει ένας αναλυτικός νους. Για ψιλό-basic τους κόβω, από αυτά που έγραψες. Όσο για το διστόρσιο, υπήρξαμεν κάποτε και θιασώται του πανκ.. οι απαραμόρφωτοι ήχοι μας εκνευρίζουν.

Τόσο ωραία που τα "λες" με έβαλες στο τριπάκι να τους ακούσω.. ευτυχώς θυμήθηκα εγκαίρως ότι δεν ανήκεις στο μέσο όρο των φίλων του μέταλ, και δεν παρασύρθηκα. :) :) :)

Μόνο ένας κιθαρίστας θα ονόμαζε τη μπάντα του Ντηβότο ως μπάντα του ΜακΓκέοχ(!). Αλλά τι να πει κανείς, έτσι είναι οι Τρώες.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ δημόσια ότι έχω κάνει λάθος ή λάθη. Θα τη δω αλλιώς τη φάση. Cage θα εξακολουθήσω να γουστάρω, πάντως. :)

Δεν συμφωνώ. :) :) :) Να θυμίσω ότι οι χώρες απέναντι στις οποίες είμαστε υπόλογοι, είναι υπεύθυνες (μέσω της ακραίας μαλακίας που διέπει τους λαούς τους) για ΔΥΟ παγκόσμιους πολέμους... Ναι.. Τέτοια Ιστορία έχουν... Το ότι εμείς αποτύχαμε φρικιαστικά σε μία ευρύτατη ομάδα πολιτικο-οικονομικών επιλογών και είμαστε στα σημερινά μας (πολιτικο-οικονομικά) χάλια, δεν ισοπεδώνει το ότι (για να μη πάω πιο παλιά) οι παπούδες μας (ναι, τόσο κοντά) τους είχαν πάρει με τις πέτρες στα βουνά. Αν ερωτηθεί ο Ιταλός, ο Γερμανός, ο Έλληνας, ο Γάλλος και ο Αγγλος για τα σύγχρονα επιτεύγματά τους (και εξαιρώντας τις πολιτικές-οικονομικές επιλογές), ΟΛΟΙ θα παραπάμψουν σε γεγονότα και πρόσωπα πέντε (τουλάχιστον) δεκαετίες πριν. Εκτός αν πρέπει να θεωρώ ανώτερο το Γερμανικό πολιτισμό επειδή έχει τον Τόμαν και τους Ραμσταϊν. ΟΛΟΙ (πάλι με κεφαλαία) ζούμε δύσκολα χρόνια σε επίπεδο πολιτισμού και αλληλεγγύης, απλώς εμείς οι Έλληνες είχαμε και τους πολιτικούς που είχαμε.

Για να δούμε... Ανάμεσα στο φερόμενο ως άριστο προϊόν (Apple, Absolut) και το αισχρό προϊόν ("σκατά") υπάρχει η μεγάλη πλειοψηφική γκάμα προϊόντων που δεν εμπίπτουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Δηλαδή, είναι "καλούτσικα" ή "σκατούτσικα", αν δεν είναι αδόκιμος ο όρος. Το σωστό (η λανθασμένο) branding επηρρεάζει την πορεία ειδικώς αυτών των προίόντων: ένα παράδειγμα (μια και είπαμε για τα Apple) είναι τα Windows, τα οποία δεν απογοητεύουν αυτόν που είναι ενήμερος για κάποια εγγενή τους προβλήματα, χωρίς να έχουν την ποιότητα των προϊόντων της Apple. Ο Οικονομίδης λέει ότι η Ελλάδα είναι ένα τέτοιο αμφίσημο προϊόν, αλλά (λόγω ατυχεστάτων επιλογών και απαράδεκτων ιδεοληψιών ενστερνισμένων από τους πολίτες), διαφημίζεται σαν χειρότερο προϊόν απ' ότι πραγματικά είναι. Δες π.χ. τι γίνεται εδώ : δύο-τρεις (και εγώ μέσα) βγάζουμε σπυριά όταν ακούμε για Ελλάδα (ή ελληνικό ροκ π.χ.), αλλά τελικά μήπως υπερβάλλουμε; Στην τελική, εγώ δεν είμαι πολιτικός, και δεν αισθάνομαι ότι μπορεί κανείς να με χαρτογραφήσει πλήρως με αναγωγή από την αντίληψη του για την ποιότητα των πολιτικών που έχουμε αυτή την περίοδο (είναι οι χειρότεροι εδώ και πολλές δεκαετίες, κακά τα ψέμματα, και εννοώ ΚΑΙ τους αριστερούς).

Τι να σου πει κανείς; Ας το πάρουμε από την αρχή... ίσχυε λες για τους γονείς σου.. ΟΚ. Για τον προπάππο σου ίσχυε; Κατά πάσα πιθανότητα (αν ήταν έλληνας και ζούσε στην ελλάδα) ήταν αφεντικό του εαυτού του, έστω ως αγρότης. Ή μπορεί να είχε μπακάλικο, ή ταβέρνα στο χωριό. Έχεις ρωτήσει; Γιατί η αποτυχία (ή η έλλειψη θέλησης δύο γενιών) στοιχειοθετεί κάποιο είδος πολιτικού θεωρήματος; Μπορεί να είσαι βλάκας (ή εγώ να είμαι βλάκας) και ακόμη και αν γεννηθείς σε χρήματα, ΠΑΛΙ να μην είσαι αφεντικό ούτε του εαυτού σου, και μάλιστα να σου τα φάνε επιτήδειοι. Επίσης μπορεί να γεννηθείς χωρίς τίποτε (όπως εγώ) και να καταλήξεις να έχεις τη δική σου μικρή επιχείρηση. Λες "δεν θα μεταμορφωθώ ξαφνικά σε εργοδότη" και το λες με ένα στόμφο λες και ανακάλυψες το φάρμακο για τον καρκίνο. ΦΥΣΙΚΑ δε θα μεταμορφωθείς ΞΑΦΝΙΚΑ σε εργοδότη, αλλά μπορείς να μεταμορφωθείς σταδιακά, αν εργαστείς αρκετά και αν το ΘΕΛΕΙΣ αρκετά. Κανείς δε θα σε εμποδίσει ρε τρελέ. Όταν με το καλό γίνεις εργοδότης (έστω, του εαυτού σου) μπορεί κατάπληκτος να ανακαλύψεις ότι δεν μπορείς ή ότι δεν θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά. Μη δίνεις θεωρητικές απαντήσεις για κάτι που ποτέ δεν έχεις δοκιμάσει.

Άκουγες και εσύ αυτή τη μουσική; Για πες...

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, θυμάμαι κάτι παλιές ταινίες όπου ο Παπαμιχαήλ (ως φτωχόπαιδο), τύγχανε της ερωτικής στοργής της κόρης ενός εφοπλιστή, οπότε κάποια ώρα βρισκόταν σε μία γραφειάρα (ως σώγαμπρος) και ξαφνικά χρειαζόταν να πάρει σκληρές αποφάσεις ενάντια στο προσωπικό που μέχρι πρότινος ήταν συνάδελφοι και φίλοι του. Όπως καταλαβαίνεις, αυτά γίνονται μόνο στις κακές ελληνικές ταινίες: στην πραγματικότητα, και ειδικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που είναι η τεράστια πλειοψηφία στην Ελλάδα), οι εργοδότες δεν μισούν τους εργαζόμενους υπαλλήλους τους. Όταν η δουλειά πηγαίνει καλά, κερδίζουν και οι δύο. Όντως, δεν κερδίζουν εξίσου, διότι δεν έχουν αναλάβει το ίδιο ρίσκο απέναντι στην αγορά, τις τράπεζες, το Νόμο, τους προμηθευτές τους και τον εαυτό τους. Σε πληροφορώ, ότι μου έχουν προσφέρει (όταν εργαζόμουν ως υπάλληλος) ποσοστό σε εταιρεία προκειμένου να αμοίβομαι σε ευθεία αντιστοιχία με τα κέρδη, αλλά είχα αρνηθεί διότι ήθελα το βράδυ να βλέπω τη γκόμενά μου, ενώ τα δύο παιδιά που είχαν την εταιρεία φεύγαν κάθε βράδυ στις 11 από το γραφείο. Βεβαίως, υπάρχουν και κτήνη. Πολύ συγγενικό μου πρόσωπο απολύθηκε πρόσφατα από αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στην οποία εργαζόταν, από έναν διευθυντή προσωπικού που προσλήφθηκε ακριβώς για να απολύσει κόσμο, άτομα που δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του!!! Άμα πέσεις σε τέτοιον, και το καταλάβεις εγκαίρως, απλώς την κοπανάς με ελαφρά πηδηματάκια... κανείς δε σε υποχρεώνει να εργάζεσαι αν δεν σε εκτιμούν. Και - βεβαίως - αν έχεις τα άντερα, κάνεις τη δική σου επιχείρηση, παίρνεις απόφαση ότι μερικές φορές θα τελειώνεις τη δουλειά σου μετά τις 9 το βράδυ, σου κάνουν καζούρα κάποιοι φίλοι επειδή δεν πηγαίνεις πλέον παρέα τους, και δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου... όπως έκαναν πολλές γενιές των πατεράδων και των παπούδων μας. Η μισθωτή εργασία έχει προβλήματα. Το να είσαι "αφεντικό" έχει επίσης προβλήματα. Απλώς διαλέγεις την παρτίδα προβλημάτων που πιστεύεις ότι μπορεί να αντέξεις.