Λοιπόν.... έχετε δει φαντάζομαι τη τηλεοπτική σειρά "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" (ελληνοπρεπής μετάφραση του τίτλου The Thorn Birds, μιας ροζ-ψευτοιστορικής νουβέλας με κοινωνικό μίνιμα). Σε μία φάση, η κοκινομάλλα-νάραμου πρωταγωνίστρια πάει μόνη της σε μία σκληρά ερημική ακτή, να στοχαστεί για ποιο λόγο δεν θέλει να την πηδήξει ο καρδινάλιος που έχει ερωτευτεί από 5 ετών (ο οποίος θέλει μεν, αλλά ως καθολικός καρδινάλιος δεν... δύναται).
Σε μία φάση, ο καρδινάλιος έχει φλιπάρει τόσο πολύ από την ταύλα που μαθαίνει ότι η πρωταγωνίστρια είναι εκεί μόνη της, μακρυά από ανθρώπου μάτι, και φεύγει σκαστός από τον Πάπα και πάει και κάθεται μαζί της μία βδομάδα και την ξεσκίζει (βαρύτατη αμαρτία για καρδινάλιο).
Ε, αυτό θα ήθελα, δηλαδή να είμαι είτε ο καρδινάλιος, είτε η κοκκινομάλα, είτε ένας αστερίας να λιάζεται στη λευκή άμμο καθώς προσεύχονται.
? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?