trolley

Ο καλλιτέχνης, και οι τεχνικοί που τον/την/το συνδράμουν, έχουν υπ'όψιν τους τυχόν περιορισμούς του μέσου αναπαραγωγής. Δηλαδή, για να μην τρελαθούμε, το Dark Side Of The Moon ηχογραφήθηκε, το μαστεράρανε, το γυαλίσανε για αναπαραγωγή από βινύλιο. Τελεία, Παύλα, Παράγραφος. Και επειδή τα γούστα μας (των περισσότερων εδώ) είναι από εποχές που το βινύλιο ήταν ο κύριος, αν όχι ο μόνος, τρόπος αναπαραγωγής μουσικής στο σπίτι, το 80% του δισκογραφικού υλικού που μας αφορά, είναι για βινύλιο (γι' αυτό άλλωστε τα ξανα-μαστεράρουν, όταν κρίνουν ότι αξίζει τον κόπο). Συνεπώς, ακόμη και η (σεβαστή) αντίληψη πως πρέπει να το ακούμε όπως ήθελε ο δημιουργός του, πάλι στο βινύλιο μας πάει. ΑΝ ο Alan Parsons ήξερε από CD, θα είχε κάνει άλλα πράγματα, τόσο απλό είναι. Βέβαια, στην πραγματικότητα, σκοτιστήκαμε για την "πιστότητα". εννοούμενη τοσαύτως, άρα ακούμε CD και ψηφιακά αρχεία, απλώς τα γράφω για να μην είμεθα αντιφατικοί.

Αν μπορούσα να βγάλω τέτοιες ιστορίες από το μυαλό μου τόσο εύκολα, θα έβαζα και ένα δαιμονισμένο κλόουν μέσα και θα γινόμουν ο έλληνας Στήβεν Κινγκ.

Ισχύει, αν κάποιος το απολαμβάνει δεν έχω να πω τίποτε εναντίον του. Αυτό που προσπαθούμε να πούμε (νομίζω) είναι ότι η "πιστή" τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα μπάσκετ, θα σήμαινε ότι βάζω μία ακίνητη κάμερα σε μία γωνία και ένα καλό μικρόφωνο. Αλλά στην πράξη, είναι κάτι πολύπλοκο που εμπλέκει ένα ολόκληρο στούντιο και πολλές κάμερες (και γραφικά, και εφέ κλπ). Οπότε το ζητούμενο στην τηλεοπτική μετάδοση δεν είναι η λεγόμενη "πιστότητα".

Έχω άλλη μία ιστορία, σχετική κατά τη γνώμη μου. Ένας φίλος ηχολήπτης, αναμφίβολα γνώστης, εργαζόταν για μία περίοδο σε μία αντιπροσωπεία που εισήγαγε μία επιφανέστατη μάρκα ηχείων μόνιτορ. Ένας έλλην μουσικός (επίσης πολύ γνωστός) που συνθέτει τζαζ μουσική, είχε έλθει σε επαφή με την εν' λόγω αντιπροσωπεία και είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για ένα ακριβούλι μοντέλο της εν´ λόγω μάρκας. Επειδή η ανάληψη της αντιπροσωπείας ήταν πρόσφατο γεγονός και χρειαζόταν να δημιουργηθεί κάποια καλή φήμη, αλλά και επειδή τον γουστάρανε τον εν' λόγω συνθέτη, προσφέρθηκαν να πάνε στο στούντιο / σπίτι του και να του κάνουν ζωντανή επίδειξη των ηχείων, καθώς και να του τα αφήσουν για μερικές ημέρες. Πολύ πριν φύγουν από τον χώρο, ο συνθέτης είχε αλλάξει δέκα χρώματα ισχυριζόμενος ότι δεν αναγνωρίζει τίποτε απ' ότι ακούει, ότι ποτέ δεν είχε προσέξει τόσα προβλήματα στα ηχοχρώματα, τη μίξη κλπ. Σε τέτοιο βαθμό, που έχασε το κέφι του, έψαχνε να βρει μήπως υπήρχε κάποιος κρυμένος ισοσταθμιστής στην αλυσσίδα του σήματος, επιφυλάξεις που εκδήλωσε και στα τηλεφωνήματα που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες. ΔΕΝ αγόρασε τα ηχεία, έμεινε με αυτά που είχε. σ.σ. Τα ηχεία τα άκουσα και εγώ, στο σπίτι του φίλου μου όπου και κατέληξαν - δεν είχε κανείς καρδιά να τα ξαναβάλει στα κουτιά τους. Τα απάγανε άσχημα (με κάποιες ηχογραφήσεις).

Σήμερα πήγαμε στη Φουκουσίμα, να χαζέψουμε τα πεϊνιρλί. Έφαγα τριάντα, μετά δεν μπορούσα άλλο. Θεοί οι γιαπωνέζοι, πήραν την παραδοσιακή συνταγή και την κάνανε σαν τα μούτρα τους.

Κανάλι τύπου που προσπαθεί (επιτυχημένα) να μιμηθεί το στυλ και το σκεπτικό του μεγάλου απόντα. Πάρτε μία γεύση... αλλά έχει πολλά ακόμη, μερικά πολύ ενδιαφέροντα (αν δεν τον ξέρετε ήδη).

Έχω ακριβώς την ίδια εμπειρία. Και, βέβαια, συμφωνώ εις όλα.

Ένας φίλος, φανατικός hi-fi junkie της CD περιόδου, είχε δώσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε εξοπλισμό και μιλούσε με ενθουσιασμό για την ανάλυση, την στεροφωνική εικόνα, το λόγο σήματος-προς-θόρυβο κλπ. Ήτο δε, φανατικός φίλος της συμφωνικής μουσικής. Κάποια στιγμή, στα 40+ παρακαλώ, πήγε για πρώτη φορά στη ζωή του να ακούσει μία συμφωνική ορχήστρα σε ζωντανό περιβάλλον, στο Μέγαρο. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Μαλάκα, το πρώτο πράγμα που παρατήρησα είναι ότι δεν υπάρχουν "στερεοφωνικές εικόνες" και τέτοια" και μετά μουρμούραγε κάτι ακατάληπτα. Δεν ξαναέδωσε ποτέ χρήματα για τίποτε τέτοιο, γενικώς πλέον ακούει μόνο χιπ-χοπ από το κινητό του.

Ναι, να δεις τη τιμή σε δραχμές, να πάθεις συμφόρΕση.

Αυτά ισχύουν για το ροκ και την ποπ, η τζαζ και η κλασσική είναι πολύ καλά, το ίδιο ευχόμεθα και δι υμάς. Αυτό που διδάσκεται κανείς, είναι πως σε μία εποχή που υπάρχουν τόσες ευκολίες, πρέπει να δημιουργήσει τεχνητές δυσκολίες στον εαυτό του αν είναι να μείνει δημιουργικός. Δηλαδή, όχι στους 8500 ήχους, 452 κανάλια, 3234 plugins και 2452452 followers. Όχι στα σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Ναι, στην απλότητα, την πραγματική δεξιοτεχνία, τις σωστές ηχογραφήσεις χωρίς περιττό ρηβέρμπ. Ναι στο βινύλιο των 180 γρ (το στάνταρ - επιτέλους - στις μέρες μας), όχι στα αγνώστου ταυτότητας / ποιότητας flac και mp3, ναι στα CD, γενικά όχι σε too much information που δεν χρειάζεται και δεν μπορεί να επεξεργαστεί κανένας μας. Θα έγραφα και για το ΑΙ, αλλά περιμένω να εφευρεθεί πρώτα.

Ακόμη δραχμή έχουν αυτοί;

Δεν το αγόρασα ακόμη, αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Μόνο τον Αύγουστο έχω χρόνο για τέτοιες ιστορίες.

Πάμε για το νήμα "Imaginary Αποταμίευση".

Το πιστεύω... μάλλον στην πορεία κάτι άλλαξε και ίσως δεν το πολύπήραμε χαμπάρι.

LK, με 900 δραχμές... δεν το βλέπω μάνα μου. Σύμφωνα με το έντυπο στο οποίο παρέπεμψα, το άλμπουμ της Τζένιφερ "My Love Don't Cost A Thing" κόστιζε 7.000 δραχμές. Έχει και έναν Μητροπάνο και έναν Μότσαρτ, 900 όμως πουθενά.

Άσε δε που - αν τα θυμάμαι καλά - οι τιμές κάτω από χιλιάρικο αφορούσαν ελληνικά βινύλια, τα εισαγωγής ήταν πολύ ακριβότερα, θυμάμαι π.χ 2.300 δραχμές για δίσκο του Prince (Around The World In A Day).

Είμαι βέβαιος ότι είχα πληρώσει και ακριβότερα σε βινύλια, αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ υποστηρίζω ότι - στην εποχή μας, όχι τότε - το να δώσεις το αντίτιμο δύο πιτσών για ένα βινύλιο, δεν το λες και κλοπή, μην είμαστε υπερβολικοί. Το δεύτερο θα το έχεις μία ζωή, αν το θέλεις.

Τελικά, δεν τις θυμάσαι εσύ σωστά. Δες εδώ: https://antikleidi.com/2013/03/10/euro-drachma/ Μία οικογενειακή πίτσα (προφανώς όχι κάποιας ιδιαίτερης ποιότητας) είναι κοντά στα 12 ευρώ, την περίοδο της αλλαγής από τη δραχμή. Μία καλή, απο εκεί που τρώω, είναι 15,5 Ευρώ στις μέρες μας.

Πίτσες λέμε ρε, όχι πιτσίνια. Κάποιος από τους δυο μας δε θυμάται καλά τις τιμές, θα το ψάξω και θα σου πω.

Για τιμοκατάλογο Koetsu... εδώ παρακαλώ: http://www.koetsuaudio.com/cartridges ?

Δεν είναι πολλά τα τριάντα ευρώ. Δυο καλές πίτσες είναι. Όπως έγραψα, το ίδιο ίσχυε επί δραχμής.

Ο πιο σημαντικός κρίκος είναι ο άνθρωπος (κλισέ, όμως ορθόν). Όπως έγραψα, στην εποχή του CD (και πολύ περισσότερο, των ψηφιακών αρχείων) δεν υπάρχει ζέση προς το να στηθεί ένα σοβαρό σύστημα ηχητικής αναπαραγωγής, όπως δεν υπάρχει ζέση να παλουκωθεί κάποιος σε ένα καναπέ να ακούσει μουσική χωρίς να κάνει και άλλα πέντε πράγματα. Οπότε η σύγκριση δεν γίνεται μόνο ανάμεσα σε CD / Βινύλιο, αλλά ανάμεσα σε δύο συστήματα αναπαραγωγής εκ' των οποίων (συνήθως) το ένα είναι υψηλών προδιαγραφών και το άλλο είναι κατώτερο.

Πάντως, κοιτάζοντας λίγο τις τιμές βινυλίων κλασικής μουσικής, οι τιμές είναι ακριβώς εκείνες που θυμάμαι προ-Ευρώ, σε δραχμές μετοικημένες ως Ευρώ. Υποθέτω πως οι περιπτώσεις που λέτε ότι τα χρεώνουν "χρυσά" είναι για πιο νεανικά (τω πνεύματι) ακροατήρια;

Σε καμία περίπτωση. Άλλωστε, πως νομίζεις ότι έγινε η αλλαγή από το ένα μέσο στο άλλο; Θυμάμαι σαν τώρα (στο δικό μου, πολύ πιο αδύναμο σύστημα) που είχα πάει και αγόρασα το πρώτο μου CD Player. Το αγόρασα από το Κολωνάκι, πέρασα από την τότε "Λέσχη του Δίσκου" και αγόρασα σε CD ένα άλμπουμ που το είχα ήδη σε βινύλιο, πήγα σπίτι, το συνέδεσα, πάτησα PLAY και τα αυτιά μου ματώσανε από το πόσο σκληρός, μη-μουσικός, ήταν ο ήχος. Περάσανε χρόνια για να διαμορφωθεί η κατάσταση όπως είναι σήμερα (και καλά... με 100 ευρώ), αλλά κάτι μου λέει ότι οποιοδήποτε original βινύλιο της Blue Note, θα παίζει ακόμη καλύτερα σε εκείνο το σύστημα (όχι το δικό μου).

Με κάθε ειλικρίνεια, το καλύτερο ηχητικό σύστημα αναπαραγωγής που έχω ακούσει μέχρι σήμερα είχε ως πηγή ένα πικαπ βινυλίου και μία κεφαλή Koetsu. Αυτό βέβαια, ΔΕΝ σημαίνει ότι τα CD είναι "χειρότερα" ηχητικά (είναι πολύ καλύτερα για την ακρίβεια), αλλά σημαίνει ότι (εγώ τουλάχιστον) δεν έπεσα πάνω σε κάποιον άνθρωπο που να είναι διατεθειμένος και ικανός (οικονομικά) να επενδύσει σε ένα τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα στην εποχή του CD, μία προσωπική παρατήρηση βεβαίως, αλλά ενισχύεται από: α) Την τετραετή μου θητεία ως εγκαταστάτης στερεοφωνικών εγκαταστάσεων για εξαιρετικά γνωστό κατάστημα στερεοφωνικών τη δεκαετία του 80, β) Την γενικότερη επίγνωσή μου ότι οι θιασώτες των ψηφιακών μέσων αναπαραγωγής απασχολούνται πρωτίστως με την ευκολία (χρήσης, απόκτησης κλπ) παρά με οτιδήποτε άλλο. Πέραν αυτών, ας μην ξεχνάμε ότι οι δίσκοι βινυλίου δεν αντιπροσώπευαν μόνο ένα μουσικό περιεχόμενο, αλλά επίσης ήταν μία πλήρης καλλιτεχνική πρόταση, από το εξώφυλλο, μέχρι το χρώμα του βινυλίου (αν είχες ποτέ το Going For The One των Yes σε βινύλιο, θα ήξερες με απόλυτη ακρίβεια σε τι αναφέρομαι). Τώρα έχω το Going For The One σε αδιανόητα υψηλής ανάλυσης αρχείο (νόμιμο, από το HDTracks) αλλά και πάλι η εμπειρία είναι ασύγκριτα φτωχότερη από εκείνη που είχα όταν πρωτοαπόκτησα το βινύλιο. Τα σέβομαι όλα αυτά, και δεν κατηγορώ όσους επιμένουν γι' αυτά.