trolley

Δεν διάβασα το κείμενο του Καστοριάδη την πρώτη φορά που παρατέθηκε. Όχι διότι έχω κάποια προκατάληψη, αλλά διότι οι επικλήσεις κειμένων τρίτων (δηλαδή μή-μελών του φόρουμ) είναι - επί της ουσίας - μία παραίτηση εκ' μέρους του συνομιλητή να πείσει με δικά του επιχειρήματα και παραπομπή της συζήτησης σε ένα πλαίσιο αναφοράς το οποίο δεν ήταν προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε αυτή - και βέβαια, δεν μπορεί να μεταβληθεί σε τέτοιο εν' όσω η συζήτηση εξελίσσεται. Άλλωστε, τέτοιες παραθέσεις μπορεί να κάνει ο καθένας: οι φιλόσοφοι του 20ου αιώνα ήταν κατά κανόνα πολύ γεναιόδωροι στο να γράφουν και να δίνουν διαλέξεις, άσε δε που έχω υπ' όψιν μου και μερικούς νέους τέτοιους, για να μη μνημονεύσω τους δικούς μου "αγαπημένους" από τη φιλοσοφική παράδοση Βεντάντα των Ινδιών. Παρ' όλα αυτά, αναγκάστηκα να διαβάσω το κείμενο μετά την εκ' νέου παράθεσή του από τον sfaku, και η άποψή μου έχει ως εξής: πρόκειται για δημοσιογραφικό και όχι φιλοσοφικό κείμενο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως μνεία σε πιθανές αιτίες των φαινομένων που περιγράφει, αλλά επίσης δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόταση για πιθανή διέξοδο από την πορεία που περιγράφει. Γραμμένο διαφορετικά, το κείμενο δεν γνωρίζει τίποτε περισσότερο γι' αυτά τα θέματα απ' όσα γνωρίζω εγώ (και όλοι όσοι έχουν αφιερώσει λίγο χρόνο στο να σκεφτούν αυτά τα πράγματα), συνεπώς δεν μπορεί να με διδάξει τίποτε. Μοιάζει λίγο (ή μάλλον πολύ) με δημοσιογραφικό φωτο-ρεπορτάζ που κυκλοφόρησε μέσα από κανάλια στο Facebook τις τελευταίες ημέρες για το κέντρο των Αθηνών: κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η εκ' γωνίας θέαση της πραγματικότητας έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς αυτό δεν είναι φιλοσοφία, ούτε τέχνη, ούτε τίποτε τέτοιο : είναι απλά κακής ποιότητας δημοσιογραφία, όπου κάποιος εκ' άμβωνος λέει (με προσεκτική χρήση των λέξεων, είναι αλήθεια).. τα δικά του. ΟΚ.. αλλά.. και τι έγινε; Οι γνωστές κοτσάνες για το ρόλο της τηλεόρασης (δεν το πρόλαβε το ίντερνετ ο μακαρίτης αλλιώς θα μας την έλεγε για το facebook), η οποία έχει στοχοποιηθεί σα μέσο από διάφορους σκοταδιστές του πλανήτη (η ελληνική Εκκλησία είναι παρέα σε αυτούς), να και μία μούτζα στους διανοούμενους (όχι και να μας πάρουν τη δουλειά) και βγήκε το κειμενάκι για να συμφωνεί ο κόσμος. Σόρυ που ίσως εκνευρίζω - υποθέτω ότι για να τον ποστάρετε δύο φορές, μάλλον τον συμπαθείτε - αλλά έχω σοβαρότερες σκέψεις για τα προβλήματα που με απασχολούν από αυτές που παρέθεσε ο Καστοριάδης, ο οποίος μάλιστα (έβλεπα στη Wikipedia) θεωρείτα ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα.

Δεν τείνει πλέον, διότι την ανέβασες. Είναι αλήθεια, ότι τα ερωτήματα που έθεσε ο LK δεν μπορούν να απαντήθούν χωρίς κάποια συναίνεση για το "τι είναι τέχνη", διότι χωρίς να ξέρουμε τι είναι.. σιγά μην ξέρουμε και για το αν παλιότερα ήταν καλύτερη. Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα, διότι για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, δεν υπάρχουν τελεσίδικοι ορισμοί. Εγώ (καθότι παιχταράς :) :)) την έκανα άμεσα την λαμογιά και συναίνεσα (έστω στα πλαίσια του thread) ότι "τέχνη είναι η ποπ κουλτούρα του δυτικού κόσμου", αξίωμα που δεν ασπάζομαι, αλλά ήταν απαραίτητο για να συννενοηθώ με τον αγαπητό LK.. αν του είχα απαντήσει "σιγά την ταινία τα "Μάτια της Λώρα Μαρς"", δεν θα μπορούσαμε να πάμε παρακάτω. Μάλιστα, φρόντισα ακόμη περισσότερο να προειδοποιήσω ότι μιλάμε με συμβάσεις όταν έκανα τη μνεία για την "μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων" εκ' μέρους των ΜΜΕ, φράση που υπαινίσσεται ότι υπάρχουν αλλότριες προς το δυτικό κόσμο αντιλήψεις που θα ερχόντουσαν σε κάθετη διαφωνία με τον LK.

Το ότι ο Woody συνήθως κάνει πλάκα, το περνάμε στο ντούκου βλέπω... :) :) :). Άσε που η μουσική στις ταινίες του είναι πάντα καμιά πενηνταριά χρόνια παλιά... :) :)

Στη συνέχεια του προηγούμενη post μου, θα υπογραμμίσω ότι το "γερομπαμπαλίζειν" δεν είναι απαραίτητα επιζήμιο όταν η συζήτηση αφορά τη τέχνη. Είναι η φύση των έργων τέχνης να καταξιώνονται μόνο μέσα από τη διαδικασία παλαίωσής τους, και επιβάλλεται μία απόσταση από τα "τρέχοντα" για να είναι κάποιος αντικειμενικός. Κάποιος που θα πει "Εκπληκτική ταινία ο Τίγρης και ο Δράκος" χωρίς να έχει δει τον ασιάτικό κινηματογράφο των seventies (επιμένω εγώ), είναι απλά κάποιος που ενθουσιάστηκε με κάτι καινούργιο. Αν το πω εγώ όμως, όπου έφαγα τις ταινίες του Μπρους-Λη με το κουτάλι στον θερινό κινηματογράφο "Άλβα" της Α. Κυψέλης... μάλλον ξέρω τι λέω διότι το πλαίσιο αναφοράς μου είναι σαφώς ευρύτερο και ποιοτικά και ποσοτικά. Προσωπικά, θεωρώ αδικαιολόγητο το να μην "ψάξει" κανείς τα έργα της τελευταίας 35ετίας (τουλάχιστον) για τα είδη τέχνης που τον ενδιαφέρουν, ειδικά εφ' όσον το ίντερνετ δίνει πρόσβαση σε ανήκουστα πολλές πληροφορίες. Μόνο έτσι μπορεί να εκφέρει βάσιμη (όχι απαραιτήτως σωστή) άποψη.

Σύνθετο το πρόβλημα που συζητούμε, διότι κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται καν σαν πρόβλημα. Π.χ. μιλούσα με εκλεκτό συνεργάτη φιλόμουσο, ο οποίος μου είπε "όταν βγήκαν τα cd σταμάτησα να αγοράζω βινύλια, και όταν βγήκαν τα mp3 σταμάτησα να αγοράζω cd, δεν έχω εγώ κολλήματα του στύλ ότι "θέλω να το έχω" και τέτοια". Ο φίλος, πραγματικά πιστεύει ότι τα τρία αυτά είδη (και αντιλήψεις) διανομής είναι ανταλλάξιμα, αλλά - αυτό που όντως συμβαίνει - είναι ότι στις μέρες μας ακόμη και αν ο Μωυσής συμμετείχε στην παραγωγή ενός δίσκου, το 99.9% όσων των άκουγαν δεν θα είχαν καμία επίγνωση του γεγονότος. Και αυτό δημιουργεί και συντηρεί μία αίσθηση ευτέλειας. Δεύτερον, ο Newton π.χ. δεν έχαιρε πλήρους αποδοχής το 1978... ποσώς μάλιστα... ο κορυφαίος φωτογράφος μόδας της εποχής του ήταν ο David Baily, τον οποίο θα ήταν αδύνατον να πείσει (για οποιοδήποτε ποσό) η ομάδα παραγωγής του "Eyes Of Laura Mars", το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι εκείνη την εποχή αναλάμβαναν ρίσκο, επιλέγοντας ένα φωτογράφο που σήμερα τον ξέρουν όλοι, αλλά τότε όχι. Κατ' αντιστοιχία, ίσως σήμερα να βρίσκονται στα credits των ταινιών ή των δίσκων ονόματα που σε δέκα χρόνια να "κόβουν και να ράβουν".. έλα όμως που οι άνθρωποι δεν διαβάζουν τα credits διότι βαριούνται... Τρίτον και όχι ελάχιστον, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έχουν προ πολλού υιοθετήσει μία εντελώς μαρξιστική προσέγγιση για τα τεκτενόμενα στον πλανήτη, μιλώντας ουσιαστικά αποκλειστικά και μόνο για οικονομικά ζητήματα και τις επιπλοκές αυτών των ζητημάτων (βέβαια, η ξένη τηλεόραση είναι πολύ καλύτερη από την ελληνική). Αλλά μέσα σε τόση αγωνία για το πορτοφόλι, που να βρεθεί χώρος να σου πει κάποιος για το ότι π.χ. ο Morgan Freeman και ομάδα εκλεκτών συνεργατών έχει πολλάκις προσπαθήσει να γυρίσει σε ταινία το διάσημο βιβλίο "Ραντεβού με το Ράμα" του Άρθρουρ Κλαρκ, αλλά δεν καταφέρνει να πείσει το στούντιο παραγωγής; Στο παρελθόν, οι ενέργειες σημαντικών μουσικών και σκηνοθετών ήταν πρώτο (άντε... δεύτερο) θέμα στις ειδήσεις, π.χ. το βίντεο για το "Black Or White" του μακαρίτη, το είχα όντως πρωτοδεί στις ειδήσεις του ΑΝΤ1... σήμερα αν δε βγάλει έξω τον πισινό της η Ρυπάννα, η μουσική είναι σα να μην υπάρχει... Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό απαξίωσης και τεχνητής ευτέλειας που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα - κατά τη γνώμη μου. Τη στιγμή που κάποιος ξαναρχίζει να αγοράζει δίσκους, σταματήσει να βλέπει μόνο πειρατικές ταινίες και αρχίσει να παρακολουθεί τα διεθνή μέσα ενημέρωσης... αμέσως επανέρχεται η φυσική προοπτική των πραγμάτων... ίσως όχι με τέτοια έμφαση όπως στα ένδοξα seventies αλλά σε πολύ σημαντικό βαθμό. :)

Το λανθάνον (στο παρόν thread) ερώτημα είναι αν ο ρόλος των μουσικοκριτικών είναι κάτι που πρέπει να μας αφορά σαν ακροατές ή/και δημιουργούς. Αν κάποιος κάνει κέφι ας ανοίξει το σχετικό thread, μη χαλάσουμε την ωραία ατμόσφαιρα εδώ μέσα.

Ναι όντως... ;D ;D ;D ;D ;D

Αυτοί στο κεντρίζουν ή δεν στο κεντρίζουν;

Ενδιαφέρον Άρθρο για το θέμα που συζητούμε: http://www.dailyrecord.co.uk/entertainment/music/music-news/tony-parsons-does-tragedy-lie-behind-1526854

Αφού είναι πανκ ρε.

Ρε, είμαι ο ΜΟΝΟΣ που στο Α' Τεταρτημόριο της εικόνας, βλέπω τον Engineer από το Prometheus;

Αμάν ραι φείλως... σαι λειγω θα κανης ντουαίτωμε τιν Ακρειβωπουλου στω Gazarte. ;D ;D ;D ;D ;D

Σχόλιο που μόλις διάβασα, μαντέψτε για ποιον "πολιτικό" "άνδρα". ¨Έχει καταλήξει πιο γραφικός και από το Πήλιο". ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Όλες (επιμένω, όλες) οι αμαρτίες που έχω συναντήσει στη ζωή μου, θέλουν χρήματα. Τα χρήματα τελείωσαν. (ΖΕΝ, αλλά ακριβής τοποθέτηση) :)

Και εμείς έτσι καλά θα πάμε. Μη μασάτε.

Καίτοι, το σχόλιο μου (αυτό που μνημόνευσες, αλλά δεν θυμάμαι) μάλλον αναφερόταν στο μουσικό σκέλος της ποπ κουλτούρας (δεδομένου ότι δεν έχουμε ξανασυζητήσει για μουσικό κινηματογράφο), είμαι υποχρεωμένος να αναιρέσω μετά τις εμπεριστατωμένες πληροφορίες που παρέθεσες, και τις απόψεις που με βρίσκουν σύμφωνο. Τα μουσικά βίντεο, ως κινηματογραφικό είδος, έχουν ένα "πρόβλημα" - δεν μπορούν ποτέ τους να είναι περισσότερο "τέχνη" από το τραγούδι που παρουσιάζουν. Ο Bowie γενικώς (και στο υπό συζήτηση βίντεο, επίσης) συχνά ισορροπεί όμορφα ανάμεσα στην εμπορική ανάγκη για παρουσίαση του τραγουδιού και την "υποχρέωσή" του να κάνει τέχνη. Τα παλιά του βίντεο ήταν χάλια, αλλά ειδικώς τη δεκαετία του '90 άρχισε να το βλέπει σοβαρότερα το θέμα και έχει δημιουργήσει όντως προσδοκίες σαν αυτές που ανέφερες. Απ' την άλλη, με τον Bowie συμβαίνει το εξής: είναι πολύ κοινότοπος, με την έννοια ότι παίζει και κάνει ότι κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι... με τη διαφορά ότι τα κάνει πέντε έως δεκαπέντε χρόνια πριν τους υπόλοιπους. Δεν αποκλείω - το συγκεκριμένο βίντεο - να εγκαινιάσει μία νέα περίοδο αναζήτησης "εικαστικών" καλλιτεχνών μέσα από τον μουσικό κινηματογράφο, κάτι καλοδεχούμενο μετά από μία δεκαετία (και πλέον) με άσπρα και μαύρα κωλομέρια να διεκδικούν την προσοχή μας, αδιακρίτως του τραγουδιού που ακούγεται.

Πλάκα κάνω (ρε). Απλώς χρησιμοποίησα τη φράση του Κούρκουλου, για να αποτρέψω περαιτέρω συμμετοχή στην αποκαθήλωση του βίντεο. Άλλο που ο παράγκας θυμήθηκε όλη τη ταινία. @LK Αντικειμενικά, δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο. Απλά το καλοδέχτηκα επειδή είχα εισπράξει πολύ Hollywood πρόσφατα και μου άλλαξε τον αέρα.

Τι κάνετε μωρέ; Σταματήστε το κάρβουνο.

Station to Station Low Heroes Lodger Scary Monsters (and Super Creeps) Let's Dance Earthling :)

Για φαντάσου... και εγώ επτά(7) τα έβγαλα, αλλά μάλλον δεν εννοούμε (ακριβώς) τα ίδια. Όπως και να έχει, ο τύπος θέλει ένα ράφι στη δισκοθήκη μόνος του...

Wow, δεν ήξερα ότι υπήρχαν τόσο έντονα αντίπαλες απόψεις για τον Bowie (αναφέρομαι κυρίως στα σχόλια κάτω από το βίντεο). Οπωσδήποτε εγώ είμαι φαν και ψηφίζω +1 για το τραγούδι και +1 για το βίντεο.

Κατ' αρχήν, σ' ευχαριστώ που παραμένεις ψύχραιμος ενώ είσαι άνεργος. Εν' τούτοις θα επιμείνω ότι ο Βορράς ποτέ δεν πρότεινε αυτή τη λύση (δε λέω ότι δεν την είχε υπ' όψιν του). Εκτός από ελάχιστες φωνές (κυριολεκτικά και μεταφορικά "ελάχιστες") ποτέ δεν άκουσα να ξεστομίζεται ότι το να οδηγηθεί η Ελλάδα στη δραχμή και την έξοδο από την Ευρωζώνη αποτελεί (υπό οποιαδήποτε έννοια) καλό ενδεχόμενο. Κανείς δεν το είπε ποτέ... ...εκτός από τους πολιτικούς που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ μου, οι οποίοι και το είπανε και εξακολουθούν να το λένε. Θέλω να ελπίζω ότι ένας παραδοσιακός ψηφοφόρος του Συνασπισμού, έχει επίγνωση της "γλύστρας" που έχει φάει το κόμμα του προς την κατεύθυνση του αλά-Πασόκ-οριζόμενου-και-Καραμανλή-υλοποιούμενου λαϊκισμού και ότι θα κρατήσει τις αποστάσεις του, όπως άλλωστε το ίδιο περιμένω από τον ψηφοφόρο οποιουδήποτε κόματος αυτή την περίοδο, ήτοι να φυλάξει τις Θερμοπύλες της πολιτικής του αξιοπρέπειας.

Ο ευρωπαϊκός Βορράς (τουλάχιστον επίσημα, δηλαδή το μόνο που έχει σημασία) δε νομίζω ότι φλέρταρε ποτέ με αυτή την ιδέα, ούτε κατά διάννοια. Ο ελληνικός Χαλβάς (Τσίπρας, Καμμένος, Παπαρήγα και με τον τρόπο του ο Καρατζαφέρης και οι ομοϊδεάτες του) έπαιξε (και παίζει ακόμη) με αυτή τη πιθανότητα. Έτσι δεν είναι; Συμφωνώ ότι το ήπιο κλίμα αυτής της συζήτησης οφείλεται στην αιτία που ανέλυσες, όμως δεν μετέχουν όλοι οι έλληνες πολίτες αυτής της "ηρεμίας" - ειδικά οι οπαδοί του Ολύμπιανς τσιγκλίζονται καθημερινά προς την κατεύθυνση του να πιστεύουν ότι όλα πάνε κατά διαβόλου και όπου να' ναι πάμε σε εκλογές (με το όποιο τραγικό διακύβευμα). Γι' αυτό το λόγο, όσοι συμμετείχαν στη συζήτηση από αυτό το χώρο (ή μάλλον, σχεδόν όλοι) ήταν έτοιμοι να αρπαχτούν και κανά-δυό μας έβρισαν κιόλας μέσω προσωπικών μηνυμάτων.

Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, απ' όλους. Πιστεύω ότι η "υπαρξιακή σαστιμάρα" δεν είναι ούτε μόνιμη, ούτε απαραιτήτως αδιέξοδη κατάσταση.. μάλλον το αντίθετο. Είναι ιδεώδης η στιγμή της πραγματικής αμηχανίας, διότι ωθεί στην αναζήτηση ταυτότητας, η οποία ταυτότητα (τώρα που δεν ισχύουν πλέον οι γεωγραφικοί και άλλοι περιορισμοί του παρελθόντος) δεν μπορεί παρά να είναι σύγχρονη και κατάλληλη για την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Μόνοι εχθροί αυτής της διαδικασίας, είναι εκείνοι που δολίως αγνοούν το πρόβλημα της "σαστιμάρας" προσποιούμενοι ότι δεν υφίσταται: από τη μία προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ακόμη ο ένδοξος λαός που πρόσφερε τα φωτα του πολιτισμού στο δυτικό κόσμο (η δεξιά) και από την άλλη προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ο ακρογωνιαίος λίθος μίας μόλις αναδυόμενης νεο-κομμουνιστικής κουλτούρας (η αριστερά), ενώ βέβαια δεν είμαστε τίποτε από τα δύο.

Το ανθολόγιο φρικαλεοτήτων που παρέθεσες, είναι η μισή μόνο ανθρώπινη ιστορία. Στις περιόδους και τις περιοχές ανάμεσα, μερικές φορές ακόμη και στον βαθύτερο Μεσαίωνα, υπήρχαν ανθρωπιστές και ιδεολόγοι, οι οποίοι όχι μόνο προστάτευσαν τους ανθρώπους τους, αλλά επίσης έθεσαν τις ιδεολογικές βάσεις για Αναγέννηση της κοινωνίας. Το θεώρημα περί ****φάρας με βρίσκει κάθετα διάφωνο. Είναι το ίδιο θεώρημα που ευαγγελίζονται τύποι όπως ο Τράγκας, μόνο που αυτός ισχυρίζεται ότι οι απόγονοι των Ναζί είναι - στην καλύτερη περίπτωση - επίσης Ναζί. Αντίστοιχα, εσείς ισχυρίζεστε ότι οι απόγονοι των Ραγιάδων, δεν μπορεί παρά να είναι Ραγιάδες. Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει: υπάρχουν παραδείγματα για να υποστηρίξουν αυτή την άποψη, αλλά τα παραδείγματα που την ακυρώνουν είναι πολύ-πολύ-πολύ περισσότερα (εκτός αν πιστεύετε ότι οι Νορβηγοί συμπεριφέρονται όπως οι Βίκινγκς πρόγονοί τους, μια και τους μελετάμε σε αυτό το thread). Στο τέλος της ημέρας (που λένε και οι Αγγλόφωνοι), το επιχείρημα περί ****φάρας, καταλήγει να είναι απλώς ένα προπέτασμα καπνού για την επιθυμία μας να μην προσπαθήσουμε, και να αποδεχτούμε κάποιο είδος καρμικής και καρμοίρικης μοίρας.