Η εν' λόγω ιστορία, πάντα μου ακουγόταν ως κωμικοτραγική... δηλαδή πόσο Γότθος πρέπει να είσαι για να πας να πεις στον Howe αυτό που του είπε, ή να πας να κάτσεις εκεί που κάθεται ο Alan White;
Αλλά πέραν αυτών, δε νομίζω ότι η συνεργασία θα είχε αποδώσει τίποτε ιδιαίτερο. Οι Yes δεν χρειαζόντουσαν έναν κημπορντίστα με attitude και ειδικές συνθετικές δεξιότητες. Όπως έχει επισημανθεί και από άλλους, όλα αυτά τα χρόνια, ο κυρίως υπευθυνος για τον ήχο τους είναι ο Howe και όχι ο εκάστοτε πληκτράς τους. Αλλάζανε πληκτρά, από τον πιο μετρημένο μέχρι τον πιο χάχα, αλλά πάντα ακούγονται σαν... Yes.
Το σχήμα Jon and Vangelis έχει περισσότερο νόημα καλλιτεχνικά, γι' αυτό και είχε διάρκεια καθώς και απρόσμενη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία (όπως συνήθως για ´μένα, μου συνέβη και αυτό το παράδοξο, ότι άκουσα Jon Anderson για πρώτη φορά στο Short Stories και όχι σε δίσκο των Yes). Σε αυτό το σχήμα, χωρίς υποχρεώσεις κσι δεσμεύσεις για τουρνέ, έκαναν και οι δύο αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.
Όσο για τους Yes, τι να λέμε τώρα, αυτοί θέλουν ένα φόρουμ από μόνοι τους.
Υ.Γ. Ευχαριστούμε βέβαια για τις φωτογραφίες, αν και όντως είναι πολύ κακής ποιότητας, σε σημείο που να απορώ για ποιο λόγο, δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα σε περιβάλλον στούντιο... τον απειλούσαν τον φωτογράφο και έτρεχε... τι διάολο;