Ακούγοντας το "Where Are We Now" ευχήθηκα να είναι το χειρότερο τραγούδι του επικείμενου δίσκου. Δυστυχώς, τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν το καλύτερο.
Βέβαια, η άποψη είναι εντελώς υποκειμενική : όσον αφορά εμένα, η βερολινέζικη περίοδος του, ήταν η καλύτερη στην καριέρα του, και το "Where Are We Now" απηχεί ακριβώς αυτή την περίοδο. Τα υπόλοιπα τραγούδια, είναι πιθανό ότι θα κτυπήσουν εξίσου ευαίσθητες χορδές σε ΄άλλους ακροατές, καθότι ο δίσκος έχει κάτι για όλους: από την εποχή των προσεκτικών ενορχηστρώσεων του Αλαντίν, μέχρι το "βαράτε-όσο-μπορείτε" του Let's Dance (χωρίς όμως κάποιο εφάμιλλο χιτ), μέχρι τις αμιγείς ροκιές του Earthling...
Αυτό όμως δε λειτουργεί τελικά. Στην προσπάθειά του να παρουσιάσει συνοπτικά όλα τα στυλ με τα οποία έχει δραστηριοποιηθεί, τελικά αποτυγχάνει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Η φωνή βέβαια είναι εκεί (αν και σε επίπεδο παραγωγής, ο δίσκος είναι αυτό που λέμε over-produced και υπάρχουν στιγμές που ο David ακούγεται καλύτερα από άλλες), όπως εκεί είναι και η αγάπη του για δύστροπα chord progressions, όπως και μία μπάντα που θα την ζήλευε οποιοσδήποτε.
Νομίζω ότι αν είχε επιμείνει περισσότερο στην εξομολογητική διάθεση του Where Are We Now, παραιτούμενος από τον "απαραίτητο" ροκο/χορευτικό χαβαλέ, θα είχαμε ένα σπουδαίο άλμπουμ, ενώ τώρα έχουμε ένα καλό άλμπουμ.
Αυτά.