trolley

Φίλε gamanos, εκτιμώ την αθωότητά σου, αλλά δεν είμαι ομοιοπαθής. :) :) Απαντώ λοιπόν: και βέβαια θεωρώ τις επιλογές (μαύρο πουκάμισο, μούσια, ρακές, ντάκους) ως μέρος του show, απολύτως αντίστοιχες εκείνων της Beyonce. Αν νομίζεις ότι οι επιλογές της Beyonce δεν έχουν λαογραφικό υπόβαθρο, τότε δεν είσαι αρκετά καλά ενημερωμένος. Το μόνο "πρόβλημα" (όχι δικό μου) είναι ότι στη μία περίπτωση βλέπεις κάτι το "μεμπτό" και ζημιωτικό της καλλιτεχνικής αξίας, ενώ στην άλλη δεν βλέπεις. Δεν πειράζει, πάλι φίλοι είμαστε. :)

Δεκτόν. Εννοούσα ότι χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες για να κοιταχθεί το ζήτημα από αυτή τη σκοπιά. Σε διαβεβαιώνω ότι όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των ΧΚ, η λέξη "λαϊκός" χρησιμοποιήθηκε με φειδώ εκ' μέρους του Τύπου της περιόδου. Ο λόγος ήταν οι αρνητικές αποχρώσεις στο νου των αναγνωστών/ακροατών σε σχέση με το συγκεκριμένο όρο. Επίσης δεκτόν. Ε, καλά τώρα... είναι τόσο μέρος μίας άλλης συζήτησης, όσο μία συζήτηση για το σώμα της Beyonce είναι μέρος μίας συζήτησης άλλης από τη συζήτηση για τη δισκογραφική της επιτυχία. Είναι μέρος του show, ως εκ' τούτου μέρος του δρώμενου που εσύ λες "τζαμάρισμα". Συνεπώς... Όχι. (έτσι, χωρίς επιχειρήματα, όπως ο theoctapus) :) :) :)

Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα. Εκτός των άλλων, και η όλη ιστορία με τη μόνιμη κατάθλιψη σε εθνικό επίπεδο, ειδικώς τεκμηριωμένη από φιλοσοφικούς κουραμπιεδισμούς, πρέπει να ξεπεραστεί. Οριστικά, κατά προτίμηση.

Εγώ, έχοντας επίγνωση πως είμαστε εκτός θέματος του OP, θα επισημάνω πάντως ότι ούτε οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ούτε οι Daly/Ψαραντώνης είναι ακριβώς "σύγχρονοι", με την έννοια ότι καθιέρωσαν και δοκίμασαν το εκφραστικό τους πλαίσιο αρκετές δεκαετίες πριν (πήγαινα... Λύκειο όταν πήρα τον πρώτο δίσκο των ΧΚ...). Ακόμη και έτσι όμως, για ποιο λόγο επισημαίνεις το ότι ίσως έχουν πιει ρακές; Αν μου επιτρέπεις θα σου πω εγώ τον λόγο: ότι ελλείψει καλλιτεχνικής αξίας, ο νους (σου/μου) είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει λαογραφικό περιεχόμενο, στα πλαίσια του οποίου λειτουργεί το συγκεκριμένο δρώμενο. Τα μούσια αλλά Ψηλορείτη, είναι μέρος αυτού του πράγματος επίσης. Οπότε, κάπου εκεί, έχεις και έναν (από τους πολλούς πιθανούς) ορισμούς για την Καλλιτεχνική Αξία: είναι αυτό που θα μπορούσε να εξακολουθεί να δεσμεύει το ενδιαφέρον σου, ελλείψει όλων αυτών, π.χ. να είχε νόημα να τους δεις (ακούσεις) ξυρισμένους και ξεμέθυστους (σ.σ. δεν υπαινίσσομαι ότι είναι "μπεκρήδες" οι άνθρωποι).

Επίσης, παραγνωρίζει - σε μόνιμη βάση - το ζήτημα της Δουλείας. Όχι και πολύ δημοφιλής προσέγγιση... :) :) :)

.. Γεμάτο υπερβολές και ανακρίβειες είναι βρε makam... ότι θέλει λέει ο άνθρωπος... ο οποίος ευλογήθηκε να πεθάνει στα 85, ηλικία που ήταν ανήκουστη πριν μερικές μόνο δεκαετίες... και τι να πω γι΄αυτό το ασύλληπτο ότι "Οι δολοφονίες με στραγγαλισμό είναι εκατομμύρια φορές πιο σπάνιες από τις δολοφονίες με όπλο" το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε καν στις ΗΠΑ... Τι να πω... On-topic, συμφωνώ με την απλή και κομψή παρατήρηση του Waterfall-K. Κάφροι!

Για να υπάρξει χασούρα δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ανταγωνισμός: αρκεί να μην υπάρχει προσπάθεια. Η κοινωνία μας έχει παραιτηθεί από πολλές τέτοιες "προσπάθειες" και η χασούρα της είναι πρόδηλη στον καθημερινό βίο. Πάντα, επαναλαμβάνω, στο μέτρο των όσων μπορούμε να κατανοήσουμε. Δεν βλέπω πως μπορεί κάποιος να το γνωρίζει αυτό. Μόνο κάποιος που τις ενστερνίστηκε (τις απόψεις), εφάρμοσε και παραιτήθηκε αυτών, μπορεί να το ισχυριστεί. Πάντως, σαν αφετηρία για στοχασμό πάνω στη μουσική δημιουργία, καλύτερος μου φαίνεται από τις δηλώσεις πολλών και καταξιωμένων σύγχρονών μας. Δεν υπάρχει μία αντίφαση εδώ, όταν νωρίτερα παραδεχτήκαμε ότι "η μετάφραση δεν αρκεί"; Πόσο βέβαιοι μπορούμε να είμαστε για την πραγματικότητα του Πλάτωνα; Ή της εποχής του; Εγώ παραδέχομαι ότι δεν έχω πρόσβαση σε όλη την ιστορία των ανθρωπίνων ιδεών. Εκτός αν αναφέρεσαι στα "κατορθώματα" των "φιλοσόφων" του 20ου αιώνα. Τίποτε για τον Πλάτωνα δεν κυκλοφορεί ευρέως. Είναι (όπως και όλη η Φιλοσοφία) εκπαραθυρωμένος από τις καθημερινές συζητήσεις. Σε ακαδημαϊκούς κύκλους πάντως, δεν είναι διαδεδομένη η ιδέα και (αν το Google, το οποίο έχει όντως πρόσβαση σε όλο το υλικό στο ίντερνετ, είναι αποδεκτό σαν εργαλείο έρευνας) για την ακρίβεια είναι μάλλον ανύπαρκτη, όπως πιστοποιεί η μεθοδική προσπάθεια που κάνω εδώ και δύο ώρες. --- Σόρυ που ακούγομαι ως πνεύμα αντιλογίας, αλλά είναι για να νοστιμίζει η σούπα. :)

Αυτά που γράφει ο sfaku είναι αυτονόητα. Ουσιαστικά, υπογραμμίζει την αδυναμία μας να κατανοήσουμε πλήρως τον Πλάτωνα και την ολισθηρότητα οποιασδήποτε προσπάθειας ένταξης των (όσων λίγων καταλαβαίνουμε) σε σύγχρονο πλαίσιο. Άλλοι βέβαια (μεταξύ των οποίων και εγώ) θα επέμεναν ότι αυτό είναι δική μας χασούρα, όχι δική του, μία εξίσου αυτονόητη διαπίστωση. Και βέβαια, πρέπει να γράψω ότι δεν έχω υπ' όψιν μου την άποψη πως οι "Νόμοι" είναι "υποδεέστερο" έργο - πρώτη φορά εδώ την διάβασα. Φιλικά.

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, κάτι τέτοια καλά τα χάνω με την πρώτη ανάγνωση. Ευτυχώς τα πετυχαίνω στην δεύτερη... :) :) Η δικαίωση, είναι ακριβώς η αναγνώριση του ότι η συζήτηση είναι ανοικτή, όχι η πεποίθησή μου ότι ο Πλάτων συμφωνεί με τις απόψεις μου... :) :) Σου θυμίζω ότι στο original thread υπήρχε μία "άρον-άρον" διάθεση για μη-αποδοχή του θέματος, ως άξιο να συζητηθεί. Οπότε, βεβαίως υπάρχει δικαίωσή (μου). :) :) :)

"Πάρα πολλοί"... όπως ποιος; Αν ρωτήσω τώρα δα για τους πέντε καλυτερότερους κιθαρίστες (ή ίδια ερώτηση δηλαδή, διατυπωμένη διαφορετικά), το thread θα φτάσει στις 600 σελίδες... αλλά όταν ρωτώ με τη δική μου διατύπωση, η απάντηση είναι ότι "δεν τίθεται καν" ως ερώτηση; Does not compute, που θα έλεγε και ο theoctapus. @theoctapus : είναι εξαιρετικά εύκολο να "πείσω περί τούτου". Θα μπορούσα π.χ. να σου ζητήσω έναν ορισμό για το "τι είναι Τέχνη", όπου και θα διαπίστωνες ότι δεν έχεις (όπως άλλωστε, κανείς μας δεν έχει) και εκεί θα τελείωνε το σκέλος της συζήτησης που αφορά στην πιθανή εμπλοκή της Λογικής στο όλο ζήτημα. Για πολλά από τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, δεν υπάρχουν τελεσίδικοι ορισμοί, οπότε δεν μπορεί να ασκηθεί Λογική - βρίσκονται στον αντίποδα των θετικών επιστημών. Ελπίζω ότι αυτό δεν σε κάνει να χάσεις την εκτίμησή σου σε όποιους ασχολούνται με τέτοια πράγματα (ότι αστειευόσουν, δηλαδή), αλλά πάντως έτσι φαίνεται να είναι.

Με πολύ συμπάθεια, σου επισημαίνω άλλη μία φορά ότι είσαι σε καθεστώς σύγχυσης. Τεκμήρια: α) Επικαλείσαι την κοσμοθεωρία σου (όλοι έχουμε μία) ως αξίωμα; Σου ξαναγράφω ότι οι συζητήσεις για τη Τέχνη δεν αναφέρονται στη Λογική, όσο ευρεία έννοια και να δοθεί στον όρο. Αυτή δεν είναι (κατ' αντιστοιχία) η κοσμοθεωρία μου, αλλά αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα από τη μελέτη δεκάδων κειμένων για το θέμα, και την παρακολούθηση κάμποσων σχετικών μαθημάτων (σε νεότερη ηλικία, για να είμαι ειλικρινής, αλλά δε φαντάζομαι να έχει αλλάξει η μέθοδος προσέγγισης στο μεταξύ). β) Παραδέχεσαι ότι εκφράζεις μόνο το ένστικτό σου (σεβαστόν), αλλά αμέσως μετά με ρωτάς ειρωνευόμενος για το αν τα δικά μου συμπεράσματα έχουν προκύψει από τη μελέτη ταρώ (ανεπίτρεπτο να απευθύνεσαι σε 'μένα με τέτοιον υπαινιγμό σε αυτή τη συζήτηση, άλλωστε ποτέ δεν έχω αφήσει οποιοδήποτε περιθώριο σύνδεσης του δικτυακού μου ονόματος με τέτοιες διαδικασίες). Αντιπαρερχόμενος, απαντώ ότι αν εσύ έχεις το περιθώριο να συμπεραίνεις δια ενστίκτου, τότε και εγώ μπορώ να επικαλεστώ την καθημερινή μου εμπειρία. Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά τα ζητήματα δεν τα συζητώ πρώτη φορά στο φόρουμ. γ) Τα λόγια που στερούνται λογικών ερεισμάτων δεν είναι απαραιτήτως τα λόγια ενός παράφρονα. Τι ακριβώς σημαίνει "ουσιαστική" αξία; Νομίζω ότι εκνευρίζεσαι, αλλά δεν ξέρω για ποιον λόγο. Επί ένα thread σας έλεγα κάποια πράγματα (και άλλοι βεβαίως) και τώρα έχουμε ένα νέο κείμενο που (χωρίς να λέει τα ίδια πράγματα απαραιτήτως) οπωσδήποτε πιστοποιεί ότι η συζήτηση είναι ορθάνοιχτη. Το αντιλαμβάνομαι ως δικαίωση. :)

Η δική μου δουλειά, αν ήταν αυτή που γράφεις, δε θα ήταν δύσκολη, αλλά αδύνατη. Ο λόγος είναι ότι όροι όπως "λογική" και "αποδείξεις" δεν έχουν καμία σχέση με τη συζήτηση. Και σίγουρα, απάδουν περισσότερο της φυσιογνωμίας του λαϊκού καλλιτέχνη (τον οποίο υποστηρίζεις), από του λόγιου καλλιτέχνη (ο οποίος, σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρεται στη λογική αλλά και την επιστήμη). Με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό σου (φορουμικό και μη) σε διαβεβαιώνω ότι είσαι σε σύγχυση. Ούδείς χρησιμοποιεί τη λογική ως εργαλείο ανάλυσης ζητημάτων που σχετίζονται με την ιστορία της Τέχνης, και - ούτως ή άλλως - εγώ δεν "ζήτησα" από τον υπέρμαχο της λαϊκής τέχνης να "αποδείξει" το παραμικρό. Απλώς του ζήτησα να υποδείξει, να πει π.χ. ότι ο σύγχρονός μου λαϊκός καλλιτέχνης Ταδόπουλος κάνει εξαιρετική δουλειά, στον τομέα της Μουσικής ή της Ζωγραφικής ή οτιδήποτε άλλο. Νομίζω ότι είναι στην εμπειρία όλων μας ότι η παραπάνω ερώτηση, σπανιότατα έχει απάντηση - εσύ ο ίδιος την αποφεύγεις. Αντίθετα (ξαναγράφω) θα σου πει ευκολότατα για λαιϊκούς καλλιτέχνες που είχαν ήδη πεθάνει πριν αυτός γεννηθεί και... όσο πιο παλιά, τόσο πιο εύκολα. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Τέτοια είναι η απορία μου. :)

Αφού ευχαριστήσω τον yameth για την υπερ-βιταμινούχο ένεση στη συζήτηση, θα γράψω μόνο το εξής, και μόνο επειδή τις τελευταίες ημέρες το παρατήρησα πάλι: Αν πεις σε κάποιον υπέρμαχο της "αξίας της λαϊκής τέχνης", ωραία, δείξε μου σε παρακαλώ ένα σύγχρονό σου έργο λαϊκής τέχνης που να πιστεύεις ότι έχει τέτοια αξία", τότε σχεδόν ποτέ δεν έχει να σου δείξει κάτι. Αντίθετα, είναι πολύ πρόθυμος να σου δείξει έργα λαϊκής τέχνης του παρελθόντος τα οποία (κατά τη γνώμη του, τουλάχιστον) έχουν αξία. Είναι άραγε αυτό μία (ακόμη) ένδειξη, ότι για να αναγνωριστεί αξία σε κάτι που ξεκίνησε σα λαϊκή τέχνη πρέπει να περάσει στη σφαίρα της "λόγιας" αντίληψης για τη τέχνη (μέσω της απόστασης από τον χωρόχρονο που εμφανίστηκε) και να καταλήξει να είναι αντικείμενο ενασχόλησης "ειδικών"; Οπωσδήποτε, ας θυμίσω ότι έχω χρησιμοποιήσει τον όρο "μουσικάντηδες" σε παλαιότερη συζήτηση, αλλά τότε κανείς δεν είχε πιάσει την πηγή του, όλοι νόμιζαν ότι έκανα τον έξυπνο. Καλημέρες.

H 20χρονη ξυπόλητη θριάμβευσε. Καλά να είμαστε και του χρόνου. :)

Yeah... right.... :) :) :)

Όντως, αλλά η Έμιλυ είναι η άλλη που δεν έχει να πάρει παπούτσια. Πιθανότατα θα την ξαναδεις στην απονομή. :)

Εγώ βλέπω να μας κόβουν τη δόση (κλεμμένο από twitter αλλά καλό). :) :) :)

Τα έσπασε η Έμιλυ.

Ελπίζω ότι κατάλαβες πάντως ότι τα δικά μου σχόλια τα έγραψα πολύ σοβαρά: σουρεαλιστικοί στίχοι, για έναν αρτίστα με σουρεαλιστικό άβαταρ, σε ένα κομάτι που τελειώνει με τσιτάτο του Άλεξ....οφείλει στον εαυτό του μία (ή δύο ή τρεις) γερές πινελιές σουρεαλισμού επίσης. Ο Τέρυ βοηθά προς αυτή τη κατεύθυνση με τη άταστη περαντζάδα του. Τα πλήκτρα επίσης. Όμως η κιθάρα και τα τύμπανα, προσπαθούν να παίξουν κομάτι των Fleetwood Mac και κάποιος πρέπει να τους εμποδίσει, έστω περνώντας τους μέσα από τρελά εφέ. Τολμηρούτσικον, αλλά απαραίτητον - κατά τη γνώμη μου πάντα.

1. Πετάς τα τύμπανα. 2. Πετάς την κιθάρα. 3. Δίνεις στον Ζάκη δίσκους του Δάκη. 4. Βρίσκεις κάποιον να παίξει λίγη τρομπέτα. 5. Κρατάς τα πλήκτρα (εννοείται). και είσαι ΕΚΕΙ -----> Tuxedomoon ! :) :) Υ.Γ. Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έγραψα για το μπάσο. Δεν το κρατάς. Σε κρατάει.

Τα είπαμε αυτά... το δισκάκι είναι σούπερ, μη με βάζετε τώρα να γράφω "βαθυστόχαστες" αναλύσεις για κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί τόσο εύκολα. Το βίντεο βέβαια είναι πατάτωφ, αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι... ας είναι καλά το MTV που αν δεν είσαι θεατρίνος δεν μπορείς να σταυρώσεις πωλήσεις (όχι ότι θα έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα οι συγκεκριμένοι να κάνουν sold-out τις συναυλίες...).

Ούτε τα μάτια μου παραπονιούνται...

Άντε βρε που θες και άδεια. ;D ;D

ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ φίλως. Μην μπερδεύεις τις ταινίες...

Την βρήκα. Λέγεται Μαρία Κοζάκου και φωτό της μπορείτε να δείτε εδώ.