trolley

Με ποια βλάβη;

Μπαα.. να μάθεις θέλεις, όχι να μάθω. Δεν υπάρχουν εσκαμμένα, τώρα τα σκάβουμε. Όπως και αν έχει, ξαναδιάβασε αυτό που σου έγραψα, ρίξε και μία ματιά σε αυτά που συνήθως ρωτάς και σόρυ για την ενόχληση. :)

OK, δεν ήθελα να ενθαρρύνω στη χρήση βοηθημάτων, απλά να χειροκροτήσω την προσπάθεια. Στο ερώτημα αν προτιμώ να ακούω τον Knopfler ή τον Marathon, η απάντηση είναι προφανής. Αλλά - απ' την άλλη - ο Knopfler έχει να γράψει κάτι που να θεωρώ υποφερτό, πάνω από είκοσι χρόνια, οπότε (λέω τώρα εγώ) μήπως ο Θεός τα μοιράζει τα ταλέντα, τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους, όσο και ανάμεσα στις χρονικές περιόδους αυτών. By the way, ο Knopfler (άκου το Planet Of The New Orleans) επίσης έχωνε Wavestation patterns ως καμβά για να κεντάει από πάνω.

Συγνώμην που επεμβαίνω, αλλά - για άλλη μία φορά - επιλέγεις το να παρασυρθείς σε άκυρα συμπεράσματα, όπως συνήθως κάνεις (ναι, παρακολουθώ τα thread που συμμετέχεις). Κατ' αρχήν, πήγαινε δες την τιμή των Equator ώστε να συνειδητοποιήσεις για ποια κλάση εξοπλισμού συζητάς. Δεύτερον, τι είδους προβληματισμός είναι το αν η συγκεκριμένη κατασκευαστική αντίληψη εφαρμοζόταν από παλιά σε μεγάφωνα αυτοκινήτων; Οπουδήποτε υπάρχει πρόβλημα έλλεψης χώρου (π.χ. εκατέρωθεν της οθόνης σε ένα μικρό στούντιο), οι κατασευαστές έχουν λόγο να αναζητούν λύσεις. Και να τις βρίσκουν. Τρίτον, "χαμός" σημαίνει ότι υπάρχει ενθουσιασμός για ένα νέο προϊόν (συμβαίνει συχνά σε αυτή την αγορά, κάποτε με αιτία, κάποτε δίχως αιτία). Το αν αυτά τα προϊόντα (και μάλιστα σε αυτή την τιμή) είναι αξιόλογα, μόνο κάποιος με προηγούμενη εμπειρία μπορεί να το αξιολογήσει, σίγουρα όχι κάποιος που το καλύτερο μόνιτορ που έχει ακούσει κάνει 100 ευρώ. Προσπάθησε να εμβαθύνεις στα τεχνικά θέματα που σε απασχολούν, μην μπαίνεις διαρκώς στην δίνη της φημολογίας. Φιλικά

Ο Σαββόπουλος και οι Pretenders "ακραία μουσική". Μάλλον τους BoneyM τους θεωρείτε avant-garde. Μπα σε καλό σας, βραδυάτικα...

Περίμενα δείγμα από το σύνηθες επικό σου ύφος, αλλά έπεσα σε κάτι που μοιάζει με "Dire Straits συναντά τον Al di Meola" (κάπως απροπόνητους, αλλά δεν πειράζει). Ωραίο πράγμα, δεν χρειάζεται να το υποβαθμίζεις με την σεμνότητα των σημειώσεων που το συνοδεύουν. Ένα δευτερόλεπτο μέτρια εκτελεσμένης πρωτότυπης σύνθεσης = εκατό χρόνια καλά παιγμένων διασκευών, μην το ξεχνάμε.

Άντε, πάμε πάλι εφ' όσον έχεις και χιούμορ. Δεν έγραψα ότι δεν μπορείς να εγκαταστήσεις παλαιότερη έκδοση του λειτουργικού. Έγραψα και ισχύει ότι δεν μπορείς να εγκαταστήσεις παλαιότερη έκδοση του λειτουργικού από εκείνη που ήταν τρέχουσα όταν ο Μακ σου πρωτοκυκλοφόρησε. Αυτό ισχύει για ΟΛΑ τα μηχανήματα των τελευταίων ετών. Όποιος αγοράσει Μακ σήμερα, δεν μπορεί να "μπουτάρει" το μηχάνημά του με Snow Leopard, άρα όλα όσα έγραψες είναι άκυρα και ποζεριές ανθρώπου που έχει να αγοράσει Μακ τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, (το Snow Leopard κυκλοφόρησε στις August 28, 2009).

Όχι λέμε. Αν ένα Μακ έχει πρωτοεμφανιστεί ενώ το Lion είναι τρέχον λειτουργικό, δεν μπορείς να του εγκαταστήσεις ή να το εκκινήσεις από παλαιότερο λειτουργικό (το Snow Leopard, στο παράδειγμά μας). Το Leopard είναι μεταγενέστερο του Tiger, όχι προγενέστερο. Ισχύουν όσα παραπάνω σου ανέφερα.

Όλα ανεξαιρέτως τα Μακ, έρχονται με λειτουργικό σύστημα που δεν επιτρέπεται η υποβάθμισή του. Όλο αυτό που έγραψες σημαίνει μόνο ότι δεν έχεις πάρει υπολογιστή εδώ και πέντε χρόνια. Δυστυχώς λοιπόν, οι απόψεις σου δεν είναι δυνατό να αφορούν οποιονδήποτε αγόρασε Μακ στο μεταξύ χρονικό διάστημα. ή θα το κάνει αύριο.

Εγώ θα ήθελα να είχα γράψει τα εξής : http://www.youtube.com/watch?v=R7dpkaMz64c

Φίλος, δουλεύεις για τον Κάμερον.

Ποιος Ιντιάνα Τζόουνς; Ο 1; Ο 2; Ο 3; Ο 4; Είσαι βέβαιος ότι όλοι καταλαβαίνουν τι σου γράφω; ;D ;D

Ναι, αυτό που δίνουν με το Ότις Ρεντινγκ.

Μια ζωή με αφήνεις να κάνω εγώ τον κακό. Όταν προκύψει κάποιος που θα θεωρεί το Μεθήνη, μοντέλο αυτοκινήτου, εκεί να δω την ψυχραιμία σου.

Μα, δεν είναι ότι δεν ξέρουν τον Ξενάκη, επί τούτου. Είναι ότι δεν ξέρουν τίποτε για τους συνθέτες του 20ου αιώνα, και ως αποτέλεσμα αυτού δεν ξέρουν τον Ξενάκη. Αυτό δεν είναι πταίσμα, αλλά κακούργημα, ειδικά αν τους ρωτήσεις ποια είναι η Lady Gaga, και προκύψει ότι ΟΛΟΙ ξέρουν ποια είναι. Σκέψου ότι άλλοι δεν ξέρουν τον Ντήντλεη, δηλαδή μιλάμε για παράκρουση. Ας μαθαίνουν πρώτα, ας απορρίπτουν κατόπιν, όχι το ανάποδο. :)

Όχι. ;D ;D ;D ;D ;D

α) Να διαβάσεις όλο το thread. β) Να αισθανθείς αμηχανία για την έλλειψη βασικών γνώσεων για τους συνθέτες του 20ου αιώνα. :)

Κάτι ακόμη, ελαφρώς εκτός θέματος: Οι Έλληνες συνθέτες (δε λέμε για τραγουδοποιούς όπως ο Θεοδωράκης ή Χατζιδάκις), είναι σε σημαντικό βαθμό out there. Δηλαδή, είτε πούμε για Σκαλκώτα, είτε για Χρήστου, είτε για Ξενάκη, είτε για Vangelis να ξέρετε ότι οι ατονάλ / πειραματικές προσεγγίσεις πάνε σύννεφο, ομού μετά της χρήσης παράξενων ακουστικών οργάνων, υπολογιστών, συνθς κλπ. Δηλαδή, ανεξάρτητα από το ότι χαλάει την καρτ-ποσταλική μας αντίληψη για τη χώρα, αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική μουσική σύνθεση, και προσωπικά το έβρισκα πάντοτε σπουδαίο, ίσως ακριβώς επειδή χαλάει την καρτ-ποσταλική εικόνα με το τζατζίκι, το ούζο και το μυρωδάτο σανδάλι. Που να δείτε τους φωτογράφους, κατ' αντιστοιχία... θα το ρίξετε στο πανκ για να συνέλθετε... ;D ;D

Ξέρεις.. αν όντως ξεκινάγαμε τρεις άνθρωποι, εργαζόμενος καθένας μόνος του να εφαρμόσουμε ένα σετ κανόνων σαν αυτό που περιέγραψες, θα καταλήγαμε σε τρία εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Η "αναγνώριση" θα σχετιζόταν με άλλες παραμέτρους. Στα αυτιά ποιου; Πόσοι και πόσοι μουσικοί δεν έχουν καταφέρει - μετά από πολύ μελέτη - να "βγάλουν" στην κιθάρα ένα αγαπημένο τους κομμάτι, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι οι άλλοι γύρω τους δεν εντυπωσιάζονται διόλου, αλλά και ότι αυτοί οι ίδιοι τελικά δεν ικανοποιούνται από το επίτευγμα; Αν ότι κάνεις το κάνεις για άλλους, φαίνεται. Αν το κάνεις για 'σένα, πάλι φαίνεται. Αυτή είναι - κατά τη γνώμη μου - η μόνη πραγματικά υπαρκτή γραμμή.

Διάβασε το παρακάτω απόσπασμα συνέντευξης, για να δεις τι εστί Ξενάκης. Θα σου προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα. Lansky: I have another question I'd like to ask. You're an architect, and mathematician, and philosopher, and composer, and it's obvious that you bring all these things to bear in your music, at least I like to think it's obvious. Now the question I have is, what do you expect of your audiences, in other words, since all these things are, in a sense, brought to bear in your music, what kinds of expectations do you have that listeners will, will... Xenakis: That's an easy question. Lansky: I'm glad I've got an easy one. Xenakis: I don't care what they think. There are so many different kinds of audiences. I can't do a statistical thing: I prefer these audiences; therefore, I will write a specific music for them. No. The problem is what is the specific interest in what I am doing, and that's the important thing. And if the solutions are interesting, then perhaps there will be two or three people at the beginning, and then more than that. But who cares? I'll be dead in ten years, or maybe five, or maybe tomorrow. You are not responsible for what has been done. There are composers who write their compositions thirty years late. I don't believe in that because then they belong to a stratum that is in the past. If the public is interested in that, it is the public's fault. Lansky: Let me make my question a little harder, then. One of the things that Roger was getting at in his question is that there is a conception of music and entertainment in which it's a one-time experience, in other words, people will turn on the television or watch a movie and basically go from beginning to end without having any difficulty understanding it; and it'll be something that they won't want to do again. Now, this is obviously, at least I think this is obviously, not the case with our music. I would state strongly that it's not the case with your music, because I would say, in many cases, your music is very difficult and it presents a great many challenges. Now, I can't believe that you do not regard yourself as challenging listeners to rise to the conceptions of your music. Xenakis: My problem is not to challenge the listener, no, no. To challenge myself, yes. And that is the most difficult thing, to understand, to do, and not to be driven or absorbed by your success, by the thought of a possible success or of making money out of your music. That's very important. I think that at the conservatories, whatever, or the painting schools, or even the architectural schools, that's not clearly enough stated. That is, that what they are doing is for the sake of what they are doing, the object that they are doing, not to gain money or to be wealthy or to be glorious or, as I said before, to obtain the Nobel Prize. Many people are doing that, just that. Lansky: I'm not talking about that. I'm talking about questions of understanding. Xenakis: Once again, if I understand that (I think that everyone's like me; I'm not exceptional.), so everybody should understand that. Lansky: Everybody should understand. If you understand it, everybody understands it. Xenakis: Right. :)

Για τους ανθρώπους που το βλέπουν έτσι, ναι.. πολύ καλά τα λες. Εμένα π.χ. με ενοχλεί απίστευτα η εργασία διαφόρων δεξιοτεχνών της ηλεκτρικής κιθάρας, ας μην πούμε ονόματα και έχουμε καυγάδες. Ο Ξενάκης είναι το ίδιο πράγμα, απλά το πεδίο από στο οποίο ασκεί τη δεξιοτεχνία του είναι τα Μαθηματικά (όλες οι δεξιοτεχνίες το κάνουν αυτό, σε κάποιο βαθμό).

Η μουσική του Ξενάκη είναι δεξιοτεχνική μουσική, δηλ. υπάρχει πρωτίστως για να χρησιμεύσει σαν όχημα για την έκφραση μίας συγκεκριμένης δεξιοτεχνικής αντίληψης. Όπως και κάθε άλλη τέτοια μουσική, εκτιμάται μόνο από ανθρώπους που α) έχουν αντίληψη της δεξιοτεχνίας σε αυτήν, β) δεν ενοχλούνται από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της, ο οποίος λειτουργεί εις βάρος άλλων παραμέτρων. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε αδιαφορούν, είτε ενοχλούνται, είτε προσαρμόζουν το αντιληπτικό τους επίπεδο ώστε να επιτρέπουν σε αυτή να συνυπάρχει με τις σκέψεις τους, κάνοντάς την "παρέα" χωρίς να της δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Προσωπικά, προτιμούσα / προτιμώ μουσικές που ισορροπούν ανάμεσα στη δεξιοτεχνία, την έκφραση αισθήματος και τον ακαδημαϊσμό... ο Στοκχάουζεν π.χ. τα κατάφερνε καλύτερα παρ' ότι (ή ίσως, επειδή) ήταν και λίγο τρελάρας.

Πίσω από το νεο-ελληνικό οπαδιλίκι που περιγράφεται από το στίχο "όλο το έθνος προσκυνά, σώβρακα και φανέλλες", δεν κρύβεται θαυμασμός για τον αθλητισμό, αλλά οπαδιλίκι και έλλειψη νοημοσύνης. Αν πιστεύεις κάτι διαφορετικό, είναι βέβαια δικαίωμά σου. Το να έχω εδώ μέσα τον καθένα να θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να διαφημίσει το προσωπικό του ευχολόγιο για την αγαπημένη του ομάδα, είναι σύνηθες. Το να τους λέει κάποιος με το όνομά τους ενώ το κάνουν αυτό, μόνο "classic" δεν το λες, διότι - όπως ξέρεις πολύ καλά - στοιχίζει σε δικτυακές φιλίες. Περιμένω την δική σου προσφορά στο επίπεδο του φόρουμ. Αν - για κάποιο λόγο - δεν μπορούμε να την έχουμε, τουλάχιστον ας μη χαλάμε το thread ενός μέλους που κοπίασε προκειμένου να μας δώσει αυτό το υλικό.

Άντε πάμε πάλι... Ο Βαγγέλης παιδάκι μου, δεν είναι συνάδελφος του Λογαρίδη. πόσο μάλλον όταν η λέξη "συνάδελφος" είναι αδόκιμη όταν συζητούμε για καλλιτέχνες. Ούτε εσύ είσαι συνάδελφος του Βαγγέλη, και συγνώμην κιόλας αν είμαι ο πρώτος που σου το λέει. Οπότε, το πρόβλημα μας, όπως λες και εσύ, είναι ηθικό. Έχω λοιπόν από τη μία έναν συνθέτη με τιτάνιο (σε ποσότητα και ποιότητα) έργο, και από την άλλη έναν συνθέτη που ο μόνος λόγος να τον θυμάμαι είναι η συγκεκριμένη νομική διαμάχη (και να σκεφτείς ότι είχα αγοράσει και δίσκο του). Σύνελθε λοιπόν και σταμάτα να προσβάλλεις τον άριστο, προκειμένου να αισθάνεται καλύτερα ο μέτριος (μέσα μας).

Εννοεί την ανάγκη για διεθνείς διακρίσεις. Βέβαια, αγνοεί ότι η συγκεκριμένη δήλωση του Βαγγέλη έγινε το 1988 (σήμερα οι άνθρωποι δεν σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο), και επίσης αγνοεί ότι η μουσική δεν έχει καμία σχέση με τον "αθλητισμό". Τι να κάνουμε όμως.. γι' αυτά και αυτά δε θα αξιωθούμε ποτέ να έχουμε ένα μουσικό φόρουμ της προκοπής...