trolley

Κοιμούνται τώρα. Μόλις ξυπνήσουν, θα σε πάρουμε τηλέφωνο να το συζητήσετε. ;D ;D ;D

Τι; Κατεβαίνει πιο χαμηλά; Ξεπέφτει σε Άντζυ Σαμίου;

Ε... τώρα θα τη γράψω την κακία μου... σταμάτησε να κάνει συναυλίες ο Waters και πουλάει τις κιθάρες για να τη βγάλει; Αίθχοθ.

Ναι καλά... και αν το έγραφες, θα σε πίστευα θαρρείς..; Εσένα "σε κόβω" τουλάχιστον για Spice Girls (ξεμέθυστο), Καλομοίρα (μεθυσμένο). :) :) :)

Ας περάσουμε σε κάτι εξίσου ενδιαφέρον.. σε μπάντες που κανονικά (σύμφωνα με την ιστορία μας, τα δηλωμένα μας γούστα, το ύφος μας, το όργανό μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, το κοινωνικό μας γίγνεσθαι κλπ) θα έπρεπε να μισούμε και να μην αντέχουμε ούτε λεπτό.... ...αλλά περιέργως πως, κάθε φορά που πιάνουμε στο ράδιο ένα τραγούδι τους, κολλάμε άγρια, το βάζουμε δυνατά (αν είμαστε μόνοι μας), τραγουδάμε μέχρι να τελειώσει και... σπαζόμαστε που τελείωσε... Απαιτούνται ειλικρινείς δηλώσεις, παρεξηγήσεις επιτρέπονται. :D

Άσε, αυτό το κάνουν άλλοι. ;)

Συμφωνώ. Ισχύει όμως, ότι θα έπρεπε να είναι συντομότερες (10 θέσεις είναι αρκετές) και να εκτείνονται σε περισσότερα μουσικά είδη (10 θέσεις ανά είδος). Αυτό που προσπαθούν να πουν (έτσι όπως είναι) ότι οι διαφορές ανάμεσα στα μουσικά ιδιώματα είναι παραγνωρίσιμες, άποψη που δεν είναι δυνατό να ισχύει.

Ναι, αλλά επειδή εγώ δεν κρατάω πάνω μου ειλικρινειόμετρο, υπάρχει ένα μίνιμουμ συναινετικών συμπεριφορών, ανάλογα με το χώρο βέβαια. Ναι, ασφαλώς. Περίμενε όμως να χειροκροτήσει ο Ray, αντί να τρέχεις να φύγεις λες και ανακοινώθηκε βομβαρδισμός. Τι διάολο.. έφαγες στη μάπα τρεις πράξεις...

Υπάρχει κάποια διαδικασία που δεν είναι "μαθημένη"; True, ουδέποτε είδα βρέφος να βγαίνει από την κοιλιά της μάνας του χειροκροτώντας, αλλά ούτε να γιουχάρει είδα κανένα, ούτε να καπνίζει, ούτε τίποτε παρόμοιο. Το ερώτημα είναι : ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες "μαθημένες" διαδικασίες, ποια αρμόζει σε πολιτισμένους ανθρώπους, και ποιες λιγότερο.

Εγώ μία φορά είχα χαθεί στο λυΔικό πέλαγος, αλλά με έσωσε ο Γουήλ, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί.

Τους τσέκαρα εγώ (ένεκα της λίστας). Αν σας άρεσαν οι The Verve θα σας αρέσουν και αυτοί.

Ευχαριστώ για την απάντηση, εν' τούτοις επιμένω να διαφωνώ στη φράση που επισημαίνω με bold : ορίζοντας το "ευ αγωνίζεσθαι" ως την ελάχιστη πειστική προσπάθεια, πιστεύω ότι όχι απλώς υπάρχει, αλλά έχουμε (όλοι μας) κάνει χρήση της ύπαρξης αυτής της δυνατότητας. Τα παιδιά (π.χ.) που παρουσιάζουν κλιπάκια εδώ μέσα, κρίνονται κάποτε από το αποτέλεσμα, αλλά κατά 99,9% κρίνονται από την ανιχνεύσιμη ποιότητα στην προσπάθειά τους - αν δεν ανιχνευθεί.. τρώνε κράξιμο (και δικαίως).

Ούτε καν σε επτά. :) :) :)

Αυτό ακριβώς έγραψα, αλλά ξέχασες να συμφωνήσεις :) :) :) Οπότε, σου αξίζει τώρα που σε ταλαιπωρούν με προσποιητές παρερμηνείες λέξεων όπως "γύφτος" κλπ. Η υποκρισία περισσεύει στη χώρα - δεν θα συμφωνήσουμε με τον άλλο παρά μόνο αν τον γουστάρουμε. Καλά κάνω και δεν πάω στο θέατρο, λοιπόν. Υπάρχει άφθονη ηθοποιία έξω από τις αίθουσες.

Ρώτησε ο φεντεριάρης αν πρέπει να χειροκροτούμε, ανεξάρτητα από το αν μας ικανοποιεί το αποτέλεσμα, και θέλω να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, εμμέσως απαντώντας και σε όλες τις υπόλοιπες : Ναι, αυτό κάνουμε. Όταν παρακολουθούμε στίβο, ή οτιδήποτε άλλο, πάντοτε χειροκροτούμε την προσπάθεια, όχι το αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε μας είναι άγνωστο την στιγμή της προσπάθειας. Δικαιολογούμαστε να μην χειροκροτήσουμε (αν και, βέβαια, δεν θα περιμέναμε τρεις πράξεις...) μόνο αν ΔΕΝ υπάρχει προσπάθεια... στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένεκα της θεματολογίας, του χώρου, των συντελεστών... τέτοιο θέμα δεν τίθεται. Ο τελικός προσωπικός μας απολογισμός (αυτό που λέμε "μου άρεσε"), πρώτον δεν αφορά τους άλλους (σκοτιστήκανε, για την ακρίβεια των λεγομένων) και δεύτερον, συχνά είναι κάτι που προκύπτει πολλές ημέρες μετά την επαφή με την καλλιτεχνική προσπάθεια (π.χ. ακόμη δεν έχω συμπεράνει αν μου άρεσε μία συναυλία του Sun Ra που είχα παρακολουθήσει πριν τριάντα χρόνια). Τον/τους χειροκρότησα όμως με όλη μου την καρδιά, διότι έτσι κάνεις όταν είσαι άνθρωπος και όχι γελοίος και όταν καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε μία συναυλία / θεατρική παράσταση / και το τοπικό σου πατσατζίδικο. Αυτά.

Και από 'μένα ένα χιλιάρικο.

Και - κάποια στιγμή - να μπούνε τα κορίτσια στο πλάνο.

Από πίττες, άλλο τίποτε...

Εκτός από μπάντες... δεν κατέουμε και πολλά, ε; "Σπυριδούλα", λοιπόν. :)

Ωραίο (;) όργανο (;;;) από τα παλιά (μας τα παπούτσια). ;D ;D ;D ;D

Φίλε, εγώ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ξενοπηδάς, και προσπαθείς να το κρύψεις με παρανοϊκά τεχνάσματα. Τα καλά νέα : θα το χάψουν.

Και εμένα cos, εμβατηριακή μουσική από την ΕΣΣΔ μου θύμισε, αλλά μην το πάρεις στραβά, καθότι από παλιά είμαι φίλιος προς το είδος, για το δωρικό του ύφος και την προσεκτική χρήση των πνευστών. Όμως, τα μέσα σε προδίδουν. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται με plug-ins. Θα ήταν προτιμότερη μία απλούστερη προσέγγιση (σκέτο πιάνο π.χ.). Επίσης, ΔΕΝ είναι ρέκβιεμ, όχι ότι με πείραξε, αλλά πρέπει να ειπωθεί. :)

Καταπληκτική φωτογραφία. Πιστεύω ότι είναι έτοιμη να παίξει τον Κύκλωπα σε επιθεώρηση-διασκευή της Οδύσσειας ειδικά για καθυστερημένους.