trolley

@axtarmas Δεν είμαι δέσμιος κάποιου καθωσπρεπισμού και (για να παραμείνω ειλικρινής) δεν ενδιαφέρομαι να σε γνωρίσω προσωπικά. Όταν διαθέτω τον ελάχιστο χρόνο μου για να επισκεφθώ ένα δικτυακό τόπο, απαιτώ να μπορώ να διαβάζω κάτι που να έχει μία σοβαρή αφετηρία. Η έλλειψή της (της σοβαρότητας) είναι η πραγματική προσβολή. Αυτό που προκύπτει από το ποστ σου (έχει ενδιαφέρον ότι κάθονται και σου απαντούν) είναι ότι δεν έχεις καμία γνώμη για τα Κάζιο, αλλά προβληματίζεσαι μήπως σε χλευάσουν έτσι και βγεις στη σκηνή με ένα από αυτά... Ίσως θα έπρεπε να ρωτήσεις απ' ευθείας το κοινό (έχεις, υποθέτω, κοινό... yes?), αντί για εμάς που δεν σε ξέρουμε προσωπικά. Νύξη : οι κοτσάνες, παραμένουν κοτσάνες ακόμη και αριθμημένες.

Σε πείσμα νεόκοπων αντιλήψεων (των οποίων τις ευεργετικές επιπτώσεις γευόμαστε όλοι καθημερινά) η ηλικία του ανθρώπου είναι δείκτης της αναμενόμενης από αυτόν/ήν ωριμότητας. Πιο συγκεκριμένα, αν δεν είσαι δώδεκα ετών, και απευθύνεις μέσω δημοσίου βήματος αυτή την ερώτηση, χρειάζεσαι άμεσα ψυχανάλυση για τον εντοπισμό και πιθανή θεραπεία ενοχικών συνδρόμων. Αν είσαι δώδεκα ετών (ή περίπου) δικαιολογείσαι να έχεις το ερώτημα, αλλά σε αυτή την περίπτωση δέξου τους άνωθεν αφορισμούς ως ξεκάθαρη ένδειξη πως καθώς θα μεγαλώνεις, δεν θα σε απασχολούν τέτοια πράγματα.

Αγαπητέ Αχταρμά, ειλικρινά, πόσων ετών είσαι;

+ 1 + 1 + 1 :)

Όχι πιθανώς... ΠΑΝΤΟΤΕ το μέσο λαμβάνεται υπ'όψιν στην υλοποίηση του έργου (αποφεύγω το "εκτέλεση" ως μακάβριον). Μόνο πολύ αφελείς δημιουργοί το ξεχνούν αυτό το σκέλος.

Είναι πάγιο "κόλπο" των ημιμαθών αυτό, ξέρεις. Απαξιώνουν όποιον ξέρει, προκειμένου να αποφύγουν την σκληρή αλήθεια. Ο Νέστωρ, επί τη ευκαιρία, δεν έχει αυτό το πρόβλημα, βρες άλλον να παραφράσεις (προτείνω τον Χατζηνικολάου). :)

Ε, δεν τα ξαναγράφεις, να περνάει και η ώρα; Για την ιστορία, δε σε ρώτησα τίποτε, οπότε μη γράφεις "με κουράζεις", καθότι μόνος σου κουράζεσαι, αυτοβούλως που λένε. Παραμένεις ημιμαθής, έχε υπ' όψιν σου. Και εγώ (επί του ζητήματος) παραμένω ειδήμων.

Εγώ, αγαπητέ μου, έχω εφεύρει εδώ μέσα αυτό που λες "συζήτηση". Όπως και αν έχει, δεν ενοχλώ πλέον (στη ζωή μου, εννοώ) ανθρώπους που επιλέγουν την ημιμάθεια. Δεν πληρώνομαι δα. ;)

Για τέχνη; Όχι βέβαια. Για τεχνολογία ομιλούμε και τις χρήσεις αυτής. Η τέχνη είναι μεγαλύτερο ζήτημα.

Πως μπορεί μία φωτογραφία της δεκαετίας του 20 να έχει περισσότερες λεπτομέρειες και καλύτερη τονικότητα από οποιαδήποτε σημερινή; Έλα ντε... Στο έχω ξαναγράψει, σου λείπει μία φέτα σε αυτό το σημείο, εξακολουθείς να μπερδεύεις τις τεχνικές δυνατότητες ενός εκάστου μέσου, με την γνώση και τις προθέσεις πίσω από τη χρήση αυτού. Προσωπικά, προτιμώ τα ΣιΝτι, διότι είναι περισσότερο πρακτικά και αποδίδουν καλύτερο ήχο με προσιτότερες επενδύσεις. Αλλά, με τρελαίνεις ότι μιλάς για το ρεμαστερινγκ σα να είναι ωφέλιμη διαδικασία, όταν ξέρουν και οι πέτρες ότι έχει καταστρέψει χιλιάδες τίτλους, μερικούς από τους οποίους έχεις σίγουρα στη δισκοθήκη σου. Τέτοιες αφοριστικές απόψεις, έχουμε συνήθως από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σύστημα αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου (στη φωτογραφία, τις ακούμε από ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν πιάσει φιλμ).

Να και ένα θέμα αντάξιο του Μπογδάνου (στάνταρ, το ότι θα εμφανιστεί στην εκπομπή του ως "θέμα", σύντομα μάλιστα). Εγώ τα χαίρομαι κάτι τέτοια πάντως, διότι μου αρέσει να έχω δίκηο.

Εγώ αγόρασα ισπανικό ελαιόλαδο και μου έστειλαν μπαγιάτικα καρτόφελ από τη Νιγηρία. Άμα είναι έτσι, καλύτερα με τα κάπιταλ κολχόζ.

Ή, η στύση : "Αισθάνθηκα κάτι σκληρό στο παντελόνι μου αλλά τελικά ήταν σφυρίχτρα από μία διαδήλωση που είχα πάει" "Μαιρούλα, δεν το κάνω επίτηδες, ειλικρινά δεν ήθελα να σε αφήσω αγάμητη στη γιορτή σου" "Παιδιά, ήπια μισό μπουκάλι μαυροδάφνη, έφαγα και δύο αυγά μάτια αλλά αντί να μου σηκωθεί, με πήρε ο ύπνος" "Να ρε τα κατάφερα, είμαι έτοιμος να γαμ..., ωχ.. τελείωσα ρε γαμώτο"

Κατά πρώτον ο μακαρίτης δεν "το είπε", αλλά το έγραψε ("Οδηγός Δίσκων Τζαζ", εκδόσεις Απόπειρα). Κατά δεύτερον, +1 για το στερεοφωνικό στη Κυψέλη (εκεί μεγάλωσα). Κατά τρίτον, η τζαζ είναι ειδική περίπτωση από την άποψη ότι παραμένει το μόνο μουσικό ιδίωμα με διεθνή απήχηση που ενθαρρύνει την ιδέα του αυτοσχεδιασμού, άρα είναι όντως πιθανό να ακούσεις κάτι διαφορετικό σε μία ζωντανή εμφάνιση (ενώ δεν θα σου συμβεί κάτι τέτοιο όσες συναυλίες των U2 και αν παρακολουθήσεις στα πλαίσια του ίδιου τουρ). Λέω λοιπόν, ότι ακόμη και κάποιος που έχει επιφυλάξεις για την αξία των live (την μουσική αξία, όχι της παρέας) ίσως θα ήθελε να εξετάσει μία αναθεώρηση της στάσης του όσον αφορά την τζαζ. Φιλικά.

Εγώ τον επικαλέστηκα. Μπορείς να συμβουλευθείς το ποστ μου, το οποίο παραμένει διαθέσιμο. Επίσης, όπως ήδη επισήμανα, η τζαζ είναι ειδική περίπτωση.

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Πάντως, να ξέρετε ότι όλοι όσοι έχουν εμβαθύνει σε τζαζ θέματα (π.χ. ο αείμνηστος Γιαννουλόπουλος) επιμένουν ότι η ιστορία της τζαζ είναι η ιστορία της δισκογραφίας της. Αν δεν είχε εφευρεθεί η δισκογραφία, δεν θα γνωρίζαμε σχεδόν τίποτε για το θέμα αυτό, και - κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα.

Πωωω... το ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά με 'μένα που το τσάκιζα αυγουστιάτικα...

Κάτσε ρε φιούζιε, εδώ περιμένω να μου πει ο άλλος για τα μαλτ και πετιέσαι με τα θρησκευτικά σου... πάντως έχει ενδιαφέρον ότι αναφέρεσαι μόνο σε τζαζ μουσικούς...

Για πες... σ.σ. : πιο ενδιαφέρον το θέμα malt από το θέμα live/gigs κλπ.

Απαντώ κα στα πορτοκαλοχρούντα τσιτάτα σου. Όχι, δεν είμαι σπουδαίος. Γνωρίζω όμως - και εσύ άλλωστε - ότι κανείς δεν ήταν έτοιμος για το φαινόμενο του Σουλήνα (που λες και εσύ). Εκτός αυτού, πολλοί παλαιότεροι μουσικοί που δεν γνώρισαν σημαντική επιτυχία, είναι βέβαιο ότι δεν δύνανται οικονομικώς να ψάχνουν να βρουν ποιος παραβιάζει τα δικαιώματά τους.

Επειδή η εθνική μας σκέψη είναι όντως παλιοκομματική. Για περισσότερες πληροφορίες, δες τηλεόραση. Το ίδιο λέμε. Απάντησες στο Λάκη; Γιατί, τι ρώτησε; Δεν είναι κομμουνισταί, είναι απλώς μπλεγμένοι. Όπως και ο OP.

Έχω συναντήσει αηδιαστικές ιδιοτροπίες και σε πτωχούς και σε πλούσιους, αν και όχι τόσο πλούσιους όσο ο Πρινς (καθώς δεν ξέρω κανέναν). Η πεποίθηση πως ο πλούτος είναι καλός αγωγός του βίτσιου είναι κομμουνιστικός μύθος. :) Αλλά ας μην μπερδεύουμε την κιθάρα με την μπουθάρα: το πραγματικό θέμα είναι το αν αυτό που γίνεται στο YouTube είναι σωστό, όχι αν ο Πρινς (δηλαδή, ένα επιτελείο νομικών συμβούλων) το υπογραμμίζουν ενώ ο εργοδότης τους ψάχνει για καμήλες.

Υπάρχει συντεταγμένη, μη-επιζήμια, μέθοδος προκειμένου να έχει ένας μουσικός παρουσία στο YouTube. Το όργιο παραβίασης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που συντελείται επειδή κάθε fan κάνει το κομμάτι του σε φίλους του ανεβάζοντας ολόκληρα άλμπουμ, είναι απαράδεκτο από κάθε άποψη. Αναγνωρίζω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, το πρωτότυπο υλικό δεν είναι πλέον διαθέσιμο, οπότε συντελείται κοινωνικό έργο με την παρουσίασή κατ' εξαίρεση, αλλά το να βάζεις τον τελευταίο δίσκο του ΤΑΔΕ προκειμένου να μη δώσει δέκα ευρώ κάποιος που θέλει (και καλά) να το ακούσει, είναι χάλια.

Kolynos πήρες;