trolley

Νομίζω ότι μπαίνετε σε υπερβολική φασαρία για να αποδείξετε πως ενδιαφέρεται κανείς γι' αυτό που λέτε "άλμπουμ" (ειδικά στην εποχή μας) και πως είναι λάθος η αντίληψη για το ότι οι "συλλογές" είχαν, έχουν και θα έχουν τη θέση τους στην παγκόσμια δισκογραφία. Το "άλμπουμ" είναι (απλά και μόνο) μία συλλογή από "τρακς". Εξαίρεση αποτελούν τα "κόνσεπτ άλμπουμ", αλλά - όπως έγραψα ήδη - μιλάμε για άλλες περιόδους στην μουσική ιστορία.

Βλέπω διαφορές ανάμεσα σε αυτά που αναφέρεις, αλλά έστω πως είναι έτσι, δεν αλλάζει ο πυρήνας του επιχειρήματός μου. Η λέξη άλμπουμ, αμφιβάλλω αν χρησιμοποιήθηκε ποτέ πριν από αυτά. Προσπάθησα να καταδείξω, ότι οι "συλλογές" είναι πολύ πιο κοινές απ' ότι νομίζουμε ορισμένοι, ότι το "τραγούδι" και όχι το "άλμπουμ" είναι ο κύριος τρόπος λειτουργίας του ροκ ιδιώματος.

Επειδή αναφερόμαστε στο ροκ ιδίωμα : Τα "άλμπουμ" όπως τα εννοούμε σήμερα, δεν υπήρχαν ως έννοια μέχρι το Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band των Beatles. Αυτό που αντιλαμβανόταν ο κόσμος ως νέο μουσικό υλικό, ήταν το σινγκλ, και οι "δίσκοι μακράς διαρκείας" ήταν (εκ' των πραγμάτων) συλλογές από υλικό που στην πλειοψηφία του είχε πρωτοεμφανιστεί ως σινγκλ. Η χρυσή εποχή των άλμπουμς (η οποία - είμαι βέβαιος - θα εκπροσωπηθεί επάξια από τη λίστα που θα φέρει ο Καταράχτης) ήταν βραχεία, από το 70 έως το 90 (το πολύ). Ρομαντικοί σαν εμένα δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, αλλά ελάχιστοι πλέον συγκροτούν ενότητες τραγουδιών που να είναι υποχρεωτικό να παρουσιαστούν σε άλμπουμ. :)

Εδώ και μέρες την έχω έτοιμη, αλλά ήταν η διαφωνία μου με την παραπάνω ανάλυση (περί συλλογών κλπ) που με έκανε να την ποστάρω... ιδού λοιπόν πέντε "ζωντανά" άλμπουμ που είναι απαραίτητα για τους φίλους καθενός από τους πέντε που τα φτιάξανε... John Cale - Sabotage/Live Van Der Graaf Generator - Vital King Crimson - EleKtrik: Live in Japan Cheap Trick - At Budokan The Who - Live At Leeds ...... καθότι το περιεχόμενο και το ύφος τους, δεν καλύπτονται από την επίσημη στούντιο δισκογραφία. :)

Αν παίζεις ΠΙΑΝΟ, τότε κάνε αυτά που σου έγραψε ο Waterfall-K. Όμως, δε νομίζω πως το πιάνο έχει οποιαδήποτε σχέση με τη συνθετική κατεύθυνση που επιδιώκεις. Προκειμένου να έχεις αποτελέσματα γρήγορα, αλλά κυριώς προκειμένου να διδαχθείς έμπρακτα το λεξιλόγιο που αφορά την παραγωγή τέτοιου υλικού, κάνε αυτό που σου προτείνω. Ιδανικά, κάνε τα όλα... άλλωστε, όντως δεν μας είπες πόσα θέλεις να δαπανήσεις. Όμως, πρόσεξε πως σχεδόν όλοι σου λέμε να κρατηθείς μακρυά από υπολογιστές και προγράμματα.

Stop Reading Marx :)

???Αυτό που χρειάζεσαι, δεν είναι ένας τρόπος να ηχογραφείς τη μουσική σου (δεν έχεις φτάσει ακόμη εκεί), αλλά ένας τρόπος να την παράγεις, έχοντας (προφανώς) ελάχιστη γνώση αμιγώς μουσικών θεμάτων. Κοινώς, θέλεις να γίνεις μπλιμπλικάς (=πρόσωπο που ασχολείται με μπλιμπλίκια), για να παράγεις σύγχρονη χορευτική μουσική. Καλώς, δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά μην μπερδεύεσαι και (κυρίως) μην μας μπερδεύεις. Θα πάρεις λοιπόν τα εξής αντικείμενα : - http://www.thomann.de/gr/korg_volca_beats.htm - http://www.thomann.de/gr/korg_volca_keys.htm - http://www.thomann.de/gr/korg_volca_bass.htm και θα κάτσεις να "λιώσεις", διαβάζοντας τα βιβλία οδηγιών τους μέχρι να τα ξέρεις καλύτερα από αυτόν που τα έφτιαξε. Μετά, θα προσθέσεις στη συλλογή σου αυτό : - http://www.thomann.de/gr/novation_ultranova.htm και θα πράξεις ομοίως. Αν το όλο θέμα εξακολουθήσει να σε ενδιαφέρει, και θέλεις κάτι παραπάνω (σε ήχους, οργάνωση υλικού, ηχογράφηση φωνής ή άλλου ακουστικού οργάνου), τότε μόνο θα ασχοληθείς με προγράμματα κλπ.

Εγώ ξέρω κιθαρίστα που έπιασε κραγιόν όταν είδε τον Πρινς.

Το τερμάτισες αρχηγέ. Κάτσε να το εμπεδώσουμε... εσύ λες ότι αυτοί που έφτιαξαν τη λίστα είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με ΄σένα να δουν, να ακούσουν, να συναναστραφούν, να ζήσουν στο πετσί τους την πολιτισμική επίπτωση του ροκ/φαινομένου με τους κατοίκους της Ελλαδοβλαχίας. Ακόμη περισσότερο, το να γράφεις στο Rolling Stone είναι ασήμαντης σπουδαιότητας γεγονός. Και για όλα αυτά επικαλείσαι κάποια κοινή λογική. Λοιπόν... μην υπεκφεύγεις.. δώσε ΤΩΡΑ τη λίστα σου με τα μεγαλύτερα αηδόνια του Θεσσαλικού Κάμπου.

Αυτό το πελώριο "ΕΝΑ" που γράφεις, δείχνει απλώς ότι για ΄σένα, η φράση "μεγάλος κιθαρίστας" έχει μόνο ένα περιεχόμενο. Ε... αυτοί το βλέπουν διαφορετικά, και ο λόγος είναι ότι εσύ (και εγώ) απλώς το κοιτάζουμε όλο αυτό από τα θλιβερά Βαλκάνια, ενώ εκείνοι είναι ΜΕΣΑ σε αυτό. Θα ήταν σα να φτιάχναμε εμείς μία λίστα με "τα μεγαλύτερα αηδόνια του Θεσσαλικού Κάμπου" και να τη διάβαζε Αυστραλός... αν μπορείς να το σκεφτείς χωρίς χαμόγελα... ΑΝ για κάποιο λόγο είχες δίκηο, οι μισές θέσεις θα καταλαμβάνονταν από κιθαρίστες του κλασσικού ρεπερτορίου, και οι άλλες μισές από Ισπανούς. Οι αγαπημένοι σου κιθαρίστες, δεν θα ήταν μέσα.

Αν λαμβάναμε 10 ή 100 τέτοιες λίστες, κάποια ονόματα θα διέφεραν. Πολλά όμως θα ήταν κοινά. Οπότε, προς τους φίλους που εξακολουθούν να προσποιούνται πως "έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει" και "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα", έχω δύο ερωτήσεις: α) Είναι βέβαιοι πως τα ονόματα που θα ήταν κοινά στο παραπάνω υποθετικό παράδειγμα, θα ήταν αυτά που νομίζουν; β) Τι είναι αυτό που θα τα καθιστούσε κοινά, αν όχι η αναφορά σε κάποια μη-υποκειμενική μέθοδο αξιολόγησης, η οποία υπάρχει πέρα από γούστα, ηλικίες, οπαδιλίκια κλπ;

Η έλλειψη σεβασμού που επισήμανα, δεν είναι κάτι που ο λόγος σου εκδηλώνει προς την Joni Mitchel. Είναι προς τον πυρήνα του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος (αυτού που λέμε ποπ ή ροκ), ο οποίος είναι προϊόν τεχνικής ανικανότητας, όχι ικανότητας. Προκύπτει από την επιθυμία μουσικής έκφρασης ενόσω τα μέσα (τεχνικά και άλλα) είναι ανεπαρκή! Η προσπάθεια κατανόησής του με όρους δεξιοτεχνίας, είναι εκ' των πραγμάτων άκυρη. Αυτό δεν είναι γνώμη, είναι γεγονός.

Όπως βλέπεις, αναφέρεσαι σε τεχνική και τίποτε άλλο. Ακριβώς αυτό που έγραψα δηλαδή. Επισήμανση : κάτι παιδάκια με 5 (ή λιγότερα) ακκόρντα, είναι υπεύθυνα για όλη σου τη (μουσική) ζωή. Οπότε, λίγος σεβασμός ίσως;

Όχι, δεν την θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχημένη, δηλαδή η προσωπική μου λίστα θα ήταν διαφορετική. Όμως, δεν θα κάνω το λάθος να σκεφτώ έτσι. Η λίστα είναι μία πρόταση, αν κάποιος βρει έστω και ένα όνομα που δεν ήξερε και αποδειχθεί του γούστου του, έχει παίξει το ρόλο της άριστα.

Και συνεχίζω : Μία πρώιμη ένδειξη για το ότι κάποιος/α αποκτά ωριμότερα κριτήρια για την (όποια) τέχνη, είναι ότι αναγνωρίζει (συχνά, με κάποια έκπληξη) ότι βρίσκει αξία ακόμη και σε πράγματα που τον/την απωθούν. Αυτή η ποιότητα, ξέρουμε όλοι πως σπανίζει - και εδώ μέσα επίσης. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν να πουν απολύτως τίποτε για πράγματα που δεν τους αρέσουν, μάλιστα απορούν για το κίνητρο που θα μπορούσε να έχει κάποιος ώστε να ασχολείται με κάτι που δεν του αρέσει. Και όμως, η επαφή με τη μουσική, οδηγεί σε μεγαλύτερη απόλαυση όταν ξεφύγει κανείς από αυτό το (ολοκάθαρα) συναισθηματικό πεδίο αναγνώρισης. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να χαραμίζουμε το χρόνο μας ακούγοντας το νέο δίσκο της Beyonce (π.χ.) αλλά αυτό είναι απλή οκνηρία (για να μην πω "άγνοια" που θα οδηγήσει σε έκπληκτα επιφωνήματα όταν βρεθεί η συγκεκριμένη κυρία στην αντίστοιχη λίστα του μέλλοντος).

Με αφορμή αυτή την κομψή διατύπωση... Αυτό το "κάπως έτσι" είναι ο τρόπος αποτίμησης της αξίας της μουσικής σε όλο τον πλανήτη... εκτός από τα στέκια των μουσικών.. σε αυτά, ανάλογα με το αν πλεονάζουν οι κιθαρίστες, οι πληκτράδες ή οι ξέρω-γω-τι, δεν μπορεί να γίνει κατανοητός ο λόγος για την εμφάνιση της Τζόνι Μίτσελ και της απουσίας του Μάλμστην... Νομίζουν ότι είναι μία λίστα αποτίμησης τεχνικής, ενώ ήταν πάντοτε μία λίστα αποτίμησης καλλιτεχνικής σπουδαιότητας. Αν κάποιος δεν την κατανοεί, είναι διότι δεν κατανοεί τι σημαίνει ο όρος "καλλιτεχνική αξία", κάτι αποδεκτό αν είσαι κουρέας, αλλά αδιανόητο αν είσαι μουσικός.

Δεν είναι troll ο Waterfall-K. Η μόνη τρολιά που ανιχνεύω σε αυτή την υπόθεση είναι αυτή των Radiohead. Δηλαδή, συζητούσε ο κόσμος για το "ανοιχτό πνεύμα" τους και την γεναιοδωρία τους όταν έδιναν δωρεάν υλικό μέσω του Διαδικτύου, και τώρα αφαιρούν κάθε ίχνος τους;

Τυχόν τέτοιοι πίνακες θα ήταν πραγματική αποκάλυψη, καθώς θα μπορούσαν να θεαθούν και να κριθούν, οποτεδήποτε μετά την ανακάλυψή τους. Αντίθετα, και 400 άλμπουμ να έχει αφήσει ο Πρινς, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, διότι μοιραία δεν θα μάθουμε ποτέ ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από τη μη-κυκλοφορία τους, άσε που αν δεν έβαζε τις τελευταίες μαγικές πινελιές του... άστα να πάνε. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως κάποιος θα αποπειραθεί να κυκλοφορήσει κάτι από το υλικό, αλλά είμαι επίσης βέβαιος ότι θα πάει άπατο.

Έχω επιβάλλει στον εαυτό μου, την αντίληψη του να σκέπτεται τα καλώδια σαν ανεξάρτητα και αυτόνομα κομάτια εξοπλισμού, όχι σαν κάτι που θα συνδέσει το σύνθ Α με τη συσκευή Β. Ο λόγος είναι ότι τόσο το συνθ Α είναι πολύ πιθανό ότι θα αλλάξει στο μέλλον, όσο και το ότι το ίδιο θα συμβεί στη συσκευή Β. Και τότε, όταν όντως βρεθούν οι δύο για το ταγκό ψάχνεις να βρεις καλύτερα καλώδια, τα οποία όμως μπορούσες να έχεις από την αρχή. Πέραν αυτής της προσωπικής μου ιδιοτροπίας / αντίληψης, όλα όσα γράφεις είναι νομίζω σωστά. :)

Απαντώ μόνος μου.. δεν υπάρχει pan control. Λοιπόν, αφήνοντας στην άκρη το (άχρηστο) pan control, αλλά και την ADAT απαίτηση (που κακώς νομίζεις ότι σε αυτή την κατηγορία τιμής θα σου δώσει καλύτερο ήχο), σου προτείνω την παρακάτω συσκευή: http://tascam.com/product/lm-8st/specifications/ Όσον αφορά τη συνδεσμολογία, ασφαλώς θα βάλεις balanced καλώδια. Τέλος, ένα τεστ για τη συσκευή που αναλογιζόσουν : http://www.soundonsound.com/sos/sep13/articles/behringer-ultragain-ada8200.htm Καλή επιτυχία.

Γράφεις "οπωσδήποτε pan control". Που είναι το Pan Control στη συσκευή που αναφέρεις;

Συμφωνώ αδελφέ Λάμδα Κάππα. Σε αυτό το σημείο, ας αναλογιστούμε το πόσο αγνοήθηκε ο ύστατος των περιστρεφόμενων δίσκων που διετέθη από τον εκλειπόντα. Μόνο εγώ τον άκουα.

Κάνετε λάθος αδελφοί. Ο Πρίγκηψ είναι άγνωστος σε οποιονδήποτε κάτω των 21. Το ότι γέμιζε στάδια, δεν είναι διαφορετικό από τα στάδια που γεμίζει ο Ιωάννης Μιχαήλ Ζάρρας.

Η γνώμη μου είναι ότι ο Prince (και κάθε άλλος που επιδιώκει δημοσιότητα) είναι προτιμότερο να έχει το υλικό του στο YouTube. Το ότι το YouTube θα βγάλει χρήματα από μία τέτοια παραχώρηση, το θεωρώ λογικό και απαραίτητο για τη συντήρησή του. Άλλωστε, το ίδιο γινόταν τη χρυσή εποχή του MTV, του οποίου ο Prince ήταν κολλητός. Μπορεί βέβαια, στην πορεία της ζωής του, να αποφάσισε ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτό το είδος δημοσιότητας - αν πρόκειται περί αυτού, είμαστε υποχρεωμένοι να το σεβαστούμε, εντοπίζοντας παράλληλα το ακατανόητον του ζητήματος.

You got me all wrong. :☺