trolley

Θα ήθελα μία διευκρίνηση : όλοι γράφετε "η Fender" αλλά τι εννοείτε; Τον τοπικό αντιπρόσωπο; Την μαμά-εταιρεία; Μεγάλους εμπορικούς οίκους στην Ευρώπη; Έχει σημασία, διότι δεν θεωρώ ότι μπορεί ο τοπικός αντιπρόσωπος να επιβάλλει οποιαδήποτε τέτοια πολιτική. Τι με εμποδίζει εμένα να αγοράσω μία κιθάρα (ναι, μόνο μία) και να την βάλω στο μαγαζί μου να πουληθεί. Το ξέρετε ότι πολλά από τα μικρά μαγαζιά στην Ελλάδα, αγοράζουν απευθείας από τον Τόμαν και πουλάνε εδώ, μερικές φορές με μηδενικό κέρδος προκειμένου να κρατήσουν τον πελάτη;

Εγώ Γιάννη δεν προσυπογράφω. Δεν είμαι το ίδιο με τον κύριο.

Ταμταμ παίξε ότι θέλεις με όποιον θέλεις, αλλά - σε παρακαλώ - μην αφήνεσαι να πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιος διάλογος μεταξύ μας και μάλιστα για ζητήματα πολιτικής. Επί του θέματος, έγραψα τη γνώμη μου. Το ότι δεν εγκρίνεις το παράδειγμα που ανάφερα δε λέει κάτι για 'μένα, ούτε καν κάτι για το ίδιο το παράδειγμα. Απλώς, λέει πέντε πράγματα για ΄σένα. Αν θέλεις να τα κάνεις δέκα, μετά χαράς.

Απλώς αναφέρθηκα (δια ζωντανού παραδείγματος) στην αξία της φαντασίωσης. Υπάρχουν και άλλα, βέβαια. Όσο για την τοποθέτησή σου, έχω δύο απαντήσεις. α) Εγώ δεν καπνίζω πλέον. β) Εσύ μάλλον τον ψήφισες τον μαλάκα. Άρα τι πρόβλημα έχεις με την... αισθητική των πακέτων; LK, σόρυ ρε, αλλά με είπε ο άλλος γατάκι και είπα να θυμήσω περί τίνος πρόκειται. Δεν θα επεκταθώ, άλλωστε οι άνθρωποι προτιμούν τις φαντασιώσεις τους όπως έμαθα πολύ-πολύ καλά εδώ. fusiongtr +1 ;

Ήταν η εποχή όπου νόμιζα (ακόμη) ότι έχει κάποια σημασία να επιμένω. Μετά οι έλληνες, έκαναν πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, οπότε έχω πλέον σαφή αντίληψη της κατάστασής τους. Και μια και είπα για τις εκλογικές συνήθειες των ελλήνων, επιτρέψτε μου μία ανεπίσημη διάγνωση, ότι ο λόγος που ενοχλούνται από τις εικόνες στα πακέτα είναι ότι προτιμούν τη φαντασίωση από την πραγματικότητα. Δηλαδή, αν οι εικόνες έδειχναν τον Μπόγκαρτ να καπνίζει δίπλα σε χυμώδη μελαχροινή, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, παρ' ότι ο καθρέπτης τους αναγκάζει να παραδεχθούν ότι δεν μοιάζουν με τον Μπόγκαρτ. Όμως, οι εν' λόγω εικόνες θυμίζουν ότι το προϊόν είναι δηλητηριώδες και αυτό τους εκνευρίζει. Δεν είναι ειλικρινές ότι προσβάλλεται η αισθητική τους (σιγά τους οπαδούς του ζεν...) αλλά θίγεται η φαντασίωση και το θεωρούν ασυγχώρητο. Πέραν αυτού, έχω καλυφθεί απολύτως από όσα έγραψαν οι Harilatron, Superfunk, Octapodious (xixixixi), Holystone. Και σαν καλό γατάκι, αλλάζω πλευρό και συνεχίζω τον ύπνο μου. :)

Μερικά σχόλια για όσα προτάθηκαν (άλλωστε, αφορμή για σκέψη δεν είναι;)... α) Το Pretzel Logic είναι έξω από τα κλισέ οποιασδήποτε εποχής, διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ιδιοφυείς. β) Ο Van Morrisson είναι timeless, classic και οτιδήποτε άλλο καλό. γ) Το Layla, στην παλιά ηλεκτρική εκδοχή του ήταν τεράστια κοτσάνα. δ) Το Low.. δεν είμασταν στα μέσα της δεκαετίας του '70 στο (διχοτομημένο τότε) Βερολίνο. Άλλοι που ήταν, έχουν πει και γράψει ότι τα Low, Heroes, Lodger ήταν... ταμάμ για την πόλη. ε) +1 για το Breakfast In America. Εγώ, προσωπικά, δεν θα έδινα τον τίτλο timeless σε τίποτε αν δεν είχανε περάσει κανά-δύο αιώνες από την δημιουργία του, οπότε έχουμε τον Μπαχ... και τον Μπαχ. :)

Είχα κολλήσει και εγώ με την έκδοση 1 του Nuendo. Δυστυχώς, δεν θα είναι εύκολη η μετάβασή σου σε κάτι άλλο. Προκειμένου να μην εξαντληθείς οικονομικά και επειδή όντως το πρόγραμμα δεν υστερεί σε τίποτε ουσιαστικό, σου προτείνω πολύ σοβαρά να δώσεις τουλάχιστον άλλη μία ευκαιρία στο Reaper. Αν δεν τρέχεις VST Plugins και δεν έχεις πρόβλημα να αλλάξεις λειτουργικό, θα σου αρέσει και το Ardour (Linux).

Ασφαλώς, αλλά νομίζω πως η εκτίμηση πως τέτοιες συλλογές περιέχουν κυρίως αντικείμενα και είδη του παρελθόντος (σε σχέση με την ιστορική περίοδο που δραστηριοποιείται ο συλλέκτης), είναι συχνά ανακριβής. Εγώ (που, άλλωστε, δεν είμαι κιθαρίστας) με τέτοια συλλεκτική διάθεση θα έπαιρνα την καινούργια. Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα : π.χ. θα "μάζευε" κάποιος παλιές φωτογραφίες ή σύγχρονές του; Δεν ξέρω.

Το ξέρω ότι εσύ αυτό θα έκανες, διότι είσαι μερακλής. Εγώ, με την ίδια ειλικρίνεια, σου λέω ότι θα επέλεγα την καινούργια.

LK, ξέχασες να βάλεις μία τρίτη, κατά πολύ ουσιωδέστερη προϋπόθεση (μαζί με τις δύο που έβαλες φυσικά) : Να μην την έδειχνες ποτέ σε κανέναν, με κανέναν τρόπο, όσο ζούσες. Να την είχες μόνο για 'σένα. Άντε να σας δω τώρα.... :) :) :)

Δεδομένου του ότι το ερώτημα τέθηκε ως "γενικότητα" (κάτι το οποίο δεν ενόχλησε τον φίλτατο Σπύρο Δέλτα, περιέργως), χωρίς κανένα συγκεκριμένο παράδειγμα, και μάλιστα σε δημόσιο βήμα, αυτός είναι και ο μόνος ορισμός για το "καλύτερο" που μπορεί να υπάρξει και - ναι, ασφαλώς - σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται η δική μου εισήγηση.

Έχεις αμφιβολίες ε; Ίσως θα έπρεπε να θεσπίσω και μία τέταρτη κατηγορία. Είσαι άθλιος. Το ψωμί δεν είναι τεχνολογικό προϊόν. ΟΜΩΣ, επειδή έχω αναμιχθεί στην κατασκευή και χρήση ξυλοφούρνου (για ψωμία και φαγητό) με σύγχρονα υλικά, είναι - ασφαλώς - καλύτεροι. Η γιαγιά που έτυχε να είναι παρούσα, το επιβεβαίωσε μετά από λίγες χρήσεις.

Η πραγματικότητα δεν είναι ελαστικό μέγεθος. Αν το καλύτερο φαγητό που έχεις δοκιμάσει είναι μπαγιάτικο σπληνάντερο, δεν σημαίνει ότι ένα μήλο δεν είναι απείρως θρεπτικότερο και κατάλληλο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτό που έγραψα είναι κοινός τόπος για ΟΛΑ τα τεχνολογικά προϊόντα. Οι μόνοι που το αρνούνται είναι οι εξής : α) Όσοι έχουν ξοδέψει χρήματα αγοράζοντας βινταζ προϊόντα και θέλουν να διατηρήσουν την αίγλη της δαπάνης στο μυαλό τους. β) Όσοι δεν καταλαβαίνουν καν τι είναι τεχνολογικό προϊόν. γ) Οι στόκοι. Με δύο λόγια (και για να χρησιμοποιήσω την ορολογία σου) η "αντίληψή σου", θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά χαμηλή. Ή το αντίθετο. Η αλήθεια του ζητήματος δεν εξαρτάται καθόλου από αυτό, παρά το "φυσικά" που έγραψες.

Καταλαβαίνω, αλλά ο όρος είναι αδόκιμος. Ο σύγχρονος όρος για τέτοια στοιχεία είναι "metrics". Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, δεν λέω ότι κακώς ψάχνεις, απλά λέω ότι με τη συγκεκριμένη αφετηρία εκτιμώ ότι δεν υπάρχει κάτι να βρεις.

Σπύρο Δέλτα, τι να με παρεξηγήσεις; Θα μπορούσες απλά να γράψεις "δεν ισχύουν αυτά που γράφεις trolley, αναλογίσου π.χ. την τάδε κιθάρα), αλλά φυσικά δεν υπάρχουν επιχειρήματα, διότι ο κανόνας που έγραψα είναι μη-διαπραγματεύσιμος (θυμήσου το "στα ίδια χρήματα"). Πέραν αυτού, δεν δικαιούσαι να με εγκαλείς για υποτιθέμενη έλλειψη ταπεινότητας όταν έχω (στην ίδια παράγραφο) γράψει : Οπότε (παρ' ότι - σε διαβεβαιώνω - ότι ξέρω την απάντηση), ομολογώ περιορισμούς στις γνώσεις μου, και κυρίως ομολογώ το ότι δεν μπορώ να έχω το ίδιο κύρος με εκείνο που έχουν οι όντως μουσικοί του φόρουμ (όπως εσύ). Σου προτείνω λοιπόν να έχεις και εσύ συναίσθηση των δικών σου περιορισμών, οι οποίοι προφανώς υπάρχουν εφ' όσον προτίμησες τον αφορισμό και τη συκοφαντία αντί για επιχειρήματα. Τέλος (και επειδή ίσως διαβάζεις απρόσεκτα) έγραψα ότι σε αυτούς που παρουσιάζουν σύνδρομο "Ατλακόλ" περιλαμβάνομαι και εγώ. Η αλήθεια όμως πρέπει να γραφτεί.

Η λέξη "generality" δεν υπάρχει. Άντε, μπιφτέκο. Προς τους υπόλοιπους : αυτό που έγραψα είναι αυτό που ισχύει. Μιλάμε για προϊόντα τεχνολογίας, δεν μιλάμε για κρασιά ούτε για αποστάγματα. Μία έγκυρη ερώτηση θα ήταν αν η ίδια αρχή επεκτείνεται (π.χ.) στα μη-ηλεκτρικά όργανα. Και σε αυτό υπάρχει απάντηση, αλλά γνωρίζοντας τους προσωπικούς μου περιορισμούς, δεν θα την γράψω εγώ, ας το κάνει κάποιος άλλος.

Αυτή έχω να τη δω από τότε που μαζεύαμε χαλκομανίες στο Δημοτικό, πριν δύο-τρία χρόνια δηλαδή.

Επειδή είστε ικανοί να κάνετε πενήντα σελίδες γι' αυτό το ερώτημα, πάρτε την απάντηση να μην ανοίγω καινούργια νήματα : ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΒΙΝΤΑΖ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ και επειδή ορισμένοι είμαστε ολίγον ΑΤΛΑΚΟΛ, να εξηξήσω ότι μετά την απαλοιφή παρανομαστών, η παραπάνω φράση σημαινει: ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΒΙΝΤΑΖ. Άντε λέμε...

Κανένα χρήσιμο συμπέρασμα δεν μπορεί να προκύψει από τη μελέτη των αριθμών που παραθέτεις διότι α) όπως μας ενημερώνεις, πρόκειται για δύο διαφορετικά κομάτια μουσικής, β) δεν έχουμε ακούσει κανένα από τα δύο, γ) αυτά δεν είναι "στατιστικά στοιχεία" όπως αδοκίμως γράφεις αλλά τεχνικά στοιχεία που υπάρχουν χωρίς να σχετίζονται μεταξύ τους κατ' οιονδήποτε τρόπο (όπως όντως συμβαίνει με στοιχεία που μπορούν να αξιοποιηθούν "στατιστικά").

Διότι, κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με ένα προϊόν που επικοινωνεί μία εικόνα "επιτυχίας", αισθανόμαστε την (εντελώς φυσική) ανάγκη να επανεξετάσουμε τις αξίες μας και τις προτεραιότητές μας. Στην πραγματικότητα, το ίδιο κάνουμε με το κάθε τι. Όντως, το όνειρο, ακόμη και του Σεγκόβια, ακόμη και του Πατ Μεθήνη, αυτό είναι... να ανακαλύψει το ημιτελές ξύρισμα ενώ του τρίβονται ελληνίδες.

Άμα θεωρούν κάποιοι εσένα ως "ανάποδο του φόρουμ", τι να πούμε και εμείς οι ηγέτες;

Όπως ξέρεις, εγώ σου έχω ήδη προτείνει (μέσω π.μ.). Περιμένω να δω αν κάποιος (πιο ειδικός ίσως) θα προτείνει κάτι διαφορετικό. :)

Αν τα (home) studio πουλιόντουσαν ως "σετ", θα ήταν αυτονόητα όλα. Θα ρώταγες κάποιον "πόσα θέλεις να δώσεις;", θα σου έλεγε π.χ. "θέλω να δώσω ένα χιλιάρικο" και αμέσως όλες οι απαντήσεις θα ήταν απλές. Όμως, επειδή α) δεν πουλιούνται σαν "σετ", β) ο κόσμος νομίζει ότι όλα αγοράζονται στον πλανήτη σα να είναι PC (δηλαδή σπονδυλωτά), έχουμε τέτοια νήματα. Η απάντηση όμως μπορεί να είναι προφανής : παρ' ότι φαίνεται ότι μπορείς να τα δεις αποσπασματικά όλα αυτά, καλύτερα είναι να τα δεις ολιστικά και α) να αποφασίσεις πόσα λεφτά θέλεις να δώσεις τα επόμενα τρία χρόνια, β) σιγά-σιγά να αγοράσεις αυτά που ταιριάζουν στην επένδυση που θέλεις να κάνεις. Κοιταγμένο έτσι, είναι πασιφανές ότι θα χρειαστείς και μικρόφωνο και προενισχυτή και κάρτα ήχου και μόνιτορς, με ορίζοντα (για όλα) γύρω στα τέσσερα χιλιάρικα, αν θέλεις όντως να ακούσεις κάποια αισθητή διαφορά. :)

Παίδες, ελπίζω ότι καταλάβατε ότι έχω τη μέγιστη δυνατή... συμπάθεια για αυτά τα θέματα, ως παθών ! ! ! :)