trolley

Καλό το χιούμορ, αλλά μην πετάμε την ευκαιρία να μάθουμε κάτι. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει τόόόόσο πολύ όσο θέλουν να πιστεύουν, παρά τις 2 χιλλιετίες που έχουν μεσολαβήσει. Όπως και αν έχει, τριάντα αργύρια ήταν σημαντικό ποσό, δεν ήταν 30 δραχμές.

Νομίζω ότι υπάρχει χώρος για ένα σχόλιο, όχι και τόσο πολιτικό, αλλά μάλλον φιλοσοφικό: είναι γνωστή η επιθυμία των ανθρώπων για ισχύ, άρα για χρήματα. Όμως πουθενά στη ζωή μου δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερη ταυτιση με την περί του χρήματος ρητορική, απ'ότι στην λεγόμενη Αριστερά, για την ακρίβεια, όσο πιο αριστερά τόσο μεγαλύτερο το κόλλημα. Οι άνθρωποι αισθάνονται την υποχρέωση να ελλατώνουν κάθε θέμα συζήτησης σε λογιστική θεματική ήτοι "πόσα είναι" "ποιανού είναι" "ποιος χρωστάει" "από ποιον τα πήρε" κλπ κλπ. Ασφαλώς όλα τα παραπάνω είναι θέμα συζήτησης σε πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά - ρε παιδί μου - σε όλες; Υπάρχει η γνωστή ιστορία με τον Ιησού, που πήγε να του πλύνει τα πόδια η πόρνη με ακριβό μύρο, και ο Ιούδας άρχισε τη σκληρή κριτική περί του ότι αν το μύρο είχε πουληθεί, τα χρήματα από τη δοσοληψία θα μπορούσαν να έχουν δοθεί στους φτωχούς (περιέργως, λίγο αργότερα δεν έσπευσε να δώσει στους φτωχούς τα τριάντα αργύρια - ποσό πολύ μεγαλύτερο από αυτά που θα είχε πάρει η πόρνη πουλώντας το μύρο). Την έβριακα πάντα πολύ-πολύ διδακτική. Και πολύ σχετική βέβαια με την κριτική προς τον Αλαφούζο (έχει τη θέση της "πόρνης" στην ιστορία, όχι του Ιησού.. το γράφω διότι υπάρχουν και ζαβά), όπου ο ισχυρισμός είναι ότι "αν ο Αλαφούζος είχε πληρώσει κομπλέ τις οφειλές του, η προς-τους-φτωχούς βοήθεια θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα τρόφιμα που μάζεψε ο κόσμος". Ε, το λέω απλά και αντρίκια ότι τέτοια μαλακία δεν είναι δυνατόν να την πιστεύει λογικός άνθρωπος. Πρώτον, διότι δεν υπάρχει (και κανένας δεν έχει πει ποτέ ότι υπάρχει) κάποιος αυτόματος μηχανισμός μετατροπής των φορολογικών εισοδημάτων σε πρόνοια για τους φτωχούς, ίσα-ίσα ο μηχανισμός του δημοσίου (αν π.χ. το είχε οργανώσει η ΕΡΤ, για να καταλάβετε) είναι ακριβότερος από ολόκληρο το ΣΚΑΙ και όλα τα ιδιωτικά κανάλια μαζί. Δεύτερον, έχουμε άποψη όλοι μας για το που πάνε οι φόροι μας, και όσοι δεν έχετε να κοιτάξετε τον προϋπολογισμό της χώρας (είναι ένα χαρτί μεγαλούτσικο που συντάσσεται κάθε χρόνο από την εκάστοτε κυβέρνηση, όχι από εμένα) και εκεί είναι σαφές πόσα πάνε και που (νύξη: δεν πάνε στους φτωχούς). Τρίτον, και ας αναφερθούμε πάλι στη Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς επαινεί κάποιον που ελλεεί από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμά του. Μόνο στην κομμουνιστική κεφάλα κάποιων πρέπει να είσαι πλούσιος για να ελλεείς, αλλά φαίνεται ότι όλοι αυτοί που βλέπω να ελλεούν κάθε μέρα (σε λαϊκές, φανάρια, εκκλησίες, πεζοδρόμια κλπ) είναι μεταμφιεσμένοι εφοπλιστές. Ιούδας λαίμαι, μεγάλη μορφή.

Δεν αναφέρθηκα σε τι διαφωνείς και τι συμφωνείς, διότι δεν έγραψες αρχικώς αυτό, είπες για focus το οποίο είναι εντελώς άλλης κλάσεως προσέγγιση. Εξήγησα ότι δεν μπορούμε να παίρνουμε αποσπασματικά μία φράση (π.χ.) από ένα άρθρο και να λέμε, "α, αυτό μου κάνει" όταν το πλαίσιο είναι αλλού ορισμένο. Ξαναγράφω λοιπόν ότι είναι - φανερά, όχι μόνο από το άρθρο αλλά και άλλα στοιχεία της σελίδας - οι απόψεις ενός πικραμένου (από το Σ) κομμουνιστή, δηλαδή τόσο έγκυρες όσο και ότι άλλο λένε.

Εγώ δεν έκανα κριτική σε 'σένα αλλά σε αυτό που διάβασα. Όμως, κόψτε αυτή την κουβέντα με το "τα άλλα δεν με αφορούν", πρώτον διότι δεν είναι "άλλα" (είναι ο κεντρικός πυρήνας του άρθρου, λέει "τα καλύτερα τραγούδια του" για όσα γράφτηκαν πριν το "Τραπεζάκια Έξω") και δεύτερον διότι τα άρθρα (οποιουδήποτε) δεν είναι ποικιλία ώστε να φάμε το τυρί άλλα όχι την ελιά (αλλιώς ο αρθρογράφος είναι χάλιας, το οποίο δεν μπορώ να πω για τη συγκεκριμένη περίπτωση, παρ' ότι διαφωνώ).

Τυπική γκρίνια ενός κομμουνιστή που ένα πρωί (την περίοδο του "Τραπεζάκια Έξω", όπως παραδέχεται) κατάλαβε ότι ο Σαββόπουλος έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται με την ελληνική αριστερά και δεν του το έχει συγχωρήσει εκ' τοτε. Ε, τι να κάνουμε, του έχει μείνει ο Λένον (ο οποίος κοσμεί φατσικώς και στιχουργικώς τη στήλη δεξιά του άρθρου).

Ναι, και εγώ ακούω Mahler αλλά δεν προσέχω τα πνευστά. :) :) :) διότι μου τη σπάνε όσοι φυσάνε. Ο Σαββόπουλος γράφει τραγούδια, οπότε δε νοείται προσέγγιση στην οποία ο ακροατής δεν προσέχει τους στίχους. Όπως και αν έχει, παρθενογέννεση δεν υπάρχει (πρώτον) και πολλοί αναγνωρισμένοι ως "μεγάλοι" ομολογούν κλοπή τέτοιου τύπου ( ο Έλλιοτ είναι κλασικό παράδειγμα). Αν το τελικό αποτέλεσμα πείθει ως αφομοιωμένο από τον καλλιτέχνη, οι επιρροές (εκούσιες ή ακούσιες) είναι πάντα ένα μεγάλο θέμα συζήτησης.

Εννοεί μάλλον "καλλιτεχνικά". Είναι από τις τυπικές περιπτώσεις τύπου που έχει ανέβει σε έναν άμβωνα και κάνει κριτική.

Συνοπτικά λοιπόν, ο Σαββόπουλος μιμείτο φιλοσοφικά τον Ντύλαν (κυρίως), σε όλη την καριέρα του. Για ποιο λόγο είναι κακό αυτό;

ΟΛΟΙ οι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν πολιτική θέση. ΟΛΟΙ έχουν χρέη (ναι, ακόμη και η ΕΡΤ) ΟΛΟΙ χρειάζονται καλύτερο επικοινωνιακό προφιλ (διότι κάποιοι σαν εσένα πιστεύουν ότι η Κοσιώνη είναι απλώς μία ωραία γυναίκα που παίρνει υπερόγκο μισθό). ΦΤΩΧΟΙ υπάρχουν αρκετοί. ΟΠΟΤΕ, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, όποιος θέλει ας οργανώσει οποιοδήποτε είδος φιλανθρωπικής δραστηριότητας. Το ότι το έκανε ο ΣΚΑΙ δεν απαγορεύει σε κανέναν άλλο να το κάνει. Το θέμα του νήματος δεν είναι αυτό, αλλά το κοινό απαιτεί άλλο υλικό, απ' ότι φαίνεται. Το νοιζ είναι υπερβολικά ακριβό. Κανείς δεν έχει αρκετά ώστε να το διεκδικήσει. Ούτε καν ο ΣΚΑΙ.

Ρε 'συ Ωντιτόρυ, κόψε τις καροτιές. Τι σχέση έχουν τα χρήματα του ΣΚΑΙ και αν τα αποδίδει στο Κράτος, με τα χρήματα τα δικά σου/μου που επιλέγουμε να τα δώσουμε για τρόφιμα σε ανθρώπους που τα χρειάζονται; Η υποκρισία θα ήταν αν εσύ (και εγώ) χρωστάμε χρήματα σε συνανθρώπους μας αλλά παριστάνουμε τους φιλανθρώπους, ο ΣΚΑΙ δεν έβαλε τα δικά του χρήματα ούτε λέει πουθενά ότι του περισσεύουν. Μάλιστα, ακριβώς γιατί υπάρχουν και άτομα με καρότα, δεν μαζέψανε χρήματα αλλά ΤΡΟΦΙΜΑ. Ξεκόλλα, είσαι λάθος.

Και μαζεύτηκαν. Όταν εσύ ή κάποιος άλλος βρείτε έναν αποτελεσματικότερο τρόπο να το κάνετε αυτό, παρακαλώ προχωρήστε. Άλλωστε το θέμα του νήματος είναι εντελώς άλλο και ναι, προφανώς, δεν καταλαβαίνεις καν ποιο είναι διότι δεν μπορείς να δεις πέρα από τα φράγκα (των άλλων).

Και που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά ρε χαμστεράκο; Ορκωτός λογιστής είσαι; Από περιέργεια ρωτάω, άλλωστε στις μέρες μας όλοι χρωστάνε στο δημόσιο (μου αρέσει που το λες και "ελληνικό" λες και υπήρχε περίπτωση να είναι το νεο-ζηλανδικό). Η απλή αλήθεια (και ο λόγος βέβαια που επεμβαίνω) είναι ότι δεν μπορείς να δεις πέρα από τα φράγκα, έτσι δεν είναι;

H Φύση (όπως λένε) αντιπαθεί τα κενά. Αλλά δε συμφωνώ μαζί σου για το ότι δεν φταίει ο "λαός" (όχι πολιτικά, αλλά στο πλαίσιο που έθεσες), διότι έχω κατ' επανάληψη παρατηρήσει, ακόμη και σε επίπεδο παρέας, ότι όταν κάποιος/α επιχειρήσει να αναλάβει έναν πιο σημαίνοντα ρόλο στη κοινωνία, οι άλλοι τον λοιδωρούν - κοινώς, δεν αρέσει στον "λαό" να είναι κάποιος/α καλύτερός του. Έτσι, είναι πάντοτε χειρότερός του.

Το καλλιτεχνικό σκέλος (οποιασδήποτε ανθρώπινης δραστηριότητας) με ενδιαφέρει πάντα περισσότερο από το πολιτικό σκέλος (αν υπάρχει). Ειλικρινά, ούτε αναλογίστηκα καθόλου την πολιτική διάσταση της εκδήλωσης και - έχοντας δει και περισσότερο υλικό, τώρα - καλά έκανα διότι: είτε τους Pink Floyd έχεις στη σκηνή, είτε τον Μίκη Θεοδωράκη, είτε τον Νιόνιο, είτε τους Clash, για να συμβεί κάτι, πρέπει από κάτω (στον κόσμο) να έχεις την αντίστοιχη κρίσιμη μάζα θαμώνων που να έχουν επίγνωση πως θα δεχθούν προσβολή στο εγκαθιδρυμένο σκεπτικό τους - αλλιώς δεν έχουν λόγο να βρίσκονται εκεί. Οι καλλιτεχνικές δράσεις που είναι προ-υπολογισμένες να κολακεύσουν τον θεατή τους, δεν έχουν πραγματικά λόγο ύπαρξης, και ο έλλην θεατής παραμένει αυτό που φτιάχτηκε στην εποχή που ήδη έχει χαρακτηρισθεί ως "εποχή της αστακομακαρονάδας", δηλαδή ένας απαθής και αμαθής φαφλατάς. Οι ανθρωπιστικές κρίσεις έχουν αιτία/αιτίες και αν κάποιος στη σκηνή θέλει να είναι ουσιαστικός εξετάζει αυτές τις αιτίες ακόμη και αν αυτό θίξει κάποιες απο τις νοοτροπίες των θαμώνων. Έτσι... μάλιστα, θα έλεγα και εγώ ότι "ζη" το ελληνικό τραγούδι... αλλά με αυτά τα τραγούδια και το Σαββοπούλειο σκεπτικό, το πολύ-πολύ που θα καταφέρει κάποιος θα είναι να γυρίσει σπίτι του αυτο-επιβεβαιωμένος (φρίκη, δηλαδή). Επίλογος: ο Θεός δεν έχει λόγο να σπεύσει να έλθει να συγκατοικίσει με τους αυτο-χρισμένους ψευδοφιλοσόφους της υφηλίου. Προσωπικά, Τον παρακαλώ να δώσει περισσότερες ευκαιρίες πριν την ετυμηγορία Του.

Συμφωνώ. Από εκεί και πέρα, όπως γράφτηκε ήδη, όταν έχεις αυτό το κοινό μπροστά σου (το οποίο δεν θα το μάζευε ο Ζουγανέλης ακόμη και αν ανέβαζε στη σκηνή τον Άλιεν να του παίζει μπάσο), προσπαθείς να εγερθείς στην περίσταση, δηλαδή προσπαθείς να είσαι περισσότερο ουσιαστικός και λιγότερο αλητάκι της Γκράβας. (σ.σ. "Γκράβα" = περιοχή των Αθηνών, γνωστή για το ποιόν των μαθητών των σχολείων της).

Ο ήχος στην τηλεόραση δεν ήταν καλός. Χαίρομαι που εκεί δεν υπήρχε πρόβλημα (θα ήταν ανυπόφορο). Αν δεν κάνεις πλάκα και είπε όντως αυτό, ο άνθρωπος είναι παράφρων.

"Ενηλικίωση" με τον Ζουγανέλη στη σκηνή. Αυστηρή δίαιτα με καρμπονάρες.

@fenderiarhs Ευχαριστώ για το σχόλιο, και το ότι δεν παρεξήγησες την πρόθεσή μου. Όπως ήδη έγραψα, δεν είδα όλο το δρώμενο οπότε δεν ξέρω σε ποιου την αυθάδεια αναφέρεσαι (τι άλλα να την πω;) και η κριτική μου δεν την περιλαμβάνει διότι δεν έχω επίγνωσή της. Να υποθέσω ότι έκανε καμιά ηχηρή παρέμβαση ο Ζουγανέλης; (χαχαχαχαχα, που λέει και ο cos_dr).

Το παρόν κειμενάκι θα μπορούσε επίσης να έχει τίτλο "(Δεν) ζη το ελληνικό τραγούδι", καθώς ο μόνος σκοπός του είναι να αναφέρει την (κατά τη γνώμη του γράφοντα) πλήρη καλλιτεχνική αποτυχία της συναυλίας του Διονύση Σαββόπουλου, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας "Όλοι μαζί μπορούμε" που υποστηρίζεται από τον ραδιο-τηλεοπτικό σταθμό "Σκάϊ" για την οικονομική έμπρακτη ενίσχυση συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη. Η ανθρωπιστική πτυχή του ζητήματος είναι τόσο σοβαρή, που δεν θα σκεπτόμουν ποτέ να επιχειρήσω οποιοδήποτε είδος καλλιτεχνικής αποτίμησης, αν δεν είχα δει μία ημέρα νωρίτερα μία συνέντευξη του Σαββόπουλου στη Σία Κοσιώνη, ο οποίος υποσχέθηκε πως θα πρόκειται για μία τελετή ενηλικίωσης και "περιμένετε να δείτε πόσο ωραία γίνεται", όταν αναρρωτήθηκε η Κοσιώνη για το αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Οπότε, έχοντας μείνει στο γραφείο μου για άσχετους λόγους, είδα περιστασιακά τηλεοπτικό υλικό διάρκειας πάνω της μιάμιση ώρας από το δρώμενο. Επρόκειτο λοιπόν για μία ασύνδετη (αισθητικά, μουσικά, εννοιολογικά, ρεπερτοριακά και με κάθε άλλο τρόπο) παρέλαση από πρόσωπα, τραγούδια και εγωπάθειες, η οποία θα μπορούσε να έχει διοργανωθεί οποτεδήποτε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Γιατί η αυστηρή διατύπωση; Πρώτον, διότι πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων (στις οποίες δεν περιλαμβάνω τον Γιάννη Χαρούλη, διότι θεωρώ ότι απλώς πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, μείον βέβαια τον έντονο πολιτικό τόνο) δεν υπήρχαν νέοι καλλιτέχνες στην εκδήλωση. Αυτοί που υπήρχαν, τους δόθηκε ελάχιστος χρόνος και ελάχιστο ρεπερτόριο, οπότε δεν κατάλαβα τίποτε το ενδιαφέρον. Δεύτερον, διότι τα τραγούδια ήταν τα ίδια σουξέ που λένε αυτοί οι άνθρωποι εδώ και δεκαετίες. Αρκετά από αυτά είναι καλά τραγούδια (δηλαδή: καλά σκαρωμένα) αλλά το περιεχόμενό τους (ύφος, προβληματική κλπ) είναι στη γνωστή ζώνη ροζ αστακομακαροναδικής ευδαιμονίας, η οποία γνωρίζω πως έκοβε πολλά εισιτήρια για πολλά-πολλά χρόνια... αλλά κάπως αλλιώς αντιλαμβάνομαι την υπόσχεση περί ενηλικιώσεως, για να είμαι ειλικρινής. Τρίτον, η σκηνική παρουσία, οι ατάκες, ο ήχος και όλα τα άλλα λειτουργικά σκέλη της συναυλίας ήταν απογοητευτικής ποιότητας. Ο Σαββόπουλος είναι πολύ μεγάλης ηλικίας, δεν μπορεί να παρασύρει με το μπρίο του (ακατάλληλη η λέξη "μπριο" για τέτοιες ηλικίες) στην αίσθηση ότι έχει πραγματικό έλεγχο στα επί σκηνής. Κάθε μουσικός φοραγε ότι του κάπνιζε (από τη μία), αλλά έφερε και τη μπάντα του πολεμικού ναυτικού με τις στολές της (από την άλλη). Και πιο δίπλα η χορωδία αποφοίτων της Αρσακείου. Μα, για ποιο λόγο όλα αυτά; Τέταρτον, και σημαντικότερον, η ενηλικίωση και η φαντασίωση είναι αντίθετα πράγματα. Ο Σαββόπουλος έπιχείρησε αυτή την υπερ-παραγωγή για να καταδείξει ότι υπάρχει τάχα κάποιος συνδετικός ιστός ανάμεσα στις αριστερίστικες φαντασιώσεις (δικές του και του πρωίμου κοινού του) και το "ροκ του μέλλοντός μας". Κάπου ανάμεσα (νομίζει αυτός, όχι εγώ) χωράνε ζωντανοί, νεκροί, διασκευές, δημοτικά τραγούδια, καραπιπερίμ, γέροι, αχαρνής, λιγότερο γέροι, ελάχιστοι νέοι και "δεν θα περάσει ο φασισμός"... Όλα, γύρω από την κεντρική ιδέα ότι ζούμε στην καλύτερη και ωραιότερη χώρα του κόσμου (επανέλαβε μάλιστα και την ιστοριούλα όπου υποτίθεται ότι τα ελληνικά εδάφη τα παραχώρησε στους έλληνες ο ίδιος ο Θεός, με την υπόσχεση κάποτε να έλθει να ζήσει μαζί τους) και, κατά παραίνεση του Σαββόπουλου, ιαχές του κοινού με τη φράση "θα ζήσω σαν αερικό" (σχόλιο δικό μου: 'ε, κάποια μέρα θα ζήσω σαν αερικό, όταν πάψω να ζω σαν κόπανος'). Η όλη εμπειρία (και το διδασκαλικό ύφος του Σαββόπουλου έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτό) άρχισε σταδιακά να μου θυμίζει σχολική εορτή από το πάλαι-ποτέ Δημοτικό σχολείο μου (τη δεκαετία του '70 αυτές οι εορτές είχαν επίσης σαν σκοπό να αποδείξουν ότι υπάρχει και διαπρέπει κάτι που αργότερα διαπιστώσαμε ότι ούτε υπήρχε πια, ούτε επρόκειτο να διαπρέψει). Η προσέγγιση είναι άκυρη εν τη συλλήψει της: δεν υπάρχει πραγματικά κάποιος συνδετικός ιστός ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα. Αν υπήρχε, θα έπρεπε να ήταν παρόντες και συμμετέχοντες και οι Μπακιρτζής, Ρουβάς, Πυξ-Λαξ, Πάολα κλπ (ξέρετε, στη νοοτροπία "αν έχει ελληνικό στίχο, τότε είναι ελληνικό τραγούδι") ή (αυτό θα είχα προτιμήσει εγώ) θα έπρεπε να φτιάξει ένα σφιχτό σχήμα με νέους μόνο ερμηνευτές υπό αυστηρή καλλιτεχνική διεύθυνση Τέλος, ακριβώς επειδή αυτό το τελευταίο είναι προσωπικό μου πρόβλημα μάλλον, μετά από τη νύχτα του πρόσφατου δημοψηφίσματος, η εικόνα ανθρώπων να χορεύουν σε "χορούς κυκλωτικούς" μου προκαλεί θυμηδία. Καθώς ο ΣΚΑΙ (προφανώς λόγω έλλειψης σχετικής εμπειρίας) δεν είχε φωτίσει σωστά το κοινό, έμοιαζαν λίγο με φαντάσματα που αποζητούν λίγη χαρά για τη λάθος αιτία. Φως, περισσότερο φως. :)

Τι tablet έχετε υπ' όψιν σας;

Όχι ρε τρελλέ...έλεος... Από σειρές, μόνο στον "Ιπόττη της Ασφάλτου" θα το έβλεπα. Από ελληνικές, μόνο στην ταινία "Παπαφλέσσας" εκεί που ο Ιμπραήμ σκίζει τους Έλληνες (ουπς...).

Εγώ τα άκουσα, με ποταπό εξοπλισμό (μονοφωνικό ηχειάκι από μακ μινι) και δεν άκουσα κάποια προδοτική διαφορά. Αυτό ήταν αναμενόμενο βέβαια, απλά ήθελα να εντοπίσω ποιο σημείο έχει τις πληροφορίες που θα πρέπει να ακουστούν με καλό σύστημα, για να βγουν συμπεράσματα. Μακάρι να βρεθεί χρόνος στο σπίτι, για να γίνουν όλα αυτά.

Ρε Ταμταμ, έχω συγκινηθεί τόσο πολύ που δεν πατάω το play να δω το βίντεο. Το Live Killers ήταν το πρώτο που είχα αγοράσει, χωρίς να ξέρω τίποτε για το όλο ζήτημα οπότε καταλαβαίνετε τι έπαθα. Μία εβδομάδα μετά αγόρασα το Night At The Opera και A Day at The Races την ίδια μέρα (νομίζοντας ότι πρόκειται για... διλογία, ένεκα των γραφιστικών ομοιοτήτων στο εξώφυλλο. Μετά άρχισα να γράφω του στίχους του Death On Two Legs σε κάτι χαρτοπετσέτες, μία εκ' των οποίων έπεσε στα χέρια της κόρης ενός καθηγητή μαθηματικών που μου έκανε ιδιαίτερα και η οποία άρχισε να σκέπτεται πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα, οπότε αρχίσαμε να κάνουμε περισσότερη παρέα. Τελευταίο επεισόδιο, πριν τέσσερα χρόνια, ένα πρωί παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο μου και του λέω "ρε, δεν πάμε όπως είμαστε να πάρουμε όλους τους δίσκους των Queen άλλη μία φορά, έτσι για να υπάρχουν σε cd;"..."άσε, πάω να τους πάρω και έρχομαι", είπε. Τους μοιράσαμε στα δύο, και έτσι έχει έως σήμερα. :)

Καλά... μη νομίζεις.. αν δεν είχα συμπτωματικά δει εκείνο το ντοκυμανταιρ, δεν θα τα σκεπτόμουν ποτέ αυτά που έγραψα... απλά εκεί είχε κάτι δεκάλεπτα πλάνα να χύνονται νερά στα κηπάρια του παλατιού και γούσταρα, αλά Αγγελόπουλος στυλ. Με τον Τρον δεν έχω μιλήσει καθόλου για το θέμα, οπότε κάθε σύμπτωση στο σκεπτικό μας οφείλεται ασφαλώς στις ακτίνες ΕΠΣΙΛΟΝ που σαν ομπρέλα καλύπτουν όλο το βόρειο ημισφαίριο.

Καλλιτεχνικώς, διαφωνώ με το "σπρώξιμο" της σύνθεσης προς επικά μονοπάτια, αλλά Μπεν Χουρ, καθώς κρίνω ότι το θέμα επέτρεπε πιο λεπτοφυείς προσεγγίσεις. Μάλιστα υπογραμμίζω ότι σε δίωρο ντοκυμανταιρ που είδα πριν δύο μήνες για το συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη, το σάουντρακ του ντοκυμανταιρ λειτουργούσε καλύτερα με τη φωνή του αφηγητή, ακριβώς επειδή είχαν αποφύγει την επική προσέγγιση. Αλλά... ... είναι αδύνατο να μην προσέξει κανείς πόση δουλειά έκανε ο Cos_Dr, πόσο "πάμε να τους σκίσουμε" ατμόσφαιρα κατάφερε να σκαρώσει και όλα αυτά από τις λίγες καλοφτιαγμένες νότες που έδωσε ως είσοδο ο Harilatron. Αν αντί για "Γρανάδα" έγραφε "Σπάρτη, λίγο πριν δε μείνει ρουθούνι", ακόμη και ένας γκρινιάρης όπως εγώ θα ήταν αδύνατο να μην επαινέσει άνευ παρενθέσεων. Μπράβο, λοιπόν, περιμένουμε το επόμενο. :)