trolley

:)

Ξέρεις, είναι σαν αυτό που λένε "Εγώ έχω περάσει πολλές φορές με κόκκινο αλλά δεν έχω τρακάρει ποτέ".... Οπότε, κάτσε να κάνουμε μερικούς φίλους... ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΤΕ ΤΑ FIREWIRE ΚΑΛΩΔΙΑ ΑΠΟ ΑΝΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟ. ;D ;D ;D ;D

Στείλε ένα mail στη διεύθυνση : [email protected] :) :) :)

Ναι, έψαξα και εγώ για 'σένα αλλά επίσης δε βρίσκω. Μάλλον πρέπει να αφαιρεθεί το "πολλά" από την παράγραφό μου, αλλά είχα λάθος εντύπωση για την αφθονία τέτοιων προϊόντων. Άλλη μία απόδειξη ότι πρόκειται για ακροβασία, όμως.

Καλώς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω (δεδομένων των στοιχείων που μας δίνεις) πότε λειτουργούσε κάτι σωστά σε όλη αυτή την ιστορία. Αν δεν έχω χαθεί εντελώς, τώρα μας λες ότι η δεύτερη κάρτα δε λειτούργησε ποτέ; Μάλιστα. Γενικά, το να χρησιμοποιείς firewire στην εποχή μας (και μάλιστα με PC του οποίου το motherboard δεν έχει τέτοια θύρα) είναι ακροβασία. Ναι. Πολλά καλά motherboard έχουν ενσωματωμένες firewire και μάλιστα με το βέλτιστο τσιπάκι (αυτό της Texas Instruments). Όταν στο έγραψα ως συμβουλή, νόμιζα πως επρόκειτο να χρησιμοποιείς τις δύο κάρτες μαζί και (λόγω του τρόπου με τον οποίο σκέπτομαι) δε θα άφηνα περιθώριο να έχω προβλήματα ένεκα κακού motherboard. Μεγάλη κουβέντα η "στραβή". Και εγώ.

Caution: Do Not Hot-Plug FireWire Devices από μία πρόχειρη έρευνα. Η ίδια ειδοποίηση (σε ξεχωριστό καρτελάκι με κίτρινο χρώμα) υπήρχε μέσα στα κουτιά των firewire καρτών που έχω αγοράσει.

Ναι. Μην το κάνεις άλλο, κάποια στιγμή θα την πατήσεις.

Ακριβώς πριν ένα λεπτό, είχα ξεκινήσει να σου απαντώ, αλλά με πρόλαβες. Ιδού λοιπόν μερικές ερωτήσεις; α) Γιατί έχεις δύο τέτοιες κάρτες; Τι γράφεις; Τη Συμφωνική του Βερολίνου και της Βιέννης μαζί; β) Ποιος (μαλάκας) σου είπε ότι χρειάζεσαι δύο πόρτες firewire για να συνδέσεις τις δύο κάρτες σου; Χρειάζεται μόνο μία, και εφ' όσον έκανες τη δαπάνη για τις κάρτες, έπρεπε από την πρώτη στιγμή να πάρεις μία ακριβή PCI κάρτα, έτσι θα ήξερες και τι σημαίνει chipset. γ) Επειδή είναι πιθανό ότι έχεις κάψει μία ή περισσότερες από τις συνολικά έξι(6) πόρτες Firewire που έχεις, είναι κατεπείγον να πας τις Presonus σε κάποιον φίλο και να ελέγξετε ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ότι οι κάρτες δεν έχουν πάθει ζημιά. δ) ΠΟΤΕ (με τέσσερα κεφαλαία γράμματα) δεν βάζεις-βγάζεις firewire βύσματα όταν οι συσκευές είναι αναμμένες. Επαναλαμβάνω ΠΟΤΕ. Πρέπει να είναι σβηστός ΚΑΙ ο υπολογιστής, ΚΑΙ οι συσκευές. Ναι, το ξέρω ότι είναι πολύ χρονοβόρο. ε) Αν είσαι τυχερός και αποδειχθεί ότι δεν έχεις κάψει τις κάρτες, θεώρησε επιβεβλημένο (κατά τη γνώμη μου) ότι καλό θα ήταν να πάρεις ένα motherboard. στ) Το σημαντικότερο: όπως είπες και μόνος, δεν είσαι σχετικός. Γενικά, δεν έχω πρόβλημα με ανθρώπους που παραδέχονται ότι δεν ξέρουν. Όμως - ρε, τρελέ - πρέπει να πάψεις να είσαι άσχετος όταν θέλεις να διαχειρίζεσαι τέτοιο εξοπλισμό. Φιλικά. :)

Εννοούν ότι σε όλα τα μουσικά ιδιώματα, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι ανάξιο λόγου.

Πάντως, το doodle της Google, το οποίο επικαλούμαι για τρίτη φορά στο νήμα, είχε υπότιτλο "44th Anniversary of the Birth of Hip Hop".... τι είπε τώρα; Σαράντα τέσσερα χρόνια; Δηλαδή μιλάμε πλέον για κάτι το οποίο κυριολεκτικώς έγινε κατά τη διάρκεια της ζωής των περισσότερων από εμάς, και στο μεταξύ εμείς νομίζαμε ότι γενικώς είναι κάτι με μαύρους που φλυαρούν και χοντροκώλες γκόμενες. Οι "νέοι" που λέει ο Μπλε, είναι... εγώ και ο καθένας μας, αρκεί να μην θεωρεί κάποιος ότι έχει να γραφτεί κάτι καλό από τότε που έβγαλαν το αριστούργημά τους οι Κάποιοι, λίγο πριν ή λίγο μετά τη μεταπολίτευση.

OK, έχω, αλλά επίσης έχω κάνει τηλεφωνικό σαπόρτ σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους για τεχνικά θέματα. Μετά τους πρώτους εκατό, καταλαβαίνεις οτιδήποτε λένε. Αν επιστρέψει ο φίλος, θα δεις ότι έχω δίκηο. Φυσικά, δεν ισχύει. Αυτό του απάντησα και εγώ. Νομίζω μάλιστα ότι το έθεσε υπό την κρίση μας, ακριβώς για να του πούμε ότι δεν ισχύει, κοινώς για να του δώσουμε θάρρος.

Μα, το εξήγησα εγώ (που μάλλον το κατάλαβα). Ο φίλος μας, εντυπωσιασμένος από τις ικανότητες του Eminem, αναλογίζεται στο στυλ "α, καλά, άμα είναι έτσι οι κιθαρίστες, εγώ τι να πάω να παίξω;", κάτι που έχει συμβεί σε όλους μας, τουλάχιστον μία φορά.

Έτσι είναι. Μετά όμως διαβάζεις για κάποιον συνάνθρωπό σου που πέθανε (π.χ. από τροχαίο) στα 30 και σκέπτεσαι... "μάλιστα, και εγώ που έφτασα στα 50, έχω να επανεξετάσω τις απόψεις μου εδώ και 20 χρόνια, άρα μήπως τελικά έχω πεθάνει και εγώ και έχουνε ξεχάσει να μου το πούνε;". Τότε, πέφτει στα χέρια σου ένας κατάλογος (που τον έφτιαξε κάποιος που δεν ξέρεις) με τα 50 καλύτερα χιπ-χοπ, ή φρη τζαζ, ή δημοτικά, ή κάτι-άλλο-που-εγώ-δεν-ακούω-χρυσό-να-με-κάνετε και λες μέσα σου "ρε, σύ.. ας δώσω μία ειλικρινή ευκαιρία, σε τελευταία ανάλυση το πολύ-πολύ να αποδειχθεί ότι είμαι και εγώ μύγα", οπότε πατάς το ρημάδι το play (μάλιστα, με τις συνδρομητικές υπηρεσίες streaming που συζητάγατε τις προάλλες, είναι ακόμη πιο εύκολο από ποτέ). Και.. διαπιστώνεις ότι (απίστευτο) είναι πραγματικά κάτι που κομίζει feeling, ενέργεια, έχει βάθος, έχει κανόνες, έχει αξία. Και βέβαια, δεν αισθάνεσαι ξαφνικά μαύρος στο Μπρονξ (απ'την άλλη, ποτέ δεν είχες αισθανθεί working class hero from Manchester), αλλά (και ίσως ακριβώς επειδή είσαι 50 ετών) διαπιστώνεις ότι ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ τι παίζει. Ο Ύψιστος, τέτοιες ώρες χαμογελά... "καλώς τον άφησα να φτάσει μέχρι τα '50, χαράμι οι τυρόπιττες που μασούλησε". :)

Όπως είπα, εγώ δε χρησιμοποιώ την εμπορική αποδοχή ως κριτήριο, αλλά επιχείρησες να το κάνεις εσύ. Επί τη ευκαιρία, το συγκεκριμένο σκατολογικό ευφυολόγημα το είχε γράψει ένας άγγλος δημοσιογράφος για ένα άλμπουμ των Tangerine Dream (δεν το θεώρησε "μουσική"). Χρόνια μετά ζήτησε συγνώμην, όχι πως την περίμενε και κανείς, όμως. Βασικά, αυτό που προσπαθούμε να σου πούμε είναι ότι εσύ χάνεις. Δες' το και από μία άλλη άποψη, τι σε ωφελεί η προσήλωση σε μία ατεκμηρίωτη πεποίθηση; Καλύτερα δεν είναι να καταλαβαίνουμε τον κόσμο γύρω μας, τουλάχιστον πριν τον απορρίψουμε;

Μάλλον δεν έχεις υπ' όψιν σου πόσο δημοφιλέστερη της τζαζ (σε οποιαδήποτε μορφή) είναι η hip-hop. Να σε βοηθήσω: είναι εκ/ρια φορές δημοφιλέστερη. Όχι ότι εγώ θα χρησιμοποιούσα ποτέ κάτι τέτοιο ως επιχείρημα για την αξία ενός μουσικού ιδιώματος (σε γενικές γραμμές, η εμπορική επιτυχία μου είναι αδιάφορη) αλλά μιας και επιδιώκεις κάτι τέτοιο, η μόνη λογική απάντηση είναι πως ήσουν στη λάθος πλατεία. :) :) :)

Μετά ακούνε hip-hop και ασχολούνται με τα doodle της Google; Αν ναι, προσυπογράφω... αλλά δεν το κάνουν.

Και τι θα έλεγες για ένα νέο που θα απαντούσε με αυτό που έγραψες, σε μία ερώτηση κάποιου για το τζαζ-ροκ; Θα απαντούσες "εσύ χάνεις, φίλε" - και όντως αυτή είναι η σωστή απάντηση. Προβληματίσου, δε χάνεις τίποτε... σήμερα (ίσως και αύριο) έχει ένα ωραίο doodle η Google για το Hip-Hop, το οποίο είναι εκλπηκτικά φτιαγμένο, δίνει σημαντικές πληροφορίες και έχει πολύ διασκέδαση κρυμμένη για όποιον ασχοληθεί.

Το "ύφος" και η "άνεση" καλλιεργούνται, αν βέβαια υπάρχουν προηγουμένως οι ικανότητες. Οπωσδήποτε, είναι κρίμα να βλέπεις κάτι "φτασμένο" και να σε αποκαρδιώνει - κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή να σε εμψυχώνει. Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει ένας έλληνας Eminem, είναι ο ίδιος για τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει μία ελληνίδα Beyonce ή οι έλληνες REM. Προτείνω την ανάγνωση του thread "(Ούτε) όλοι μαζί μπορούμε", για περισσότερες πληροφορίες. :)

Σκέψεις: - Έχω βαρεθεί / συχαθεί (εδώ και χρόνια) τις ιαχές, τις κλανιές και τη μασχαλίλα διαφόρων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη και καλύτερη συναυλία όλων των εποχών ήταν το Woodstock (το οποίο, ειρωνικά, το έχουν βέβαια δει μόνο σε ταινία) και θεωρούν ότι πρέπει να προσπαθούν να μετατρέψουν σε κάτι τέτοιο οποιοδήποτε συναυλιακό δρώμενο. - Πιστεύω / Ξέρω ότι σπανιότατα τυχαίνει να συμβεί μπροστά μου/σου κάτι καλλιτεχνικά αξιόλογο σε τέλειο συγχρονισμό με την ικανότητά σου να το δεχθείς. Συγκεκριμένα, έχει να μου συμβεί από το '81, οπότε τις περισσότερες φορές χρειάζομαι πάνω από μία ευκαιρίες για να κατανοήσω κάτι. - Σπάνια (και στον κόσμο της ροκ, σχεδόν ποτέ) δεν συμβαίνει κάτι πραγματικά πρωτότυπο που να λειτουργεί διαδραστικά με το κοινό - δηλ. ο καλλιτέχνιος θα κάνει κάθε βράδυ τα ίδια, θα πει τα ίδια, θα αστειευτεί με τον ίδιο τρόπο και θα προτάξει το μικρόφωνο στο κοινό την ίδια στιγμή. Το λες και natural replay, αλλά πανάκριβο αν θες να το δεις πάνω από δύο-τρεις φορές. - Παρ'όλη τη θεαματική προσπάθεια που γίνεται, τελικά η μουσική των μεγάλων σταδίων δεν λειτουργεί σαν μουσική, αλλά σαν χαβαλές. Αυτό το ακούγαμε ως φήμη από τη δεκαετία του '70 (τώρα το έχω επιβεβαιώσει βλέποντας πολλά βίντεο της περιόδου από εμφανίσεις των διαφόρων μεγαθηρίων της εποχής), αλλά θεωρώ ότι εξακολουθεί να ισχύει. Ο καλλιτέχνης οφείλει να βλέπει το κοινό του και να (αν μου επιτρέπετε) κινδυνεύει από το κοινό του. Συνεπώς, οι μικροί χώροι με καμιά 200αριά άτομα το πολύ είναι ιδανικοί. Έλα όμως που αυτό "δεν βγάζει τα λεφτά του". Άρα, το streaming είναι όντως μία ιδέα... ... ... ... που στην Ελλάδα θα αποτύχει, διότι: α) οι Έλληνες προτιμούν το τζάμπα και ας είναι σάπιο φρούτο. β) δεν υπάρχει πραγματικά καλλιτεχνική δραστηριότητα στη χώρα. γ) το (β) σε συνδυασμό με το ότι, ωσάν απευθύνεσαι σε internet-aware κοινό, τότε οι συγκρίσεις με το εξωτερικό είναι αναπόφευκτες. Αυτά. :)

Black Mirror. Με ποια έννοια, στο θυμίζει;

Όχι, δεν υπάρχει ούτε υπήρχε ποτέ. Όσο πιο μικρό είναι κάτι, τόσο πιο ακριβό είναι. Κάποτε, σε μία Ελλάδα που δεν υπάρχει πια, εύρισκες κάποιον που να ασχολείται ως χομπίστας με τα "ηλεκτρονικά" και θα αγόραζε ένα κιτ και θα σου σκάρωνε κάτι σαν αυτό που σκέπτεσαι. Σήμερα, η μόνη λύση για 'σένα είναι να πάρεις ότι ακριβότερο μπορείς στην κατηγορία "ηχειάκια για υπολογιστή".

Το "απότομο" σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως δείχνει ότι προσπάθησαν πολύ να το αποφύγουν, αλλά απέτυχαν. Ε, ας πληρώσουμε. Καμία επιτυχημένη υπηρεσία στο διαδίκτυο δεν μπορεί να είναι εντελώς δωρεάν. Θυμάμαι ότι ο Γιάμεθ, σε διάφορες περιπτώσεις, τόνιζε ότι πρέπει όλοι οι σύνδεσμοι να είναι εσωτερικοί. Φυσικά, τα μέλη τον αγνοούσαν. Διότι οι εργαζόμενοι και - βέβαια - οι εργοδότες χρησιμοποιούν κάθε πόρο στο διαδίκτυο για να μην εργάζονται.

Δέχομαι αυτό το βραβείο εξ' ονόματος όλων των παντρεμένων, και το αφιερώνω στην μεγάλη συγγραφέα του βιβλίου "Πως να σπάσετε τα νεύρα ενός αθώου", την πεθερά μου.

Εμένα με εκνευρίζει η γυναίκα μου. Γατάκια.

Όχι βέβαια. Άλλα λέτε.