Έχει πάντως παρατηρηθεί ότι όσο περισσότερο παρέχονται αυτοματισμοί από τον εξοπλισμό (μουσικό, ηχοληπτικό, φωτογραφικό, κινηματογραφικό, γραφιστικό κλπ), συμβαίνουν δύο πράγματα: α) αυτοί που ασχολούνται είναι όλο και πιο χαζοί, β) το προϊόν που παράγεται είναι όλο και πιο τυποποιημένο=αδιάφορο=σκοτιστήκαμε....
Μέχρι να διαβάσω πάνω σε κάποιον δίσκο ή σε κάποια συνέντευξη ότι κάποιο μουσικό προϊόν που να αξίζει φτιάχτηκε με τον τάδε ή δείνα εξοπλισμό, θεωρώ τα πάντα σκουπίδια, από πιάνα μέχρι μπλιμπλίκια.
Π.χ. βρίσκω χαζή την ιδέα του να παίρνεις ένα keybed της Fatar και να το γεμίζεις χρωματιστά κουμπάκια, και μετά να το κλειδώνεις με ένα proprietary σύστημα λογισμικού. Γιατί; Διότι ένας από αυτούς τους κρίκους αν σπάσει (και θα σπάσει) αχρηστεύονται όλοι οι υπόλοιποι.