trolley

Και κάτι ακόμη... η όποια συζήτηση καλό είναι να έχει και πρακτικό περιεχόμενο... δηλαδή αν ένας κιθαρίστας πεισθεί εδώ μέσα ότι "εντάξει, δεν έχει τελικά μεγάλη διαφορά το wav από το mp3" την επόμενη φορά που θα γράψει ένα σόλο δεν θα το γράψει σε wav; Μαλακίες λέμε; Γιατί να στερηθεί της (όποιας) καλύτερης ποιότητας, εφ'όσον είναι απόλυτα προσιτό (και οικονομικά) να αποπειραθεί την καλύτερη; Αυτός είναι τελικά ο ορισμός του εξυπνακισμού (εκ' μέρους του τύπου στο βίντεο, εννοώ): να προσπαθείς να πείσεις για κάτι που δεν έχει καμία πρακτική σημασία.

Αγαπητέ npap, το ποιος μιξάρει καλύτερα, είναι το επαγγελματικοφανές πασπάλισμα του συγκεκριμένου τύπου (ο οποίος επαναλαμβάνω ότι προσπαθεί να κάνει καριέρα στο YouTube δια της γκρίνιας), στην γενικόλογη και λολοστεφανική επιχειρηματολογία του. Μην την πατάς και εσύ, για τ’ όνομα του Θεού… Το θέμα της συζήτησης που ανοίγει ο τύπος είναι μήπως η ηχητική ανωτερότητα των ασυμπίεστων αρχείων είναι κάποια παραίσθηση (δες τον τίτλο του βίντεο), και επιμένει να λέει μαλακίες ακόμη και αφού η βοηθός του (με μέτρια ακουστικά και ξύνοντας το μάγουλό της ούτως ειπείν) βρίσκει σωστά το 66% των στοιχείων του τεστ στο οποίο την υποβάλλει. Επειδή δεν του βγαίνει (και να ένα ακόμη λαμπρό επιχείρημα υπέρ της “δικης προθέσεων”) αρχίζει τα σουρεαλιστικά, περί περιορισμένης δυνατότητας να ακούμε υψηλές συχνότητες και άρα (λέει ο βλάκας) τι να τα κάνουμε ρε παιδί μου τα wav…; Ε, αυτό είναι σα να πει ο Ρίντλευ Σκοτ, “ώχου… έτσι και αλλιώς οι πιο πολλοί τυφλοί είναι με τα χρώματα, ας κάνουμε το post-production σε οθόνες του κατοστάρικου, έχει η LG κάτι καλές”. Αστεία πράγματα δηλαδή, και σημειωτέον ότι πράγματι τα χρώματα είναι πολύ (μα πολύ, και το ξέρεις μάλλον) δύσκολη υπόθεση. Αλλά εγώ θα του κάνω τη χάρη υπερ-θεματίζοντας ότι μόνο ένας στους χίλιους μπορεί να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα συμπιεσμένο και ένα ασυμπίεστο αρχείο ήχου. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία είναι αν ο τεχνικός και ο καλλιτέχνης μέσα στον καθένα μας θέλει να απευθυνθεί σε αυτόν τον ένα. Αν ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι ακούμε τις μουσικές τους σε μονοφωνικά ραδιοφωνάκια… διάολε, ας αφήσουμε και τη στερεοφωνία στην άκρη, και μήπως να αφήσουμε ακόμη και τα ηχεία δύο δρόμων ή περισσότερων; Δηλαδή, η επιλογή της τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε καθορίζει τη φόρμα του καλλιτεχνικού προϊόντος μας. Δεν υπάρχει πραγματικά χώρος για τεχνικές ωμές αποτιμήσεις. Καλό ήταν το The Wall το 1979 με τις χάρτινες κούκλες, αλλά ο Waters το βελτιώνει συνέχεια κάνοντας χρήση τεχνολογικών μέσων. Αν σκεπτόταν όπως ο τύπος στο βίντεο, δεν θα έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά.

Και άσχετα με το θέμα της συζήτησης (του) το οποίο είναι η συγκριτική αποτίμηση της διαφοράς ανάμεσα στο mp3 και το wav.

Φιλικα...να ειστε παντα επιφυλακτικοι με οτιδηποτε και οποιονδηποτε κολακευει την οποιαδηποτε μετριοτητα. Ξαναγραφω οτι το σκεπτικο του περι αδυναμιας ακροασης συχνοτικων περιοχων μετα απο καποια ηλικια ειναι ασχετο με το θεμα της συζητησης. Τα περι κοινων θνητων (μαλλον το wav ειναι για τους θεους) σηκωνει γλαστρα.

Ειχα δει προσφατα ενα βιντεο δικο του....οπου γκρινιαζε για τα Μακ. Μαλλον περναει καποια κριση γκρινιας. Επι του συγκεκριμενου θεματος....το mp3 δεν ειναι απλα ενα αρχειο απο το οποιο λειπουν υψηλες συχνοτητες και ολη η επιχειρηματολογια του στηριζεται σε αυτη την ιδεα. Ακομη και ετσι θα επρεπε να εχει πεισθει απο το οτι η βοηθος του επιασε 66 στα εκατο, χωρις να κοπιασει, με μετρια ακουστικα. Μαλιστα, οπως εχω ξαναγραψει, μοιαζει να ειναι ευκολοτερο σε κοματια που δεν ειναι πνιγμενα σε επεξεργασμενες ηχητικες πηγες, για ευνοητους λογους.

Σχετικά με κάποια πράγματα που γράφτηκαν: α) Δεν έχω δει την ταινία (δεν πηγαίνω ποτέ πλέον σινεμά). Θα περιμένω να κυκλοφορήσει σε bluray (ναι, ούτε "κατεβάζω" ταινίες). β) Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ταινιών νο#2 που οπωσδήποτε δεν είναι χειρότερες από τις νο#1. Κάποτε δεν υπήρχαν, αλλά αυτό το τελείωσε ο Κόππολα με το Νονό. γ) Ο σκηνοθέτης του νέου Blade Runner είναι μεγάλος (όπως λέμε, πσσσ... μεγάλε....). Γι' αυτό τον έχει πάρει αγκαζέ ο Σκοτ και του δείχνει τα κατατόπια. δ) Η μουσική.. ναι, ασφαλώς έπρεπε να το έχει αναλάβει ο Ευάγγελος, ως μόνος αιώνιος και αρμόδιος. Αλλά αν δεν υπήρχε το δικό του προηγούμενο, θα είχαμε άλλη αντίδραση. Ειδικά προς τον LK: ρε τρελέ, πήγες σινεμά να δεις Ταραντίνο και έχεις επιφυλάξεις να πας να δεις αυτή τη ταινία; Σου αξίζει να γυρίσει ο Ταραντίνο τη συνέχεια του Τιτανικού (με τον ΝτιΚάπριο ζόμπι και τέτοια).

https://www.youtube.com/watch?v=waBWUyWuZk8

Αυτή η ιστορία με την ηχορύπανση, έχει - κατά τη γνώμη μου - πολλές ομοιότητες με το ζήτημα της κακοποίησης ζώων. Ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι λάθος, σχεδόν όλοι νομίζουν ότι δεν μπορούν να βρουν το δίκηο τους. Μάλιστα, σε πολλές περιοχές της χώρας εξακολουθούν να θεωρούν κατόρθωμα να κρεμάσουν ένα γατί από ένα δένδρο π.χ. Χάρη στην επιμονή εκατοντάδων ανθρώπων, όπως θα έχετε προσέξει, η συγκεκριμένη συμπεριφορά έχει πλέον ποινικοποιηθεί πλήρως και τα πρόστιμα που τρώνε κατακέφαλα διάφοροι αλήτες, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αν "κυνηγάμε" την ηχορύπανση και τους αυτουργούς της σε κάθε ευκαιρία, μία μέρα - όχι πολύ μακρυά - θα διαμορφωθεί η κοινή συνείδηση ότι το να ηχορυπαίνεις είναι απαράδεκτο.

Φίλος, μιλάς τη γλώσσα της αλήθειας.

Όποιος δώσει πέντε χιλιάρικα γι' αυτή τη μαλακία, να μου το πει να του στείλω ένα κεφάλι κασέρι και ρέγγες.

Αρχηγέ, έχεις σαν άβαταρ τον Αλ Μπάντυ, ναι; Θα σε ενδιέφερε πραγματικά μία ανάλυση του αν το "Παντρεμένοι με παιδιά" είναι τηλεοπτική σειρά υψηλής ποιότητας, αν το σενάριο είναι ενδιαφέρον, αν υπάρχει υψηλό επίπεδο υποκριτικής ή οτιδήποτε τέτοιο; Και αν πέφταμε πάνω σε ένα βίντεο που να λέει πόσο κατώτερες είναι οι σημερινές τηλεοπτικές κωμικές σειρές σε σχέση με τη "Μάγισσα" ή "Το Τζίνι και η Τζίνη" ή το "Μάπετ Σώου", θα έδινες είκοσι λεπτά για να το δεις; Αν είπες "ναι", τα σέβη μου. Αλλά επειδή είπες "όχι", σε ενημερώνω πως το είπες επειδή έχεις "πιάσει" το ποπ στοιχείο στο "Παντρεμένοι με παιδιά" αλλά όχι στην Καιτούλα την Πέρυ, ίσως επειδή δεν είσαι ηθοποιός αλλά (ερασιτέχνης, έστω) μουσικός. Πρόταση: απελευθερώσου και θα περνάς καλύτερα. Αν θέλουμε να δούμε υψηλή υποκριτική, ξέρουμε τι θα δούμε (Τσίπρα). Αν θέλουμε να γελάσουμε και να περάσουμε καλά, βλέπουμε Αλ Μπάντυ. :D

Όχι δα. Ναι, ίσως. Ίσως και όχι όμως, διότι (π.χ.) εγώ έχω στάνταρ 30 χρόνια περισσότερα σαν ακροατής από αυτούς που έκαναν το βίντεο. Δεν αντιλέγω, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτε. Αν σου άρεσε να πηγαίνεις σε κουτούκια, μπορεί να νόμιζες ότι ποπ είναι το "Υπάρχω". Άλλοι, νομίζουν ότι είναι το Smoke On The Water. Έτσι είναι αλλά ξεχνάς (ή δεν ξέρεις) κάτι: ότι ΚΑΙ ΤΟΤΕ τους κράζανε ως κατώτερους της προηγούμενης δεκαετίας, οι οποίοι ασφαλώς ήταν κατώτεροι από εκείνους της προ-προ-ηγούμενης δεκαετίας κλπ. Είναι απλώς αρρωστημένη νοσταλγία, όχι για την ποπ βέβαια, αλλά για τη νεότητά μας.ς

Ένας τίτλος είναι μία "καλησπέρα". Καλό είναι να διατυπώνεται με τον κατάλληλο τρόπο. Αν έχεις όρεξη, μπορώ να σου γράψω δέκα τρόπους να ειπωθεί το ίδιο πράγμα και όλα αυτά (πάντα) χωρίς να έχω δει το βίντεο. Άμα το δω κιόλας, θα σου γράψω τριάντα. (Δεν σαρκάζω, είναι κομμάτι της δουλειάς μου). Όπως όμως ξέρεις (τόση ώρα τα λέμε) εγώ δεν κρίνω το βίντεο, απλώς αναφέρομαι στη συγκεκριμένη "νοσταλγική" νοοτροπία, η οποία είναι αισχρή. Εσύ ειδικά, είσαι συγκροτημένος και δεν προσβάλλεις κανέναν, οπότε δεν σε αφορά ο άνω χαρακτηρισμός, αλλά έχω πέσει σε πολλούς που - έτσι, γενικώς - νομίζουν ότι η μουσική τελείωσε πριν τριάντα χρόνια (και βάλε). Και - επαναλαμβάνω - δεν ξέρουν τίποτε από πανκ. Γενικά, αν θέλεις στις μέρες μας να καταλάβεις τι καπνό φουμάρει κάποιος, τον ρωτάς α) αν ξέρει από πανκ, β) τι ψήφισε στο δημοψήφισμα. :) :) :) :)

Προσωπική μεν, του Mike Oldfield δε. Όπως και να το κάνουμε, ο άνθρωπος ήταν μέσα σε αυτό το κόσμο και ήξερε στο πετσί του το πως αντιμετωπίζουν οι κριτικοί το οτιδήποτε. Πάντως, και οι κριτικοί ΚΑΙ το κοινό συμφωνούν ότι ο δίσκος των Daft Punk π.χ. ήτο άριστος (όπως έριξε και ο Νέστωρ τον οβολό του). Οπότε το σκεπτικό του βίντεο είναι όντως σκεπτικό μεμψιμοιρίας (στο ξαναείπα ότι φαίνεται από τον τίτλο). Σκέψου να κάνω εγώ ένα βίντεο με τίτλο "Kinks; πόσο υπερτιμημένοι;". Σιγά μη κάτσεις να το δεις για να ξέρεις ότι διαφωνείς.

Ξέρεις πότε το πρωτοδιάβασα αυτό ακριβώς; Το 1979 (ή περίπου), στο περιοδικό ΠΟΠ & ΡΟΚ, σε συνέντευξη που είχε δώσει ο Mike Oldfield, και το έλεγε στον Γιάννη Πετρίδη. Δηλαδή, ήταν γνωστό από τότε, πριν το Ίντερνετ, πριν το Σι-Ντι, πριν τα πάντα όλα. Προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι ισχύει.

Μα… το είπα μπρε. ???

Κοίτα, ο ρόλος των "κριτικών" έχει αναγκαστικά διαφοροποιηθεί στην εποχή μας. Είναι καιρός που θέλω να γράψω ένα άρθρο για το θέμα, αλλά συνοπτικά, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας ότι δεν είναι τόσο απαραίτητοι όσο ήταν κάποτε, εξ' αιτίας της εύκολης και ανέξοδης προσβασιμότητας του κοινού σε μουσικό υλικό. Αυτή η εξέλιξη, τους έχει οδηγήσει σε ένα επαγγελματικό (και ίσως, φιλοσοφικό) αδιέξοδο, το οποίο προσπαθούν να ξεπεράσουν με κακώς νοούμενο ελιτισμό (κάποιοι εξ' αυτών, πάντα έπασχαν από το συγκεκριμένο πράγμα). Αλλά - και είναι μεγάλο αυτό το "αλλά" - με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετώπιζαν στην εποχή μας τους Beatles ή τους Kinks. Αυτό τι σημαίνει; Νομίζω, τίποτε. Σόρυ για τα αστειάκια, ήταν κυρίως για να υπογραμμίσω ότι η ποπ μουσική είναι ελαφρύ πράγμα και ναι, είναι πολύ μακρυά από τις μουσικές των σχημάτων που παρέθεσες (άκουσα κάμποσα μέχρι τώρα). Για το "καλύτερα" δεν ξέρω.

Βλέπω τώρα ένα βίντεο των Arcade Fire, έχει μία φάση που ένα αγόρι, έχει βάλει ένα κορίτσι σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ, και την στριφογυρνάει κάτω από ένα πυλώνα υψηλής τάσης (ναι, παιδιά, δεν κάνω πλάκα). Από σεβασμό στον jimaras θα ακούσω μερικά ακόμη (τώρα βλέπω το Creature Comfort), αλλά αυτοί δεν είναι ποπ, είναι ψυχάκια με ρεφραίν.

Μήπως είναι μαζούτ φίλος;

Ευτυχώς. Τι είναι αυτά τα άτομα ωρέ jimaras; Ρε 'συ… ποπ λαίμαι, όχι "έχω ξεχάσει τι είναι μου.νί". Περάσαμε όλοι μας τη φάση του να νομίζουμε ότι αν ο άλλος δεν στάζει δυστυχία δεν αξίζει την προσοχή μας, έλεος πια. Beatles, λαίμαι, "θέλω να σου κρατώ το χέρι", "τα φράγκα δεν μπορούν να μου αγοράσουν αγάπη","μισέλ μα μπελ" και τέτοια. Αυτό είναι η ποπ. Ίσα-ίσα που στις μέρες μας, μάλλον είναι καλύτερη. Κάτσε να σε κατατοπίσω. Αυτό που λες, το λένε EDM (Electronic Dance Music) και είναι φτιαγμένο για να λειτουργεί σε συγκεκριμένους χώρους, με συγκεκριμένο κοινό, συγκεκριμένα ποτά, συγκεκριμένα κορμιά. Το ότι οι μαλάκες οι ραδιο-παραγωγοί το παίζουν μέρα-μεσημέρι στην Αθήνα των σαράντα βαθμών υπό σκιάν, είναι κάτι σαν την επιμονή της Σούζη ότι ο συγκεκριμένος καιρός είναι "αίθριος" (ναι, είναι, αν είσαι σαύρα). Εννοείται ότι θα οδηγήσει σε Παναντόλ έξτρα (επί πέντε). Απ' την άλλη, μπορεί να φταίνε και τα ηχεία του αυτοκινήτου, κάτι παλιά Λάντα δε σηκώνουν το Moog ντάπα-ντούπα.

Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, από την ανάλυσή σου. Δίπλα από τη λέξη facts βάζουμε αριθμούς. Τελεία. Οτιδήποτε άλλο, είναι γνώμη. Σεβαστή, αλλά γνώμη. Βάζοντας αριθμούς αποφεύγουμε και κακοτοπιές, όπως την προφανή αντίθεση ανάμεσα στο 1 και το 3 (πιο πολλά μέσα, σημαίνει ακριβότερο κόστος για να λειτουργήσει η Top Down διαδικασία, κάτι αδύνατο αν ισχύει το "δεν επενδύουν πλέον" του "fact"1). To δε "fact" 2, ειλικρινά δεν ξέρω σε πόσα δείγματα ακρόασης στηρίζεται. Το συνηθισμένο ποπ τραγούδι έχει (ανέκαθεν) την ίδια διάρκεια (το πολύ 3.5 λεπτά) και ναι όντως μερικές φορές αρχίζει με το "ρεφραίν", αλλά ΚΑΙ αυτό γινόταν ανέκαθεν. "Κορύφωση" σαν αυτή που αναφέρεις δεν υπάρχει τις περισσότερες φορές. Εν' τω μεταξύ, ισχύει και αυτό που έγραψε ο Superfunk, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν πλέον δισκογραφικές εταιρείες. Αλλά, εντάξει, δεν είμαστε λογιστές. Μπορείς απλά να προτείνεις πότε γράφτηκε (κατά τη γνώμη σου) το τελευταίο ποπ τραγούδι άξιο προσοχής, και ποιο ήταν.

ΟΚ, θα το κάνω, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για ποιο λόγο δεν το έκανα: διότι είναι φτιαγμένο για να υποστηρίξει τη θέση που ανακοινώνει στον ίδιο του τον τίτλο. Δηλαδή, ξεκινά μία έρευνα (ούτως ειπείν) όχι για να βρει κάποια αλήθεια αλλά για να "τεκμηριώσει" μία προ-αποφασισμένη θέση. Δες και τη φωτογραφία που φαίνεται στην ακίνητη εκδοχή του βίντεο, με την κοπελιά στη μέση (ξεχνώ το όνομά της τέτοια ώρα) να δείχνει σα φρήκουλο που έχει πάθει εγκεφαλικό, την Perry σαν απόσπασμα του μοναδικού βίντεο που έχει μπλε μαλιά (δηλαδή, πάλι σα φρήκουλο), και τον Μπήμπερ να είναι σα το Φουρθιώτη. Μου θύμησε τις άσχημες φωτογραφίες πολιτικών που επιλέγονται επίτηδες ως κακά στιγμιότυπα από όσους τους μισούν. Προπαγάνδα δηλαδή, διότι και οι τρεις αυτοί, ε... δεν είναι φρήκουλα της κακιάς ώρας αλλά επαγγελματίες της σώου μπίζνες... ακριβώς δηλαδή και όλοι όσοι προηγήθηκαν από αυτούς.

"Δεν βρίσκουν" έγραψα, όχι "δεν βρίσκω". Εννοώ ότι είναι λογικό και αναμενόμενο πως η μορφή στην οποία πρωτοέρχεσαι σε επαφή με ένα μουσικό ιδίωμα, να έχει κάποια φρεσκάδα (για 'σένα σίγουρα, για όλους αν συμπέσει να συναντήσεις αυτό το ιδίωμα όταν πρωτογεννιέται). Αργότερα, απλά αποζητάμε την επανάληψη της αρχικής ευχάριστης έκπληξης, κάτι αδύνατο όπως καταλαβαίνεις. Δεν μπορεί π.χ. να βρεις το 2017 τους αντίστοιχους Pink Floyd του Wish You Were Here... όλες οι γενεσιουργές παράμετροι έχουν αλλάξει.

Εδώ και δεκαετίες πάντως, τα στάδια τα γεμίζουν πολλοί και διάφοροι. Οι Rolling Stones π.χ. Και οι U2. Και οι Coldplay. Και θα τα γεμίζανε και οι Beatles, και οι Pink Floyd και πολλοί ακόμη. Φυσικά και η Beyonce, και η Perry, και οι Scorpions (για πλάκα το γράφω αυτό). Δηλαδή, φίλε jimaras, το πρόβλημα το έχουν μόνο όσοι ψάχνουν το 2017 να βρουν ποιος παίζει ακόμη τις μουσικές που πρωτοακούσανε το 1977 και - φυσικά - δεν βρίσκουν κάτι εφάμιλλο, οπότε παίρνουν την αμυντική στάση, γνωστή και ως "όσα δε φτάνει η αλεπού". Εγώ π.χ. θεωρώ την εργογραφία του Μπαχ, το μόνο μουσικό περιεχόμενο που αξίζει ο Θεός να σώσει κατά την Αποκάλυψη. Αλλά γράφτηκε πριν μερικούς αιώνες, και στην τρέχουσα εμπειρία μας υπάρχουν ιδέες και αντιλήψεις που δεν ήταν προσβάσιμες στον Μπαχ. Με το να λέω πως δεν υπάρχει καλή μουσική στις μέρες μας, είναι σα να αρνούμαι ότι μετέχω αυτών ακριβώς των ιδεών και αντιλήψεων το οποίο α) είναι ψέμματα, β) με καθιστά κλινικά νεκρό, και δεν έχω καμία διάθεση για κάτι τέτοιο. Είναι καθήκον να ξέρει κάποιος (από όσους ασχολούνται με τη μουσική) ποιες είναι οι σημαίνουσες δουλειές της εποχής του. Σε διαβεβαιώνω ότι κανείς φωτογράφος, ή ζωγράφος δεν έχει τέτοια προβλήματα αναγνώρισης των συγχρόνων του, οπότε δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι μουσικοί θεωρούν ότι τους προσδίδει αξία να λένε τέτοια πράγματα.

Άντεξα ακριβώς 1 λεπτό και 19 δεύτερα, εκεί που μόλις είχε εκφραστεί η ερώτηση για το πως "πήγαμε" από τους Kinks στην Katy Perry. Τέτοια ερώτηση μπορεί να κάνει μόνο κάποιος που δεν έχει καταλάβει τίποτε από τους μεν και τίποτε από την δε, οπότε ίσως είναι ώρα για το απογευματινό τσάϊ μου. Γενικά πάντως, με τέτοιες ερωτήσεις έχω δει ότι βασανίζονται μόνο άνθρωποι που γενικά δε συμπαθούν την ποπ, άσε που από πανκ δεν έχουν καταλάβει τίποτε.