trolley

Αυτά που γράφετε είναι άκυρες ανοησίες. Ούτε τα bold (άκου... "το μόνο σίγουρο"), ούτε η επίκληση ονομάτων, ούτε βέβαια ότι συμφωνείτε μεταξύ σας, αλλάζει την απλή πραγματικότητα πως είναι τα οικονομικά προβλήματα που κλείνουν μία (οποιαδήποτε) εταιρεία, και οικονομικά προβλήματα προκύπτουν όταν κάποιος κλέβει λεφτά, σε οποιονδήποτε κρίκο της αλυσσίδας. Ακόμη και να θέλει κάποιος να σας τη χαρίσει, το γεγονός ότι βρίσκετε το όλο περιστατικό σαν ευκαιρία για να υπερασπιστείτε την κλεπταποδοχή, δείχνει ότι δεν έχω να πω τίποτε μαζί σας. Καλά κρασιά.

Οι εταιρείες λογισμικού κλείνουν όταν συμβαίνει ένα από τα εξής : α) δεν χρησιμοποιούν αρκετοί το προϊόν τους, β) δεν πληρώνουν αρκετοί το προϊόν τους όταν το χρησιμοποιούν. Η Cakewalk ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Οι τιμές της ήταν πάντα προσιτές, εδώ και κάποιο καιρό ήταν πολύ χαμηλές και - όπως έγραψα - η πολιτική τους ήταν υποδειγματική απέναντι στον πελάτη.

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, αυτό που ανακοινώθηκε, το προϊόν έχει τελειώσει. Τυχόν διερεύνηση πιθανής εξαγοράς του Brand είναι βέβαιο ότι προηγήθηκε της ανακοίνωσης. Άλλωστε, αν υπήρχε οποιαδήποτε πιθανότητα να είναι κερδοφόρο για άλλους, θα ήταν κερδοφόρο και για τη Gibson. Θερμά συγχαρητήρια σε όσους χρησιμοποιούσαν το πρόγραμμα όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να δίνουν χρήματα, κάτι που η Cakewalk είχε χειριστεί χωρίς μεγάλη επιμονή, αντιμετωπίζοντας τους πελάτες της με παραδειγματική εντιμότητα.

Και εγώ για ηθική μίλησα. Είδες να γράφω κάτι για χρήμα; Αυτοί που τα παρατάνε (σε οτιδήποτε) δεν δικαιούνται να αποζητούν αναδρομικά προνόμια. Για χρήματα (για τα οποία όμως δεν μίλησα), δεν υπάρχει θέμα συζήτησης. Επίσης, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι σε ειρωνεύτηκα; Εσύ δεν έγραψες "αντίστοιχη περίπτωση"; Τι αντίστοιχο έχει δηλαδή; Επίσης, ποιος σου είπε ότι μετά το 18ο της ηλικίας έχεις απαραιτήτως τη ρεαλιστική προσέγγιση που απαιτείται στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων; Από τα γραφόμενά σου, τα οποία αποπνέουν ένα καθαρά ρομαντικό πλαίσιο σκέψης εφ' όσον προσωποποιείς την "μπάντα", είναι ολοφάνερο πως (σε κάποιο ποσοστό, έστω) δεν σκέπτεσαι όπως πρέπει (δηλαδή "είναι πρέπον", όχι "είναι υποχρεωτικό"). Υπάρχουν άνθρωποι, όχι στο 18ο αλλά στο 68ο έτος της ηλικίας τους, που αποφεύγουν αυτά τα δυσάρεστα αλλά απαραίτητα συμπεράσματα. Και εγώ που στα γράφω δεν είμαι αρκετά ρεαλιστής... να.. δες τι θα γράψω σε λίγο. @LK Παρεξηγήθηκα, να νομίσετε πως είμαι ενάντια στην ιδέα της "μπάντας" και των αρετών αυτής. Αντίθετα, ακούω μπάντες και έχω επίγνωση των θαυμάτων που επιτελούνται με την κατάλληλη χημεία σε όλη τη ζωή μου. Αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση με παρεξηγήσεις για "πνευματικά δικαιώματα". Καλώς ή κακώς, όλες οι μπάντες που μπορώ να θυμηθώ έχουν έναν (άντε δύο) αρχηγούς και κάποιους άλλους "μόνιμους σεσιονάδες". Διάβαζα πρόσφατα για τους Smiths και το γεγονός πως είχαν αποφασίσει μεταξύ τους (ο κιθαρίστας και ο τραγουδιστής) ότι οι υπόλοιποι δύο θα λαμβάνουν έκαστος το 10% των κερδών (το 80% θα πήγαινε... εχμμμ... σε αυτούς). Σε δικαστική διαμάχη που έλαβε χώρα, πολλά χρόνια μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, εν' μέρει δικαιώθηκαν, αλλά δεν είναι πλέον φίλοι μεταξύ τους.

Διαβάζω.... γελάω... ξαναδιαβάζω... ξαναγελάω.... Αγαπητέ μου, διάβασε τι έγραψες: Αυτό το "τα παιδιά συνέχισαν" σημαίνει ότι εσύ (για (α)διάφορους λόγους) τα παράτησες. Και τώρα που μυρίστηκες κάποιο είδος δόξας, ζητάς μερτικό σε ένα σάντουιτς που πέταξες στο δρόμο και το βρήκε κάποιος άλλος. Το "τα παιδιά συνέχισαν" δικαιώνει "τα παιδιά" και δείχνει ότι εσύ την πάτησες. Έχει βαρύτητα αυτό το "συνέχισαν", δεν είναι απλά μία κουβέντα. Δεν δικαιούσαι απολύτως τίποτε, συγνώμη που σου το γράφω έτσι απλά. Ποια αντίστοιχη περίπτωση; Είχατε και εσείς χιτάκι; Τίποτε δεν οφείλει "η μπάντα" διότι (μάλλον πρέπει να σου το πει κάποιος) η "μπάντα" δεν υπάρχει μέχρι να αποκτήσει κάποιο είδος νομικού προσώπου. Μέχρι τότε είναι φιλίες, αγάπες, υποσχέσεις και λοιπά ροζ πράγματα που (συνήθως) δεν έχουν καμία βαρύτητα αν και όταν φτάσουν τα πράγματα σε κάποιο κρίσιμο σημείο.

Η ανάσταση του Bowie είναι βέβαιη, μετά από αυτό.

Που να τον βρεις; Τον έχω ήδη κονιορτοποιήσει. Επανέρχομαι: είναι over-produced, ρώτα και τον Costas αν δεν πιστεύεις εμένα.

Εγώ, απ'την άλλη σκεπτόμουν ότι θέλει κάτι σαν David Bowie, ή ακόμη και Brian Eno, ένα τραγούδι του οποίου μου θυμίζει (δε λέω ποιο). Σε κάθε περίπτωση, πάει για τραγουδάρα, αν βρεθεί κάποιος με γνήσιες αριστερές ιδέες να γράψει στίχους. :)

Είπα να μην το ακούσω σήμερα καθώς τα κέφια μου ήταν χάλια, αλλά τα σχόλια με παρέσυραν. Είναι ωραίο θέμα, με ωραία ταιριασμένη τη σαμπλαρισμένη φωνή, ωραία ηχοχρώματα και σωστή χρονική διάρκεια. Μπράβο, για όλα αυτα. Όμως είναι over-produced, με πολύ πυκνή μίξη που δεν αναπνέει πουθενά. Για παράδειγμα, όταν αρχίζει η φωνή, θα έπρεπε να "παύσουν" κάποια πράγματα από πίσω, να δώσουν τουλάχιστον 4 μέτρα χώρο και μετά να επιστρέψουν δημιουργώντας μία αίσθηση κρεσέντο. Τώρα, έτσι όπως είναι, διατηρεί ένα ντελιριακό ύφος σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του, αφαιρώντας από τη σκοτεινιά του και προσθέτοντας ένα στοιχείο "σκηνής καταδιώξης" - by the way, είναι σαφές ότι είσαι σινεμαδάκιας (και μπράβο σου). Θα το θυμάμαι και αύριο, καλά να είμαστε.

Κούκλοι, μην τσακώνεστε. Είναι φανερό ότι ο npap κρίνει από τον εαυτό του, αλλά ο manosx κρίνει από τον μέσο όρο. Μόνο αν ο npap υιοθετήσει μία συντεχνιακή στάση μπορεί να απαντήσει για κάποιον άλλο, αλλά τότε είναι υποχρεωμένος ηθικά να υπερασπιστεί τον κλάδο του. Το ίδιο θα έκανε και οποιοσδήποτε καλός οδηγός ταξί. Είμαι πάντα υπερ ενός καλού δικτυακού καυγά (και εσείς είσαστε υψηλής κλάσεως μέλη οπότε θα μας ανταμείψετε) αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ατελέσφορη η διαφωνία. :)

Holystone, δεν διαφωνώ σε τίποτε, απλά επίτρεψέ μου μερικά σχόλια: Η αίτία για την επιθυμία μας για αναπαράσταση, δεν οφείλεται σε κάποιο είδος λαγνείας για το όργανο καθ' αυτό, αλλά οφείλεται στη λαγνεία μας για τις μουσικές της περιόδου στις οποίες διέπρεπε το όργανό. Δεδομένου ότι για πάνω από δύο δεκαετίες τα μεγάλα αναλογικά συνθς είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο μπαντών που θαυμάζουμε, είναι λογικό πως είμαστε αισθηματικά κολλημένοι με αυτή την αισθητική και - όπως και με τις κιθάρες, τα τύμπανα κλπ - προσπαθούμε να είμαστε κοντά της. Θα προσέξεις ότι νεότεροι άνθρωποι, ενδιαφέρονται πολύ λιγότερο για όλα αυτά. Άκουγα σε τραγούδι της Katy Perry να παίζει από πίσω (σαμπλαρισμένος, χωρίς αμφιβολία) ο ήχος από το πακμαν να τρώει κουκίδες - και ακουγόταν φανταστικά. Στο ψηφιακό σύμπαν, μπορείς να προγραμματίσεις κάτι που να μην έχει προφανές αντίστοιχο στον φυσικό κόσμο. Π.χ., στον φυσικό κόσμο δεν υπάρχει αυτό που λέμε non-destructive editing, όπως κάνουμε στο Word που σβήνουμε λέξεις χωρίς κανένα σημάδι. Κανείς δεν θα μπορούσε να φτιάξει ένα πιάνο στον ψηφιακό κόσμο, αν δεν είχε προϋπάρξει το μηχανικό του αντίστοιχο. Καλά, καλύτερα κλπ, είναι υποκειμενικοί προσδιορισμοί και μάλιστα συγκριτικοί. Δηλαδή πρέπει να υπάρχουν και τα δύο για να γίνει αυτή η σύγκριση. Όπως τα γράφει ο manosx.

Δύο θέματα, όμως (πάλι). :) :) :) α) Κανείς δεν το κάνει όλο αυτό αν δεν τον τρώει ο λώλος του. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ένα πλαίσιο που δεν μπορεί να αγνοηθεί. β) Εννοείται πως υποτίθεται ότι συγκρίνουμε δύο γυναίκες άβαφες. Αν έχουμε τη μία άβαφη, και την άλλη βαμμένη από τον Χαρίτο, είμεθα μερακλήδες μεν, φάουλ δε. :)

Γι' αυτό έγραψα ότι "άλλο το Moog και άλλο το ηχογραφημένο Moog". Έβλεπα πρόσφατα ένα θαυμάσιο κινηματογραφικό ντοκυμανταιρ για έναν λαμπρό φωτογράφο, του οποίου έχω δει πρωτότυπες φωτογραφίες, πολλές εκτυπώσεις σε βιβλία και τώρα τις ίδιες στο ντοκυμανταίρ. Οι εκτυπώσεις στα βιβλία, είναι πολύ καλές (είναι διάσημος και ασχολούνται με τον σωστό τρόπο με το υλικό του), αλλά αν δεις μία φορά τις πρωτότυπες, δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτείς. Κοινώς, και παρ'ότι το Diva είναι εκπληκτικά καλό, είμαι βέβαιος ότι δια ζώσης, οι διαφορές θα ήταν σημαντικές, όχι απαραίτητα υπέρ του "πραγματικού" οργάνου.

Έχεις δίκηο, το διατύπωσα λανθασμένα. Εννοούσα "η γενική πεποίθηση ανάμεσα στους φανατικούς των hardware οργάνων', κάτι που υπάρχει ακόμη, καίτοι φθίνει.

Υπάρχουν δύο θέματα όμως: α) Το Diva είναι το Diva. Δεν υπάρχει εφάμιλλό του. Οπότε η γενική πεποίθηση πως τα VST synths ακούγονται μέτρια, δεν ανατρέπεται από ένα παράδειγμα. β) Είναι άλλο πράγμα το Moog από το ηχογραφημένο Moog. Οι τελευταίοι (;) υποστηρικτές των πραγματικών αναλογικών οργάνων, δε λένε πουθενά ότι "έβαλα σε ένα δίσκο Diva και όλοι νομίζανε ότι είναι hardware όργανο". Λένε ότι "σε ένα live venue δεν αντέχει το soft synth, εκτίθεται". Πέραν αυτών, συμφωνώ πως όλη η υπόθεση έχει όντως λήξει. Πόσο είπαμε κάνει το Genos;

Ποια Ελένη; (σκόπιμη παραποίηση του ονόματος, ως πάσα)

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, είναι να συνδέσεις την κάρτα με άλλο συμβατό υπολογιστή. Αν κάνει τα ίδια, προφανώς χρειάζεται κάποιο είδος επισκευής. Αν όχι, τότε (και μόνο τότε) θα πείραζα οτιδήποτε. Μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν φταίει η κάρτα για όσα ακούς.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος. Απλά ήταν εθισμένος στην ιδέα του παζαριού - το είχα καταλάβει πριν ακόμη έλθει. Το ενδιαφέρον (και σχεδόν απίστευτο) ήταν πως σε όλη τη διάρκεια των συζητήσεων, διαρκώς με διαβεβαίωνε πως δεν είναι "παζαράκιας", και δεν έλεγε ψέμματα, όντως πίστευε πως δεν ήταν. Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από τι κάνουν οι Άραβες, νομίζω ότι ειδικά για τον Έλληνα, καλό θα ήταν να αποβάλλει την ιδέα του παζαριού και θα σας πω για ποιο λόγο: διότι εκεί που άλλοι λαοί το βιώνουν σαν παιγχνίδι, ο έλλην το βιώνει ως ευκαιρία για επίδειξη εξυπνακισμού. Οπότε δεν έχει πλάκα, οπότε εκνευρίζει τον πωλητή και όπως είπε και ο ώντιοΚώστας, πρέπει να υπάρχει σεβασμός.

Το αντίθετο της απόλυτης άποψης, είναι η σχετική άποψη. Υποθέτω πως στο ερώτημα "θέλω να είμαι Άραβας ή ημίθεος" ο LK έχει προ-πολλού απαντήσει. Έχει πάντως έλθει άνθρωπος στο σπίτι, για να αγοράσει κάποιο πακέτο αντικειμένων με προ-συμφωνημένη τιμή 1200 ευρώ. Βγάζει και αφήνει στο τραπέζι τα 1100 και προσποιείται πως έχει ξεχάσει τα άλλα 100 και πρέπει να πάει στο αυτοκίνητο να τα φέρει. Εκεί σε θέλω, με 11 κατοστάρικα μετρητά μπροστά σου, να του λες "κοίταξε, αν άλλαξες γνώμη, μπορούμε να ακυρώσουμε τη συμφωνία, ακόμη και τώρα". Και πράγματι, αυτό έκανα. Αιφνιδίως, βρήκε το κατοστάρικο στην άλλη του τσέπη. ;)

Η ανάδειξή σου σε ημίθεο, ολοκληρώθηκε. Προχώρα στην επόμενη πίστα.

Μας αρέσει, τι να λέμε τώρα... Ούτε κουφοί είμαστε, ούτε τυφλοί. Καλή συνέχεια.

Ναι, και εγώ έχω ενοχληθεί, ενώ προσπαθώ να ανεβάσω το επίπεδο με στοιχεία, να κάθονται άλλοι και να γράφουν γνώμες.

Το μόνο "επιπλέον" κόστος όταν γράφεις οποιοδήποτε ασυμπίεστο αρχείο είναι το κόστος των αποθηκευτικών μέσων (σκληρών δίσκων στη συγκεκριμένη περίπτωση). Αυτό το κόστος είναι ελάχιστο και πλήρως αγνοήσιμο σύμφωνα με τις τρέχουσες τιμές αυτών των μέσων.

Το παράδειγμα με το laptop δεν είναι καλό, διότι έχουν πάψει να είναι πολύ ακριβότερα. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα με κάποιον που αγοράζει μία οθόνη 30 ιντσών χωρίς να την χρειάζεται θα ήταν καλύτερο, αλλά και πάλι μη-χρήσιμο διότι στον κόσμο των ηχογραφήσεων, η χρήση του αντικειμενικά καλύτερου αρχείου ήχου δεν στοιχίζει περισσότερο από τη μη-χρήση οπότε το δίλλημα δεν προκύπτει (και δεν σε ρωτάει και κανείς στο στυλ “αν σας ηχογραφήσω σε mp3 μόνο, θα σας κάνω 30% έκπτωση”). Όμως η ουσία είναι αλλού. Δεν έχει τίποτε να κάνει με αναλύσεις τεχνικού χαρακτήρα. Απλώς έχει να κάνει με το γνωστό και υπέροχο φαινόμενο της πειρατείας (μουσικής, ταινιών κλπ). Όλοι αυτοί που ακούνε κυρίως πειρατικά mp3 και βλέπουν κυρίως πειρατικές ταινίες, χρειάζονται λογικοφανή επιχειρήματα που να οδηγούν στο συμπέρασμα “το ίδιο είναι μωρέ”. Δεν είναι το ίδιο όμως. Το ξέρει η Μισέλ, το ξέρουν οι περισσότεροι από αυτούς που έκαναν το τεστ εδώ στο noiz, το ξέρει ο npap, και πολλοί άλλοι. Στον κόσμο του βίντεο, το ξέρουν και το βλέπουν ακόμη περισσότεροι, όταν έχουν (σπάνια είναι αλήθεια) να συγκρίνουν αυτό που κατεβάσαν από τόρεντ με το αυθεντικό blu-ray. Το ερώτημα για το αν θα καταλάβαινα/απολάμβανα ένα σόλο σε mp3 λιγότερο απ’ ότι σε wav, λυπάμαι να υπογραμμίσω ότι είναι αφελές. Θα το απολάμβανα ακόμη και αν είχα ένα αυτί και μάλιστα αν άκουγε το μισό από το διαθέσιμο στην ηλικία μου ακουστικό φάσμα. Αλλά, για να κάνω μία ακόμη πιο αφελή ερώτηση: εσύ για ‘μένα θα το έγραφες το σόλο, αφιερωμένο; Με το κόστος παραγωγής να είναι το ίδιο, πάντοτε επιλέγουμε τα καλύτερα τεχνικά μέσα. Τελεία. Αν το κόστος παραγωγής διαφέρει, τότε αρχίζει να έχει νόημα η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για να αποφανθεί αν κάτι συμφέρει ή όχι. Αν της επιτροπής προίσταται ο Σκοττ, ο Γουώτερς, εγώ και άλλοι με παρόμοιες αντιλήψεις, συχνότατα θα κάνουμε τη σπατάλη. Αν προϊσταται ο Σπίρτζης, απλά θα προσληφθούν περισσότεροι υπάλληλοι για να λένε ότι δεν ακούνε καμία διαφορά. Έτσι είναι παίδες, σόρυ για την ωμή τοποθέτηση.