trolley

Όχι, δεν μπορείς να μεταβιβάσεις την άδεια χρήσης ενός πακέτου λογισμικού που αγοράστηκε από το Apple Store.

Cannelloni remains straight under all circumstances.

Πάλι εμένα σκέπτεσαι... Το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι είμαι straight.

Αυτά είναι τα καλά του Ραίη. Οι περισσότεροι θα είχαν βάλει τον τόνο στο άλφα.

Αναφέρεσαι στο Zoom ή το Presonus? Το Zoom είναι (στα πάντα) κατώτερο από το Presonus, εκτός αν υπάρχει λόγος να πιστεύεις (πιστεύουμε) ότι οι προενισχυτές του Zoom είναι καλύτεροι. Υπάρχει;

Ούτε όταν στήνανε το Abbey Road είχανε τέτοια. :)

Στο πλαίσιο της συζήτησης, αξίζει το κόπο να αναφερθεί και η παρακάτω συσκευή: https://www.thomann.de/gr/presonus_studiolive_ar16_usb.htm?ref=search_prv_7

Οπότε, το βλέπουμε ως απλό audio interface με 14 κανάλια, το οποίο σε αυτά τα χρήματα είναι σπουδαίο εύρημα. Απλά, ως hard-disk recorder δεν αξίζει. Σκέπτομαι ότι μπορεί να κάνει κάποιο είδος συγχρονισμού με το DAW μέσω του USB, αλλά αυτό θα μας το πει ο πρώτος που θα το αγοράσει. :)

Αυτό που λέω/γράφω είναι: αν κάποιος αγοράσει αυτή τη συσκευή εις αντικατάστασιν του ηλ. υπολογιστή για εγγραφή μουσικού υλικού, θα έχει προβλήματα ένεκα της έλλειψης midi. Τι προβλήματα θα έχει; Τα ίδια με αυτά που θα είχε αν ο υπολογιστής του δεν είχε midi, ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα. Η άλλη πιθανή χρήση, δηλαδή το να συμπληρώνει έναν υπολογιστή, έχει την αξία της, αλλά τότε η συσκευή πρέπει να συγκριθεί με οποιοδήποτε audio interface εξασφαλίζει τον (σε καθένα είναι άλλος) απαραίτητο αριθμό εισόδων. Σε αυτή την περίπτωση, ΑΝ επιτρέπει την ταυτόχρονη εγγραφή τόσων καναλιών στο DAW, μάλλον αξίζει τον κόπο γιατί οι κάρτες ήχου με μεγάλο αριθμό εισόδων δεν είναι πολύ φθηνές.

Και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: η ιδέα ότι θα γράφεις 12 ή 14 κανάλια σε κάρτα SD ταυτόχρονα, είναι ίσως τεχνικά εφικτός στόχος, αλλά στην πράξη, μόνο οι καλύτερες και ακριβότερες κάρτες SD μπορούν να το χειριστούν. Αυτός είναι ο λόγος που η Tascam έχει περιορίσει τον αριθμό των ταυτόχρονων εγγράψιμων καναλιών στα 8, και ακόμη και έτσι, δημοσιεύει έναν κατάλογο με κάρτες συμβατές.

Πρέπει να προσέχετε το εξής σε τέτοιες συσκευές. Αν δεν έχουν MIDI interface, προορίζονται να λειτουργήσουν εκτός του οικοσυστήματος ενός σύγχρονου home studio, καθώς είναι αδύνατο να τις συγχρονίσεις με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Δηλαδή, προορίζονται για μικρά γκρουπάκια που "το έχουν" με τα μικρόφωνα και θέλουν να ηχογραφούν τις πρόβες ή τα ντέμο τους. Πρακτικά, είναι το λειτουργικό και ψυχολογικό αντίστοιχο των πάλαι-ποτέ τετρακάναλων κασσετοφώνων με τα οποία μεγαλώσαμε. Η συγκεκριμένη ΔΕΝ έχει midi, όπως δεν έχουν και τα αντίστοιχα της Tascam (με το SD στο όνομά τους), οπότε είσαι υποχρεωμένος να το χρησιμοποιήσεις ως audio interface για το DAW σου, άρα δεν κέρδισες και τίποτε.

Μιας και δόθηκαν αρκετές απαντήσεις, ας ρωτήσω κάτι: τι ακριβώς σε "φαγουρίζει"; Αν π.χ. αποφάσισες να μιμηθείς την τεχνοτροπία του Metheny, είναι άλλη συζήτηση από το να αποφάσισες να σολάρεις πάνω σε μοτίβα αλά-Tangerine Dream, και διαφορετικό από το αν αποφάσισες να παραστήσεις την μπάντα (μπάσο, πιανο, τύμπανα) δια των συνθετητών. Τα συνθς μπορούν να κάνουν όλα τα παραπάνω (και αρκετά περισσότερα) αλλά η επιλογή του κατάλληλου εργαλείου (και συνεπώς η απάντηση στην ερώτησή σου) αφορά στον επιδιωκόμενο στόχο, δεν μπορεί να είναι "γενική".

Εγώ αντιμετώπιζα (και αντιμετωπίζω) ΟΛΑ τα άλμπουμ σαν κόνσεπτ άλμπουμ, ακόμη και αυτά που οι δημιουργοί τους ορκίζονται πως δεν είναι τέτοια. Το ίδιο μου συμβαίνει ακόμη και με τα άλμπουμ κλασσικής μουσικής ή τζαζ. Δεν κατάλαβα ποτέ πως αλλιώς μπορούν να αντιμετωπιστούν, άλλωστε τα βάζεις σε ένα φάκελο και βάζεις και ένα γενικό τίτλο, έτσι δεν είναι;

Πάντα πηγή έμπνευσης ο ΣΦ, με τον απολογισμό που έκανε νωρίτερα, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την αντίστοιχη δική μου πορεία ως ακροατής μουσικής. Ανοίγω λοιπόν το σχετικό νήμα με το πάντα καίριο ερώτημα "Τι μουσικές ακούσατε στη ζωή σας". Όσοι πιστοί....

Πάντα πηγή έμπνευσης ο ΣΦ, με τον απολογισμό που έκανε νωρίτερα, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την αντίστοιχη δική μου πορεία ως ακροατής μουσικής. Ανοίγω λοιπόν το σχετικό νήμα με το πάντα καίριο ερώτημα "Τι μουσικές ακούσατε στη ζωή σας". Όσοι πιστοί....

Είναι πάντως ακριβές, ότι ένας συνηθισμένος δάσκαλος, μόνο τεχνική μπορεί να διδάξει. Οπότε είναι λογικό (και ίσως απαραίτητο) αυτή η διάσταση πραγμάτων να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νου του. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αυτά που βρίσκονται πέρα από την τεχνική, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διδασκαλίας: στην καλύτερη περίπτωση, ο μαθητής (δια του δασκάλου του) θα μάθει να τα αναγνωρίζει και να τα εκτιμά, αλλά όχι να τα εφαρμόζει. Θεωρώ, ότι το περισσότερο που μπορεί να ζητηθεί από έναν δάσκαλο είναι να μην εμποδίζει το μαθητή στο να αποκτήσει επίγνωση του πόσο λίγη είναι η τεχνική που χρειάζεται για τη δημιουργία αριστουργημάτων.

Η "οπτική" οποιουδήποτε, οφείλει να στηρίζεται σε δεδομένα / γεγονότα / τεκμήρια. Αλλιώς δεν την λέμε "οπτική" - υπάρχουν πιο κατάλληλες λέξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επ' αφορμήν ενός ψευδεπίγραφου ισχυρισμού, κατάληξαμε σιγά-σιγά στο να λέμε και να υπαινισόμαστε ότι τελικώς οι Beatles δεν ήταν και τίποτε ιδιαίτερο.

Εμ... το έγραψα ο έρμος, ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι. Το ότι εσύ ασχολείσαι με τον Ρίνγκο, αλλά κανείς με εσένα (ή εμένα) δεν σου λέει κάτι, υποθέτω.

Μία επισήμανση, πολύ σημαντική. Μην "φέρνετε" τέκνα, συζύγους, ερωμένες ή άλλους συγγενείς στις συζητήσεις σας στο φόρουμ, ούτε καν ως παράδειγμα για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Οι συζητήσεις εδώ, συχνά αποκτούν απροσδόκητο περιεχόμενο, επίσης απροσδόκητου ύφους. Οι πιθανότητες να δημιουργηθεί πολύ κακό αίμα, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αν κάποιος κρίνει (είτε ισχύει, είτε όχι) ότι προβλήθηκε η σχέση του με το παιδί του ή με τη γυναίκα του. Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ κακή τακτική, και σας προτείνω να συμφωνήσετε όλοι επ' αυτού, αλλιώς θα "την πέσω" στον admin να το κάνει μέρος των κανονισμών. Ευχαριστώ.

Εννοείται. Σκέφτηκα να το γράφω και εγώ αυτό αλλά είπα να απαντήσω σοβαρά μπας και πάρουμε κανένα "Like". Αλλά δεν πήραμε, διότι απλώς (είναι μία από τις πολλές ανομολόγητες αλήθειες) ο μέσος έλλην μουσικός προτιμά θεωρίες συνομωσίας σαν αυτή, παρά να καταλάβει ότι το όλο ζήτημα ουδέποτε αφορούσε στην τεχνική, αλλά σε μία ουσιώδη πτυχή που του διαφεύγει. Εδώ και πέντε δεκαετίες.

Γενικά, θα είχα πάρει σοβαρότερα την "καταγγελία" αν δεν είχε γραφτεί ότι ο ντράμερ των Μπητλς ήταν άμπαλος. Ξέρω (διότι είμαι πάλιουρας) ότι αυτοί που τα γράφουν αυτά, θέλουν επίσης να πουν ότι "ε, υπερτιμημένος μπασίστας ο ΜακΚάρτνεϋ", και "ε, όχι ρε παιδιά και κιθαρίστας ο Χάρισσον" ή "όχι και τραγουδιστής ο Λένον", αλλά ντρέπονται να το πούνε έτσι ωμά, οπότε τα βάζουνε με εκείνον που είναι λιγότερο πιθανό να υπερασπιστεί κάποιος: τον ντράμερ. Η απλή αλήθεια του ζητήματος είναι ότι αυτές οι τέσσερις εμβληματικές προσωπικότητες της μουσικής Ιστορίας, ήταν τέλειοι σε αυτό που κάνανε (το οποίο συχνότατα ήταν επίσης τέλειο) και ότι δεν θα μπορούσε κάποιος να το φτάσει (καλλιτεχνικά) ακόμη και αν μάζευε όλους τους ντράμερ, κιθαρίστες, μπασίστες, πληκτράδες, τραγουδιστές, στιχουργούς κλπ μαζί! Ο αριθμός των ανθρώπων που δηλώνει ωμά ότι δεν θα είχε καν ασχοληθεί με τη μουσική χωρίς αυτούς, τους εξασφαλίζει ασυλία από οποιαδήποτε μαλακία μπορούμε να πούμε εμείς, ή οποιοσδήποτε άλλος.

Αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, ας δίνονται στον Καίσαρα. (Είχαμε μιά παλιά συζήτηση για το πόσο ωραίες φωνές είχαν οι κοπελιές των Μπάκαρα).

Κατά καιρούς αφιερώνω ένα τραγούδι σε κάποιο μέλος, οπότε ανοίγω ένα thread για να μπορεί να το κάνει ο καθένας (στον καθένα). Ξεκινώ με μία προσωπική αφιέρωση στον Npap που πρόσφατα τον στενοχώρΕσα.