Πιστεύω ότι στην ουσία ούτε και σ' αυτό διαφωνείς, από την άποψη ότι κάθε μισθωμένη εργασία αποτελεί κομμάτι επαγγελματικής σχέσης. Φυσικά, ετούτο συνεπάγεται κανονικά και μερική ασφάλιση, φορολόγηση εσόδων κλπ. τα οποία εντέχνως παραβλέπουμε. Γι' αυτό και παρακάτω αναφέρθηκα στο πώς ο 'ημι-ερασιτεχνισμός' είναι χειρότερος από τον 'επαγγελματισμό', καθώς αφενός συντηρεί το καθεστώς της παραοικονομίας (αφορολόγητα έσοδα-έξοδα), αφετέρου δίνει επιλογές και πατήματα εκμετάλλευσης στους επιχειρηματίες.
Φυσικά, τόσο ο ημι-ερασιτεχνισμός όσο και ο επαγγελματισμός μπαίνουν σε εισαγωγικά, γιατί στην τέχνη είναι αδύνατο να ορίσεις ποιο το προϊόν ή η υπηρεσία επ' ακριβώς που προσφέρεται ή απολαμβάνεται αντίστοιχα.
Για να το κάνω προφανές, θα δώσω ένα ακραίο παράδειγμα. Είναι δυνατόν μία ιερόδουλη να ζητήσει να υπαχθεί στο υπουργείο πολιτισμού γιατί επιδίδεται στην τέχνη του ερωτισμού, όσο κι ένας στρατηγός επειδή κατέχει την τέχνη του πολέμου. Ακραία μεν τα παραδείγματα, ενδεικτικά δε του χάους των εκφράσεων της τέχνης σε κάθε της μορφή.
Επίσης, οι ίδιοι οι μουσικοί έχουν σταματήσει να αναζητούν, να εκφράζονται και να επιδιώκουν την ολοκλήρωσή τους, και απλά στρέφουν το σύνολο της προσοχής τους στον εύκολο πλουτισμό και την εφήμερη δόξα. It takes two to tango, λένε οι φίλτατοι αγγλοσάξωνες.