Εδώ πιστέυω ισχύουν 2 πράγματα:πρώτον είναι το γεγονός ότι όταν "κατακτάμε" κάτι,παύει να υπάρχει όντως ο αρχικός ενθουσιασμός και θέτουμε από μόνοι μας παραπάνω όρια.Αυτό αφορά το τεχνικό,περισσότερο,μέρος της υπόθεσης.Είναι όπως π.χ όταν πρωτοπιάσαμε όργανο και το κοιτούσαμε με δέος,αλλά μετα από μερικούς μήνες η προσοχή μας είχε εστιαστεί πια,στο να βγάζουμε κομμάτια.Δεύτερον,υπάρχει νομίζω το αισθητικό κομμάτι,αυτό που νιώθουμε κάθε φορά που ακούμε κάτι ωραίο και θέλουμε να το βγάλουμε.Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γιατί μας αρέσει.Και η απάντηση βρίσκεται πιστέυω στην λεγόμενη "μαγεία" της στιγμής που γράφτηκε το κομμάτι,δηλ. με τους συγκεκριμένους μουσικούς,την δεδομένη διάθεσή τους,τον ηχολήπτη που τους έδωσε αυτό τον συγκεκριμένο ήχο,κτλ.Έτσι,όταν βγάζουμε εμείς το "τάδε" σόλο που μας πόρωνε και δεν μας πορώνει τόσο πολύ πια,είναι και γιατί λείπουν όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες,πχ στην περίπτωση ενός Stairway to heaven,λείπουν ο bonham με τον τόσο ιδιαίτερό του ήχο,ο Paul Jones,η φωνή του Plant.Η μόνη (φτωχή) εναλλακτική λύση είναι να παίζουμε πάνω από το CD!