Σωστά.
Το μπάσο.
Το καταφύγιο των φτωχών, απογοητευμένων κι αδυνάτων μουσικών.
Ο Ρομπέν των Δασών των Μουσικών Οργάνων.
Στην αγκαλιά του τους παίρνει και ποτέ δεν απογοητεύει.
Βρίσκεται εκεί με το στιβαρό του μπράτσο, σοβαρό και μετρημένο, καθηλωτικό κι αγέρωχο, ανεπηρέαστο στις ατραπιαίες αλλαγές του καιρού, καταιγισμό ακκόρντων και ουρλιαχτά σόλων. Δίνει μελωδία στο ρυθμό και γκρουβα στον αέρα.
Άοκνος μα και συνάμα αφανής εργάτης του συνόλου, ένας Άτλας που σηκώνει το υπόβαθρο της μουσικής στους omους του.
Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως στην ευχή γίνεται και το γκρουπ δονείται έτσι μα οι μύστες χαμογελούν περιπαικτικά και συγκαταβατικά.
Γιατί ξέρουν.
Το μπάσο.