Έχω καμμιά 50αριά πρόχειρα, αβίαστα κι αβασάνιστα να τους πω αγαπημένους και άμα έχετε όρεξη και κερνάτε, ρίχνω, χωρίς ζέσταμα, και κανα ημίωρο συζήτησης για τον καθένα (έχω προπονηθεί στα νιάτα μου) αλλά αν μου βάλει κανείς τον Καζαντζίδη στον κρόταφο για να επιλέξω μόνο έναν, μάλλον θα έλεγα τον δίσκο που έχω λιώσει ως έφηβος, υπό διάφορας ευχάριστας και δυσάρεστας συνθήκας και είναι ένας δίσκος που ακούνε και σήμερα τα παιδιά μου........
Τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού (με μοναδική εξαίρεση το ομώνυμο τραγούδι που το ψιλοβαριέμαι). Ένας δίσκος ποίημα από πολλές απόψεις.