audiokostas

Δηλαδή είμαι ο μόνος που θεωρεί ότι το κομμάτι αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται; Καλή η ατμόσφαιρα από τις κιθάρες και η φωνή spot on (and then some) αλλά το κομμάτι είναι σα να βγήκε από γκρουπ που δεν είχε ξαναπροβάρει (ίνε πανκ; ). Κι εδώ θα ξαναπώ για χιλιοστή φορά την άποψή μου, ειδικά για καλλιτέχνες/γκρουπ που προσπαθούν να γνωστοποιήσουν την μουσική τους στο ευρύτερο κοινό: Δεν θεωρώ (κι ο καθείς κατα το δοκούν του πράττει) ότι είναι φρόνιμο να κοινοποιείτε άγουρα/πρώιμα/ανέτοιμα πονήματά σας. Αφήστε τα για τις μελλοντικές τους επεξεργασίες ή για τις αναμνήσεις σας. Δώστε μας αυτό που θεωρείτε ολοκληρωμένη ή/και δουλεμένη ή/και τελική πρόταση. Αν αρέσει ή όχι αυτή, είναι κάτι διαφορετικό.

Και μια ματιά στην ματιά (sic) του καλλιτέχνη για τον ήχο από τα liner notes του Acadie. http://albumlinernotes.com/Acadie__1989_.html Όταν το χα πρωτοδιαβάσει, εντύπωση μου είχε κάνει εκείνο το "Brian recorded my heavy guitar part – a big sound from the smallest guitar amp." στο Where The Hawkwind Kills. Αγαπημένο τραγούδι βέβαια το The Maker.

Πρόσεξε τώρα. - Unforgetable Fire, Joshua Tree / U2 - So / Peter Gabriel - Oh Mercy / Bob Dylan - Robbie Robertson / Robbie Robertson - Yellow Moon / Neville Brothers Τους είχα ακούσει άπειρες φορές τους δίσκους αλλά τον τύπο στον ήχο ποτέ μου δεν τον πρόσεξα. Το Acadie το πήρα στο παλιό Tower Records στην Trafalgar αφού μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια που έπαιζε συχνά - πυκνά το BBC και τότε ανακάλυψα ποιος ήτο ο κος Lanois.

Δεν το χα δει, θενκσ. Θα το κάνω δώρο στον Μακροΐσκιωτο που δεν τον ήξερε το Σάββατο που του λεγα για μια μπασοφρασούλα που παιξα (κατά τύχη βέβαια) από το Acadie.

Χρόνια Πολλά και Καλές Γιορτές Παιδιά. * Off topic: Έχει κανείς tab για Κάλαντα (και Φώτων αν γίνεται) σε alternative drop tuning για μπάσο; Ευχαριστώ προκαταβολικά. * Τι κουφάλες που στε.. ;D... Τρείς μέρες κοιμόταν το φόρουμ και μόλις είδατε τσαμπουκά, τσουτσουρώσατε όλοι. 100 σελίδες σε χρόνο dt. Κλείνω έτος με 5 συγχωνεύσεις αλλιώς θα ερχόμουν να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο. Προς το παρόν....... Χρόνια Πολλά και Καλές Γιορτές Παιδιά.

Άσχετο αλλά είναι "ανακαίνιση" και όχι "αναπαλαίωση". Σχετικό: Μην παίζετε με τα ρεύματα αν δεν ξέρετε το παιχνίδι.

Όντως. Από "μικροί" φαινόντουσαν ότι κάτι ωραίο θα κάνουν.

Τσ, τσ, τσ δεν με προσέχεις. Είναι το Les Paul Money της Gibson. Full scale.

Μέρες που ναι ......

Gibson Les Paul Money bass Δεν ξέρω αν είναι value αλλά είναι σίγουρα Money. ;D Και από ότι έμαθα, σπέρνει. Σε λίγες μέρες θα έχω και ιδία άποψη. ;)

Ναι

Ο Νέλσονας είναι Τιτάνας. Αλλά αντι-οικολογικός βρε παιδί μου. ;D Ωραίο αρθράκι Περίεργε.

Άσε τις αηδίες.... ... για τον Νίκο. ;D

Ακόμα ηχεί η πονεμένη κραυγή της γυναίκας μου στις 2:30 τα ξημερώματα όταν μετά από 1,5 ώρας συγγραφής το laptop της έδωσε "the blue finger". Είναι business oriented laptop με Windows 7 Professional 32 και όλα αυστηρά και certified νομότυπα. Το PC στο γραφείο με τα XP και καμπόσα προγράμματα να δουλεύουν ταυτόχρονα, δεν έχει πάθει ποτέ "την οθόνη". To home PC με τα 7άρια Ultimate 64, μου βγάζει στη χάση και στη φέξη τη μπλε οθόνη (σχεδόν όλες από αυτές τις φορές είναι όταν ενίοτε δουλεύει στο background "λογισμικό πρόσβασης υλικού προς κοινωνική αναδιανομή" ::) 8)) ώπερ και δεν θεωρώ παράλογη την υπόνοια του bloody. Από την άλλη δεν έχω πάθε ποτέ ζημιά καθότι έχω ένα ψυχωτικό τικ να πατάω εκείνο το κουμπάκι που λέγεται "Save" στις δουλειές που κάνω.

O Stanley Jordan, με ποιο χέρι παίζει ; ;D

Μολύβια, χαρτιά, σφυρίχτρες, innuendoes, ,,,, Την έκφραση cast in stone, τζάμπα την έβγαλαν νομίζετε οι Αγγλοσάξωνες; Αντιγραφή σε μάρμαρο (για πιο Ελληνικό στυλ) όταν η εργασία είναι σε τελική μορφή και θέλετε να την εκδώσετε.

Είσαι μάστορας καλός και παιδί πρώτο. Προχώρα και χαζεύουμε. Η επόμενη semihollow στυλ 335, να είναι μπάσο. ;) ;D

Αν και οι απαιτήσεις μου καλύπτονται κατά κόρον και επαρκώς από το Ebay (οιασδήποτε χώρας), στο παρελθόν είχα χρησιμοποιήσει, με καλές εμπειρίες, το Euroguitar.

Πάντα με γοήτευε αυτό το στύλ. Όμορφα παιγμένο. Ωραίος ο νέος... ;D Δεν ξέρω αλλά μου θύμισε λίγο Stephen Stills στο Live (ακουστική πλευρά βέβαια).

Με τα πέρα δώθε, πάνω κάτω, υπάρχει πιθανότητα να "αλλάξει" προσωρινά για λίγο το μπάσο (μιλάμε πάντα και μόνο για το μπράτσο). Δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. Αν είναι καλοκατασκευασμένο, σαν έρθει σπίτι σου, θα το αφήσεις για λίγο στην ησυχία του και θα του κάνεις σιγά-σιγά τις ρυθμίσεις σου. Σε λίγο καιρό (και δεν μιλώ για ώρες αλλά για αρκετά παραπάνω) θα επανέλθει (ή θα έλθει) εκεί που το θέλεις.

Πίτσες μάντολες. Το (Ιρλανδέζικο και όχι ΒορειοΙρλανδέζικο) παλικάρι μέχρι που φυγε σχεδόν, έμενε με τη μάνα του και ντρεπόταν να μιλήσει σε κοπέλα, σιγά μην ήταν και μπροστάρης του IRA...... Ευτυχώς τουλάχιστον που στην σκηνή ΔΕΝ ήταν ο εαυτός του αλλά ένας μικρός παθιασμένος Θεός που ζουσε από και για τις νότες του. ;) ;) ;) Rory Rules.&-

ΜΟΝΟ στην Ελλάδα έχω ακούσει για την ιδεολογική ??? υπόσταση του Woodstock. Αν είχε το πλήθος και την παραμικρή υποψία ιδεολογίας, 150χλμ πιο κει ήταν η Νέα Υόρκη..... Μια πορεία ήταν. Αλλά ποιός αφήνει το χασίσι και το ....ήσι που ούτε ο ο Θεός δεν κάνει κρίση για το ξεποδάριασμα. Και οι διοργανωτές (μή χέσω) για τα φράγκα το κάνανε ΚΑΘΑΡΑ και καλώς κάνανε βέβαια. Ένας Hendrix έπαιξε το μοναδικό επαναστατικό κομμάτι. Εκτός κι αν θεωρείς τα gimme an F gimme a U ...... επανάσταση...... Κατά τα άλλα, γαμώ τις συναυλίες ήταν και μακάρι στα 18 μου (που χα αντοχές) να μουνα κι εγώ εκεί.

Επιμένω. Υπερβάλλετε. Και ξέρω γιατί ήμουν εκεί. Δεν έκανε επανάσταση. Έπαιξε εκεί που του είπε ο manager του. Έπαιξε, έφυγε. Δατς δατ. Δεν ξεσήκωσε καμία χώρα. Ενθουσίασε μια τεράστια μερίδα πεινασμένων για live νέων μιας καθυστερημένης (τότε τουλάχιστον) πολιτιστικά χώρας. Και για να μην μπερδευόμαστε, τον λατρεύω τον Rory (αλλά και το μουσικό και ψυχολογικό στήριγμά του που λεγόταν McAvoy).

Θα θυμάσαι τότε ότι το (το όχι απαραίτητα ροκ) μακρύ μαλλί (δεν μιλάω για γούστο) πήγαινε σύννεφο. Το ροκάς/καρεκλάς επίσης. Τα ροκ club (θυμ΄σαι την Πλάκα πριν τα κλείσουν; ) ξεπήδαγαν σαν μανιτάρια. Κάθε γειτονιά είχε και το γκρουπάκι της. Ακόμα και punk / αναρχικούς είχε το μαγαζί για να φάει όλη οικογένεια. Ναι, είχε και τους Αρκουδέηδες και τους κολλημένους σε άλλα χρόνια αλλά ήταν εκτός εποχής και ξεπεράστηκαν. Τα "τότε που λίγοι μαζευόμασταν να ακούσουμε τα ροκενρολ της βάσης και μας κυνήγαγαν οι μπάτσοι" είναι Καζαντζοειδείς εκφάνσεις Ελληνικής ηρωποίησης μιας πραγματικότητας που δεν έχει πραγματική σχέση με όσους ζούσαν στην Αθήνα των 80s (ειδικά στο 2ο μισό της). Με το μπαρδόν και κάθε σεβασμό δηλαδής..... Να επαναλάβω ότι μιλάμε για 80s και όχι για 70s που ήταν δύο τελείως διαφορετικά αστρικά συστήματα.

Όχι βέβαια. Απλώς αργοί.