audiokostas

Αντε καλώς να τα δεχτείς και να τα παίξεις. Καλά έκανες με τον 7άρι. Έχω φάει ένα κόλημα τώρα τελευταία με τους 3pus ON......... Μέχρι να ξαναγυρίσω "στις βασικές μας τις αρχές" Αντε και πάλι με το καλό.

Τρείς συζητήσεις σε ένα thread. ;D Κανένας δεν θα μας κατηγορήσει ότι δεν εκμεταλευόμαστε πλήρως το bandwidth

Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιταλία κλπ. κλπ. Είναι δουλειά (εως και υποχρέωση) του φοιτητή να είναι "ταραχοποιό" (προσέξτε παρακαλώ τα εισαγωγικά) στοιχείο, είναι δουλειά των δυνάμεων καταστολής να καταστέλουν. Ο βαθμός υπερβολής είναι που χαρακτηρίζει το επίπεδο πολιτισμού της κάθε χώρας.

Κατ' αρχήν, αφού τονίσω ότι αφού έμμεσα και άμεσα είμαι παθών της κρίσης, να πω ότι δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό που συμβαίνει. Δείτε το ως μία αποτοξίνωση, ένα ξεψείριασμα. Ολη η κατάσταση ήταν παραφουσκωμένη άρα δεν είναι και κακό να ερχόμαστε στα ίσα μας που και που. Επίσης, αν και πολέμιος του άκρατου καπιταλισμού (κατά την ταπεινή άποψή μου ο ώριμος και επιλεκτικός κρατικός παρεμβατισμός δεν είναι μόνο οικονομικά αναγκαίος αλλά και κοινωνικά επιβεβλημένος) να εξάρω την κίνηση του Κογκρέσου να μην εγκρίνει το bail-out των 700δισ. Ανεξάρτητα των σκοπιμοτήτων και συλλογιστικών από πίσω από μια τέτοια απόφαση, χρειάστηκε καπιταλιστικά cohones για να παρθεί. Δεν πιστεύω ότι το δολλάριο θα καταρεύσει διότι πιστεύω ότι στη παρούσα φάση δεν είναι ακόμα ώριμο το αντίπαλο δέος (όποιο και αν πιστεύετε ότι είναι αυτό), ούτε οτι οι αγορές βρίσκονται σε τέτοια κατάρευση, ούτε οι υποδομές είναι τόσο σαθρές για ένα παγκόσμιο κραχ. Την πρόσφατη θεωρία που άκουσα ότι είναι ένα ακόμα τέχνασμα εξάλειψης της μεσαίας τάξης τη θεωρώ μάλλον τραβηγμένη αν και το σίγουρο είναι ότι αυτή η τάξη πλήγεται περισσότερο. Η μεσαία τάξη όμως ήταν και παραμένει η κινητήριος πολιτιστική/οικονομική/παραγωγική δύναμη και η εξάλειψή της μάλλον δεν βοηθάει κανέναν. Βέβαια, το θέμα παραγωγής για μένα είναι ένα ζήτημα που χρήζει προσοχής, καθότι προσωπικά πιστεύω ότι η πρωτογενής και σε μεγάλο βαθμό η δευτερογενής παραγωγή έχει αγνοηθεί επιδεικτικά τα τελευταία χρόνια (στην Δύση και ειδικά στον τόπο μας) με ένα ταυτόχρονο glorification των υπηρεσιών. Και τη σαθρώτητα αυτής της αντίληψης καλούμαστε ή θα κληθούμε στο εγγύς μέλλον να πληρώσουμε. Υπομονή, ψυχραιμία και ίδωμεν. Και να παίζωμεν.......

Σαφέστατα.....

Με την ευγενική αλλά σαφέστατη υπενθύμιση στον πωλητή ότι "το ότι το αποδέχτηκα δεν σημαίνει ότι μου άρεσε που ήταν στραβωμένο". Ασχετα από το αν υπάρχει αποτέλεσμα. Υπάρχει λόγος. Τα δικαιώματα ως καταναλωτής δεν πρέπει να αναιρούνται λόγω υποχώρησης.

Οκ, ειδήμων δεν είμαι και λάθος μπορεί να κάνω, αλλά ανεξάρτητα τον ήχο που ψάχνεις, αν θέλεις στρατ πρέπει να έχεις αυτό που "αρχέγονα" θεωρείται strat. Διπλοί, ημίδιπλοι, τριπλοί μαγνήτες, καθ' όλα θεμιτοί στην αναζήτηση του Holy Sound δεν κάνουν μια strat. Άφού έρθεις στο αρχέτυπο ναναι καλά ο καλός ενισχυτής και τα επιθυμητά πεταλάκια. Αλλιώς, δεν ψάχνειs strat. Επί του προκειμένου. Ημουν ευνοϊκά διακείμενος λόγω τίτλου στους Blues, μου άρεσαν πολύ περισσότερο τελικά οι Vintage. Οι Texas δεν μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση. But that's just me. Αγόρασα πρόσφατα. καθαρά λόγω budget, τους GFS '64 Stagger Greybottom. Δεν το μετάνοιωσα καθόλου. Το σιχαίνομαι όταν ρωτάω για τρείς εναλλακτικές και μου απαντούν για δεκατρεις

Us Us Us Us and Them Them Them Them Θεός σχωρές τον.......

Να μιλήσω και για μια άποψη από την πλευρά των δεύτερων -άντα. Πέραν του γεγονότος ότι το ακουστικό φάσμα μειώνεται με την ηλικία (αν και είμαι περήφανος κάτοχος ζεύγους ώτων καινουργή όπως έδειξε το check-up), οι ορμόνες μειώνονται αλλά ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η εμπειρία μας, έχουμε ακούσει πολλά και ξέρουμε τι ζητάμε (λέμε τώρα) και είτε την ψάχνουμε λίγο παραπάνω είτε είμαστε (καλώς ή κακώς) απαξιωτικοί με λεπτομέρειες που θεωρούμε επουσιώδεις. Μπορεί να βαραίνουμε λίγο αλλά σιγά σιγά ξυπνάει ο connoisseur μέσα μας. Αυτό βέβαια έχει βαρύτητα όταν συνοδεύεται από προσωπική εμπειρία και όχι άμα το διάβασες, στο είπανε, το νόμισες. Μου έκανε (και ακόμα κάνει) μεγάλη εντύπωση στο χώρο του high-end audio οι διάφοροι big spenders (και στο high end παιδιά μιλάμε για πολλά λεφτά) είχαν άποψε για την εγγραφή δείνα η τάδε ή την χροιά του βιολιού και του faggoto χωρίς να τα έχουν ακούσει ΠΟΤΕ από κοντά. Βέβαια αντίστοιχο απορίας είναι η προσπάθεια αναπαραγωγής με πανάκριβες κιθάρες/ενισχυτές/καλώδια/πετάλια ενός ήχου από παιδιά που η μόνη εμπειρία που έχουν από αυτό τον ήχο είναι σε ένα mp3 παιγμένο από combo του carrefour.

Διακριτικά kitsch (αν αυτά συμβαδίζουν). Την λατρεύω.

Αν και πολλές φορές τείνω να έχω την ίδια άποψη, το αποποιούμαι. Και αυτό γιατί είμαι ακόμα εδώ, γιατί έχω την γυναίκα μου που επιμένει, τα παιδιά μου που τα μαθαίνω, γιατί έχω τους φίλους που τη παλεύουν, γιατί βλέπω σε μερικά forum ;) παιδιά (όλων των ηλικιών φίλτατε eye) που αρνούνται ακόμα τη λεζάντα "Τέλος". Θύλακες πολιτισμικής αντίστασης υπάρχουν και θέλω να πιστεύω (που δεν το πολυβλέπω) ότι θα αυξάνονται. Αν έχασε το αεροπλάνο το σημείο στήριξης δεν αναιρεί το γεγονός ότι ακόμα δεν τσακίστηκε. Μέχρι τότε επιβάλλεται να μην απελπιζόμαστε. Οχι παθητικά. Αλλά με ενεργή κοινωνική συμμετοχή όπως αυτή την ερμηνεύει ο καθένας. Πίστεψέ με SF, στην ηλικία μας, μετά από όλες αυτές τις χλαπάτσες που φάγαμε, είναι εύκολο να πεις, "να πα να γαμ... Ι 've paid my dues, time after time ;) και προκοπή δεν είδα" αλλά με αυτόν τον τρόπο, σίγουρα δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν προσδοκώ σε καταστάσεις Φοίνικα. Ημουν πάντα οπαδός του evolution παρά του revolution. Και μπορεί ο μεγάλος πόλεμος να μην κερδίζεται αλλά πρέπει να πολεμάμε τις μικρές καθημερινές μας μάχες. Τσε Κωστάρας ;D

Κι αν έχει την πέρλα της με το χρυσαφάκι. Και το κόκκινο see-through please να φαίνεται το ash και τα νερά του

::) Εεεεμμμμ. Δικαίωμα.....

Δεν θα πω ότι έχεις άδικο. Αλλά ανοίγεις πολύ μεγάλο θέμα συζήτησης. Στο οποίο λόγω προσωπικής πικρής πείρας την έχω αναλύσει με φίλους και συναδέλφους στο παρελθόν. Με όλο τον σεβασμό στις καθ΄όλα λογικές σκέψεις και αντιρρήσεις που εκφράζεις, θα μου επιτρέψεις να μην την συνεχίσω όμως.

Εντάξει δεν έχεις και πολύ άδικο. Πρόσφατα αποχώρησα απο πολυεθνική η οποία πέρα από το καθημερινό 12ωρο (συν το πηγαινε - έλα) που μου έτρωγε, με φόρτωνε με τόσο άγχος και πίεση gia να διαρκέσει άλλο ένα 24ωρο. Να πούμε την αλήθεια όμως; Αν πραγματικά δεν το χρησιμοποιούσα και σαν δικαιολογία να αποφύγω πράγματα που τα είχα xαρακτηρίσει "κουραστικά" θα είχα βρει έστω και τον λίγο χρόνο. Υπάρχει. Και όταν δεν υπάρχει τον δημιουργείς. Διάολε υπάρχουν προτεραιότητες σε αυτή τη ζωή. Και αν δεν το έχεις διαπιστώσει ήδη, να στο πω. You 'll give them an inch they will take a mile. Οσο πιο γρήγορα (ήρεμα και τεκμηριωμένα) διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου τόσο καλύτερα. Δύσκολο. Και ενίοτε επίπονο. Και το ξέρω από πρώτο χέρι. Τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα έχουν γυρίσει στο 50. Αλλά a man has got to do what a man has got to do. Ολα (εφόσον ανήκεις σε μια ευρύτερα ονομαζόμενη μεσοαστική τάξη) είναι θέμα επιλογής. Γιατί κακά τα ψέματα δεν έχουν όλοι τα περιθώρια επιλογής. Ή αν αυτό πειράζει δεν έχουν όλοι ευρεία γκάμα επιλογών.

Πέστα ρε Evris γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Η κατάθεση του εαυτού σου μετράει στην ανατροφή των παιδιών και όχι η κατάθεση των χρημάτων στα ιδιαίτερα. Και καλά να μην τους λείψει τίποτε. Τρίχες. Παρκάρισμα και υπεκφυγές. Αλλά για να δώσεις ουσία πρέπει να έχεις ουσία. Ουπς!

Οταν το είχα μάθει αυτό, μου είχε στοιχίσει. Πολύ. Πολλά κιλά ιδρώτας, πολλά λίτρα μπύρας. Από μεσημέρι και μετά. :( RIP

Αρε Αγία. Από τις μεγαλύτερες ροκομάνες των eighties. Και δεν είμαι (ούτε ήμουν) από εκεί.

Ασε έχει γέλιο. Στην αρχή η γυναίκα μου το έλεγε επιφυλακτικά, -"Ε να πρέπει και εμείς να φύγουμε, τα παιδιά να ξεκουραστούν και ο Κώστας έχει δουλειά" -"Δουλειά, τι δουλειά Κυριακάτικα" -"Να μωρέ" (απολογητικά) "κάποιοι φίλοι, ε ξέρεις τώρα, μαζεύονται παίζουν" -"Μπουζουκάκι;" Ο γιός σου είναι τέτοιος (η πρώτη μου σκέψη αλλά επεμβαίνω αποφασιστικά) - Οχι. Παίζω μπάσο και τραγουδάω σε ένα Blues Rock γκρουπ και με περιμένουν. - Ποιός εσύ; Οχι το alter ego μου που εκπροσωπώ τα Σαββατοκύριακα - Είσαι για τέτοια; - Μη φοβάσαι παίρνω Upsaton & Geriatric από πριν και φοράω περούκα μην κάνει αντανάκλαση ο προβολέας - Δεν εννοούσα αυτό - Ουτε εγώ. Δεν φιλιόμαστε για να ξεκινάμε; - Βρε συ δεν πειράχτηκες. Απλώς εγώ, να ....... Ρε σύ αν παίξετε να μας φωνάξετε. - Αλλίμονο. Φτάνει να φέρετε και τα παιδάκια μαζί να παίξουμε στο πάλκο. Εχουμε και άμμο. Εγινε, έγινε θα τα πούμε, φιλιά ..........αντε ρε κάντο στην άκρη το μπ.... κι άργησα για το Hammersmith

Εχεις τηλέφωνο; ;D Πέρα από κάθε πλάκα. Exactly my point. Ευχαριστώ Evris.

Εκ του αποτελέσματος κρινόμενοι...... Και στην Ισπανία, στα tapas-bar, κάτω τα πέταγαν όλα. Κυριολεκτικά !! Απλώς ανά ημίωρο πέρναγε ο τύπος με τη σκούπα και το έκανε γυαλί το πάτωμα. Τους βόλευε..... Και αφού δούλευε..... Λάθος ! Υπάρχει μια λέξη στο βιογραφικό του Ευρωπαίου που λείπει από εμάς. Λέγεται hobby / ενδιαφέροντα. Έχω βαρεθεί να διαβάζω "διάβασμα, σινεμά, ταξίδια" στα cv. Και αυτά ούτε καν με την έννοια της λογοτεχνίας, της γνώσης του κινηματογράφου και της εκμάθησης ξένων λαών και κουλτούρας. Ενδιαφέροντα με την έννοια της εντρύφησης. Πούντα εδώ...... Δεν είναι ακριβώς έτσι Σωστός Καλά αυτό άστο. Δεν είναι απόλυτα έτσι Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα όχι επί του παρόντος

Στα 43 (και Ευρώπη πλέον) είτε είσαι καταξιωμένος επαγγελματίας με τουλάχιστον 15-18 ΚΑΛΗΣ εμπειρίας είτε ......αντε γειά. Believe me. I know. Ακριβώς το ίδιο. Αρα στα πανηγύρια (Μωραίτη, Κολλέγιο, 2η) είχαμε βρεθεί. Και το γκρουπάκι μας ήταν καλύτερο. No discussion. ;D Old records never age. Off - topic αλλά ήταν ο τόπος γεμάτος γκρουπάκια τότε. Με ντιβανοκασέλες και κόντραπλακέ, αλλά υπήρχαν. Κάπου στα 90's εξαφανίστηκαν. Χαίρομαι που αυτό πλέον έχει αλλάξει. Sorry για το off topic και πάλι.

Bingo !! Οχι και γέρος (αν ήσουν με Καζάκο & Παπαμιχαήλ τότε είμασταν γείτονες -από το παρακείμενο δημόσιο- και "ασπονδοι φίλοι" - στη 2η και άρα συνομήλικοι.) Μόνο γέροι δεν είμαστε. Αλλά όπως και να το κάνεις αλλαγή χώρας τώρα (ειδικά αν συμπεριλαμβάνει και οικογένεια) είναι δύσκολο. Στο παραπέντε να το κάνω προπερσι αλλά δεν έβγαινε ο δείκτης ROI ;) Αλλά μακάρι να ρθουν όπως θες.....

Η κοντά 7ετής παραμονή μου εκεί (σπουδές και παράλληλη εργασία) στις μεγαλύτερες πόλεις Αγγλίας και Ουαλίας δεν αποδεικνύουν ότι έχω δίκιο εγώ και άδικο εσύ. Βέβαια μπορώ να περιγράψω άπειρα παραδείγματα που αντικειται σε αυτά που περιγράφεις αλλά δεν θα το κάνω. Απλώς να τονίσω ότι σε όλες τις χώρες που έχω πάει έχω την νοοτροπία του "when in Rome......". Αρα και στη Βρετανία μετά τους πρώτους μήνες απέφυγα συνειδητά επιμελώς τα απογοητευτικά εληνοκυπριακά ghetto (τα τρια μεγαλύτερα μαζί με το κινέζικο)του άρε-πουσαι-Ελλαδάρα-με-τα-σουβλάκια-σου και-τα-μπουζούκια-σου και πήγα με τους βάρβαρους, μέθυσα, τζάμαρα, τσακώθηκα, είδα θέατρο και (πολύ και καλή) τηλεόραση, ατέλειωτες ώρες μελέτης στη βιβλιοθήκη, ερωτεύτηκα, έκανα τράκα, έκανα βόλτες στα Lake με τις μηχανές, είδα ατέλειωτα standup comedy, απίστευτες μικρές και απογοητευτικές μεγάλες μπάντες και γενικώτερα τους έμαθα και με έμαθαν. Δεν "αλλοτριώθηκα". Δεν μπορώ. Πάντα θυμάρι και Ελύτη θα μυρίζω. Αλλά όχι μόνο γιατί ήμουν νέος αλλά γιατί ΠΗΡΑ κάτι (αν όχι πολλά) από αυτούς, θα τους αγαπώ. Δεν είναι τέλειοι. Είναι άνθρωποι. Διαφορετικοί. Αλλού υπέροχοι, αλλού τραγικοί. Και δεν είναι απαραίτητο όπως είπα να έχω δίκιο. Θέλεις το μέρος, θέλεις οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, θέλεις ο χρόνος, οι προκαταλήψεις, οι προσλαμβάνουσες (τα παραπάνω αναφέρονται και ως "γυαλιά"), απέδωσέ το όπου θες. Unforgattable.

Είναι προφανές ότι δεν ζήσαμε στην ίδια Μ. Βρετανία (για να είμαστε ακριβείς). Οι εμπειρίες μου είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Επί συνόλω του post σου. Η φορούσαμε διαφορετικά "γυαλιά".