audiokostas

Ο Σερ όντας υπερβολικά σεμνότυφος δεν θεωρούσε το εαυτό του καν καλό τραγουδιστή, πολλώ δε μάλλον να θεωρήσει ότι είναι καλύτερος από τον Καζαντζίδη. Από την άλλη ο Καζαντζίδης που είχε την εντύπωση ότι ήταν θεός (όπως και άλλοι ;D) δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει άλλον τραγουδιστή. Αυτό δε λέει τίποτε όμως. Θα μου επιτρέψεις να επιμείνω όμως στην συμφωνία μου στο άρθρο. Είναι τόσα πράγματα που εκφράζει η ευρύτερη έννοια Καζαντζίδης και στα οποία έχω θεμελιώδεις διαφωνίες, που βάζω σε δεύτερη μοίρα την φωνή του. Μεγάλος μεν, επ' ουδενί θεός.......έστω και με μικρό. Σόρρυ.

Για αυτό σου λέω, ο καθένας πως το αντιλαμβάνεται. Διάβασέ το http://nikosdimou.blogspot.com/2006/02/blog-post_21.html ..... δεν είμαι πολύ διάφωνος, για να μην πω ότι είμαι πολύ σύμφωνος. Και ο Στράτος, Ξυλούρης, Ντα?αρας (το όνομα προστατεύεται απo copyright και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται επί ματαίω) και πάρα πολύ άλλοι, δεν πάνε πίσω .........

......για να μην το πάω στο international dispute, Ella - Billie..........

Είναι τόσοι πολλοί παράμετροι βρε παιδιά, αλλά τελικά νομίζω ότι it boils down στα προσωπικά φίλτρα και αντίληψη του αποδέκτη. Ας πούμε η Αρβανιτάκη είναι καταπληκτική τραγουδίστρια (μιας και μιλάμε για γυναικείες ελληνικές φωνές) αλλά δεν την μπορώ πάνω από 20 λεπτά. Η Γιαννάτου τραγουδάει και τραγούδια που δεν μου κολλάνε αλλά η φωνή της είναι καταπληκτική. Ο κόσμος πέφτει τ' ανάσκελα για τόσες και τόσες και η καταπληκτική ικανότητα της Τσανακλίδου (ισως η μοναδική εν Ελλάδι ερμηνεύτρια σε αυτό το στυλ) έχει παραγνωριστεί. Η δε "μαγκιά" της φωνής (Αλεξίου, Γκραίη, Μοσχολιού) έχει να κάνει και με τη μαγκιά (soul ελληνιστί) του τραγουδιστή. Δεν μου αρέσει να καταλήγω στο γενικό απόφθεγμα "τελικά είναι τι γουστάρει ο καθένας" αλλά τα προσωπικά φίλτρα και γνώσεις (πόσοι από εμάς μπορούν να ξεχωρίσουν τραγουδίστριες της όπερας) είναι δεδομένα κριτήρια αποδοχής.

Tentatively accepted. Please proceed to necessary arrangements. Regards, Audiokostas έξις, δευτέρα φύση..... ;D

Τώρα αν δεν κάνουμε πλάκα πιστέυω ότι τελούμε υπό πλήρη σύγχηση. Ναι οκ, η στρατ/τελε/λες βοηθάνε να δωθεί το ροκ ιδίωμα καθότι είναι αγγλοσαξωνικό δημιούργημα και οι κιθάρες αυτές πρωτοφτιάχτηκαν εκεί. Οπως και το μπουζούκι στην ανατολική μουσική Το σαξόφωνο στη τζαζ Η μπαλαλάικα στη Ρώσικη Τα steelpans στη Καραϊβική Το σαντούρι στα σμυρνέικα Το σιτάρ στην Ινδική (δεκάρες flatwound παίρνει; ) και πάει λέγοντας Δεν είναι αυτονόητο; Τώρα που κατασκευάζονται είναι άσχετο εφόσον υπάρχει τεχνογνωσία κατασκευής του συγκεκριμένου οργάνου. Και σταματώ εδώ για το τελείως off topic

Ωπα ! Στάκα ! Μιλάμε σοβαρά τώρα ή κανουμε πλάκα; Γιατί μπερδεύτηκα λίγο.

Οχι βέβαια καθότι αναφέρεις ότι Η πρόταση σου ήταν αφοριστική καθότι υπάρχει και σύγχρονο. και ίσως για αυτό σε παρερμήνευσα.

Εύγε νέε μου που αναίρεσες γιατί είχα βγει παγανιά με τη κοντόκαννη. Πσστ, είναι γεμάτη ακόμα η κοντόκαννη..... ;D Την κακόμοιρη την ακουστική...... πάει η καριέρα της :D Πάντως εμένα οι GD μ αρέσουν (για λίγο)

Μπερδευόμαστε πάλι. Αλλο ο τραγουδιστής, άλλο ο τραγουδοποιός, άλλο ο ερμηνευτής, άλλα τα μάτια του λαγού άλλα της Κουρνικόβα....... Ο Μενέλαος κάνει (και καλά κάνει) τεχνική αξιολόγηση ενός τραγουδιστή που βρίσκεται εκει που βρίσκεται λόγω των φωνητικών του ικανοτήτων.

Ποιός έχει τα ποπ κόρν μου;

Κι όταν το κάνεις, "έλα στη παράσταση για να σε γιουχαίσω" που λέει κι ο Νιόνιος...... Ελα πλάκα κάνω. Προσωπικά βέβαια στα κλαμπάκια (που από κει θα ξεκινήσεις) δεν είδα καμμιά φωνή που να ήταν "σούπα" να φτιάχνεται με καλούδια. Σουλουπώνεται, ναι. Φτιάχνεται όχι. Αλλά πες τα με τους sound experts. Εγω και το οργανάκι μου "καρφί" το παίζω και στη φωνούλα λίγο reverb βάζω. Κουλόμουγκος έτσι, κουλόμουγκος κι αλλιώς. Απλώς έτσι μου ρχεται φθηνότερα και έχω περισσότερο χρόνο να διασκεδάσω με τη μουσική μας.

Εδώ όμως θίγεται ένας άλλος τομέας/τέχνη/τεχνική. Αυτός της μετάφρασης. Μπορείς να μεταφράσεις το ίδιο κείμενο με πολλούς τρόπους και να πεις το ίδιο πράγμα ή κάτι τελείως διαφορετικό. Αμα εισχωρήσει και η ποιητική άδεια............... Αλλά είναι off topic. ;D Και λίγα για το Ξηρόμερο ...........άκου Dry Place...... Ε καλά τώρα, όπως και τα blues (που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό ;D), η δημοτική στιχουργική δεν είναι το απαύγασμα της λογοτεχνίας. Μπορεί να χρήζουν λαογραφικής/κοινωνιολογικής/λογοτεχνικής μελέτης αλλά όχι λόγω της πολυπλοκότητάς τους. Από την άλλη που ακριβώς έγκειται η υπερβολική δυσκολία στη συγγραφή αγγλόφωνου ροκ κομματιού; Να υπενθυμίσω ότι έχει γίνει πολλάκις από πολλά συγκροτήματα παγκοσμίως που δεν είχαν τα Αγγλικά για μητρική γλώσσα. Οπως οι Skynyrd...... :D

Καίτοι Μαραθωνοδρόμος, τρέχει (γράφει) πιο γρήγορα από εμένα.......

Ε καλά τώρα, εκτός αν γεννήθηκες μετά το 2000 ή παίζεις κέρας στο Θιβέτ, ο Fripp ΔΕΝ είναι άσημος κιθαρίστας.

Το ίνδαλμά μου στην κιθάρα. Για το απλούστατο λόγο ότι είναι υπέροχο συναίσθημα να ξεπερνάς τα ινδάλματά σου. ;D

Το είπα εξαρχής. Άλλο τι ακούω, άλλο πως το κρίνω. Ούτε ναρκωμένο με μπουλντόζα δε με πας σε ελληνάδικο ή όπως αλλιώς θέλεις πες το. Παθαίνω ρε παιδί μου. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ. Προκατάληψη; Ισως. Αλλά είπαμε από τη μέση πιάστο. Οχι τις κορυφές, Α και για να μην χαλάσουμε ;) Μην μου ξαναπεις τον Byrne κατιμά γιατί θα γίνουμε μπίλιες. Από τους προαναφερθέντες (κάτω από τον Dylan βέβαια) είναι Η (ροκ, ότι καινα σημαίνει αυτό) μουσική διάνοια.

Εγώ παιδιά "τραγουδάω" εκ της ατόπου (δεν έπαιρνε άλλος γέρος το μικρόφωνο) εδώ και λίγους μήνες και σκοτούρα μου. Και μάπα είμαι και γουστάρω (όχι ότι έιμαι μάπα αλλά που φωνάζω). Αλλά νομίζω ότι Mr Play τα μπερδεύουμε. Και εγώ μαζί σου και στα είδη που παίζεις κοντά είμαστε. Αλλά όχι ότι έχει και απαιτήσεις η μέση ρόκ. Δώσε έμφαση στο μέση. Από τα 1000000 συγκροτήματα που έχουν ξεχωρίσει πόσα έχουν τη φωνή. Και μη μου αρχίσεις με τις 100-200 εξαιρέσεις...... Να δουμε κάτι Talking Heads, Dylan, Motorhead, Radiohead, Smashin Pumpkin (έλεος), Placebo, Pulp και και και Ελα μωρέ και το αγαπημένο μου συγκρότημα είχε τον Van Zandt σαν αιδόνη του Νότου για τραγουδιστή. Ευθαρσώς δηλώνω ότι ο Τερζής τον "πατάει" anyday. Ακόμα και ο Γονίδης ψάνεται στο δυτικό άκουσμα. Αν το έκανε αντίστροφα Αμερικανοάγγλος, θα λέγαμε για τις ethnic αναζητήσεις. Επαιξε ο Blackmore ανατολικές κλίμακες και τρελλάθηκαν. Βάλε Αγγλοαμερικάνο ντράμερ να παίξει 11/16 και 7/8 να γελάσεις λίγο. Ψάρια υπάρχουν και στην Ελληνική σκηνή πολλά. Πάρα πολλά. Αλλά οι απαιτήσεις της ανατολίτικης μουσικής, θέλεις φωνή, θέλεις κλίμακες, θέλεις ρυθμό είναι περισσότερες, πως να το κάνουμε. Είναι η ιστορία; η ιδιοσυγκρασία; δεν ξέρω. Having said that, το ΣΚ πάλι blues θα παίζουμε με τη μπάντα. ;)

Αφορισμοί τέτοιου λαικιστικοκαφενείου στυλ δεον όπως αποφεύγονται, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά απλώς δηλώνει πλήρη άγνοια και συλλήβδην απόρριψη μιας τεράστιας αλυσίδας μουσικών, από Χιώτη μέχρι Χατζιδάκη.

Βρε Νίκο καλά οι υπόλοιποι, συμφωνώ μαζί σου (από πολύ λίγο έως αρκετά ;) ), αλλά ο Δάντης ;;;;;; Ο άνθρωπος είναι σεμινάριο κακής τονικότητας. Αnyway, ίσως ξέρεις κάτι που δεν ακούω εγώ Τώρα να τονίσω και το ζήτημα της τονικής εντοπιότητας και γλώσσας. Δοκιμάστε να βάλετε ένα Αγγλο να τραγουδήσει ένα Ελληνικό και δη δημοτικό. Τα πατήματα, οι αναπνοές και οι πλάγιοι ήχοι μας έχουν γίνει βίωμα από τα μικράτα μας. Και χώρια που ξέρουμε και τι τραγουδάμε. Ο Αγγλος είναι σε ένα καινούριο σύμπαν. Οσο καλός τραγουδιστής και ναναι η προσπάθεια που θα καταβάλει θα είναι υπερδιπλάσια και τα αποτελέσματα αμφίβολα. Βάλτε Γερμανό καλλίφωνο να τραγουδήσει Flamenco. Αντε γειά...... Δοκιμάστε να πείτε ένα soul, blues τραγούδι. Ναι βέβαια, έχουμε εκτεθεί πολύ περισσότερο στη δυτική κουλτούρα από ότι οι Αμερικάνοι, αλλά αν πάτε στα αναρίθμητα κλαμπάκια στην Αμερική θα δείτε μπάντες με τραγουδιστές (με μέτρια φωνή) που θα σας πέσει το σαγόνι. Οχι απλώς επαγγελματισμός κλπ κλπ αλλά βρε παιδιά τα τελειώματα της φωνής και η εκφορά των στίχων σε τραγούδια, σημειωτέον, που ήδη γνώριζα είναι κτήμα τους. Γιατί μεγάλωσαν σε αυτή τη γλώσσα με αυτές τις τονικές και τις έχουν κτήμα τους. ΟΧΙ ότι δεν παίζει ρόλο η καλή φωνή. Προς Θεού. Αλλά και τα παραπάνω είναι μείζονος σημασίας. Πιστεύω.

Ακριβώς ! Στην περιορισμένη εμπειρία μου από ενισχυτές (και όση παραμένει στο μυαλό μου φερέγγυα λόγω μικρής ακουστικής μνήμης) μεγάλο ποσοστό καταλαμβάνουν οι δύο ενισχυτές που αναφέρεις. Και ακόμα δεν ξέρω ποιόν προτιμώ. Θα πω κάτι και αν ακουστεί πατάτα σχωρέστε με. Κάθε φορά που παίζω/παίζει σε νορμάλ καταστάσεις σε σπίτι, ο Reverb μου αρέσει πολύ περισσότερο. Σε μικρά live όμως ο HRD έχει κάτι που με "τραβάει" περισσότερο. Τι να πω. But that's just me........

Κάπως έτσι ξεκινάει η "θεωρία" μου....... ;)

Οχι, όχι. Πάει πολύ πιο παλιά. ;D Νικόλα, μη μ' ακούς. Το είπα και το εννοώ. Ξέρεις καλύτερα και δεν επεμβαίνω. Απλώς επισημαίνω. Μπορεί να αντελήφθηκα και λάθος την αναζήτηση του φίλου. Σκάω. :-X

Ούτε καν. Τις βασικές των ακκόρντων. :( (αλλά τώρα που πήρα κάρτα ήχου στο σπίτι και δεν με βλέπει κανείς θα δείτε όλοι σας ρε. Next stop, world domination) Nikolas, απίθανες συνθέσεις αναμφισβήτητα. Μερικές τις λατρεύω. Αλλά σκέφτεσαι ως λάτρης του είδους που τον άφησαν λυτό και όχι ως δάσκαλος που καθοδηγεί στα πρώτα βήματα έναν νεοφώτιστο. Είναι τόσο εύκολο να σου δώσω παραδείγματα στη ροκ, τζαζ κλπ που δεν θα το κάνω. Ελπίζω ότι αντιλαμβάνεσαι τι λέω. Ωχ. Αυτό δεν έπρεπε να ειπωθεί...........

Αλλο τι αρέσει, άλλο τι μπορεί να μελετήσει. Ανθρωπος που δεν έχει σχέση με κλασσική και του λες ξεκίνα με Μπάρτοκ, Σοστακόβιτς και Στραβίνσκι (!!) ; Αν το θεωρεις λογικό.....πάσο. Προσωπικά δεν συμφωνώ, but you 're da man.