Απλή δεν είναι η κουβέντα και η οριοθέτησή της είναι ένα ζήτημα.
Να διευκρινίσω μόνο ότι είναι (κατ εμέ πάντα) άλλο πράγμα η αξιολόγηση των συναισθημάτων και άλλο η αξιολόγηση βάσει συναισθημάτων. Είχα την εντύπωση ότι ήταν κοινώς αποδεκτό.
Το να κρίνω, βάσει των προσωπικών κριτηρίων μου, οιαδήποτε καλλιτεχνική δραστηριότητα και μέσα σε πλαίσια που δεν προσβάλλουν, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου. Και δεν χρειάζεται να είμαι κάποιος (από αυτό απορρέει η εγκυρότητα και όχι το δικαίωμα της κριτικής μου) όπως έχει ειπωθεί για να το κάνω. Να κρίνω όμως την αυθεντικότητα/ποιότητα/ποσότητα/εγκυρότητα των συναισθημάτων του συνανθρώπου μου είναι μάλλον ...... κάπως.
Τώρα εφόσον το συναίσθημα χρησιμοποιείται ως δικαιολογία / εφαλτήριο για πράξεις ειδεχθείς, κρίνω το αποτέλεσμα και όχι την αυθεντικότητα του συναισθήματος που τη δημιούργησε.
Να ερμηνεύσω την τρόπο / λόγο που απορρέει το συναίσθημα, πάλι ΟΚ, ειδικά αν είμαι ψυχολόγος, κοινωνιολόγος.
Να το εγκυροποιήσω όμως, γιατί;
Συγγνώμη που δεν έκανα πιο σαφή την άποψή εξ' αρχής.
Απάντησα συναισθηματικά. Ισως φταίει που είμαι συναισθηματικός® τύπος. ;D