Πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Κώστα μπορείς, μεγάλωσες, είσαι δυνατός, σκεπτόμενος βρε παιδί μου, το ξέρω ότι μπορείς. Κόφτο. Είναι ανθυγειινό, βάρβαρο, παράλογο ρε συ.
Και έρχεται εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό που έχεις βγει στο μπαλκόνι μυρίζεις γη και θάλασσα και ο κόσμος κοιμάται από τις χθεσινοβραδινές κραιπάλες.
Είσαι μόνο εσύ, η θάλασσα, τ' αεράκι και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά και η ψαρόβαρκα στο βάθος.
Και αφού βρεις τον σελιδοδείκτη, τραβάς μια γουλιά από το ζεστο ελληνικό που μόλις έφτιαξες.........
Πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Κώστα μπορείς, μεγάλωσες, είσαι δυνατός, σκεπτόμενος βρε παιδί μου, το ξέρω ότι μπορείς. Κόφτο. Είναι ανθυγειινό, βάρβαρο, παράλογο ρε συ.