To μπασάκι μου που ήρθε από το μαγαζάκι του Αμερικάνου, ακόμα μυρίζει ξύλο και βερνίκια
Το ίδιο είχα πει και εγώ πριν λίγα χρόνια για ένα ροζομώβ Jazz Bass Special MIJ medium scale και ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου....... Παρεπιπτόντως ροζ πουκάμισο φοράω σήμερα.
Συμφωνώ με τον Jasse. Δεν είμαι κιθαρίστας, γρατσουνιστής είμαι αλλά οι κιθάρες ασκούν μια γοητεία επάνω μου και ως εκ τούτου διεγείρουν τις αισθήσεις, της οράσεως αρχομένης. Δηλαδή κάνει κανείς καμάκι σε κοπέλα που θεωρεί άσχημη με την προοπτική της καλής προσωπικότητας;
Αλλο η μακροχρόνια σχέση. Εκεί είναι πολλοί οι παράγοντες και το ζύγι των κριτηρίων αλλάζει.
Και για να καταλήξω. Με την προϋπόθεση money & logic is no object
α) Πρώτα τη βλέπω. Αν με τρελλαίνει την αρπάζω.
β) Την περιεργάζομαι να δω τι έχει και τι κρύβει
γ) Την γρατσουνάω ακουστικά να δω πως ακούγεται. Αν δεν ακούγεται καλά, ευελπιστώ για το (δ) αλλιώς προχωρώ στο (δ) ;D
δ) Βάζω τις ζεσταμένες λαμπίτσες σκέτες χωρίς σάλτσα να την ακούσουμε. Παίζω καθιστός και όρθιος. Αν με χαλάει πολύ, ε τότε ας πάει στο καλό. Αν κάθεται καλά αλλά με στεναχωρεί ηχητικά κοιτάζω το (α). Αν συνεχίσει να με τρελλαίνει, αλλίμονο, και κατσαβίδια και κολλητήρια έχουμε στο σπίτι, "έλα μωρε ξύλα είναι όλα", "με ένα ζευγάρι μαγνήτες, κλειδιά, καβαλλάρη και χορδές θα τις πατάει ούλες".
ε) Αν με όλα τα φτιασίδια από καιρό δεν i) Δεν την έχω βελτιώσει ii) δεν την έχω συνηθίσει και iii) δεν την αντέχω............ αγγελία ;D