audiokostas

Ενδιαφέρουσα άποψη. Είναι θέμα εννοιολογικής ανάλυσης. "Τι είναι το ροκ" ; Προς συζήτηση. Μελλοντική ;D

Δεν με προσέχεις Νίκο. Ακριβώς αυτό λέω. Αν δε σ' ακούει κανείς, μάζεφτα και σπίτι. Αν όμως υπάρχει κοινό, όσο είναι αυτό, κάντο. Τώρα γιατί η εμπάθεια για το Ελληνικό ροκ δεν την καταλαβαίνω. Ναι, ακούγεται σαν αστείο Ναι, με μέτρο αλλες χώρες, είναι σχεδόν ανύπαρκτη Ναι, αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται Ναι, καλά καλά δεν φτιάχθηκε αλλά ακόμα ψάχνεται Αλλά ότι επίθετα κι αν προσδώσεις σε αυτούς, υπήρξαν. Και υπάρχουν (αν και δεν έχω τόση επαφή πλέον) Είτε Πιλαλί, Πουλικάκος, Σιδηρόπουλος, Τζιμάκος, Τρύπες, Σπαθιά και δεκάδες άλλα γκρουπάκια με μικρή, μεγάλη, αστεία, κι ότι θες συνεισφορά σε απαράδεκτες τρύπες ιδρώναν και παίζαν ένα παιχνίδι που ήταν εκ προοιμίου χαμένο αλλά αποτέλεσαν ένα κομμάτι αυτό που αυτάρεσκα θέλουμε να αποκαλούμε Ελληνικό ροκ στο οποίο θα ήθελα να συμμετέχω αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα. Αλλά μια μπυρίτσα θα τη πιώ ακούγοντας κι ένα παλαμάκι θα το δώσω. Οχι από υποχρέωση ή εθνικοφροσύνη ή λύπηση. Απλώς γιατί ενίοτε με κάνουν και γουστάρω.

Γνωρίζεις πλέον (υποθέτω) ότι είμαι υπέρμαχος της ουσιαστικής συνύπαρξης του στίχου με τη μελωδία. Το ουσιαστικό όμως συνίσταται, πέραν της ουσίας των στίχων και στην συμβολή τους στην ευρύτερη λειτουργικότητα της επιλεγμένης φόρμας. Δεν είναι λίγες (τουναντίον) οι περιπτώσεις στις λαικές φόρμες (Βλ. δημοτικό τραγούδι, reggae, blues, ρεμπέτικο) ο στίχος να μην είναι ακριβώς το δυνατότερο στοιχείο όταν αυθύπαρκτα απομονωθεί αλλά συμβάλλει τα μέγιστα όταν ενυπάρχει με τη μελωδία. Δεν είναι λοιπόν απίθανο όταν επιλέγεις να εκφραστείς μέσω κάποιας φόρμας να επιλέγεις και τις νόρμες της συγκεκριμένης. Το αν το κάνεις καλά ή άσχημα είναι πάντα υπό αίρεση. Οπως επίσης και το συστατικό που έχει αγνοηθεί, είναι ποιός και αν έχει τη διάθεση να ακούσει αυτό που έχεις να πεις.

Σαφέστατα. Αλλά το αντικείμενο της απάντησης μου ήταν κατά βάση το posting του Eye και το ζήτημα του στίχου. Οπότε διαβάζεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Εξάλλου και το ζήτημα πρωτογενους - δευτερογενούς δημιουργίας, ειδικά στη ροκ, είναι αρκετές φορές δυσδιάκριτο. Οταν μιλάμε για ευρύτερη καλλιτεχνική έκφραση δεν θα μπορούσε η διασκευή ή επανεκτέλεση να αποτελεί δημιουργία; Η Ponsele στη Carmen, η Callas στη Tosca, η Helen Mirren στη Φαίδρα (εντάξει πρόσφατο μεν όχι αντίστοιχου βεληνεκούς δε παράδειγμα), η Bille Holiday στο (Γαλλικό) My Man και άμα πάμε στη Blues - Rock, ο κακός χαμός..... Δεν είναι δημιουργίες αυτές; Και που σταματάει η κόπια και αρχίζει η πρωτογενής δημιουργία βάσει των παραπάνω; Βλέπε το παράδειγμα Beatles & wannabes κοπιαδόρους (από συμπαθέστατα αφανή και μη γκρουπ έως Oasis) Βέβαια πολύ σωστά έθεσες το ζήτημα "ότι παντως ΧΙΛΙΕΣ φορες προτιμω να ακουω...σκυλοζεϊμπεκικους στιχους στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ παρα ελληνοαγγλικους ροκ στιχους......." καθότι είναι μία προσωπική σου εκτίμηση/προτίμηση η οποία υπάρχει για χιλιους δύο λόγους. Δεν βλέπω κανένα λόγο μομφής όμως εάν η προσωπική μου (ή οιουδήποτε άλλου) επιλογή έκφρασης να είναι η Σουαχιλική ή η Αγγλική. Αναφαίρετο δικαίωμά σου να με κριτικάρεις αν δεν το κάνω καλά όχι γιατί το κάνω.

Please, mind the gap.

Μαζί σου ως επί το πλείστον σε αυτόν τον ορυμαγδό καλοδιαπόψεων. Πιστεύεις όμως ότι δεν παίζει κανένα ρόλο όμως το καλώδιο; Πέρα από τα μετρήσιμα αντίσταση, εμπέδηση, χωρητικότητα πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια "προσωπικότητα" καλωδίου; Εγώ πάντως άκουσα όταν ήμουν σε καλή διάθεση και μου άρεσε το Klotz La Grange και επίσης μου άρεσε οπτικά το Sommer SC-Classique. Αν βάλω (σε όποιο από αυτά) και στην άκρη το Neutrik Silent για να μην ακούω τα γντουπ όταν βάζω - βγάζω, είμαι ένας ευτυχής χρήστης........... ούτως ή άλλως ;D

Όλο μέσα στα γούστα σε βρίσκω....... Για αυτό σε πάω Spank me teacher, spank me. ;D

Συμφωνώ, αλλιώς δεν έχει νόημα. Δεν συμφωνώ απολύτως καθότι, αναφερόμενος στην προηγούμενη παράγραφο, πρέπει να έχει και στην άκρη του μυαλού του και αυτή τη λογική εάν θέλει βέβαια να είναι και δημιουργός Δεν είναι ιδιαιτέρως δημιουργικό, σύμφωνοι, αλλά υπάρχουν και αυτοί που αρκούνται σε μία συμμετοχή σε cover γκρουπ, with a personal twist or not, συγκεκριμένου ιδιώματος, το οποίο αν είναι latin τραγουδιέται ισπανόφωνα, αν είναι country βλαχοαμερικάνικα και πάει λέγοντας. Πόσο καλά το κάνει κάποιος αυτό, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Η έκθεση υφίσταται από την στιγμή που θα το πείς εκτός πρόβας και ενίοτε εκτίθεσαι σε αυτόματη σύγκριση με το αρχέτυπο από την στιγμή που δεν είσαι και απόλυτα δημιουργός. Μία από τις μορφές της μουσικής τέχνης είναι και η όπερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τραγουδιστές της τραγουδάνε μόνο στη μητρική τους. Ο μιμητισμός είναι και αυτός κομμάτι της παραγωγικής δημιουργίας όπως μπορεί να μας επιβεβαιώσει και γλωσσολογικά ο Ιαπωνομαθής SF. Δεν ξέρω τι σημαίνει ρόκερ. Αν είναι αυτό το living on the edge και καίγομαι σαν ρωμαικό κερί παραμύθα, δεν θα πάρω. Όμως δεν το χει για όλους στρωμένο η ζωή εκεί έξω στη παραγωγική διαδικασία και μετά τα 30, ο χρόνος, ο χώρος και το οικονομικό αναγκάζουν κάποιους να παλέψουν σκληρότερα αξιολογώντας προσωπικά ο καθένας διαφορετικά τις προτεραιότητές του στην περιορισμένη κοινού για όλα τα γούστα Ψωροκώσταινα. Η παραπάνω λίστα μπορεί να ισχύει για οιονδήποτε ασχολείται με την "καλλιτεχνική δημιουργία" εν Ελλάδι. Δεν είναι απλώς τι κάνεις. Είναι πόσο καλά το κάνεις. Και επανερχόμαστε στο αεί ζητούμενο. Ποιός το καθορίζει αυτό το "καλά"; Το κοινό; οι "ειδήμονες"; ο χρόνος; Μας νοιάζει; Παίζει ρόλο; Τώρα αν κάποιοι αγαπούν το scat, ουρλιαχτά, στιχουργία Skynyrd (μου αρέσουν πολύ αλλά έλεος, όχι και στιχουργία), Γαλλικά, Ιαπωνικά ή ο Καρβέλας δεν το ασπάζομαι απαραίτητα. Και εδώ είμαστε για να γκρινιάξουμε και να το συζητήσουμε.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα και active μαγνητών με το eq τους αλλά μπάσο ->BDI -> τελικό του amp (παράκαμψη pro) και για την πρόβα είναι μια χαρά. Βέβαια οι απαιτήσεις δεν είναι πολλές (2-3 ήχοι που διαμορφώνονται με το eq και επιλογή μαγνητών) αλλά μια χαρά και χωρίς κομπρεσέρ. Just my 30 inches .........

a) Αν δεν το είχε πει ο Brooker δεν θα το ξερε ο Glenn b) Οι ποζεριές με την φωνή με χαλάνε και το αυθεντικό είναι μακράν αλλού.

Κατ' αρχή συγγνώμη για το εμφατικό της απάντησης αλλά πιστεύω ότι αμα κάνεις άλλη μία ανάγνωση του κειμένου σου θα διαπιστώσεις και την ορθότητα της διάγνωσης. Υπάρχει ένα πρόβλημα ειρμού γενικότερα. Είναι πολλά και θα μπορούσα να αντικρούσω πρόταση - πρόταση αλλά να μην πω ψέμματα, ψιλοβαριέμαι. Εν αρχή ην το blues. Ok αλλά και τι σημαίνει αυτό; Τα blues τραγούδια (που σημειωτέον ακούω αλλά και παίζω με το γκρουπ μου), καλά χρυσά και άγια, αλλά τραγούδια blues με λόγια με κατιτίς παραπάνω από το μάνα δε μου κόβουν τ' ένσημα, μετριώνται στα δάχτυλα παραπληγικού που δουλεύει σε πριονοκορδέλα ξυλουργείου που φτιάχνει χέβυ μέταλ κιθάρες. Εξάλλου ο στίχος (blues - ρεμπέτικου) χρήζει κοινωνιολογικής (ίσως και σημειολογικής) ανάλυσης για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Αυτό δεν αναιρεί την έλλειψη (με τα σημερινά κριτήρια) καλού στίχου. Αλλά να το συζητήσουμε κάποια στιγμή. Με ενδιαφέρει. Αλλά ότι και να τανε. Και οι πρώτοι άνθρωποι ζωγραφίζανε σε σπηλιές ταύρους, εκεί θα μείνουμε; Δεν θα επεκταθώ (έχω πολύ δουλειά, σοβαρά) και θα χαρώ να τα πούμε στη μπύρα αύριο αλλά εν κατακλείδι..... Το τραγούδι είναι τραγούδι. Και αποτελείται από μελωδία και στίχο - λόγο. Αν υπάρχει η μαγκιά και βρεις το κουμπάκι της χημείας και μπορείς να βρεις τον ευήκοον ου (απαραίτητο συστατικό), το φτιαξες το αριστούργημα. Στη ροκ είναι δεκάδες αυτοί που τα καταφέραν. Δεν μπορούνε όλοι. Γιατί θέλει τη μαγκιά του (από πολλές πλευρές) για να το καταφέρεις. Χωρίς να σημαίνει ότι με μάπα στίχο, πάει στράφι το κομμάτι. Και όπως να το κάνουμε, οι Springsteen και Dylan (μιας και αναφέρθηκαν σε αυτό thread) την συγκεκριμένη μαγκιά, την έχουν / είχαν με τις οκάδες. Ή ο Τζιμάκος (σε κλίμακα πάντα) στην Ελληνική ροκ σκηνή. Ο Plant και οι μυστικιστικές του ανησυχίες από την άλλη δεν είναι kat eme και το ιδανικό παράδειγμα αλλά εφόσον tickle your fancy, πάσο. Ο στίχος παίζει ρόλο εκτός αν επιλέξεις λόγω αδιαφορίας ή αδυναμίας να μην το συμπεριλάβεις στα ροκ σχέδιά σου.

Με όλο τον ειλικρινέστατο σεβασμό μου, λες μπούρδες.

Υπερβάλλεις υπερβολικά. Για πες μου όμως, ποιά είναι η περίοδος που καθορίζει τα "τελευταία χρόνια" και ποιά είναι η τελευταία αξιόλογη στιχουργική δουλειά που άκουσες;

Μπορείς σε παρακαλώ να το ξαναγράψεις έμμετρα γιατί αλλιώς είσαι off-topic ?

I see an invitation and I want to shout παρόν but I have wife & kids at home so I'll say πιθανόν

Εγώ θα συμφωνήσω με τον Evris για το πέστο καθότι φέτος έχω ξεκολιάσει τον βασιλικό μου. Οσο για το θέμα "προστατευτισμός σε μία καπιταλιστική κοινωνία" είναι πολύ μεγάλο και επικίνδυνο όπως έχει επανελειμμένα αποδείξει η Ιστορία. Χρήζει κουβέντας. Και πάνω στη μπύρα γίνεται καλύτερα. Από την άλλη, αυτό που είναι άξιο κοινωνιολογικής μελέτης, είναι τα αργά και ενίοτε ανύπαρκτα ανακλαστικά της Ελληνικής αγοράς στα καινούρια δεδομένα. Και αυτό γιατί ο Έλληνας έμπορος ήταν, κατά το πλείστον, ένας επιχειρηματίας που αντιδρούσε στα σημάδια των καιρών και δεν περίμενε από τον αλήτη τον καταναλωτή να δει το φως το πραγματικό ή το άτιμο το κράτος να τον βγάλει από την θέση την δεινή. Το φθηνότερο όπως το αντιμετωπίζω καθημερινά, είναι μία έννοια πάρα πολύ σχετική και ουδέποτε απόλυτη. Το φθηνότερο καθορίζεται σύμφωνα με τους προσωπικές συνιστώσες απόφασης προμήθειας και τι ποσοστό βάρους έχει στην τελική απόφαση κάθε μία από αυτές τις συνιστώσες. Προσωπικά εγώ εντοπίζω το πρόβλημα στην καταναλωτική απόφαση "τι ακριβώς θέλω" (αφήνοντας έξω το "τι ακριβώς χρειάζομαι")από το πόσο κάνει. Σόρρυ, ξέφυγα πάλι.....

Ναι

Πληθυντικός ήτο. Αν θεωρείς εαυτόν, συμπεριλαμβάνεσαι (και συ και ο Blue και ο Play κι όποιος άλλος θέλει). Μην ανησυχείς. ;)

Χάλια δεν είναι σίγουρα. :) Δεν το ξέρω το τραγούδι αλλά προσωπικά (και μην το πάρεις σοβαρά) δεν μου είπε τίποτα. Κάπου το βαρέθηκα. Ισως για παραλία after hours.... ;) Η φωνή σου δεν είναι καθόλου κακή αλλά δεν θα επέλεγα Pearl Jam. Ισως και από άλλη τονικότητα για να μην κατεβαίνεις χαμηλά (που δεν είναι το δυνατό σου σημείο) Ωραίος ήχος από τις κιθάρες αλλά ούτε εκεί κάτι ενδιαφέρον.

Πολύ γλυκειά χροιά. Μου άρεσε... Λίγο πολύ θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Απλώς είμαι της άποψης ότι αφού το "στρώσεις" αρχικά το κομμάτι και δώσεις το στίγμα σου, καλό είναι να ρισκάρεις και λίγο. Φοβήθηκες να κάνεις λάθος και έμεινες στα σίγουρα με αποτέλεσμα να μην το απογειώσεις το κομμάτι. Δεν είμαι ειδικός αλλά μου έδωσες την εντύπωση ότι το τραγούδησες, δεν το ερμήνευσες. Τώρα, αναπνοές και λίγο το accent (που φαίνεται στο τέλος) θέλουν λίγο δουλίτσα. Ολα αυτά τα λέω γιατί ενώ η φωνή δίνει προσδοκίες για κάτι καλύτερο (από το ήδη αρκετά καλό), δεν τις επαληθεύεις. Για την δουλειά από πίσω θα συμφωνήσω με τα παιδιά που εξάλλου είναι και ειδικοί. Να ξαναπώ, αν δεν φάνηκε από τα παραπάνω, ότι μου άρεσε το συνολικό αποτέλεσμα.

Δηλαδή μπορείτε να τον σκεφτείτε με άλλη κιθάρα;

Να μην τη πιάσεις άμα καίει ;D Οχι μην ανησυχείς. Οι μικρές οι διπλοτρίοδοι (που έχουν τα πετάλια) είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές. Μην το κλωτσάς βέβαια αλύπητα όσο είναι αναμένο αλλά στη μεταφορά δεν τίθεται ζήτημα (αν και είναι πιο ευάλωτη οπότε ένα πεντάλεπτο ανάσα δεν κάνει κακό) ακόμα και όταν είναι ζεστή. Και στους ενισχυτές βέβαια υπερβάλλουν πολλές φορες με αυτά που λένε αλλά τέλος πάντων.......

Ωραιότατο και πρακτικότατο a) Με δύο, φτιάχνεις πρόχειρο τερματάκι για "μονό" στις διακοπές b) Για διακοπές μία άκρη της αιώρας στο μπάσο, η άλλη στο δέντρο c) Στερεωμένο σε δυo κλαδάκια κάνει και για απλώστρα / στεγνώστρα d) Με ένα φώς στη κορυφή (από τα ledάκια του status) γίνεται μικρός φάρος e) Με λίγο σκάλισμα στο ένα άκρο παίζεις και baseball d) Για αχόρταγες μοναχικές κυρίες f) Αν το βάψεις όπως την κιθάρα σου militaire, παίζει και για πύραυλος του GI Joe g) Αμα το πειράξεις και ανοίγει / κλείνει όπως τα παλιά τα ποτηράκια τα πλαστικά (το ένα επίπεδο μέσα στο άλλο) νομίζω ότι είναι κορυφαίο. Μπράβο Marathon, μπράβο. Function over fashion.

Επειδή εγώ είμαι απλός (έως απλοϊκός) και δεν είμα φίλα προσκείμενος στις ασκήσεις ξυλογλυπτικής, εάν υπήρχε το συγκεκριμένο επισυναπτόμενο με 32άρι μπράτσο και "διορθωμένο" headstock, θα ήταν, κατά πάσα πιθανότητα (μέχρι την επόμενη φαντασίωση ;D ) η κορυφή των προτιμήσεων μου.

Το "υπόλοιπη ζωή" δεν παίζει. Ας το πάμε για πολύ μεγάλο διάστημα σε ένα νησί που ναυαγήσαμε ........... Ή κάτι από Yes, Emerson Lake & Palmer και των συναφών δεινοσαυροειδών γκρουπ με τα concept άλμπουμ του στυλ πλευρά δίσκου και κομμάτι ή ακόμα καλύτερα κάτι από κλασσική μουσική (κάθε κομμάτι και εικοσάλεπτο). Αναμφισβήτητα quantity over quality. Οταν εσείς θα ακούτε για νιοστή φορά στα όρια εμετού τα πρώην αγαπημένα σας (που θα έχετε σιχαθεί), εγώ θα ανακαλύπτω στο τουλάχιστον 3ωρης διάρκειας CD μου μετά από μήνες, λεπτομέρειες στο έκτο τραγούδι. Οσο για τα αγαπημένα μου, θα τα έχω μάθει στους ιθαγενείς και θα τα τραγουδάμε γύρω από τη φωτιά. ΥΓ Τιμή και δόξα σε αυτούς που μπορούν να συνοψίσουν τις προτιμήσεις τους μέσα σε 10 τραγούδια.