audiokostas

Έτρεξες αμέσως εσύ..........

http://www.noiz.gr/index.php?topic=168359.0

Κεραυνοπούλι το δικό του, μαυροπούλι το δικό σου, αδελφές καταστάσεις. Για το θέμα καθαριότητας μην ανησυχείς. Είσαι ακόμα στο σύνδρομο "καινούριο-κοσκινάκι-μου..........". Θα σου περάσει. Οπως σ' όλους μας. Μέχρι να ρθει το καινούριο. Κι άντε πάλι ;D

Μεγειές το μπάσο Βασίλη και καλόπαιχτο. Περίμενε να γυρίσει από τα ιαματικά του κι ο μπανάνας να χαρεί που πήρε κι άλλος μαυροποπούλι. Λοιπόν το μπάσο δεν είναι χάλια. Παιγμένο είναι. Δαχτυλιές είναι, δεν είναι κουτσουλιές. Τα γυαλιστερά είναι για τις βιτρίνες. Αφού είναι και ματ, πάντα θα έχει δαχτυλιές. Τέλος πάντων αν σε καίνε τόσο, φεύγουν με ένα νοτισμένο πανάκι και μετά με ένα στεγνό να μη μείνει καθόλου νερό επάνω.

Οι τελευταίες είναι D' Addario ;D Chromes Medium Scale (λόγω string through) 45-100 Στο Dean έχω GHS 3020 (short) Στο Stu Hamm είχα Thomastik (medium) Πάντα flats ;) Στο καινούριο προτζεκτάκι μάλλον θα δοκιμάσω rounds για αρχή.......... μάλλον.

Στο pdf της D' Addario (www.tothestage.com/upload/StringTension_1949.pdf) εξηγεί ότι όσο μεγαλύτερο το scale τόσο μεγαλύτερο το tension. ie (strat Vs LP ... όχι πάλι :o)

Εδώ διαφωνούμε. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει χώρο έκφρασης. Και στα μαγαζια που παίζει αλλά και στο internet. Το target group του διαθέτει κατά τεράστιο ποσοστό internet, μην τρελλαθούμε κιόλας. Η απόφαση του υποθέτω ενείχε την σκέψη του γνωστοποιείν αλλά δεν ήταν η μοναδική και σίγουρα δεν ήταν μόνο η έλλειψη κρατικής μέριμνας για την διαφήμιση νέων μουσικών. Αλλά εδώ είναι ο καλλιτέχνης, μπορεί και να μιλήσει μόνος του.

Μα τελείως ........ Αυτό θέλει καινούριο νήμα. Το θέμα κρατική μέριμνα, οργάνωση, ενημέρωση, διαφήμιση, marketing (δεν είναι το ίδιο) δεν έχουν μεγάλη σχέση με το busking και την απόφαση του συμφορουμίτη. α) Είμαι σίγουρος ότι αντιλαμβάνεσαι το ύφος μου και χαίρομαι για αυτό β) Ακόμα και εάν δεν έχεις βρει ακόμα φίλους για κάτι τέτοιο (ψάξτο όμως λίγο) είσαι σίγουρη ότι χρειάζεσαι κι άλλους; Αρα το ζήτημα είναι αν θες ή δε θες. Τι σημαίνει "μου πάει"; Απλώς ο Νίκος ως κατασταλαγμένος τεχνικά επαγγελματίας (άρα ξέρει τι μπορεί και τι δεν μπορει να παίξει) ο οποίος από την άλλη δεν είχε και τίποτα να χάσει (και καλά "image") αλλά μάλλον να κερδίσει ("έχετε βγάλει τη μουσική σας σε κάποιο CD ;") αποφάσισε να κάνει κάτι τέτοιο. Η σκηνή βέβαια με την κορούλα είναι όλα τα λεφτά for me καθότι ως κομπλεξικός μπαμπάς είναι αυτό που με άγγιξε μιας και τα παιδιά μου δεν μπορούν (γονικό veto ώρας και περιβάλλοντος) να με δουν live (τα αστεία περι "τυχερών παιδιών", κομμένα). Τώρα εάν οι υπόλοιποι θέλουμε μεν (γιατι μπορεί και να μην θέλουμε) αλλά οι Ελληνικές μικρο/μεσοαστικές μας φοβίες (αν με πούνε ζήτουλα, κουλό, κι αν με δει ο, η, το ) δεν μας αφήνουν να κάνουμε κάτι τόσο απλό, δεν μεταφράζεται σαν μπράβο σ' αυτόν που το κανε αλλά κρίμα (το ντροπή είναι χοντρό) σε αυτούς από μας που δεν το κάνουν.

Στο παρελθόν (μιλάμε για προ 15ετίας περίπου), ο Δήμος Αγ. Παρασκευής το έκανε για 2-3 χρόνια συνεχόμενα, αν δεν απατώμαι. Αλλά η επίκληση για οργάνωση δεν αυτοαναιρεί την ελευθερία του busking ;

Εγώ Νίκο θα σου πω μπράβο μεν για το παίξιμο αλλά για το θέμα του δρόμου............ Οχι ότι διαφωνώ, μάλλον το αντίθετο. Και λέω μάλλον γιατί απλώς είναι μια προσωπική σου επιλογή, την οποία ούτε κατακρίνω από την άλλη δεν επικροτώ. Βρίσκεις φίλο, βγαίνεις και παίζεις ότι, όπου, όπως και όταν θες και βγάζεις και κανένα φράγκο. Καλό μου ακούγεται και καλά ξηγιέσαι. Είχα (once only) την τύχη να νοιώσω και γω λίγο έτσι με τους φοιτητές (ένας φίλος πήγαινε εκεί) του Music School στο Cardiff στους δρόμους της Queen Str. Και μιλάμε για πολυπληθείς μπάντες. Ειδικά στη μία των κρουστών που χώθηκα ;D Ναι, εκεί ο κόσμος το βλέπει αλλιώς. Όπως όμως και τα παιδιά που παίζουν. Το street performance στην Ευρώπη (ναι και εμεις είμαστε αλλά πέρα από εμάς) αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Μη με βαρέστε όμως ρε παιδιά αλλά αφού όλοι το θέλετε και το λαχταράτε γιατί δεν παίρνετε φίλους κι όργανα να πάτε σε μια γωνιά (η ευθεία) να βαρέσετε; Σας σταματάει κανείς; Εμένα, ένας μουσικός στο δρόμο, ούτε μου φτιάχνει, ούτε μου χαλάει τη μέρα. Την στιγμή ναι, σίγουρα. Αμα μου αρέσει και αυτό που παίζει και όπως το παίζει και μου κάνει κλικ, ρίχνω και τον οβολό μου. Και μου αρέσουν πολύ για τον καφέ-και-τσιγάρο-στο-πόδι εκείνες οι τρι/τετραμελείς παρέες κλασσικού ρεπερτορίου (συνήθως από Ανατολική Ευρώπη) Τώρα για τα μαγαζιά που λες, στα περισσότερα έχεις δίκιο, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που νομίζω ότι από μόνο του αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Εχω δει (ακροθιγώς) από την πλευρά του μουσικού τις διάφορες αηδίες που παίζονται αλλά θα ήταν υποκριτικό να πω ότι σε καταλαβαίνω καθότι δεν έχω επιλέξει την μουσική ως βιοπορισμό. Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος του επιχειρηματία που έχει επιλέξει (μαζί με πολλούς άλλους σε μία χώρα όπως η Ελλάδα) ως βιοπορισμό να έχει ένα livάδικο που δεν παίζει λαϊκά........

To ίδιο (σε μικρότερο βαθμό) μπορείς να επιτύχεις εάν βλέπεις τις χορδές (μπάσου καλύτερα λόγω συχνότητας ταλάντωσης) με φόντο μπλε (ή και άσπρη αν δεν απατώμαι) οθόνη τηλεόρασης / υπολογιστή. ;D

Αρα λοιπόν εμείς θέλουμε την άποψή σου καθότι η δική μας (που προσωπικά δεν έχω) έρχεται ετεροχρονισμένη. ;)

Συμφωνώ απολύτως με τον αρχηγό (σλουρπ, σλουρπ). Ενα ζητηματάκι όμως σχετικά με το ύφος. Βάζοντας και τα τρία σας κομμάτια στη σειρά, κάπου, κατ εμέ, διαφαίνεται μία κρίση ταυτότητας. Θα μου πεις γιατί όχι, την ψάχνουμε πανταχόθεν. Πάσο. Αλλά καλό είναι να υπάρχει μια ηχητική ταυτότητα / προσωπικότητα στο συγκρότημα άμα βέβαια επιθυμείτε να υπάρχει και κάποια αναγνωρισιμότητα. Από την άλλη κάντε (πρωτίστως) το κέφι σας και μη με παίρνετε πολύ στα σοβαρά........

Πρώτα όμως έπρεπε να ολοκληρώσεις την ιδέα σου και μετά να την ποστάρεις. Για αρχή γλυκό, αλλά εκείνο το 0:30 ??? Και, όχι δεν είναι blues αλλά ούτε και jam.

Πάντως αν ήμουν ο τύπος που το πουλάει και διάβαζα το forum, θα έβαζα και έναν δικό μου φίλο "λαγό" να τραβήξει πιο ψηλά το bid. ;) Ρε παιδιά, δεν τα συζητάνε έτσι αυτά. Υπάρχουν και pm.

Ε καλά βρε Marathon, δε σου είπε πως θα ακούγεται το μπάσο σου. Για αυτό υπάρχουν ενισχυτές και μαγνήτες και εφφέ και πάει λέγοντας. Αλλά έχει δίκιο καθότι καρυδιά σώμα, με σφένδαμο στο μπράτσο και έβενο ταστιέρα συνηγορούν, all things considered, σε πρίμο ήχο και βαρύ όργανο. Αντε ρε, μεγειές. Ανοιξε thread και ανέβαζε φωτο συναρμολόγησης.

Οκ άκουσα και το You και μπορώ να πω ότι έχουμε μια καλή καλή mainstream μπάντα. Τα σχόλια για τη φωνή ισχύουν. Εδώ όμως δεν πάσχει το ρεφραιν. Τουναντίον. Υπερθεματίζω στον μπασίστα. Θα πρότεινα λίγο πιο neck (precision) ήχο στο κουπλέ παρά Jazz για το συγκεκριμένο but that's just me. Κάτι με το ταμπούρο (ήχο) δεν μου κολλάει .... :-\ Ισως λίγο πιο στακάτο. Ισως. δεν ξέρω. Γιατί τo bridge βγάζει τόση Ελληνικούρα; Υπάρχει λόγος που δεν καταλαβαίνω; Με έβγαλε εκτός. Μα τελείως....... Για ανέβασε κι άλλα. Not my cup of tea αλλά καλοστημένα κομμάτια. Και πάλι μπράβο.

Καταλαβαίνω τι εννοεί ο Nestoras για τον Young (στην αρχή και τέλος) ;) Ενδιαφέρουσα δουλειά. Μπράβο ! Το ρεφραιν (λίγο Αμερικανοκοινοτυπιά) το αδικεί, κατ εμέ, το κομμάτι. Και η rhythm session καλή δουλειά. Μερικές μπασογραμμές δεν είναι καθόλου άσχημες. Η φωνή τα παέι καλά (ειδικά όταν "ζορίζεται"). Απλώς μερικά γυρισματάκια της θέλουν προσοχή. Δουλέψτε τις δεύτερες. Θα "κρύψουν" αρκετά και θα δείξει το κομμάτι. Αυτά. Καλή δουλειά παιδιά.

Βρε Bassbill ήταν κουβέντα τώρα αυτή; Δηλαδή όποια εταιρεία ξεκίνησε με κιθάρες δεν θα σχολιάζουμε τα μπάσα της; Δηλαδή το μπάσο θέλει την ιδιαίτερη τέχνη που την κατέχουν οι εκλεκτοί; Σιγά το μασονικό μυστικό ντε. Και δεν μιλάμε για καμία της σειράς έτσι; Για Gibson μιλάμε. Να μην ξεχνιόμαστε. Αν δεν σ' αρέσει, δικαίωμά σου. Οχι όμως και να μην συζητηθεί γιατί η Gibson είναι γνωστή πρωτίστως για τις κιθάρες........... Δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε για τα Yamaha;

Συμφωνώ μαζί σου στο θέμα δημιουργικότητας / ανταγωνιστικότητας αλλά είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι γνωρίζεις το παγιωμένο κόλπο του στύλ δίνω κάτι παραπάνω από τη συλλογική σύμβαση και ταυτόχρονα κοτσάρω στον twenty/thirtysomething έναν πομπώδη τίτλο που αν θέλει να τον κρατήσει καλό θα ήταν να διαγραφεί και από τα συλλογικά όργανα της εταιρείας. Και αφου είμαστε ιδιωτικός τομέας και παίρνεις πάνω από τη σύμβαση (της πείνας) τολμάς και ζητάς και υπερωρίες; Καλά θέλεις να το κλείσουμε το μαγαζί; ;) Θα διαφωνήσω μαζί σου για τα συνδικαλιστικά όργανα, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα που εργάζομαι αδιαλλείπτως. Απηρχαιωμένα ναι, ισχυρά με τίποτα.

Ετσι, όχι απλώς συμφωνούμε αλλά θα έλεγα ότι προσωπικά θεωρώ τον Αύγουστο ως τον χειρότερο μήνα για διακοπές.

Γιατί δεν κλείνει η εταιρεία σου Αύγουστο και ο εργοδότης σου σε "προτρέπει" να πάρεις εκείνες τις μέρες ;) Eye για πες μου ακριβώς τι εννοείς γιατί δεν κατάλαβα. Επειδή δεν είμαι πλούσιος, τι εννοείς "Μόνο οι αρκετά πλούσιοι άνθρωποι μπορούν να επιδιώκουν να εργάζονται για προκαθορισμένο σύνολο ωρών ανά ημέρα... οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν ρολόγια, ειδικά αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την εθνική μιζέρια μας". Ποιός θα αποφασίζει; Ο φόρτος μου που δεν τελειώνει; ο εργοδότης μου που θέλει μεγαλύτερη παραγωγή από λιγώτερα χέρια με μικρότερο μισθό; η ΓΣΕΕ; ο συνεργάτης μου; ο εγωισμός μου; Οσο για την εθνική μιζέρια, έχοντας εργαστεί (όχι απλώς συνεργαστεί) σε Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία αλλά και συνεργαστεί με δεκάδες χώρες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο σεβασμός στις συμφωνημένες σε εθνικό επίπεδο ώρες εργασίες είναι δεδομένος και από τον εργαζόμενο αλλά και από τον εργοδότη. Αντίθετα με εδώ....

Μπράβο στον Evris. Το ελάχιστα δεδομένο κάποιου είναι το ευκτέον κάποιου άλλου. Δεν είναι όλος ο κόσμος ο δικός μας. Καλά αυτό άστο.... Το χρησιμοποιώ δικαιολογία στη μούχλα μου εδώ και καιρό. Και κάνεις μια βόλτα (Αθήνα ή νησιά) και βλέπεις όλους αυτούς τους κουτόφραγκους που τα έχουν μαζί τους από 0 χρονών. Εχοντας το μειονέκτημα κιόλας ότι έρχονται από χώρες με ευκολίες στην οικογενειακή πρόσβαση στην ........... Ελλάδα. Το αντίθετο είναι πολύ πιο εύκολο. ;) Αλλά φέτος (που πάνε σχολείο πλέον) υπέγραψα ότι πρίν τη συμπλήρωση του έτους, η οικογένεια θα εκδράμει στας Ευρώπας.

Με την οικογένεια μαζί μου και το κινητό υπό μάλης (ευτυχώς από πέρισυ δεν ξαναπαίρνω λαπτοπ) οι επιθυμία για διακοπές δεν ήταν αυτή που ήταν κάποτε. Σπίτι, μουσικούλα, φιλαράκια, πιτσα, ταβερνάκια και σουβλάκια. Ξέμπαρκα κορίτσια, ζεστή πόλη, βαριεστημένα βήματα, ατέρμονες κι ανούσιες συζητήσεις γεμάτες οινόπνευμα και μεζέδες. Η πόλη έρημη, δικιά μου, με μυρωδιές ασφάλτου και περιστασιακής διχρονίλας καθώς διασχίζω στο ρελαντί με τη δικιά μου μηχανή της άδειες αστικές αρτηρίες. Καφές πρωινός, καθόλου πικρός, μπαλκονάτος, αγναντέυοντας μια πόλη που αρνείται να ξυπνήσει κι όταν ξυπνήσει έχει χρόνο για κουβέντα και ρεμπελιό. Ουζάκια στης Πλάκας τα σκαλοπάτια και φιλοσοφούμεν μετ ευτελείας κλείνοντας το μάτι στα κορίτσια. Και θερινό σινεμαδάκι το βράδυ ή συναυλία/θέατρο στα βράχια. Και το ξημέρωμα μας βρίσκει στα βράχια παρέα με άδεια κουτάκια. Είναι η Αθήνα π΄αγαπάω και λατρεύω πριν έλθουν οι βάρβαροι και μου τη βιάσουν. Σιγά ρε Κρούσο. Ή εκεί που είσαι ή στη Φιλοθέη, δεν έχει και τεράστια διαφορά.Δεν είσαι ντε και επαρχία. Οταν λέω εξοχή εννοώ εξοχή όχι μπασταρδοκαταστάσεις. Στη Ρόδο έτσι που την έχουν κάνει τώρα, εξαρτάται που μένεις. Από την άλλη και το 2000 στη Πλ. Αμερικής, μια χαρά διακοπές είχα κάνει. Θα ήθελα να είναι οι διακοπές μου φέτος.............

Σου είπα ότι φεύγωωωωωωωωωωωωωωωωωωω Μόλις (αμα) πιω τη μπύρα το βράδυ......... ΑΠΟΧΟΡΟ