Το ζήτημα είναι και σοβαρό και ενδιαφέρον.
Κατ΄αρχήν εστιάζουμε στο καλλιτεχνικό έργο και όχι άλλου είδους.
Μπορεί ο μηχανικός που έφτιαξε τον δρόμο της γειτονιάς μου να ήταν δολοφόνος κατά συρροην αλλά πάλι θα περπατάω πάνω στο δρόμο αυτόν.
Το ζήτημα λοιπόν έγκειται στον καλλιτέχνη και το έργο του.
Ο οποίος καλλιτέχνης σημειωτέον, μπορεί να μην παρήγε το ίδιο έργο αν δεν ήταν αυτός που ήταν με τις συγκεκριμένες διαστροφές του.
Το ζήτημα της διαστροφής ας περιορισθεί στο αντισυνταγματικό και νομικά κολάσιμο αδίκημα (στα οποία ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται ομοφυλοφιλία, μασωνία, μακριες φαβορίτες, παντελόνια καμπάνα, μοϊκάνικο κούρεμα, body piercing κλπ)
Οταν το έργο λοιπόν αναπαράγει / προάγει / προωθεί την ιδεολογία της διαστροφής απορρίπτεται συλλήβδην και ασυζητητί ανεξαρτήτου αξίας.
Βέβαια και εκεί υπάρχουν layers καθότι η Φιλοσοφία στο μπουντουάρ του Ντε Σαντ ενέχει και διαστροφή αλλά και αρκετό food for thought.
Όταν όμως είναι ανεξάρτητο (πχ ένας υπέροχος πίνακας ή ένα Συμφωνικό Έργο) μπορούν να απορριφθούν εξ αιτίας του ποιόν του ανθρώπου καλλιτέχνη;
Εχουμε δικαίωμα να το απορρίψουμε (τινί τρόπω φασιστικά πράττοντες) ή θα δώσουμε συγχωροχάρτι στο (αντικειμενικό) κτήνος επειδή μια πλευρά του μας έδωσε κάτι όμορφο (υποκειμενικά); Η πάλι ξεχωρίζουμε για την βόλη μας και τιμωρούμε τον άνθρωπο και χειροκροτούμε τον καλλιτέχνη; Και που αρχίζει και που σταματάει το όριο του καθενός;
Σας είναι εύκολο να απαντήσετε;
Εμένα όχι.
Θα μου πείτε πιο πάνω ήμουν απόλυτος. Μάλλον. Αλλά εξελίσσομαι με την κουβεντα.
That is what is all about, έτσι;