Λοιπόν επειδή το σκέφτηκα και αρχικά είχα την ίδια αντίδραση και εγώ (και σε μεγάλο βαθμό ακόμα έχω). Εντάξει βρε παιδιά, όχι σε όλα. Και τι προτείνετε δηλαδή;
Από την άλλη, αν το σκεφτείς, είναι και λίγο ανήθικο.
Δηλαδή είμαι εγώ ανίκανος, τα κάνω μαντάρα και σύσκατα και μετά έρχομαι και σου λέω, Μεγάλε, καλά πέρασα. Αν μπορείς τώρα, γιατί δεν έχω μία, πλήρωσε και το λογαριασμό.
Οχι ρε φίλε, εγώ;
Ε ναι, τι θες να κάνω;
Πρόσεξτε την έμμεση βία που ασκώ μεταθέτοντας την ευθύνη για την λύση του προβλήματος που δημιούργησα στον άλλο. Γιατί εγώ την έχω την λύση. Να πληρώσεις εσύ. Εσύ την αρνείσαι οπότε πρέπει και να αντιπροτείνεις.
Αλλά και αν αντιπροτείνω μέτρα όπως την μείωση κατά 40% των βουλευτικών αποδοχών, την μη παροχή πρόσθετων παροχών (αυτοκίνητο, κινητό) στα κυβερνητικά στελέχη που αμείβονται πάνω από ένα ποσό ή την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης της οποίας τα ένσημα θα προσμετρώνται απλώς στα εργάσιμα χρόνια του βουλευτή κλπ κλπ πάλι δεν έχει νόημα καθότι δεν αποφασίζω αλλά και δεν εισακούομαι.
Οπότε πέραν της εμμεσης βίας, υπάρχει και η ηθική απαξίωση.
Απλώς σκέψεις...... Για να αντιλαμβάνομαι και τον αντίλογο.