audiokostas

Θεός σχωρες το παλικάρι. Αλλά βρε παιδί μου, You Don't Mess with The Messer ..... :-\

Yeap ;)

Εύκολο. Γιατί ο Clapton είναι πιο "εύπεπτος" και ο Page μέρος μιας πιο ολοκληρωμένης πρότασης. Και εγώ Rory αλλά είναι επειδή έχει ντύσει (σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους) μουσικά την εφηβική μας ηλικία. ;) Τι κερδίζω; Θα τα ακούσω τα σχολιανά μου αλλά τον Buchanan τον βαριέμαι ....

Μπααα. Δεν γνωριζόμασταν. Ο Pόρυ μας σύστησε μεταξύ μας. Και μας είπε "ohi akoma alla otan mazepste empeiries kai orimaste, ftiaxte ena Blues group ke σπρέντ δε γουόρντ" Εμείς δεν μπορούσαμε να περιμένουμε να ωριμάσουμε και το κάναμε στα 40+ ;D

Δεν έχω ιδέα. Πρώτη φορά τους είδα στο Γιουτούμπι. Και η ευρύτερη δουλειά τους φαίνεται καλή. Στα υπόψιν ........ ;)

Είρωνα παλιόγερε, στον Οικονόμου δεν παίξαμε το 81. Πρέπει να ήταν το 83 ή 84. Καίτοι γεωπόρνος, μια απλή αφαίρεση μπορείς να κάνεις να βρεις πόσο ήμασταν τότε. ;) "Και τώρα, ένα συγκρότημα της Αθήνας, που θα μας πάει πίσω στις φυτείες του Μισσισσιπή....". Είχα νοιώσει απέραντη τροπή από το εισαγωγικό του λογίδριο. :-[

Τον δίσκο των Antony & the Johnsons τον ξέρω από καιρό. Το συγκεκριμένο κομμάτι το θυμήθηκα τελευταία λόγω προσωπικών καταστάσεων. Αλλά αυτό το γκρουπ (Ελληνικό) δεν το ήξερα, δεν το είχα ξανακούσει. Κοίταξα μια ματια στο Noiz και δεν είδα να έχει ματαναφερθεί. Μπορεί και να σφάλλω. Η εκτέλεση / διασκευή όμως του συγκεκριμένου κομματιού είναι απλώς απίστευτη. Ένα ποίημα. Και είμαι φειδωλός στους χαρακτηρισμούς μου. Τους ευχαριστώ. Εκ βάθους ......

Διασκευή της διασκευής να είμαστε λίγο πιο ακριβείς. ;) Δεν ήταν άσχημο (πέραν του drum machine) αλλά .............. τελείως "άκακο". :-\ Δεν είχε το je ne sais quoi του βρε παιδί μου ...... Αλλά και πάλι, κακό δεν ήταν.

Και εγώ για Ιαπωνικό του 70 θα λεγα, ιδέα δεν έχω πάντως. Αλλά καλά έκανες και το ανέστησες. Ειδικά άμα σε βολεύει.... Φαίνεται όμορφο και οι μαγνήτες είναι μια χαρά εκεί που είναι. Φαίνονται σαν ΕΒ mini humbuckers. Με μεγαλύτερο σκάψιμο (δεν ξέρω τι χώρο έχει κάτω από το pickguard) πρέπει να παίρνει και darkstar ;D Καλόπαιχτο.

Χρήστος Οικονόμου. Μία και μισή Σάββατο μεσημέρι στην ΕΡΤ. Είχε την εντύπωση ότι είναι μεγάλος ροκάς και βαθύς γνώστης. Κάτι σαν τον Καρατζαφέρη. Είχε παίξει και το γκρουπάκι μας τότε στην εκπομπή του 8)

Τα χω ξαναπεί, συγκίνηση, δεν μεταδίδω άλλο, τέλος ....... Πάρτε να ντύσετε τις αναμνήσεις σας... http://rapidshare.com/files/133172967/in_athens_1981-_zisisp.rar Το έργο είναι bootleg ακυκλοφόρητο και ο καλλιτέχνης αποβιώσας. Δεν νομίζω να υπάρχει θέμα... To όνομα zisisp είναι και το pass Courtesy of Zisis Petkanas

Τι σχέση έχουν τα Κορέα με τα Κίνα και με τα Ινδονησία; Οι διαφορές, ενίοτε, είναι γιγαντιαίες. Ουπς με πρόλαβε τ' αφεντικό

Πολύ φοβούμαι για τη συγκεκριμένη θέση, βρήκες το καλύτερο, αν όχι το μοναδικό ;)

Η απολύτως έγκυρη γλωσσολογική παράθεση σας γέροντα, με άφησε άφωνο.

Φίλος, ο Περικλής ήταν άμουσος. Ασε...... μη ρωτάς. Σου λέω ξέρω. ;) Εγώ το είπα πιο ευγενικά ..... ;D

Ευχαριστώ. Δεν ήταν ανάγκη. :-[

Την θεωρείς απαραίτητα αμιγώς Ελληνική την Βυζαντινή μουσική;

Χωρίς το λούστρο βέβαια φεύγει και πιο γρήγορα αυτή η ψιλοάσχημη (προσωπικά ομιλών) ασπρίλα της καινούριας maple ταστιέρας. Γούστα είναι αυτά .... Οχι και lemon σε maple :o

Ωραία φυσαρμόνικα. 8) Το κομμάτι δεν το ξέρω και ο Stevie, κατά την πάγιά του τακτική, επιθετικός αλλά όχι τελείως άδικος.

Αντε και με γαλαξία ... Λοιπόν τιμής ένεκεν θα μπορούσαμε, κατά την προσφιλή μας τακτική, να αρχίσουμε να αραδιάζουμε δεκάδες μπασίστες. Απλώς ο Palladino μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Είναι τελείως unassuming, αντι-σταρ, στενόμακρη Αγγλόφατσα με Ιταλικές πινελιές παίζει (τα τελευταία χρόνια) με το ίδιο μπάσο (P-Bass -63 body & 61 Neck) και είναι η πεμπτουσία της μπασιστικής οικονομίας (πάντα μιλάω για το είδος που μου αρέσει). Εχει παίξει με τους πάντες και (σχεδόν) τα πάντα. Όχι μόνο ξεκοιλιάζει τις κλίμακες αλλά μπορεί να κάτσει να παίζει μόνο την τονική ή και καθόλου αν αυτό εξυπηρετεί την βέλτιστη δομή του τραγουδιού. Δεν είναι μόνο είναι γνώστης της ταστιέρας αλλά δημιουργεί μπασογραμές / μελωδίες που είτε βγαίνουν μπροστά (Wherever I Lay My Hat) και σημαδεύουν ή χτίζει τις μελωδίες που δεν μπερδεύονται με τ άλλα όργανα αλλά υπάρχουν εκεί και σημαδεύουν το κομμάτι. Είναι εκείνη η περιοχή που η θεωρητική εκπαίδευση και η σκληρή μελέτη θα δώσουν το ασυνείδητο υπόβαθρο στον μουσικό που θα κλείσει τα μάτια να αφήσει το ένστικτό του να τον οδηγήσει σε δημιουργίες όμορφες (αυτό - ελεύθερα μεταφρασμένο - κάπου το διάβασα και το αναπαράγω απλώς, πουλώντας φιγούρα ;)).

Για τον Ροσκομπέκ το λεγα βρε συ και τη συζήτηση (που συνεχίσθη εν μεσω βύνης και μπαχαρίων) που χαμε για τις flats.

Steve Jordan (κατάμαυρος) + Pino Palladino* (λευκότατος) Λοιπόν...... α) ανοίγεις τα αυτιά σου, β) στρώνεις τον κώλο σου, γ) ε, να το χεις και λίγο. Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και θεωρίες επισκόπου...... *Δεν ανέφερα τον D. Dunn γιατί είναι παροπλισμένος και θέλω να περάσω το μήνυμά μου στη νέα γενιά :P. Ο Pino είναι απλά απίστευτος. Που σαι Τερυ, κι αυτός με flats ;)

:-X :-X :-X :-X :-X :-X Δεν με βοηθάς βρε Νέστορα, δεν με βοηθάς.........

Δεν λάθεψε. Αδιαφόρησε....

Για να το βάζει σε αυτή τη κατηγορία >:(, αυτό μάλλον