audiokostas

Δεν ξέρω αν σου κάνουν αλλά αυτά είχα φτιάξει εγώ. http://www.tnt-audio.com/clinica/stubby_e.html Τώρα έχω κάτι κοντότερο (diy) από Praktiker.

Λαϊκές, με την ευρεία έννοια του όρου, εκτός από ορισμένα εστέτ/πειραματικά χαμηλής απήχησης είδη, είναι εκ προοιμίου όλες οι μουσικές. Από την άλλη γιατί αυτή εμμονή με το ρεμπέτικο και το μπλουζ δεν ξέρω. Στο φινάλε το ρεμπέτικο ΔΕΝ ήταν μουσική λαϊκή αλλά μάλλον έκφραση ομάδας του περιθωρίου (με περιορισμένη αλλά ναι, λαική βάση) ενώ το μπλουζ ήταν απόρροια της λαικής έκφρασης μιας καταπιεσμένης συγκεκριμένης (ευρύτερα εννούμενης) εθνικής συνοχής ομάδας. Αλλά και πάλι δεν λέω πως ξεκίνησε και αναπτύχθηκε. Σχετικά με αυτά υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία που τα λέει καλύτερα από μένα. Φύγαμε από κει. Πάμε λίγο παραπέρα... Όπως προείπα, δεν ξεκίνησα την κουβέντα για υποστηρίξω την επιλογή μου (ουδόλως με ενδιαφέρει) ούτε για να υπερασπιστώ το blues (λες και έχει την ανάγκη τη δική μου ή καίγεται για τις απορρίψεις του εκάστοτε). Ότι είναι ακόμα ζωντανό το αποδεικνύει η υπάρχουσα δισκογραφία. Κάποιες σκέψεις για το σήμερα και εδώ έθεσα.... Το blues εκφράζει μεν συναίσθημα (ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω και έτσι τουλάχιστον την αναπαράγω εγώ με την πολυτέλεια της χομπίστικης ψυχαναλυτικής ενασχόλησης ;)) αλλά ο shelter έχει δίκιο. Δεν απορρέει μόνο από το συναίσθημα. Έχει τα πατήματά της, τις τεχνικές της, τα ιστορικά αναπτυσσόμενα τσαλιμάκια της και σαφώς αν θες να λες ότι εκφράζεσαι και με το συγκεκριμένο είδος δεν θα ήταν κακό να τα γνωρίζεις. Το ύφος και η ικανότητα του εκτελεστή είναι αυτή που θα διαφοροποιήσει τον καλλιτέχνη. Εξάλλου ειδικά σε ένα τέτοιο είδος μου η μίμηση/επανάληψη/αντιγραφή έχει χτυπήσει κόκκινο, ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει μια ειδοποιό διαφορά για να ξεχωρίσει, να σπρώξει την δημιουργία του ένα βήμα παραπέρα. Θέλεις με συγκερασμούς άλλων ειδών, θέλεις με διαφορετικές παραγωγές / ήχους (ναι, είναι μέρος της καλλιτεχνικής έκφρασης και αυτά), θέλεις με μουσικές τεχνικές, δεν ξέρω. Αυτό ίσως θα είχε ενδιαφέρον για συζήτηση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι το συναίσθημα δεν παίζει ρόλο. Εξάλλου δεν καταλαβαίνω γιατί τεχνική και συναίσθημα θα έπρεπε να είναι mutually exclusive. Είναι εύκολη η blues; Σαφώς, εν μέρει. Δεν χρειάζεσαι να έχεις τελειώσει φούγκα για να παίξεις ένα δωδεκάμετρο και να ολοκληρώσεις κάποιο blues τραγούδι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνεις και καλά . Εξάλλου γνωρίζουμε όλοι μας, αρκετά μουσικά είδη που θα ήταν πολύ πιο εύκολο να τα παίζεις από τα μπλουζ. Άσε που σε αυτό το φόρουμ, όλοι έχουμε να πούμε για εκατοντάδες κουλούς σε όλα τα είδη της μουσικής ή και άχρηστα είδη μουσικής γιατί όχι και για την blues. Και θα ξαναπώ ότι υπάρχουν πολλές Ελληνικές μπάντες που άνευρα κοπιάρουν επανηλειμμένα τα ίδια και τα ίδια. Τώρα μεταξύ του "όλοι στην Ελλάδα παίζουν μπλουζ" και του "δεν υπάρχει καμμιά μπλουζ σκηνή στην Ελλάδα" κάπου υπάρχει μια αλήθεια. Το καλό όμως είναι όπως είπε και ο dmilo ότι υπάρχουν και κάποια γκρουπ που κάτι σκαρώνουν και στην Ελλάδα. Και αυτό μου αρέσει. Εμένα τουλάχιστον.

Ενδιαφέρον είναι ότι μέσα στη λίστα αυτή (εντάξει δεν είναι και το Αμερικάνικο Τοπ 10 αλλά nevertheless ....) βρήκα και ένα νέο (σχετικά) Ελληνικό γκρουπ. Μέλος του οποίου είναι και ενεργός συμφορουμίτης μας. Ο οποίος δεν συνέβαλλε καθόλου στη συζήτηση. ;) Είναι βέβαια απορίας άξιο πως γίνεται να υπάρχουν τόσα πολλά blues γκρουπ, τόσα πολλά blues κλιπς και η απόψεις ή θέσεις στο συγκεκριμένο θέμα, τόσο λίγες.

Νομίζω ότι λέμε το ίδιο. ;)

Δεν νομίζω ότι η κοινωνικοοικονομική ανάλυση του blues γίγνεσθαι έχει πλέον νόημα. Γιατί να αναλύσω την αστική ή αγροτική σημερινή τους προέλευσή ή το οικονομικό τους status; Κάνω κάτι αντίστοιχο στην Jazz, στη ποπ, ροκ, πανκ ; Το blues είναι μια μουσική φόρμα. Θέλετε του κατεστημένου; Πέστε το έτσι αν και δεν το βλέπω έτσι. Μέσα από αυτή τη φόρμα υπάρχει μια έκφραση. Όχι απαραίτητα μόνο η θλίψη και η μιζέρια. Ναι, δεν θα έλεγα ότι ο στίχος είναι το δυνατό της κομμάτι. Αλλά θα μπορούσε. Ναι, δεν έχει μουσικές εκπλήξεις αλλά it's been known to happen. Έχει όμως κάποια συστατικά που απαρτίζουν τον εσωτερικό ρυθμό και η σωστή δοσολογία αυτών μπορεί να φέρει και ένα επιτυχές αποτέλεσμα/συνταγή. Σίγουρα βέβαια, όλοι καλάρουνε μα δε βγάζουν όλοι ψάρια. ;) Από την άλλη δεν διαφωνώ, αρχής γενομένης σε ένα γκρουπ, με τον "μαϊμουδισμό"/αντιγραφή. Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Αν δεν ξέρεις το πριν και που πατάς τώρα, πως θα μάθεις για το που θες να πας. Απλώς η αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων επί σειράααα ετών από τα ίδια γκρουπ, αυτό είναι που με εκπλήσσει.

Αντίθετα με τα δύο τρία προηγηθέντα ποστ, θα μου επιτρέψεις (όχι ότι σου πέφτει λόγος, χάριν ευγενείας λέγεται) να μην πάρω.

α) Ο όρος "μελέτη" αναφερόταν στη ενασχόληση με το ιδίωμα σαν ακροατής και όχι ως μελέτη μουσικής αναπαραγωγής. β) Οταν ο ύπνος έρχεται σαν αποτέλεσμα βαρεμάρας, ναι είναι αρνητικό σημείο. Και δεν νομίζω ότι το thrash προσφέρεται για χαλάρωση. γ) Δεν καταλαβαίνω σε τι καλείς και θα μου επιτρέψεις να μην ανταποκριθώ. Η ακύρωσή σου, ως άνευ επιχειρημάτων (το "ασφαλώς" δεν είναι επιχείρημα) είναι άκυρη εκ προοιμίου. Η εξαγωγή συμπερασμάτων για μένα δεν θα ήταν ανεπιθύμητη. δ) Διατηρώ την άποψή μου περι συναισθηματικής σύνδεσης της μουσικής ανεξαρτήτως αν σου αρέσει και η σοφιστεία μελέτη vs συναίσθημα δεν αρμόζει στο επίπεδο σκέψης σου.

Μου σβησε τη δίψα ο Marillion (ευχαριστώ και δημοσίως) με μια Johnson. Τώρα πρέπει να αποχωριστώ μερικά από τα παιδιά μου (μπάσα) γιατί δεν χωράμε. Και δεν μπορώ με τίποτα.

Συμφωνώ μαζί σου στη συντριπτική πλειονότητα. Έχουν εμφανιστεί. Δειλά δειλά μεν, αλλά έχουν. Ο μεγαλύτερος όλων ;) μας είπε ότι θα απουσιάζει αυτό το διάστημα από το Νοιζ. Αμα τη επιστροφή του, θα τον βάλω κάτω για κατάθεση.

Κάθε φορά που μου έλεγα "πάτα το", με κόλλαγε εκείνο το poplar...... :-\

Αν και δεν με ενδιαφέρει να απολογούμαι για τις μουσικές επιλογές μου ή πλέον κουράζομαι να εξηγώ σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται εξ΄αρχής να ακούσουν, θα ήθελα να πω λίγο τις απόψεις μου εν τάχει και εν συντομία για το blues ως είδος μουσικής επιλογής για ένα Ελληνικό συγκρότημα σήμερα. Η σύνηθης επωδός είναι ότι το blues είναι βαρετό. Μα κάθε είδος που δεν σου κάνει κλικ ή δεν σε ενδιαφέρει να το μελετήσεις και να το μάθεις είναι βαρετό. Εδώ λένε βαρετή την κλασσική στο blues θα κολλήσουμε; Προσωπικά με έχει πάρει και ο ύπνος (μιλώ κυριολεκτικά) ακούγοντας thrash και συναφή του είδη. Αυτό δεν κάνει αυτόματα το thrash βαρετό αλλά μόνο σε μένα και ειδικότερα από αυτούς που το άκουσα. Γιατί σαφώς εξαρτάται πάντα και ποιόν εκφραστή του εκάστοτε είδους έχεις ακούσει. Παρακολουθώντας (όχι πολύ στενά ή εκτενώς είναι η αλήθεια) την blues μουσική σκηνή στην Ελλάδα ομολογώ ότι υπήρξαν αρκετές (περισσότερες ίσως από ότι θα ήθελα) στιγμές που βαρέθηκα το είναι μου. Και εδώ θα πω για τις κατηγορίες blues συγκροτημάτων που συνάντησα/συναντώ στην Ελλάδα. Ναι, με υπερβολική δόση πλάκας και (αυτο)σαρκασμού, αφού υπήρξα (υπάρχω) και ως ακροατής αλλά και συμμέτοχος στις ευκολότερες από αυτές κατηγορίες και έχω δικαίωμα να ομιλώ. Προσέξτε όμως. ΔΕΝ μέμφομαι ΟΥΤΕ απορρίπτω καμία από τις παρακάτω, καθότι (πέραν της καυστικής πλάκας) εφόσον το κάνουν καλά αυτό που κάνουν (και το διασκεδάζουν), έχουν όλες την σημασία τους και λειτουργικότητα τους στο χώρο και χρόνο. Και καλά κάνουν. Α) Παίζεις χαλαρά κι ωραία μία τσουκου τσουκου background μουσικούλα (ένα δωδεκαμετράκι από Λα, την ώρα που οι άλλοι λεν τα πολλά) εύπεπτη και ευχάριστη, ιδανική για να προσκαλείται το συγκρότημα σε όλα τα μπαράκια, καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες χωρίς να ενοχλεί. Πολύ ωραία λύση αν θέλεις να χει δουλειά το γκρουπ. Β) Πάμε για 20 στάνταρ που τα ξέρουν όλοι (που έστω και ακροθιγώς ασχολούνται με το είδος) και με μοίρασμα 30% (μουρμούρισμα) -70% (πεντατονικοσόλιασμα της ακράτειας) θα βγάλουμε κανα τρίωρο να μη λέει και ο ιδιοκτήτης ότι δεν το δουλέψαμε το μεροκάματο. Στην αρχή κάποιου κομματιού θα μερακλώσουν και μερικοί (χελ γιέα) και θα γουστάρουμε κι εμείς που κάποιος μας ακούει και οι μπυρίτσες θα ρέουν. Γ) Χρησιμοποιώντας το Β) παίρνουμε και μερικά άγνωστα κομμάτια, τους στρίβουμε τ΄άντερα διαφοροποιώντας τα κατά το δοκούν και λέμε ότι έχουμε προσωπικότητα ή κοινώς με ξένα κόλυβα …. ή άλλως με πορδές να βάψουμε αυγά. Δ) Αρκετά με ότι κάναμε τόσο καιρό και ήγγικεν η ώρα για δημιουργία. Άρα κεφάλια κάτω, ξεζούμισμα, δουλειά και fingers crossed. Ρίσκο γιατί i) το γκρουπ μπορεί να μην το χει (που μπορεί να ισχύει και στα παραπάνω αλλά το το βάζεις πιο εύκολα κάτω απ’ το χαλί), ii)εκτίθεσαι ο ίδιος και δεν κρύβεσαι iii) το κοινό πρέπει να σε δεχτεί για την δουλειά σου (και να ξανάρθει) και όχι γιατί θα χαϊδέψεις τα αυτιά. Ωραία λύση εν προκειμένω είναι το Γ + Δ για να κλείνεις και καμιά δουλειά. Και τι καινούριο να βγάλεις σε blues όταν δεν είσαι μαύρος, τυφλός, δεν δουλεύεις σε βαμβακοφυτείες (οι επιδοτήσεις μετράνε; ) και δεν σε έχουν βρει μεταξύ 10:00 και 11:00 (when I woke up this morning) όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες; Κλισέ μπουρδολογία που την έχω βαρεθεί σαν τις συζητήσεις με τα ξύλα της κιθάρας. Ναι, το blues είναι ένα είδος με συγκεκριμένες (όπως πάρα πολλά άλλα είδη) δομές (όχι απαραίτητα 1-4-5) που δημιουργήθηκε κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες και όντας μαύρος και Αμερικάνος, ένα μεγάλο head start το χεις αλλά κυρίες & κύριοι που δεν ασχολείστε, το blues έχει προχωρήσει από την εποχή του Blind Lemon Jefferson ή του Robert Johnson. Ακόμα και από την εποχή των Collins, Freddie/Albert/BB King. Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro, κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο. Γιατί τελικά και η blues όπως και κάθε άλλη μουσική αυτό είναι πρωτίστως (για μένα τουλάχιστον και καλό είναι να μην το ξεχνάτε). Έκφραση συναισθημάτων. Άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς. Και η blues έχει βρει εκφραστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έχει αποδείξει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα έκφρασης μουσικών συναισθημάτων χιλιάδων μουσικών. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Νομίζω ότι αυτό είναι προφανές κρίνοντας από την τοποθέτηση μαγνητών, pots και το πάχος του ξύλινου "pickguard".

Όχι ρε. Τρόπος του λέγειν. Το μόνο καλό που βρήκα εγώ στα σκουπίδια, ήταν συμπαίχτες. Εκεί με βρήκαν και αυτοί. ;D

Εντάξει, ευχάριστο δεν θα ταν αλλά στα σκουπίδια τη βρήκα. Που να την αγόραζα σαν original και να μου βγαινε μαιμού......

Έχεις δίκιο. Καλή ταινία. Ο Bill Nighy (αν και όλοι - Rea, Connoly, Nail είναι καταπληκτικοί), για μια ακόμα φορά κορυφαίος. Σε άλλη μουσική ταινία (που ήταν συμπαθέστατη) που συμμετείχε ήταν στο The Boat That Rocked (2009)

Είναι πενταετίας ......... τουλάχιστον :-\

Νομίζω ότι το link τα λέει όλα. Μπορείς να το πατήσεις;

Μάλλον έχεις δίκιο.... Απλώς δε σε προσέχω ;D :P :-*

a) Η μάνα σου έχει δίκιο (πάντα) b) Το στράβωμα (όπως και το να είσαι εκατομμυριούχος ;)) ain't no fun c) Θα τα πούμε λίαν συντόμως εκ του σύνεγγυς. Καλά να περάσεις.

Τον συγγραφέα, τον συγγραφέα .............. ;D :D :D Δημήτρη σε εκλιπαρώ, πες μου πως δεν ήσουνα εσύ. O Sean Penn όλα τα λεφτά. Πως και δεν το ανέφερε ο Blue ?? ;D

Μπαααα....Κοίτα στο net τα relics με Daphne Blue. Μια χαρά.

Εγώ απλώς το ξεσκονίζω λίγο .....

Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτόν στην ανταλλαγή υγρών μεταξύ ερωμένων. Άκου εκεί σεξ χωρίς ιδρώτα...... Γίνεται;

Νομίζω ότι το χρώμα είναι ακρυλικό. Μόνο το τελικό clear coat είναι νίτρο.

:o :o :o ΘΕΛΩ. Οι μπύρες δικές μου. ;D