audiokostas

Καλησπέρα! Ήθελα να μάθω τη γνώμη σας σχετικά με το συγκεκριμένο μπάσο!

Αν κάποιος το έχει κ όλας ,θα με βοηθούσε για να μου πεί πως είναι παιχτικά ..

Είναι πολύ ιδιαίτερο σε στήσιμο μπάσο, με ιδιαίτερο ήχο (κατά τη γνώμη μου μόνο με flat χορδές) που άμα δεν το πιάσεις και να παίξεις, δεν θα σου πρότεινα να προβείς σε καμία αγορά ότι και αν σου πουν.

Ρίξε μια ματιά στο γιουτούμπι να δεις κανα review.

Ο ήχος του είναι love/hate κατάσταση- προσωπικά τείνω στο hate  ;D

Και ο Ζούπερ θε πεί ότι τείνει στο love.  ;D

Πάντως με τον Terry κατά βάση συμφωνούμε.

Αν και πολλοί "ήρωές" μου παίζουν (ή έπαιζαν) ric και ό ήχος του είναι βέβαια μοναδικός, αισθητικά ποτέ δεν με "έφτιαξε" ένα ric εκτός ίσως από το σκαλιστό special edition του Lemmy με τους τρείς μαγνήτες.

Σόρρυ για την παρέκκλιση αλλά αν ήταν θέμα επιλογής (εκτός Fender και GL ASAT που έχω) σίγουρα θα προτιμούσα το άλλο tribute, του σχωρεμένου (Jack Bruce Warwick) που θυμίζει μεν Wal (και ταυράκι) αλλά σε λογικότερα χρήματα  ;D.

Εν προκειμένω, για να επιστρέψω, το μαύρο με τον παλίσσανδρο στη ταστιέρα, θα ήταν αυτό που θα μπορούσα να ζήσω μαζί του για αρκετά χρόνια μετά την αρχική gavla της αγοράς.

Εγω πηρα τα george ll's γλιτωσα απο κολησεις και μ....κιες.Πολυ ποιοτικο καλωδιο.Ακριβουτσικο λιγο αλλα τα αξιζει .Το μονο μειον το σκληρο καλωδιο του που κανει κουρμπες ,αλλα και τα βυσματα και το καλωδιο ειναι σαν τανκ.

Δεν ξέρω για σένα βρε Γιώργο αλλά τα George L τα χω τελείως για τον π...

Με αυτά τα βύσματα (αλλά και εκνευριστικά καλώδια) δεν έβγαινα live ούτε καθιστός.

Καλό το crimped καλώδιο (αλλά χρειάζεσαι εργαλείο) και πολύ λιγότερο τα βιδωτά (ούτε η WBT με έχει πείσει στα βιδωτά της) αλλά το καλάι είναι η καλύτερη οδός.

Μία καλή κόλληση μαζί με μηχανική ένωση καλωδίου σε ένα σοβαρό jack με σωστό strain relief, είναι το ιδανικό και δεν τίθεται συζήτηση επ' αυτού.

Όπως είπε και ο Σπύρος, τo ένα άκρο (εκτός αν έχεις strat) είναι καλό να είναι γωνία.

Όπως επίσης είπαν και ο Σούπερφακ και ο Ιρεντιλης τα silent (στο άκρο της κιθάρας μόνο) είναι βολικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Το ένα που έχω φτιάξει είναι μόνιμα τοποθετημένο στην κάρτα ήχου και έτσι δεν έχει θόρυβο όταν δεν έχω κιθαρομπάσο επάνω του και την χρησιμοποιώ μόνο για ακουστικά στο PC. 

Τώρα η θεωρία λέει ότι κοιτάμε για resistance και capacitance αλλά προσωπικά κοιτάω ποιότητα κατασκευής, θόρυβο και βέβαια ευκαμψία.

Καθότι ναι μεν είχα πάθει πλάκα με τον ήχο των Evidence (και από τα Analysis) αλλά ούτε τόσα θα έδινα για το μέτρο αλλά και τα καλώδια ήταν σκέτα παλούκια.

Προς το ελαφρώς άκαμπτο είναι και τα Klotz La Grange αλλά ποιότητα, τιμή, ήχος (και όνομα) με έψησαν και πήρα καμιά δεκαριά μέτρα.

Κάνουν και πολύ καλά RCA για το στερεοφωνικό όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν κάποιοι φίλοι μου.  ;)

Από κει και πέρα, ότι έχει το στούντιο και καβάτζα μαζί μου ένα όμορφο τρίμετρο μωβ (αγνώστων στοιχείων) που μου χει δώσει ο φίλος μου ο Επικούρης καθοτι προσπαθώ να μην αναλώνομαι σε αυτά τα "κυνήγια" πλέον.

Κάπου είχα δει στο Onvilabs.com ένα καλό συγκριτικό test (αν και αυτό για τους compressors είναι αξεπέραστο). Ψάξτε το.

Ευάγγελε mille merci

 

Ο Παπαγρηγορίου έχει τις Thomastik Jazz Round- bingo

 

Κοίτα να δεις, που ήταν κάτω από την μύτη μου...

Όταν τα λέω και τα ξαναγράφω, εσύ με αγνοείς.

Τέλος πάντων.....

Οι τιμές τους (στον Πάνα) είναι ανταγωνιστικές και είναι πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί (αν και δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα καθότι το μαγαζί είναι κατά βάση για βιβλιογραφία και παρτιτούρες κλασσικής και άντε κανα cd).

Υπάρχουν (αν θες εναλλακτική στην Ευρώπη με φθηνά μεταφορικά τα οποία αν πάρεις - που θα πάρεις -  και άλλα μπινελίκια, εξατμίζονται) και εδώ....

Να σου πω μόνο ότι είναι (όπως βλέπεις) light αλλά και (όπως ξέρω) πολύ low tension και δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό στο πουρουπουρού σου...

Το δυναμικό εύρος του δίσκου βινυλίου είναι κατά τεκμήριο μικρότερο από αυτό του οπτικού δίσκου.

ZYX R-100H

Dynavector 17D2MKII

ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ φτάνει την ατελείωτη, πελώρια φωνάρα / έκφραση της Etta αλλά να και μια πολύ καλή προσπάθεια από την Beyonce στην πολύ καλη ταινία Cadillac Records ...

Σε μερικά πράγματα, το να σαι μαύρος δεν είναι απλώς προτιμητέο, είναι μονόδρομος.  ;)

Οιασδήποτε ηλικίας.....

Υπάρχουν κι άλλες αλλά μην το παρακάνω.

το προβλημα ειναι οτι "εκει εξω" ΚΑΝΕΙΣ δεν ξερει τι ειναι το reel to reel,κατι 85αρηδες ΜΠΟΡΕΙ να θυμουνται τι ειναι το compact cassete,οι μονοι που ξερουν τι ειναι το βινυλιο ειναι οι DJs ,κατι παππουδες στα καφενεια και ο AUDIOKOSTAS  ;D & το cd δεν το βλεπω και πολυ καλα στην υγεια του... ;D ;D

R2R rules.  ;D

Κρατάει ώρες συντροφιά, το βλέπεις που γυρνάει και έχει ήχο αναλογικό.

Είναι αυτό που λέμε sexy.

Σαν το πικάπ. Μόνο που αυτό δεν κρατάει πολύ και δεν είναι για "καταστάσεις".

Αλλά είναι το απόλυτο όμορφο μέσο αναπαραγωγής υψηλής πιστότητας.

Το CD είναι πάρα πολύ ωραίο και χρήσιμο για να διώχνει από τα μπαλκόνια και τα χωράφια τα πουλιά. Σαν σουβέρ που τα δοκιμάσαμε σε συγκριτικό το ΣΚ, δεν λένε εκτός και αν είναι homemade με την ετικέτα να ναι σε παχύ χαρτί και να να ναι από την πλευρά του ποτηριού.

Την κασσέτα την ψιλοβαριέμαι γιατί θέλει πολύ μανούρα για να γραφτεί καλά. Με το auto reverese όμως και τον κατάλληλο φωτισμό (στο μηχάνημα και στο δωμάτιο), μια καλογραμμένη κασετούλα (TDK SAX ή Maxell XLII σε καλορυθμισμένο deck) είνα gavla.

Τι να σου πούνε τα στικάκια και τα λοιπά...  ;D

Και βέβαια τώρα με την επιστροφή στις ρίζες, δεν πετάμε τίποτα... 8)

Μπονζούρ.

Μετά απο μινι μπασοσυζήτηση με τον Τέρυ απο πάνω θα μπεί flame maple και μετά χρώματα

νερού -πάμε για ψημένη ώπρα thanks Hellfire-και νίτρο :D

Λόλο, μας φάγαν οι τερμίτες τ' όργανο, τρέχα....

Στο καπάκι βάλε Νάσο μεντεσέδες για να σηκώνεται και να μην πάνε άχρηστες τόσες θήκες.  ;D

Πέρα από κάθε πλάκα πάντως, αν το όργανο ήταν βαρίδι (πάνω από 4.5 κιλά), καλά κάνατε. Διαφορετικά ήταν θέμα ξυλουργικής άσκησης (στον ήχο δεν έχω ακούσει διαφορές).

Αν δεν αντέχουμε όμως ούτε 4 κάτι κιλά στον ώμο, υπάρχουν και τα μαντολίνα και οι μπαγλαμάδες ή να παίζουμε καθιστοί.

Αφού θα ναι flamed maple, πριν περάσεις την ώμπρα Νάσο, πέρνα το βαθύ σκούρο (μαύρο ή πηκτή κάσια - έχω να σου φέρω και τα δύο) και μετά ξύστο και πέρνα το κάσια για να δείξει καλά τις "φλόγες" του το καπάκι.

Μάλιστα. Υπάρχουν και χειρότερα δηλαδή.

 

Μπρός στα κάλλη τι είναι ο πόνος φάση, είμαι μαζόχα/πονάει ο ώμος/νεφρί μου 24/7 αλλά φαίνομαι βίντατζ και γαμάω-μάο.

 

Σορρυ αλλά εγω προσωπικά είμαι ορκισμένος λάτρης του lightweight, από γυναίκες-αυτοκίνητα-μηχανές-είδη ρουχισμού (sic)-μουσικά όργανα, όπου βρεθώ και όπου σταθώ ξυρίζω γραμμάρια  ;D

Κοίτα, περί ορέξεως ...... αλλά αν εξαιρέσουμε ένα Ibanez Musician που πιτσιρικάς μέ έκανε και βόγγαγα μετά από κάθε πρόβα και κάτι κουτσουρα 70s που είπα αμάν, δύσκολα βρέθηκε μπάσο που να μου άρεσε ηχητικά, να γούσταρα να πάιζω σε πρόβα/live και να βλαστήμησα τη στιγμή που το φόρεσα.

Θέλεις γιατί κινούμαι, θέλεις γιατί γουστάρω, θέλεις γιατί δεν παίζω μεγάλα live, θέλεις γιατί η φαρδιά ζώνη μοιράζει βάρος, δεν ξέρω. Όχι σίγουρα γιατί είμαι σφίχτης. Μου αρέσει κιόλας να το νοιώθω λίγο τ'οργανο καθότι μου δημιουργεί ανάποδες το πολύ αφρόξυλο.

Από την άλλη, αν σαν κάτι φίλους έκοβα 5ωρο στο πάλκο οργώνοντας λαικούς δρόμους, δεν το συζητώ, the lighter the better κι αλλοίμονο αν έχεις βαρίδι.

Αλλά όπως και να το κάνεις, προσωπικά ομιλών, μου αρέσει και να το βλέπω και να χαίρομαι. Μουσικό όργανο παίζω στο φινάλε κι όχι black and decker.

Κι επαναλαμβάνω: Περι ορέξεως ....

Jeez.

 

Δηλαδή έχεις ένα μισόκιλο (περίπου) να κρέμεται στο ψηλότερο/χειρότερο σημείο του οργάνου..

Δεν είναι τα χειρότερα. Υπάρχουν και τα Lollipop της Fender (τα πιο όμορφα αλλά και πιστά για 66 ri) που είναι κοντά στα 102gr.

Τα δεύτερα πιο όμορφα είναι (για βιντατζ καταστάσεις πάντα) είναι τα reversed στα 87gr.

Έχω την εντύπωση ότι στο βάρος δεν προσμετράται το βάρος από ferrules και βιδες όπως κάνει ο Θοδωρής. Όμως μπρος στα κάλλη τι είναι ο ώμος.....  ;D

Τα καλό(κατασκευασμένο) κλειδί είναι καλό κλειδί και δεν θέλει πολύ φιλοσοφία. Τέρμα και δεν υπάρχει λόγος για κουβέντα επ' αυτού.

Το σουλούπι του είναι απλώς για τη δική μας μούρλα αφού κανείς άλλος δεν ασχολείται.

Απορώ ώρες-ώρες ρε συναγωνιστές μπασίσται

Γνωστοί και ως  Άντρες ........ 8)

Υπάρχουν πάντως μπάσα και μπάσα.

Υπάρχουν τα πίπουλα υπάρχουν και τα βαρίδια.

Το τι θα σου κάτσει, είναι προσωπική υπόθεση.

Προσωπικά, έχω ακούσει μουγκά αλλά και αηδόνια και στις δύο κατηγορίες.

Με προεξέχοντα πάντα παράγοντα τον μάστορα που θα μπορέσει να τα κάνει να κελαηδήσουν....  ;)

Για πες...

Είναι της Auro και αν θυμάμαι καλά (δεν ορκίζομαι, θα πρέπει να το τσεκάρω) ο κωδικός είναι 126.

http://www.organicnaturalpaint.co.uk/content/Auro%20126%20tech%20sheet.pdf

Εχω πάντως την εντύπωση οτι αυτο ειναι το αγαπημενο μου  8)

 

http://www.sadowsky.com/stock/view/4311.html

 

http://www.talkbass.com/threads/fs-ft-sadowsky-nyc-standard-5-aaaa-spalt-top-59-burst.692479/

Τότε είσαι ασυζητητί βουρ για σκόνες αγιογραφίας

http://arttime.gr/skones-zwgrafikhs

Φθηνές κι εύκολες με μεγάλη ποικιλία.

True-oil για τέλειωμα (ή και ένα καινούριο προιόν που δοκιμάζουμε με τον Γρηγορίου και αν μη τι άλλο δείχνει πολύ καλά αποτελέσματα και μπορεί να γίνει μέσα στο σπίτι καθότι είναι οικολογικό και μοσχοβολάει)

Δες και κανα δυο βίντεο.

ε τοτε δες και τον leader της κατηγοριας...

http://www.crookcustomguitars.com/paisleys/

Αλλοίμονο. Τον έχω bookmarkιασμένο αλλά τονε ξέχασα.

Αλλά με το δολλάριο εκεί, τη δρχ αλλού και μένα εδώ, το βλέπω χλωμό στο εκρού του νεκρού.

Οπότε λοιπόν, φίλτατε Δγιαολοφωτιά, έχω κότες που κάνουν αυγά και συ έχεις παιδιά και επίσης ένα σώμα paisley που μ' αρέσει από τώρα.....  ;D

+1000 αλλα με rosewood και tint neck

Ποτέ δεν αναφέρομαι στα αυτονόητα.  ;)

Αν και με καλά baked maple ίσως να βαζα νερό στο κρασί μου..

Το Pink Paisley (με ροζ ή γκρι βάψιμο) και το Blue Floral της Fender είναι τα κλασσικά και όμορφα .

Yπάρχει όμως του James Burton που είναι πιο όμορφη για μένα.

Η Fender Japan έχει και κάποιες άλλες floral

Και όλα αυτά αν μείνουμε Fender.

Αν πάμε σε Paisley αυστηρώς και άλλων κατασκευαστών, θα πήγαινα από Αμερική σε μερικούς που ειδικεύονται σε αυτό όπως

http://www.marksoundguitars.com/about_us.html και http://forrestcustomguitars.yolasite.com/picture-gallery.php

Ναι, μου αρέσουν πολύ οι Paisley.  ;) ;)

Χρωματάρα...

'μώ το μπελά μου με σας που χω μπλέξει βαλτοί κι εγκάθετοι είστε ούλοι σας αει σιχτήρ.... Δε λέω παραπάνω, για να μην ξανοίγομαι....

Δεν το συζητάμε φίλε Θοδωρή (και Νάσο βεβαίως, βεβαίως). Με ρώτησες σε όλα, σου απήντησα και δίκιο είχα σ' όλα  :P  και με ευχαριστείς και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.

Βγάζω απόξω άσπρα, μαύρα και sunburst γιατί αν ήθελες τέτοια δεν θα ρώταγες...

Βγάζω απόξω κατι Δάφνες, Σήφοαμ και Μπέιμπι Μπλού και άλλα παστελ χρωματάκια παιδικού υπνοδωματίου.

Τα χρώματα επίσης που πρέπει να αποφύγεις προσωρινά είναι το burgundy mist (με mint ή και μαύρο pickguard) και ειδικά στο χρώμα που επισυνάπτω, όπως επίσης και το Fiesta Red με οπωσκαιδήποτε tort pickguard (ναι ρε Palladino, τραβάτε ζόρι; ).

Και λέω τα αποφεύγεις προσωρινά καθότι δεν έχω αποφασίσει που θα κάτσει η μπίλια μου σε αυτά και να μην έχουμε τα ίδια.  ;D

Από κει και πέρα, διάλεξε ότι τραβάει η ψυχή σου.... Aztec Gold, Butterscotch, Blue Translucent, Copper, Firemist Gold, Honey Sunburst, Inca Silver, Lake Placid Blue, Ocean Turquoise, Olympic White, Orange Solid / Translucent, Shell Pink, Sherwood Green, Shoreline Gold, Sonic Blue, Surf Green, Taos Turquoise Blue .....

Δες και χρωματολόγιο Fender και Warmoth και των συναφών.

Πάντα νίτρο για να ρελικιάσει έμορφα.

Βέβαια, υπάρχουν μην ξεχνάς και οι πάμφθηνες και εύκολα εφαρμοσμένες και από σένα υδατοδιαλυτές μπογιές στις οποίες υπάρχει απλά μια τεράστια γκάμα (ας πούμε πραγματικό lapis lazuli να σου φύγει το κλαπέτο).

Και αν νοιώθεις περιπέτειας, κάνε (νιτρο λέμε) χρώμα πάνω σε χρώμα να ξεφλουδίζει το ένα και να βγαίνει το άλλο από μέσα. Μιλάμε για πραγματική τέχνη κι ομορφιά (που δημιούργησε βέβαια κατά λάθος ο αρχιτσίπης ο Leoς)

Από την άλλη βέβαια Babicz και αλουμινένια κλειδιά δεν πάνε καλά σε vintage χρώματα από 60s ....... βάλε κάτι σύγχρονο σε χρώμα να μην τρίζουνε και τα κόκαλα των luthiers.....

Νάσο σου ρχεται οσονούπω πιεμ...

Το μεγαφωνο ειναι 10αρι οχι 15αρι.

Πολύ σωστά και δεν καταλαβαίνω γιατί μου είχε κατσικωθεί στο μυαλό το 15άρι.

Ίσως γιατί σχεδιάζω κάτι.....  ;D

Λοιπόν, βάσει του μεγαφώνου σου οι "ιδανικές" εσωτερικές (άρα πρέπει να προσθέσεις και το πάχος του ξύλου) διαστάσεις της καμπίνας πρέπει να είναι γύρω στα 40.2 λίτρα και δες τις παρακάτω μετρήσεις που μαζί με το επισυναπτόμενο διάγραμμα ίσως σε βοηθήσουν.

Διαστάσεις

   Vb = 1.42 ft3  =  40.2 lts

   = L x W x H

   f3 = 56.72 Hz

   fb = 61.11 Hz

   Dv = 4 in  =  10 cm

   Lv = 3.15 in  =  7.63 cm

Επεξηγήσεις

Vb: Speaker Box Internal Volume

f3: 3dB Cutoff Frequency

fb: Enclosure Resonant Frequency

Dv: Port Diameter

Lv: Port Length

Όσο για τον ενισχυτή, μια χαρά είναι για το μεγάφωνό σου.

Για live μπορεί, φτάνει να είναι μικρός χώρος και να μην είστε σε μεγάλες εντάσεις. Να το έχεις στο πάτωμα (floor coupling) και κοντα στον τοίχο (θα βοηθήσει λίγο με ανακλάσεις).

Semiάσχετο αλλά χθες στο αφιέρωμα του Jon Lord υπήρχε η ορχήστρα Domenica (απαρτιζόμενη κατά βάση από νέους με κλασσικές σπουδές στη μουσική) και η ροκ ορχήστρα (απαρτιζόμενη από επαγγελματίες - και ικανότατους - μουσικούς απσχολούμενους κατά βάση στις λαϊκές πίστες).

Περιττό να σας πω ποιός έχει εισοδήματα και μπορεί να βιοποριστεί από την μουσική.

Στο θέμα "προοπτική" δεν θα μπω καθώς, ούτως ή άλλως, στην Ελλάδα, η λέξη έχει μόνο θεωρητική και απολύτως καμία πρακτική υπόσταση.

Σωστος ο τυπος. Bach κι αηδιες. ::)

Βαλε το παιδι να μαθει κατευθειαν πανω σε εργα του Καρβελα... ;D ;D

Φίλως δεν έχει ψωμί ο Μπάχ

Αν θέλεις χλίδα μάθε αχ-βαχ

Άρα λες Τόνος = Βάρος

Διαφωνώ.

Βαριέμαι να σου αποδείξω (ως και εξαίρετος επιστήμων συν τοις άλλοις) με εξαιρετικά επιστημονικό τρόπο (το βάρος εξαρτάται από την διαφορετική βαρύτητα που ασκείται -στην οποία ο τόνο συνεχίζει να παράγεται αυτούσιος εξαιρουμένης της πυκνότητας του αέρα - κατα την οποία όμως η μάζα παραμένει αμετάβλητη.

Βγάζουμε λοιπόν την βαρύτητα από την εξίσωση και μας μένει....

Τόνος = Μάζα

Και από την στιγμή που η μάζα είναι αποτέλεσμα της πυκνότητας....

Τόνος = Πυκνότητα.

Αυτό που ποικίλλει, είναι το σημείο της πυκνότητας που θεωρεί ο καθένας ιδανικό για το δικό του "βέλτιστο" ήχο.

Πσσσσσσσσσσσσσσσ με ανατριχιάζω ώρες ώρες.

Θα πάω να γράψω στο Protagon και σε κάνα χρόνο θα σας έρθω πίσω υπουργός.

Αλλιως σκαει ο ενισχυτης σε ενα ανοιχτο χωρο με την ιδια ενταση και αλλιως σε ενα κλειστο?

Ναι. Λέγεται ανάκλαση του ήχου.

Μπάσο μπορείς να προσθέσεις στη κιθάρα.

Bottom όμως έχει μόνο το μπάσο.

Μπορείς όμως να προσπαθήσεις.

Βλέπουμε με συμπάθεια τις αποτυχημένες προσπάθειες.  ;D

Φτάνει να διαρκούν λίγο, να μην κουράζουν και βέβαια είναι επιβλαβείς στον ήχο του γκρουπ. ;) 8)

Το Pete Wentz είναι καλό αν είσαι μέχρι 17 και με πολύ περιορισμένο budget.

To ΜΙΜ std από την άλλη είναι ένα αξιοπρεπές μπάσο.

Το MIM std αναβαθμίζεται σταδιακά (και μεταπωλείται).

To PW κι αν το πλένεις, μάλλον το σαπούνι σου χαλάς (και κανείς δεν το παίρνει)

Αυτά εν ολίγοις.

Βαριέμαι να γίνω αναλυτικός.

Ελπίζω όμως να έγινα κατανοητός. 8)

Panorios, don't fear the Reaper..... ;D

42

Έχουν απαντηθεί αυτά.

Να μην επαναλαμβανόμαστε.

Και εγω μαλλον για αυτην λεω.

Την εχω ακουσει και με την Markbass Little Mark 250 και κελαιδησε!!!

αλλα πιστευω οτι η TC Electronic BH250 εχει και περισοτερα καλουδια που θα μου αρεσουν!

Τι σχέδιο/πρόγραμμα χρησιμοποίησες για καμπίνα / crossover ?

Τουλάχιστον οπτικά, έκανες ωραία δουλειά .

Το μεγάφωνο δεν δείχνει να είναι κακό. Τα specs του δείχνουν αξιοπρεπή.

Πολύ old school υλοποίηση για ένα 15άρι χωρίς ούτε καν ένα midrange.  ;)

Ξέρω ότι για εύκολη μεταφορά και κόστος, οι διακοπτικοί class D ενισχυτές είναι μονόδρομος αλλά 15άρι με 4mm (μάλλον minimum για μπάσο) στο Xmax,  δοκίμασε αν μπορείς να το ακούσεις με κάποιον solid state (για να μην πω λαμπάτο) με (ικανό) τροφοδοτικό για να μας πεις την γνώμη σου.  ;)

καλο δειχνει αυτό  :)

Και είναι καλό. Τους φοράω στο Jazz. Όντως noiseless, ψιλοτσαμπουκαλεμένοι αλλά συχνοτικά οκ και προσωπικά μου αρέσουν.

Για να είναι noiseless o μαγνήτης, θα πρέπει να είναι είτε stacked είτε split ώπερ και σημαίνει ότι μην περιμένεις ακριβώς single coil συμπεριφορά.

Υπάρχουν αρκετοί πλέον μαγνήτες για noiseless bridge με σοβαρή απόδοση.

Ο ένας που αναφέρθηκε, οι Super 55 και Vintage Noiseless της Fender, οι stacked (με προσωπική προτίμηση στον STK-J1 - vintage voiced-) της Seymour Duncan, οι Dimarzio (ίσως λίγο στο aggresive) αλλά και στο πιο mellow οι Bartolini αλλά και οι πιο boutique Nordstrand NPJ4SV και Aguilar 4J-HC με πιο ακριβούς τους split της Lindy Fralin.

O καθένας με την δική του "προσωπική" άποψη αλλά όχι και με πλανητικές διαφορές (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για απλό χάλκινο σύρμα γύρω από alnico πόλους και όχι πυρηνική φυσική) και όλοι καλοί είναι για τον α ή β λόγο (ή παίκτη αν θες) αλλά αν μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο θα πήγαινα (χωρίς να απορρίπτω τους άλλους αλλά μάλλον για τον λόγο τιμή / απόδοση) για την τριπλέτα BL J-45 (οι πόλοι είναι λίγο περίεργοι αλλά δεν είναι ζήτημα) / Fender super 55 / SD STK-J1.

Πρόσεχε τις διαστάσεις γιατί άλλα ζευγάρια έχουν τις ίδιες διαστάσεις (JB Mexico στυλ) και άλλα έχουν τον bridge μεγαλύτερο (όπως είχαν/έχουν τα USA Fender αλλά και τα Fender licensed σώματα όπως της Allparts) αλλά επίσης οι noiseless (ειδικά οι stack) έχουν μεγαλύτερο ύψος και μπορεί, για να έχεις ικανό string clearance (αν δεν έχεις βαθύ routing), να χρειαστεί να ανεβάσεις το action.  ;)

Ελπίζω να βοήθησα.