audiokostas

Ωπ συγνώμη, μόλις θυμήθηκα την χειρότερη όλων...............αλλά τι υπέροχος ήχος  ;)

Ναι όντως...

Θέλεις το καταγώγι που γράφτηκε, θέλεις οι άσχετοι μουσικοί που παίζανε, θέλεις ο εξοπλισμός που ήταν βασικός κι αρχαίος, θέλεις ο προαγωγός κι ο οιχογλύφτης που ήταν γκάου, λογικό ήτανε...

Μας δουλεύεις βρε Σάμη;

η abbey road στα καλύτερά της....

Με την θρυλική ΕΜΙ TG12345 (no tubes Σταύρο  ;D) και τα Neumann (αν θυμάμαι καλά) να τραβάνε (από απόσταση λέει ο Alan Parsons και όχι close mic όπως διατείνονται πολλοί) τους Hiwatt με τις κιθάρες (το μπάσο ήταν DI) και τον μάγο Alan Parsons στο σκαμνί.

Ακόμα και ο Waters ακούγεται μεγαλοπρεπής.  ;D

Ο καρκίνος είναι το φλάντζερ της σοβαρότητας

Όλοι όσοι δεν ακούτε Husker Du, παρθένοι είσαστε.

Καλημέρα Φίλε

Που να χέσω τα γραφεία μου....

To original post είναι σοβαρό ή να το πάρουμε στη πλάκα;

Γιατί αν είναι σοβαρό δεν πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά.

Δεν είμαστε για νοσοκομεία τέτοιες μέρες....

Η σιωπή είναι χρυσός (λαϊκό γνωμικό)

Η σιωπή είναι σαν καρκίνος (Paul Simon)

Άρα ο χρυσός είναι καρκίνος. (επαγωγικό συμπέρασμα)

Εγώ είμαι Παρθένος.

Τι λέγαμε;

Πολύ γλυκό, πολύ όμορφο και καλοδουλεμένο.

Με άρεσε, που θα λεγε κι ο Λάκης.  ;D

Παντος εμενα σημερα εφτασε το vol 1 και επαθα την πλακα μου  :P :P :P :P

Αμα είναι για test records (έχω κανα δύο), προτιμώ αυτούς που έχουν sweep, tracking, channel separation, VTA κλπ test πάνω τους και όχι ηχογραφήσεις.

Να στήνω καλά το μηχάνημα και μετά ακούω τις ηχογραφήσεις που θέλω.

Θεωρω  καλυτερο ηχο συνολικα  τον ηχο της δεκαετιας του '70.Σε ολα τα στυλ...

Ηταν πολυ...λαμπατος.. 8)

Αδελφέ εδώ και εδώ είσαι.  ;)

Τα "αγοράζεις" από το net και τα βλέπεις πάραυτα.

Η Neve 8028 σημειωτέον δεν είχε καμία λάμπα. 8)

Αν είναι μάστορας όμως ο σχεδιαστής και μάστορας ο ηχογλύφτης και προαγωγός...τι τα θες. Βοηθάει (τότε τουλάχιστον) να ναι καλό και το πρωτογενές υλικό.... ;)

Τι;;; Δεν ισχύει;; ??? :o

Βρε μη με κουρδίζετε λέω.....

Θα πω πράματα που οι σατέν πυζάμας (you say "πυτζάμες") θα ακούγονται λογικές.

;D ;D ;D ;D

Περιμένω (ακόμα) να με πλΕρώσουν για τις εκλογές....σκέφτομαι να κάνω μια "κατάθεση" ακόμα.  ;D ;D ;D ;D

Καλά, πρόσεξες τη βλακεία που πλημμυρίζει αυτούς τους audiophile ?

Παρατήρησες στο 2ο video τα (ειδικά και πάντα τσιμπημένα) micro-stand που σηκώνουν τα καλώδια από το έδαφος; Είναι (λένε) για "καλύτερη απόδοση" και να μην επηρρεάζονται από το πάτωμα !!!!!!!

Και να ήταν η πιο εξωπραγματική βλακεία που λένε, ίσως να την αντιμετώπιζες και με συμπάθεια. Άντε να μην πουμε για τα Resonator πάνω στα ηχεία ........ Mercy .......

Στο δε πρώτο βίντεο, υπάρχει ακουαλάϊζερ. Στα περισσότερα προηγμένα πρωταθλήματα αυτό τιμωρείται με κόκκινη κάρτα και αποκλεισμό από 3 τουλάχιστον blind test καλωδίων.

Έτσι όπως σε βλέπω, αν και λογικά το ξέρεις, δες και εδώ ....http://www.thevintageknob.org/  ;)

Μερικά Ιαπωνικά τέρατα, είναι συγκινητικά.

Δεν εχει καμία σχέση το στυλ  μουσικής απλα η ποιότητα του ηχου  8)

Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις

Κατ΄αρχήν προϋποθέτουμε ότι το αποθηκευτικό μέσο (βινύλιο δηλαδή, τι να λέμε τώρα  ;D) και η ποιότητά του (Chesky, Mobile Fidelity, Blue Note – πρωτίστως για τα εξώφυλλα φετίχ-, Three Blind Mice, Telarc etc), το σύστημα αναπαραγωγής (όλη η αλυσίδα) αλλά και η προσωπική εμπειρία / παιδεία μας, βρίσκονται στα επίπεδα που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε τις μικρές αλλά και μεγάλες λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι.

Η χρονολογία ηχογράφησης παίζει κάποιο ρόλο αλλά δεν είναι απαραίτητος παράγοντας.

Δηλαδή μια καλή κόπια από (και αναφέρω τα album και όχι τους καλλιτέχνες γιατί όποιος δεν τα ξέρει δεν θα ανοίξω και κουβέντα) το Abbey Road, What’s Going on, Rumours, Dark Side of the Moon, The Allman Brothers Band at Fillmore East, Time Out, Breakfast in America / Crime of the Century, Thriller, Raising Sand, John Barleycorn Must Die, Kind of Blue, Harvest, Brothers in Arms (βαριέμαι το Love Over Gold), Workingman’s Dead, Sticky Fingers, Blonde on Blonde (ειδικά στο 3πλο 45rpm της MF), Gaucho/Aja, Jazz at the Pawnshop (reference για το τι μπορεί να κάνει κάποιος με ελάχιστα μέσα), Graceland, Buena Vista Social Club, Blue (J. Mithell), Love Supreme και μερικές δεκάδες άλλα, δεν πρέπει να λείπουν από ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν το μυαλό και το αυτί τους στο θέμα ηχογράφηση/παραγωγή/αναπαραγωγή.

(Υπάρχουν και τα Mezannine, Ok Computer, Eric Clapton Unplugged, Metallica, OVO, Achtung Baby, Dido, Alison Krauss με τον Ledzeppelη αλλά και το τελευταίο του Nile Rodgers ;) και πάρα πολλά άλλα, αλλά ξεκινάω από την αλφαβήτα πρώτα)

Υπάρχουν βέβαια και ηχογραφήσεις όπως «τα ντραμς» της Sheffield Labs (αλλά και της Sara K.) που όσο και καλά να είναι ηχογραφημένα, με κουράζουν αφάνταστα.

Όπως υπάρχουν και συγκεκριμένοι ηχολήπτες / παραγωγοί (πχ T-Bone Burnett, Jim White, Lanois) που μπορούν να κάνουν τα πάντα (και διαγράφω ποταπά παραδείγματα εύκολου γέλιου που είχα) να ακουστούν συγκλονιστικά. Από την άλλη πελώριος και ο Alan Parsons αλλά δεν με «ακουμπάει» βρε παιδί μου. Άρα θέλω όλο το σύνολο να με βρίσκει πρόσφορο…

Τέλος πάντων, αν και θα μπορούσα να βάλω μια μεγάλη λίστα και από τωρινά και από παλιά (που ακούω και ξανακούω) αλλά πρόσφατα (που μόνο πρόσφατα δεν είναι) άκουσα και άμεσα μου έρχονται στο μυαλό (και Utube δεν βάζω) και μου άρεσαν για κάποιο λόγο (και) από πλευράς ήχου είναι τα The Black Keys – Thickfreakness, Mofro – Lochloosa, John Hiatt - Bring the Family, Dan Patlansky - Dear Silence Thieves, Fleet Foxes – Fleet Foxes (όμορφο εξώφυλλο), Sufjan Stevens (δεν θυμάμαι τίτλο)  αλλά και βινύλιο (που βρήκα σχεδόν τζάμπα και καινούριο), J.S. Bach - Brandenburg Concertos 1–6 με το Baroque ensemble του Nikolaus Harnoncourt με τα αυθεντικά όργανα (για να μην πω κουρδίσματα και ξεκινήσουμε άλλα debate) εποχής που είναι απλά καθηλωτικό τουλάχιστον στα δικά μου απαίδευτα αυτιά (αν και οι ηχογραφήσεις της κλασσικής είναι από μόνες τους ειδικό κεφάλαιο).

Δεν βοήθησα πολύ, έτσι;

Ενα ακομα που ξεχασα να αναφερω ειναι οτι δεν ξερω αν ηχητικα παιζει ρολο αν ειναι Hex Core ή Round Core

Δεν ξέρω πως τα πας με τα Αγγλικά αλλά ρίξε και μια ματιά εδώ....

http://www.bestbassgear.com/ebass/gear/hardware/strings/hex-core-vs-round-core-bass-strings-which-is-right-for-you.html

Εν τάχει και γενικεύοντας χωρίς να μπάινουμε στις επί μέρους εξαιρέσεις, στο μπάσο, οι round είναι πιο πρίμες αλλά και πιο χαλαρές ενώ οι hex πιο "τσίτα" και μπάσες.

Φαντάζομαι θα τόχεις ψάξει, αλλά just in case you didn't  ;D, τα μπράτσα με round lam rosewood ταστιέρα, είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που συνδυάζει -επιτυχημένα κατ'εμέ- στοιχεία απο δύο διαφορετικούς κόσμους...

Ηντιντ μαι γκουντ φρεντ Ηλίας.

Λίαν προσφάτως (το συζήτησα) και ο λόγος νομίζω είναι εύλογος (sic)  ;D

Μιλάμε ουσιαστικά για laminated προσθήκη (φλύδα) στο radiused μπράτσο ώπερ και λογικό να είναι dominant ο χαρακτήρας του ξύλου του μπράτσου (βλέπε maple) έναντι της ταστιέρας κάτι το οποίο βέβαια (συνεπικουρούμενης και της δομικής σχέσης στα round lam) δεν συμβαίνει στη slab μορφή της ταστιέρας.

Όλα τα παραπάνω ενισχύονται από την παρουσία των vintage-σχεδόν-δεν-υπάρχω τάστων των συγκεκριμένων ηλικιών οργάνων.  ;D

Όλα αυτά με grain of salt και προσωπικής θεώρησης/εξήγηγησης τωνε πραγμάτωνε.

@JJ

Nασ'καλα Σπυρο,σε μερσουμε."Μπασο" υπαρχει αλλα λογω του οτι ειναι ψευτικο...

Για τα συγκεκριμένα άσματα, είμαι μόνο ένα τηλ μακριά....

Με αληθινό μπάσο...  ;D

Πολύ, πολύ, πολύ, πολλοί καλοί.

Και εσύ και στους δυο ρόλους σου.

Χόνεστλι κα φουλ ρισπεκτ.

Τα panda όλα ειπώθηκαν ήδη στο θρεντ.

Με τη ντραμς δεν τα πήγα καλά.

Αλλά όπως πολλοί κακεντρεχείς θα τρέξουν να πούν. είναι συχνό μου το πρόβλημα αυτό.

Λεπτομέρειες... Μια χαρά είναι και το ροζεγούντε σε αυτά τα κούτσουρα  8)

 

Βλέπεις, δεν είμαι... δογματικός  ;D

Λοιπόν, μιας και τα λέμε εδώ, άσχετα με την όλη κουβέντα (και με το μπαρδόν δηλαδής), ότι δοκίμασα (ναι, έχω πέσει μέσα στη χύτρα βλέπεις  ;D ) με maple τελευταίως, μου κάθεται πολύ καλύτερα ως definition και pop που προσωπικά χτιμάω ιδιαιτέρως και το πράμα φκιάνει κατά το δοκούν (άμα αλλάξει η διάθεση) από τα κουμπάκια (του μπάσου ή του ενισχυτή).

Κάτι το οποίο (αν δεν κάτσει απ' την αρχή στο αυτί στη μίξη) με τον παλίσσανδρο δεν ισχύει. Μπορεί (και σκοτούρα μου) να κάνω και λάθος.

Απλώς δεν το πολυμπορώ το οπτικό του ζητήματος με το maple και ο έβενος (με την ατάκα και το δεφινίσιό του) είναι κούκλος αλλά κρύος και μεθοδικός σαν Παρθένος μπασίστας βρε παιδί μου.  ;D ;D

Για φεντεροειδή ομιλών βεβαίως βεβαίως και ουχί τα υπόλοιπα πολύχορδα Enterprise / σκρίνια.

Θα την εψάξω και με άλλα ξσύλα (μιλώ πάντα μόνο για ταστιέρα)

Εμένα που λέει vintage '62;

Τουλάχιστον στα Jazz Bass, τα '62 (με όλη τη σύγχυση που κουβαλάνε στα specs τους) είτε είναι original, είτε AVRI, είτε classic series, είτε US, Japan ή MIM, είναι πανέμορφα και παίζουνε (στην πλειονότητά τους) καλά.

Αλλά δεν έχουν το μαπλέ που θέλει ο σφαλιαροδάχτυλος....  ;D

Ενισχυτή vintage δεν θα αγόραζα για κανένα λόγο γιατί ο χρόνος κάνει πολύ κακό στα κυκλώματα. Άσε που αν πάθει ζημιά (που θα πάθει) για να επισκευαστεί θα πρέπει να φας τον κόσμο, να χαλάσεις ένα σωρό λεφτά και πάλι μπορεί να μην γίνει η δουλειά.

Μπαα.

Το point-to-point / turret board κύκλωμα (αν και όποιος έχει δει από μέσα λαμπάτο tube tester, σίγουρα θα έχει πανικοβληθεί) επισκευάζεται πιο εύκολα σχετικά με τα smd on board ψηφιακά κυκλώματα.

Ναι, μπορεί να θέλουν αλλαγή πυκνωτές και λάμπες (αν θέλει ο μετασχηματιστής δεν αξίζει η αγορά εκτός κι αν είναι χώμα) αλλά ένας έμπειρος ηλεκτρονικός, μπορεί να τα συμμαζέψει σχετικά εύκολα. Τα κυκλώματα βρίσκονται στο internet πλέον.

To vintage όργανο αξίζει ως αγορά, εφόσον 1) γνωρίζουμε τι ακριβώς παίρνουμε και το αγοράζουμε με την επένδυση στο μυαλό μας (Fender/Gibson είναι σκληρά νομίσματα στην εποχή μας  ;D), 2) μας φτιάχνει να το βλέπουμε και να το παίζουμε και βέβαια 3) να μην είναι κούτσουρο για τζάκι αλλά να παίζει.

Το 1 και το 3 προϋποθέτουν εμπειρία βέβαια... ;)

Πολυ ντορος η ταινια, για το τιποτα.

(οσον αφορα εναν μουσικο - για τους κοινους θνητους, καλη η ταινιουλα)

Μπα, ούτε για μένα (κθ) ήταν τίποτα ιδιαίτερο.

Εξαιρουμένων ίσως μερικών ερμηνειών.

Αυτά παθαίνει όποιος παίζει Ντουράν-Ντουράν στο μάξιμουμ.

Blackheim...σεβασου το δικαίωμα  του διπλανού σου στην ησυχία και συζήτησε το μαζί της. Μπορεί και να τα βρείτε.

Γιώργο πάρε ανάσες και χαλάρωσε. Άνευ λόγου....

Και οι δικές μου είναι anais-anais.

ΥΓ: Άμα έχει και... εξωτικά κσύλα, cocobolo, θα έχει το κατιτίς της  ;D

Ξύλα του cocobolou  ;D

Ρίχνω στο τραπέζι Padouk για το μπράτσο.

Βάλτου και μπιρμπιλωτό φιδόξυλο στη ταστιέρα να πάει και ασορτί το χρώμα και άντε και κανα τάμα ασήμι στο headstock (να μας έχει ο Θεός καλά παιδί μου) και φίλντισι inlay "Mπαμπά μη τρέχεις" στη ταστιέρα.

Ορέα κιτάρα φηλος ......  ;D

Πλάκα κάνω, καλή είναι αλλά είμαι κάρεντλι σε τελείως άλλη φάση.

Δεν ψηφίζω γιατί και που ψηφίζω δεν αλλάζει τίποτα.

Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι μου θυμίζει από την Ελληνική δισκογραφία η χροιά και εκφορά του Σέμη αλλά το Αλτσχάϊμερ δεν βοηθάει.... :(

Το σύνολο, που δείγματα έχω ακούσει και κατά την δημιουργία, δεν είναι η κούπα του τσαγιού μου και δηλώνω αδαής. Ως εκ τούτου τι γνώμη να εκφέρω πέρα από το να πω ότι δείχνει (και είναι) ποιοτικά δουλεμένη και πάνω απ' όλα (και πάρα πολύ σημαντικό στα κιτάπια μου), προσωπική κι αυθεντική δουλειά.

DR High Beams σίγουρα και πρωτίστως αλλά κοντά τους το all time favourite των "πριμαδόρων", Rotosound Swing Bass.

Ανήκω στο αντίθετο στρατόπεδο και για αυτό δεν θα σου πω ποια μου αρέσει και τι μου αρέσει σε αυτές.

Σίγουρα όμως θα καλύψουν τις δικές σου ανάγκες.

Αναμενόμενο αφού είναι υπέρ γερούνδιος.

Τι Γερούνδιος....Υπερσυντέλικος, όπως όλοι μας.

Κατά το Αγγλικόν Past Perfect Continuous.  ;D

Όπως έλεγε και η συγχωρημένη η γιαγιάκα μου στο χωριό (and I quote) : Pig ugly

Εξαρτάται τι μπάσα αρέσαν στη γιαγιά σου γιατί είναι σχετικό αυτό που λές....

Φτού !

Καπιταλιστικό παίγνιο κρύβεται από πίσω....και γω νόμισα ότι την ανακύρηξε συλλεκτική η φέντερ...και ότι θα έπιανε και άλλα πολλά.  ;D

Πάρτε Fender USA και Gibson.

Επενδύστε σε σκληρό νόμισμα.

Τώρα που είναι καιρός......