Ηλία το post έχει πολλά θέματα. Αρκετά από αυτά έχουν συζητηθεί/αναλυθεί και "αιματοκυλιστεί" πολλάκις.
Αν και το ζήτημα πάντα παραμένει στην οπτική γωνία του δέκτη και τι "απαιτήσεις" έχει από το εκάστοτε ίνδαλμά του (καλλιτεχνικό, πολιτικό, αθλητικό, λογοτεχνικό κλπ) και πόσο μπορούμε (ή /και αν πρέπει) να ξεχωρίσουμε το παράγωγο από τον παραγωγό.
Ακόμα και στο post σου υπάρχει η αυτοαναίρεση. "Μουσικά, δεν έχω καμμία απαίτηση απο τους καλλιτέχνες που αγαπάω" vs "Όμως...επηρεάζομαι απο δηλώσεις/θέσεις/απόψεις πέρα απο το καθαρά μουσικό πεδίο.......όπως και η μισαλλόδοξη/φιλομιλιταριστική/θρησκόληπτη στάση των τελευταίων άλμπουμ των Skynyrd ". Και καλά (κατά την άποψή μου) κάνεις. Η μουσική έκφραση με τον α ή β τρόπο είναι θέση. Ακόμα και όταν υπάρχει έλλειψη θέσης. Και (με) την θέση αυτή είτε ταυτιζόμαστε/ αποδεχόμαστε ή απορρίπτουμε.
Τώρα αν είναι απόλυτα σωστό γενικώς και αορίστως να ταυτίζουμε (ή να αποκόπτουμε) τον καλλιτέχνη με (/από) το έργο του, δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τη στιγμή που βρίσκεται εκεί πάνω και ζητάει το παλαμάκι μου, να είναι έτοιμος να φάει και το γιούχα μου ή/και την αδιαφορία μου. Γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλος άνθρωπος στις δύο εκφάνσεις μου. Το ζήτημα είναι να μπορώ (; ) και τις δύο να τις τεκμηριώσω
Όσο για τον καλλιτέχνη, αυτό που προσωπικά πιστεύω και συνέχεια λέω, είναι ότι δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους πάντα. Αν όμως καταφέρεις να ευχαριστήσεις έστω και μερικούς, κάποιες στιγμές, είναι επίτευγμα. Αν αυτό συνοδεύεται και από την προσωπική σου ευχαρίστηση μέσω της κατ' επιλογής σου καλλιτεχνικής έκφρασης, είναι το ιδανικό.
Αλί από τους δέσμιους της συνεχούς και καθολικής αποδοχής.