Δεν ξέρω από που απορρέει αυτό το συμπέρασμα.
Όπως και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς επιδιώκει το thread.
Το μάλλον ρητορικό ερώτημα του Ray έχει μια λογικη (που είναι ο Έλληνας McLaren οεο; ) που τελικά άπτεται περισσότερο του marketing και του market niche που μπορεί να έχει κάποια τέτοια κίνηση.
Τώρα από κει και πέρα θα αρχίζουμε τα περι σημειολογίας τι είναι ροκ, αν υπάρχει (ή δεν υπάρχει στο κατά Superfunk ευαγγέλιο) τι είναι επαναστατικό, αν τρώγομαι να ακούσω τι θα πει ο εκάστοτε μουσικός (όπως είπε ο Blue και ο Ηλίας) και τι βάση θα δώσω στη πενιά (ή στη πένα) του.
Είναι όντως άξιο απορίας (και πιθανόν συζήτησης μάλλον εκτενέστερης του "δεν είμαστε εμείς για τέτοια") πως υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει μιά ικανών αναλογιών ελληνική ροκ/ποπ/πανκ (πείτε το όπως θέλετε) σκηνή/παρουσία που θα εκφράζει την παρούσα αγανάκτηση.
Όπως προαναφέρθηκε, υπάρχουν αρκετοί μουσικοί, παγκοσμίου βεληνεκούς, που με αγγίζουν στιχουργικά/μουσικά αλλά οι συνεντεύξεις τους είναι απογοητευτικές. Και τούμπαλιν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και τα δύο.
Και ειλικρινά δεν βρίσκω τον λόγο να επιδιώκω να διαβάσω τι έχουν να πουν. Την μουσική τους ακούω και εκεί σταματάει το μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέροντός μου. Δεν αναιρεί το γεγονός ότι θα διαβάσω τις συνεντεύξεις τους ή/και τα βιβλία τους αλλά δεν θα το κυνηγήσω κιόλας.
Έχω διαβάσει προσφατα τα βιβλία του Zappa, Dylan, Patti Smith γιατί εκεί πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης εκφράζει τον λόγο του αυτόνομο και κατά το δοκούν. Αλλού συμφώνησα, αλλού διαφώνησα, αλλού απογοητεύτηκα.
Και προτιμώ να επιδιώξω να ακούσω τον λόγο των λογοτεχνών, ποιητών, στοχαστών, ιστορικών, φιλοσόφων, πολιτικών αναλυτών παρά των μουσικών.
Στο δικό μου μυαλό, έκαστος στο είδος του και από αυτό τραβάμε τον ανθό που μας αρέσει/εκφράζει.
Οι δυο δραχμές μου ........ ;D