Αν ήμουν νέος και ωραίος με χρόνο ελεύθερο θα τριγύρναγα στα μαγαζιά για τσάϊ, συμπάθεια και δοκιμές. Κουβεντούλα, γκρίνια, η μ@λ@κία σύννεφο και όλα καλά και αν μου αρέσει κάτι κι έχουμε κάτι στη τσεπούλα, μπορεί κιόλας να πάρω.
Αλλέως μου μεινε η οργανότσαρκα και περάσαμε ωραία.
Τώρα που μεγάλωσα (αλλά παραμένω ωραίος), περνάω μετά τη δουλειά σε δυο τρία μαγαζιά και ρωτάω αν έχουν (τώρα) αυτό που θέλω (for the benefit of doubt και old time shake που λένε κι οι Ηπειρώτες) και σε τι τιμή.
Αν μου κάνει (και 10% με 15% παραπάνω από το νετ, είναι αποδεκτό).
Αν όχι, καλή καρδιά, να μαστε καλά, την επόμενη φορά και μέχρι τότε να ρίξω και μια ματιά στο εμπόρευμα που έχει.
Αν κάτι μου τραβήξει την προσοχή, μπαίνει στην watch list. Αν όχι, "θένξ αλλά φεύγω γιατί βιάζομαι".
Αν γυρίσω άπραγος στο σπίτι,Γκούγκλης και Ιμπέης είναι η δική μου λύση.
Απλό;
I think so.
Τα περί ζήτω το Έθνος και Ψωνίστε από δω, δεν με αγγίζουν ιδιαίτερα διότι η προστιθέμενη αξία του μεταπωλητή (και όχι κατασκευαστή μην ξεχνιόμαστε) έγκειται στη διαφοροποίησή του (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθείς εκ των καταναλωτών) από τους υπόλοιπους μεταπωλητές. Η εθνικότητά του δεν είναι για μένα στην κορυφή των κριτηρίων μου.