audiokostas

Είναι made in China. Και εκεί όλοι ίδιοι είναι. Πλάκα με κάνεις προφανώς.......... Από όπερα δεν τα πάω καλά με όπερα και δεν μπορώ να προτείνω (αν και 2-3 χιτ τα χεις από Κάρμεν, Μπάτερφλάϊ, Κουρέα κλπ - αντε βάλε και Βαλκυρίες για το μέταλ), σαφώς όμως ξεχωρίζω την Nessun Dorma. Με Παβαρότι. Λόγω του Μουντιάλ 1990..... ;D

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο απειροελάχιστο σημείο του σώματός μου ή της ψυχής μου που δεν σιχαίνεται μετά βδελυγμίας τον τρόπο σκέψης που εκφράζει ο inquisitor. Τα δε βιβλία/χαλιά/πουφ και τα λοιπά είναι ωραία και βοηθάνε λίγο αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα. Στο σπίτι αν θέλεις να κάνεις practice... Από κει και πέρα μόνο χαμηλές εντάσεις οι οποίες όμως δεν σε βοηθάνε να φτιάξεις τον ήχο σου. Για αυτό υπάρχουν τα προβάδικα. Ο ήχος σε εντάσεις ψιθύρου δεν βοηθάει ούτως ή άλλως να καταλάβεις πολλά για τον ήχο σου και από την άλλη οι εντάσεις αεροδρομίου μέσα στο σπίτι (ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΩΡΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ) είναι ενοχλητικές για τους συνανθρώπους. Όπως καταλαβαίνεις η αλλαγή μεγαφώνου είναι άσχετη. Η αλλαγή σκέψης αντιμετώπισης του ζητήματος από την άλλη, είναι απαραίτητη.

+1 Για να μην επαναλαμβανόμαστε.... Κάνεις λάθος. Μπράβο ρε Σπύρο.

Στίχο στην ιδέα ήδη έχω κι ο πόνος μου ατέλειωτος πια είναι. Καλλιτέχνης είναι αυτός που βλέπει την απλή, μικρή καθημερινότητα με τη δική του διαφορετική ματιά. ;) Και μες στην αντάρα της ορχήστρας και στου φινάλε τους καπνούς, ο καλλιτέχνης μας με ένα σάλτο μορτάλε, βουτάει τη καλή του και κλείνει τη σκηνή, αφήνοντας τον κόσμο άφωνο για λίγο, πριν ξεσπάσει σε χειροκρότημα θερμό για το θέαμα που τόσο τον εντυπωσίασε αλλά και τον άφησε κενό όπως ακριβώς όταν ήρθε.

Δεν το κρύβω βέβαια ότι μου κάνει εντύπωση ότι αναλύεται αισθητικά μία παρέμβαση στο πρόγραμμα ενός μαγαζιού από αυτά των οποίων η νοοτροπία/αισθητική είναι γνωστή. Προσωπικά δεν με αφορούν οπότε ό,τι και πρόταση αιθητική να έχουν, δεν με αγγίζει και (συνήθως) την προσπερνώ αδιάφορα.

Δεν ξέρω (δεν βλέπω) για ποιό μιλάτε αλλά αν είναι το βίντεο με την πλειάδα καλλιτεχνών που ερμηνεύει σε διάφορα μέρη αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτο, είναι η τρίτη φορά που αναφέρεται στο φόρουμ. Την δεύτερη το είχα ανοίξει εγώ (και μου το είχε επισημάνει η - απούσα τελευταία- Evi).

Η πολυτέλεια μπορεί να έχει απωλεσθεί προσφάτως. Η αίσθηση του (όντως) σοβαρού και του (πραγματικά) αστείου έχει απωλεσθεί προ πολλού.

Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν "πιάνω" Youtube. Πήγε ο Κιάμος στους Dream Theater ?

Αν η όλη η συζήτηση είναι για να γλιτώσεις κάτι και δεδομένων των γνώσεών σου, πήγαινε αγόρασε.

Αν το παιζε το ράδιο στο αμάξι, δεν θα άλλαζα σταθμό. Δεν θα αγόραζα το cd Ούτως ή άλλως από Van Halen είχα μόνο το ΙΙ και το 1984 (Hot for Teacher ;D)

Περνάμε σε άλλο θέμα αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το DIY σε σχεση με το έτοιμο: α) συνήθως είναι πιο ακριβό (αλλά εξαρτάται με τι και πως το συγκρίνεις) β) αρκετές φορές είναι πιο καλό (εξαρτάται από γνώσεις και υλικά) γ) Η μέση λύση (mods) είναι η πιο συμφέρουσα.

Και value for money στην συγκεκριμένη φάση. ;)

Ήμουν κοντά σε κάτι τέτοιο προ τριετίας. Βρήκα (και πειραξα) το marantz και άλλαξα γνώμη. http://diyaudioprojects.com/Forum/viewtopic.php?f=12&t=614 http://www.hlektronika.gr/forum/showthread.php?t=45137 Καλό κουράγιο. Τα δε κινέζικα dac που κυκλοφορούν στο ebay, είναι απίστευτα για τα λεφτά τους. Ένα καλό τρανσπορτ θες...... ;)

Για αυτό λέω ψάχτε ή/και φτιάχτε. Το σύστημα μου τώρα έχει απαλλαχτεί από extravaganze καταστάσεις. Ένας απλός παθητικός (που έφτιαξα) προενισχυτής σε έναν 25ετίας ελληνικής κατασκευής τελικό (ndf ??? σε ευχαριστώ πολύ dkall) που οδηγεί κάποια ηχεία crossoverless full range ιδιοκατασκευές μου. CD ένα αρχαίο πάνβαρο και κωλoπειραγμένο Marantz cd80 και το προαναφερθέν πικάπ με μία denon dl110 μέσα από ένα phono pre με πειραγμένη πλακέτα Tsakiridis. Και όλα πάνω σε ένα δικό μου diy rack με καλώδια όλα κατασκευής μου. Μιλάμε για άκρως budget καταστάσεις με καταπληκτικά αποτελέσματα. Και για να σας προλάβω, δεν ξέρω γρι ηλεκτρονικά.

Αν βάλεις και την κεφαλή, το κόστος ανεβαίνει πολύ. Τα Pink όμως (με έναν καλό βραχίονα) μου αρέσουν πολύ. Απίθανος βραχίονας, και απλό, βασικό (αλλά overratted if you ask me) πικάπ. Σε πολύ λογικά χρήματα, πρόσφατα απέκτησα αυτό το (πανέμορφο για μένα) Ιαπωνικό θηρίο (μία version του Kenwood KD-990). Αν κρατάς μάτια και μυαλό ανοιχτά, ευκαιρίες υπάρχουν. ;)

Με όλο τον σεβασμό στον oneofthem, θα πω ότι δεν έχω καταλάβει τι θέλει και τι ψάχνει (το αρχικό post δεν με βοήθησε και λανθασμένα υπέπεσα σε υποθέσεις). Φθηνά πικάπ υπάρχουν. Και γυρνάνε γύρω γύρω. Μην έχεις απαίτηση και να σου παίξουν μουσική. Όπως και τα φθηνά ρολόγια. Την ίδια δείχνουν και τα SFIKO την ίδια και τα Omega Seamaster. Αλλά άλλα είναι τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Το θέμα είναι τι ζητάς, τι μπορείς να καταλάβεις και τι μπορείς να αγοράσεις (ή φτιάξεις). Τα πικάπ σήμερα ΕΙΝΑΙ πιο φθηνά από τα 80s. Όσο για το θέμα αξιοπιστίας δεν έχεις δίκιο. Υπάρχουν belt drive που γυρνάνε άοκνα και απροβλημάτιστα για δεκαετίες (με την πάμφθηνη αλλαγή του ιμάντα). Υπάρχουν και direct drive που γυρνάνε αδιάκοπα και απροβλημάτιστα για δεκαετίες (έχω τρία από αυτά). Υπάρχουν belt drive για πέταμα και υπάρχουν direct drive για γλάστρες. Είμαι οπαδός του direct (ΔΕΝ ασχολούμαι ουδόλως με σκρατς) αλλά δεν παραγνωρίζω το γεγονός αν κάτι πάει στραβά δεν είναι τόσο απλό να επισκευαστεί όσο τα belt. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια στα μοτέρ των DD (αλλά και των BD) δεν είχα κανένα πρόβλημα (χτύπα ξύλο). Η high end κοινότητα ορκίζεται στα belt αλλά αυτό είναι περισσότερο (κατά την άποψή μου) διότι ολος αυτός ο μύθος κινείται από τις μικρές boutique εταιρείες ή τις βιοτεχνίες πικάπ οι οποίες ΔΕΝ μπορούν να κατασκευάσουν (λόγω των αυξημένων μηχανολογικών απαιτήσεων που θέλει η σωστή audiophile DD υλοποίηση) direct drives με την άνεση που το κάνουν Ιαπωνικά εργοστάσια κολοσσοί. Αντίθετα, το παιχνίδι της εντυπωσιακής απόσβεσης (ή δύσκολης ανάρτησης) μαζί με ένα σωστό μοτέρ που κινεί ιμάντα σιλικόνης, είναι πιο εύκολο. Αλλά μπαίνει στο παιχνίδι και ο βραχίονας. Και η κεφαλή. Και το setup. Και άστα να πάνε. Δεν είναι εύκολη υπόθεση ένα καλό πικάπ. http://smart.noiz.gr/details.php?id=68645 Το προτείνω ευθαρσώς καθότι θεωρώ το πικάπ αξιοσέβαστο. Και ας κατηγορηθώ για μεροληψία διότι γνωρίζω τον πωλητή καλά. ::) ;D

Απλός, προσηνής, καταδεκτικός, λαϊκός, ευπρόσιτος. Όχι απλοϊκός. Όχι ότι (από αυτά που λένε και γράφουνε) ότι δεν είχε τα ελαττώματά του αλλά έχω την εντύπωση ότι πάντα ήταν απλός.

Είναι crisis oriented. Για αυτό έχει γερά δεσίματα (αντέχει μεταφορές) εισόδους για κιθάρα, ακκορντεον και μικρόφωνο ;D και μόνο 280€ !!!!!!! Θα γεμίσουμε την Αιόλου με Fender. 8)

+1. Το design αισθητικά συζητείται. Λειτουργικά μπορεί να δίνει δέσιμο για ακαμψία αλλά (ακόμα και στο 15άρι) μια ηχητική ζημιούλα την κάνει. Αλλά 15άρι (πιάσε ένα big Ben) και με 6V6 (δεν ξέρω προενισχυτριες και ανόρθωση) θα ναι για blues ταμάμ. Και μόνο $300; Με το logo; Πως το κάνουν; Μάλλον μου αρέσει.

Είναι θέμα ροπής (που είναι μεγαλύτερη στα direct) και γρήγορης εκκίνησης από στάση. Δες και αυτό http://en.wikipedia.org/wiki/Direct-drive_turntable Λάκη, Jimmy ευχαριστώ. Λάκη, οι ευκολίες (αυτόματο κλείσιμο στο τέλος) αλλα και οι σχέσεις παιδιών-βελόνες που δεν είναι αγαστές με έσπρωξαν στην αλλαγή. Προς το παρόν ;) με καλύπτει ένα Luxman πειραγμένο.

Σωστά.

Βρε Dreamdancer, επειδή αναμασάς την ίδια επιχειρηματολογία (Norris, fanboy, idol protection και λοιπές πίπες) για άσχετα με το αρχικό σχόλιο ζητήματα, να στο ξαναπώ, με κατανόηση αυτή τη φορά στα διαφορετικά επίπεδα αντίληψης που μπορεί να ενυπάρχουν σε ένα ανοιχτό φόρουμ, απλά και μασημένα. Το θεωρώ μαλακία (ναι, αυτή είναι η λέξη και ναι, μιας και την λέμε και μας την λένε καθημερινά, ας αφήσουμε τις σεμνοτυφίες) να ακούω από ένα παιδί που έκανε δύο χρόνια φωνητική να προτείνει ότι ένας απλός λαϊκός ροκ κιθαρίστας-τραγουδιστής-τραγουδοποιός και live performer των 70s που έγινε παγκόσμια γνωστός και αγαπητός και ο οποίος με την (εκτεταμένη) δισκογραφία του καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την blues-rock σκηνή εξαιτίας ακριβώς των προαναφερθέντων ιδιοτήτων του, να προσλάβει έναν τραγουδιστή για να λέει τα τραγούδια του γιατί η φωνή του (κατά τον τυπάκο της διετούς εμπειρίας) δεν ήταν άψογη. ΔΕΝ λέω ότι είχε άψογη φωνή. ΔΕΝ λέω ότι πρέπει να αρέσει σε όλους. ΔΕΝ λέω ότι είναι υπεράνω κριτικής. ΛΕΩ ΟΤΙ : Το θεωρώ μαλακία να ακούω από ένα παιδί που έκανε δύο χρόνια φωνητική να προτείνει ότι ένας απλός λαϊκός ροκ κιθαρίστας-τραγουδιστής-τραγουδοποιός και live performer των 70s που έγινε παγκόσμια γνωστός και αγαπητός και ο οποίος με την (εκτεταμένη) δισκογραφία του καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την blues-rock σκηνή εξαιτίας ακριβώς των προαναφερθέντων ιδιοτήτων του, να προσλάβει έναν τραγουδιστή για να λέει τα τραγούδια του γιατί η φωνή του (κατά τον τυπάκο της διετούς εμπειρίας) δεν ήταν άψογη. (Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως) Το καταλαβαίνεις τώρα ή να το γράψω και στη νοηματική ;

Μιας και έβλεπα προχθες τις φωτό, να κάνω και τη φιγούρα μου με το πικαπ που έχω φτιάξει (έχει παροπλιστεί εδώ και κάτι μήνες). Ιδιοκατασκευή με direct drive μηχανισμό και Rega Rb300 βραχίονα και εξωτερικό τροφοδοτικό. Σχετικά (πάντα) φθηνό αλλά όχι εύκολο.

Οι σοβαρές audiophile υλοποιήσεις είναι πολύ πιο ακριβές από τα dj μηχανήματα. Αν δεις πόσο πάνε ακόμα και σήμερα τα προ 40ετίας πραγματικά επαγγελματικά πικαπ (σταθμών), θα εκπλαγείς. Ευρείας κατανάλωσης πικαπ κατασκευάζονται και σήμερα. Σαφώς και δεν έχουν την σημασία που είχαν πριν 30 χρόνια αλλά υπάρχουν. Και βέβαια στο χώρο του high end ο χορός καλά κρατεί με τις συνήθεις υπερβολές που χαρακτηρίζουν τον χώρο. Θα ήθελα να επισημάνω ότι, τουλάχιστον στο θέμα ακρόασης, βαρύτητα ιδιαίτερη θα πρέπει να δωθεί στην κεφαλή ΚΑΙ στο σετάρισμα του πικάπ (που συνήθως είναι χάλια).

Δεν έχει να κάνει επ' ουδενί με την αξιοπιστία. Εχει να κάνει περισσότερο με την αντίληψη/φιλοσοφία με την οποία θέλει (και μπορεί) να αναπτύξει το πικάπ ο κατασκευαστής. Τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα βρισκονται εκατέρωθεν. Υπάρχει μια παγιωμένη αντίληψη ότι τα high end μηχανήματα είναι belt, η οποία είναι όμως λάθος. Από την άλλη, εάν ο σκοπός σου είναι να κάνεις σκράτσινγκ και παρόμοια βάρβαρα αθλήματα, τα (ενίοτε dedicated) direct drive είναι μονόδρομος.