Αυτό που ανέφερε ο Σπύρος στο άλλο thread, είναι για μένα από μόνο του αντικείμενο συζήτησης (το οποίο είχα και πρόσφατα).
Είναι δυνατόν ο μουσικός να μην συγκινείται σωματικά από την μουσική που παράγει;
Είναι δυνατόν ο μουσικός να μην συγκινείται σωματικά από την μουσική που γουστάρει;
Μου δίνεται η εντύπωση ότι, εξαιρουμένων των Ελληνάδικων που όλοι επιδίδονται μανιασμένα σε γιαλαντζί χορούς (νάυλον κέφια και ψόφια ντέφια), η μικρή μου πείρα στα clubάκια που παίζεται μουσική με κάποιο groove τέλος πάντων, μου δείχνει ότι ο κόσμος δεν χορεύει.
Και δεν μιλάω μόνο για τους θαμώνες με το βλέμα "τι είναι αυτό;" ή τους μουσικούς που ξεχνάνε να ευχαριστηθούν τη μουσική γιατί βλέπουν "τι πατάει" ο σολίστας. Μιλάω για το μεγάλο σύνολο των θεατών που φχαριστιούνται πολύ αυτό που ακούν αλλά δεν κουνάνε τον κώλo τους με τίποτα.
Δεν θα κάνω την σύγκριση με την Ισπανία (ακόμα και τρία συνεχόμενα φτερνίσματα εκεί συνιστούν τέμπο και ο κόσμος αρχίζει να χορεύει) αλλά στην Μ. Βρεττανία (αλλά και στη Γερμανία), στα club που παίζουν μουσική χορευτική (blues boogie, soul, jazz, rock) ο κόσμος χορεύει.
Εμείς γίναμε τελείως ανοργασμικοί ή θυσιάσαμε την σωματική έκφραση στο βωμό του στυλ / καθωσπρεπισμου;
Μη μου τα ρίξετε στη κρίση και άλλα τέτοια. Μιλάω για αρκετά χρόνια τώρα.....
Αλλά μπορεί (κι ελπίζω) να κάνω λάθος.