audiokostas

Προσπαθώντας να κρατάω επαφή με τη σύγχρονη μουσική και επειδή δεν θέλω να επιβάλλω (μόνο) τα γονεϊκά μας κολλήματα στα παιδιά μας όταν ταξιδεύουμε, αυτό το καλοκαίρι ακούγαμε μία συλλογή από σύγχρονες ποπ/ροκ (?) επιτυχίες. Θέλετε γιατί ήμουν εκτεθειμένος στα ινδολαϊκά της εποχής, θέτε γιατί είναι (μαζί με το Hammond και το Vox Continental) από τα όργανα που χαρακτήρισαν τον ήχο των 60s/70s, δεν μπόρεσα να μην προσέξω την χρήση Farfisa σε μερικά από αυτά (και πόσο όμορφα ακουγόταν). Και όχι απαραίτητα μόνο σε garage φάση. Κατ΄αρχήν αυτοί που το ξανάβαλαν (για μένα) στο (δημοφιλές) παιχνίδι. Οι Inspiral Carpets στο Saturn 5. Εντάξει, σύγχρονοι (από τα 80s) δεν είναι αλλά θέλω και εγώ τον εγκλιματισμό μου βρε παιδί μου. Η πρόσφατη επιτυχία της εποχής με το (τινί άρυθμο και όμορφο για αυτό το λόγο) φαζαρισμένο farfisa των Caesar’s Palace (Jerk it out) που μαζί με το αρκετό reverb βγάζει ελαφρά μια γκαραζίλα. Caesars - Jerk It Out Άλλη μια πρόσφατη επιτυχία από τους Mgmt (kids) Και βέβαια δεν θα μπορούσα να παραλείψω τους διασκεδαστικότατους (για μένα) Smash Mouth στο I Can't get enough of you, Baby (το οποίο προσωπικά μου θυμίζει το Backseat Nothing των Del Fuegos) Δεν με ενδιαφέρει η χρήση farfisa πριν τα 80s (τα ξέρω, τα έχω ακούσει) ΟΥΤΕ και στα λαϊκά (δεν με ενδιαφέρουν εδώ) αλλά δεν με χαλάει αν έχετε ακούσει κάτι πρόσφατα και ας είναι προσομοίωση των 60s (όπως των Smash Mouth) και το προτείνετε. ΥΓ. Ελπίζω μόνο να μην κάνω λάθος και να είναι όντως με Farfisa τα παραπάνω τραγούδια. Δεν είμαι keyboardιστας. Εξ' ακοής κάνω την μετάφραση.... :)

Εδώ και πολλά χρόνια. Το πτυχίο δεν ήταν άμεσα "εξαγοράσιμο". Βέβαια στα παραπάνω θα πρόσθετα (σε μείζονα βαθμό) την τύχη (right place, right time) αλλά και σαφέστατα το "δόντι". Αν και οι δύο όμως έχουν αντίστοιχες παροχές, μάλλον δεν μπορεί. Σκέψου εσύ που θα πήγαινες. Για το διδακτορικό ίσως (και βέβαια μιλάμε για Ελλάδα που η λέξη διδακτορικό είναι συνώνυμο πολλών αρνητικών εννοιών). Για το μεταπτυχιακό δεν συμφωνώ. Και βέβαια καμία γνώση δεν είναι άχρηστη Εξαρτάται τι ζητάει ο εργοδότης. Όταν δε η υπηρεσία υφίσταται και στους δύο, μάλλον προτιμάται το διδακτορικό. Με την εκπαίδευση δεν μπορείς να το παρακάνεις. Με την αντίληψή σχετικά με την "εξαργύρωσή" της όμως, σαφέστατα Από την άλλη εγώ που τελείωσα πτυχίο και μεταπτυχιακό σε άλλη χώρα (η οποία διατηρεί πάνω από 100 πανεπιστήμια τα περισσότερα ακριβά και μετριότατα) σε ειδικότητες που δεν είναι υδραυλικός, ψυκτικός, ηλεκτρολόγος ή το αντίστοιχο, μου είναι δύσκολο να νουθετήσω με κηρύγματα τη καινούρια γενιά που προχωράει σε μονοπάτια δύσβατα (και όχι αχαρτογράφητα όπως είναι της μόδας να λέγεται). Αμήχανα προτείνω το "ακολούθα αυτό που πραγματικά αγαπάς και θα σου δώσει και ένα κομμάτι ψωμί και κάντο όσο καλύτερα μπορείς και λίγο παραπάνω".

H τιμή πώλησης καθορίζεται από την ζήτηση. Το αν θα πωληθεί η κιθάρα καθορίζεται από πολλούς παράγοντες και κυρίως πόσοι βρίσκονται εκεί έξω που θέλουν και μπορούν να αγοράσουν την κιθάρα σου. Το ζήτημα της επισκευασμένης ζημιάς είναι κάτι που θα αξιολογήσει ο αγοραστής. Η τιμή θεωρώ ότι είναι προσωπική σου υπόθεση. Με το νετ ο καθένας έχει την ευχέρεια να την αξιολογήσει αναλόγως. Η υποχρέωσή σου (ως καλόπιστος πωλητής) είναι να πεις ότι είναι επισκευασμένη και να δείξεις με πολλές φωτό την κατάστασή της. Ακόμα περισσότερο μπορείς να επιμένεις μόνο σε κατ΄ιδίαν επιθεώρηση του αγοραστή. Από κει και πέρα ενεργούν τα κριτήρια του καθενός, τα οποία όπως διαβάζεις και αντιλαμβάνεσαι, είναι διαφορετικά στον καθένα μας. IMNSHO.... 8)

Ως έπιπλα και μούρη. Καθότι και ως ραδιόφωνα και ακόμα περισσότερο ως πικάπ, με σημερινά κριτήρια, είναι μάλλον θλιβερά. Καμιά φορά, αν πειραχτούν σωστά, έχουν ενδιαφέρον ως ενισχυτές κιθάρας. ;) Εκτός και αν πρόκειται για οικογενειακό κειμήλιο φορτωμένο με αναμνήσεις ή προσωπικό πεδίο εκμάθησης ηλεκτρονικών ή γνωρίζεις καλά τι να φτιάξεις ή πως να το φτιάξεις και που να βρεις τα ανταλλακτικά, αξίζει αρκετά λιγότερο να βρεις ένα σε πολύ καλή εμφανισιακή και λειτουργική κατάσταση παρά να επισκευάσεις κάποιο. Πάντα ως vintage μουσικό έπιπλο συναισθηματικής/αισθητικής και όχι ιδιαίτερα οικονομικής ή λειτουργικής αξίας. Οι δίσκοι από την άλλη, εξαρτάται από την κατάστασή τους (που δεν την πολυκόβω και καλή) και την σπανιότητά τους (αν είναι 45άρια - που πιθανότατα είναι - καθότι αν είναι απλώς ένα μάτσο 33άρια χωρίς καν εξώφυλλο, δε νομίζω ότι έχουν τύχη) .

Όταν μιλάει για κόρνα υποπτεύομαι ότι μιλάει για κάποιο tweeter εν είδει motorolla και όχι για φτηνοπανυγηρτζίδικες χοάνες. Κακό δεν είναι όταν είναι καλοσχεδιασμένο και όταν έχεις την δυνατότητα να μεταβάλλεις την ποσότητα του blend στον συνολικό ήχο. Η συνεισφορά τους δεν έγκειται μόνο στο πόσο ψηλά ανεβαίνει(; ) το μπάσο (καλό για σλαπ) αλλά και στο πως διαγράφεται το συνολικό αποτέλεσμα. Σίγουρα είναι μανούρα στο σχεδιασμό αλλά, αν πετύχει, σίγουρα συνεισφέρει. Πάντα είμαι της αντίληψης "ας έχω την δυνατότητα κι αχρείαστη ας είναι".

http://www.talkbass.com/forum/f8/diy-2x12-bass-cab-suggestions-576250/ http://www.diyaudio.com/forums/instruments-amps/170173-2x12-bass-guitar-cabinet.html Γενικώς ψάξε για diy crossover bass cabinet 2X12 Θα σου στελνα αλλά τελώ εν καλοκαιρινή ραστώνη ;D και δεν έχω διαθέσιμους πόρους Σόρρυ

Έχει δίκιο ο Σπύρος. Η αντιμετώπιση των αστικών κέντρων προς την επαρχία δεν είναι πάντα θετική (να το θέσω ευγενικά). Και επαρχία από επαρχία έχει διαφορά. Μπορεί να με ενοχλεί η χοντρη κυρία που χορεύει με τα κλαρίνα που ξύνουν όπως λες αλλά, έχοντας πάει και δει (ακροθιγώς) η καφρίλα της Αμερικής ανάμεσα στις ακτές ενοχλεί πολύ περισσότερο. Ακόμα και τους Αμερικάνους των ακτών. Η Αμερική ΔΕΝ είναι μία γλωσσικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά χώρα. Από την άλλη μεγαλώσαμε με τους μύθους και σύμβολα της μακρινής αυτής χώρας από τα μικράτα μας. Για αυτό κι εγώ θέλω ένα coast to coast ταξίδι. Πάνω σε μηχανή (ΟΧΙ Harley). 'Ισως και Route 66. Γιατί όχι ; O χρόνος βέβαια αρχίζει να μετράει αντίστροφα. :( Οι προτάσεις που συγκρίνεις είναι ανόμοιες. Νοηματικά και υφολογικά. Από την άλλη παραδέχομαι ότι ο Αμερικάνος δεν έχει κόλλημα/ενοχή να τραγουδήσει ότι του κατέβει στη γκλάβα του. Ειδικά άμα φωνητικά "γκρουβάρει", δεν έχει πρόβλημα κι ας είναι επιφώνημα, λεκτικό εύρημα. Εμείς μάλλον το ζαλίζουμε λίγο παραπάνω. Αυτό σαφώς έχει να κάνει και θέμα νοοτροπίας των λαών το οποίο λέει ο Νίκος. Ελπίζω να χω καταλάβει στο γύρω που ψάχνεσαι...... Δεν με νοιάζει αν θα ναι Ford ή Toyota θέλω μόνο πίσω να χει καρότσα Να κάνω αν θέλω σπίτι το βουνό τον βιο και μόχθο σαν παρέα να κουβαλώ ;D

Λάκη, κάπου έχω χαθεί. Θέλεις να αποκρυσταλλώσεις σε μία δύο προτάσεις τι θέλεις ακριβώς να συζητήσουμε; Το θέμα country vs Ελληνική Δημοτική; Ποια δημοτιική; (από μέρος σε μέρος ποικίλλουν τα μάλλα) Ποια country; (Άλλο το ιιιιιχα line dancing και άλλο το βαρύ και μελαγχολικό Appalachian) Το perception vs actual; Τι είναι καθημερινά δικό σου και συνεπώς απομυθοποιημένο ή το μακρινό "ε, ρε και να μουνα rock καμπόης στο desert να μασάω κάκτους" O ρυθμός της γλώσσας και πως βολεύει στο ιδίωμα; Η θεματολογία; Υ.Γ. Νίκο, είσαι πάλι δογματικός, ισοπεδωτικός και κατά τη γνώμη μου αρκετά λάθος αλλά δεν θα μπω σε αυτό το τριπάκι καλοί/κακοί Αμερικάνοι και καλοί/κακοί Βαλκάνιοι.

We knew thee of old Oh, divinely restored, By the lights of thine eyes And the light of thy Sword From the graves of our slain Shall thy valour prevail As we greet thee again- Hail, Liberty! Hail! Rudyard Kipling Εναλλακτικά...... I shall always recognise you By the dreadful sword you hold, As the earth, with searching vision, You survey, with spirit bold. 'Twas the Greeks of old whose dying Brought to birth our spirit free. Now, with ancient valour rising, Let us hail you, Oh Liberty!

Αν η συμμετοχή σημαίνει χαλάστρα, συμφωνώ, στο χάλασα. Ποτέ εκτός θέματος να υπενθυμίσω. Το ότι υπάρχει το κείμενο στην online έκδοση δεν είναι δικό μου λάθος. Θα προτιμούσες να μην το αναφέρω; Και πολύ καλά θα κάνεις, ασχέτως αποτελέσματος. Δικαίωμά σου και καλά κάνεις. Όπως και δικαίωμά μου να εκφράζω την άποψή μου για το τι μου αρέσει στη μουσική (όπως εξάλλου έχεις κάνει και εσύ σε αρκετά thread να θυμίσω).

Ginger Baker was one of the most imitated ’60s drummers, due to his work with Cream. He can take credit for the trio’s sound — jazzy improvisation, blues, psychedelia and hard rock with classical affectations — since, without his caustic input and penchant for jazz, they could have been just another blues band. Baker’s style was a punishing double-bass frenzy, punctuated by extended solos on tracks like “Toad” and odd-meters on tunes like “Do What You Like.” Cream split up after only two years, and Baker floated through a variety of projects, including the underrated Blind Faith and the overly ambitious Airforce. In recent years he has become a prolific solo jazz artist. Το αφήνω αμετάφραστο. Η μετάφραση διαθέσιμη για όποιον δεν μπορεί να διαβάσει στα Αγγλικά. ;) Τα σχόλια για τον Keith Moon με βρίσκουν επίσης σύμφωνο και ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν μου άρεσε το στυλ του. Συγγνώμη για τη χαλάστρα αλλά το κείμενο (μαζί με τα δεκάδες σχόλια) υπάρχει αυτούσιο και στην online έκδοση του περιοδικού.

Φίλε μου Περικλή ούτε βίντεο ανέβασα, ούτε άσχετο με αυτό που μιλάς είπα και όπως σου είπε και ο Ray δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να μην ακουστεί τίποτα επί 50 post. Το ότι εσύ απλώς παραθέτεις τι έγραψε ένα περιοδικό δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να παραθέσω μια προσωπική άποψη. Απευθύνθηκες προσωπικά σε μένα και σου απήντησα. Δεν σου είπα τι να μην κάνεις. Και το αυτό επιθυμώ και δι υμάς. ;)

Για άλλη μια φορά είσαι θρασύς και αγενής και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την προσωπική άποψη που ο καθένας μπορεί να έχει, με την αξιωματικά δεδομένη αλήθεια που νομίζεις ότι διακατέχεις. Ξαναδιάβασε. Είπα τι μου άρεσε και ΟΧΙ πόσο ικανοί είναι δύο κολοσσοί της ροκ. Είναι 1-4-5 παρεμπιπτόντως.

Σόρρυ που στο λέω αλλά καμία κατανόηση. Είναι ένα thread ανοιχτό σε όλους και δεν χρειάζομαι διαπιστευτήρια (για να μην πούμε τελικά -όχι πάλι τα ίδια ;) - ποιά είναι αυτά τα "διαπιστευτήρια") για να συμμετάσχω. Αναφέρθηκα (με προσωπική άποψη και θέση και όχι απόλυτη αλήθεια) σε έναν ντράμερ που ήδη έχεις αναφέρει και σε έναν που πιθανότατα θα αναφέρεις. Αντίθετα τη ροή του thread μπορεί να την χαλάνε οι "και αυτός ρε σεις" "και ο φίλος μου ο Σωτηράκης γαμεί αλλά κανείς σας δεν τον ξέρει" "αυτόν γιατί δεν τον λέτε ρε κότες;" και άλλα όμορφα τινά. Το να κάτσεις να παραθέτεις τουλάχιστον 50 βίντεο με δικά σου (μεταφρασμένα; ) και μόνο σχόλια σχετικά με μία λίστα ντράμερ που έκανε κάποτε ένα περιοδικό χωρίς τίποτε άλλο πέραν του "μπράβο ρε συ, καλά τα λες", "πωω τεράστιος", "άκου και εδώ τον Μεγαθήριο", "καλά σπέρνει και όποιος δε γουστάρει δεν καταλαβαίνει μία" είναι κάτι που ούτε με ενδιαφέρει, ούτε είναι μέσα στο ύφος ενός ανοιχτού forum. Όλες οι απόψεις κόσμια διατυπωμένες είναι όχι απλώς ευπρόσδεκτες αλλά και φυσιολογικές σε ένα, επαναλαμβάνω, ανοιχτό forum. Αν έχουν πρόβλημα με αυτό κάποιοι συμφορουμίτες, δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Μπορούν να το εκφράσουν όμως ανοιχτά. Να επισημάνω ότι δεν θα δεχτώ pm που θα με "εγκαλούν στην τάξη" ειδικά όταν εξέφρασα (και μάλλον κόσμια) μια προσωπική μου άποψη σχετικά με ειωθότα στο thread. Αν ήθελες, μπορούσες να αναφέρεις τη λίστα (επισύναψη του σκαναρισμένου άρθρου μάλλον δεν συνίσταται για λόγους copyright) μονοκοπανιας με τα σχόλια σου και να αφήσεις να βγάλει/πει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Ξέρεις πόσα άρθρα με μπασίστες μπορώ ευχερέστατα να μεταφράσω και να αρχίσω να αραδιάζω στολισμένα με δεκάδες γιουτουμποβίντεα; Ουουουουου, όρεξη να χεις. Θα χε κάποιο νόημα; Με πολύ καλοκαιρινή αγάπη :-* , Κώστας.

Ο dp122 θα υπάρχει ούτως ή άλλως. Αν θέλεις ενεργοποιείς και τον dp123 αλλιώς τον αφήνεις κλειστό και έχεις κλασσικο p-bass ήχο. Ο bridge jazz θα σου δώσει λίγα πριμα παραπάνω, καλύτερο definition στα χαμηλά και θα βοηθήσει λίγο το growl. Εξάλλου οι δύο μαγνήτες (πέραν το hum-canelling και των adjustable poles) έχουν 4 καλώδια για να παίξεις με series/parallel και in/out phase. Ατέλειωτες ώρες χαράς και χωρίς μπαταρίες να μη μου στενοχωριέται και ο xefTerrys ;D Αλλά έχω την εντύπωση όμως ότι ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε. Ξεκίνα (και τέλειωσε) το μπάσο και ξαναβλέπουμε τους μαγνήτες τότε.

Είχα δει τον Baker στο Αν πριν πολλά χρόνια. Βαρέθηκα απίστευτα. Το ίδιο βαριέμαι και τον (κατά τα άλλα συμπαθέστατο μακαρίτη) Keith Moon (το λέω τώρα γιατί μέχρι ο τραμπούκος να φτάσει στο Μ εγώ θα είμαι στην Π(αραλία). Ίσως γιατί ασύστολα βαριέμαι τα σόλα ντραμς ή μπάσου εκτός κι αν είμαι στο Jazz μπαρ πίνοντας το rusty nail μου και δείχνω στο κορίτσι που βγήκαμε έξω μαζί, πως "προσέχω και κατέχω" τι κάνει ο μουσικός εκείνη τη στιγμή. Sophisticated ποζεριές......

Δεν έχουν μόνο οι ποζερομπάντες pj. Είναι μια χαρά συνδυασμός για όλο τον κόσμο. Μια χαρά. Μόνο που η Dimarzio έχει πολλούς μαγνήτες, Εσένα σε κόβω για DP122 & DP123 συνδυασμό. Υπάρχουν δεκάδες thread στο noiz και στα ξένα forum σχετικά με το προαιώνιο ερώτημα. Ριξε μια ματιά αν δε σου κάνει κόπο. Σε παπάκι με κομμένη ποδιά και εξάτμιση μία σε καμία. Θα πηγαίνει πιο γρήγορα;

Ότι ναναι και ότι θέμε. Καφενείο στο 15Αύγουστο είμαστε....

Παράδειγμα ήτο Γιάννη. Μην το παίρνεις προσωπικά. Άσε που δεν μπορώ αν μπω στο site. Μόνο καφέ οθόνη βλέπω. Μάλλον φταίει το firewall. To 40% να ερχόταν από τους "Πω ρε συ, κάνετε live και δε μιλάς; Στείλε μύνημα στο επόμενο και είμαι standard εκεί" ή τους "το άλλο Σάββατο; γουστάρω.... μέσα με τα χίλια και δεν το συζητάω.... χρειάζεται να κλείσω τραπέζι;", θα χαμε full house. Να όμως ρε που να πάρει "ήταν η ........ χάλια και δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη", "έπεσε μετεωρίτης στη πυλωτή και δεν μπορούσα να ξεπαρκάρω", "έπρεπε να τελειώσω το ψηφιδωτό της εκκλησίας πριν τη Κυριακή το πρωί", "αργησε να ντυθεί η παρανυχίδα μου και χάσαμε το μετρό", "το Σάββατο που μας πέρασε; όχι ρε πούστη, τα μπέρδεψα πάλι" ενώ ένα "δεν το πολυβλέπω ρε συ, κάτι έχουμε κανονίσει, αλλά άμα μου τη δώσει, θα ρθω να γουστάρουμε" θα ταν για όλους καλύτερο.....

Μόνο καφέ και μαύρα παίζουν για τη στολή εργασίας. Άλλες απόπειρες δεν ευδοκίμησαν. Και μέχρι τις 8:00 Μετά μεταμορφώνομαι σε έναν υπέροχο blues rock star που τα μόνα χρώματα που πρέπει να ταιριάξεις είναι αυτά του μπάσου και της λάμψης μου. Για διευθύνσεις αν θέτε, σε pm. Αν έχει μείνει τίποτα..... ;)

Από άλλον την περίμενα αυτή την ερώτηση. ;) Οκ υπερέβαλλα. Το ένα παπούτσι. Με 30€ πήρα χειροποίητα Ελληνικά (πραγματικά) δερμάτινα για τη δουλειά. Μια χαρά.

Βρε ας το παιδί, φαγώθηκες να φτιάξει. Δεν θέλει σου λέει ντε... Για ένα εικοσάρι κομπλε με καλά βύσματα, καλά κάνει. Εδώ οι άλλοι δίνουν πεντακοσάρες για ένα ζευγάρι RCA και δεν πιάνουν κολητήρι.

Δε νομίζω αλλά κάτι περισσότερο θα γνωρίζεις αφού το χεις ψάξει. Καταλαβαίνω αυτό που λες και έχεις τα (μεγάλα δίκια σου) αλλά επειδή την έχω πατήσει άπειρες και ρε γ@μώτ, δεν μου περισσεύουν, τη ψάχνω λίγο παραπάνω. Δεν σου κρύβω, όταν διαβάζω κριτικές του στυλ: "Η διαδρομή πάνω στην οποία έχουν επιλέξει να κινούνται οι The Damnation Project έχει για αφετηρία της το prog rock / metal των Riverside και των Opeth εποχής "Damnation", πραγματοποιεί συχνές στάσεις στα οικοδομήματα της μουσικής παιδείας των Pink Floyd και των Genesis, ενώ βρίσκεται διαρκώς παράλληλα στη λεωφόρο της ελληνικής μουσικής παράδοσης και στον αντίκτυπο που έχουν αφήσει εκεί οι Μάνος Χατζιδάκις και Βαγγέλης Παπαθανασίου" θεωρώ επιτακτικό (αν δεν έχω ήδη ξενερώσει με αυτά που έγραψε) να ακούσω 3-4 κομμάτια της μπάντας με κάποιο τρόπο, για να καταλάβω τι ήθελε να πει ο "αντε γεια" ποιητής πιο πάνω, πριν δώσω το δεκαπενταρικάκι μου. Αλλιώς καλύτερα να πάρω παπούτσια που θα τα χω δοκιμάσει. Εκτός αν θες να στο δώσω επειδή "είμαστε φίλοι-γνωστοι-καποτε μαζι φαντάροι".

Σε αυτό συμφωνούμε ;)